Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Βρες χρόνο


 



Βρες χρόνο για δουλειά -
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι -
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα -
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.
τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη....
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.

 (Γιάννης Ρίτσος)

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Μην ξεχνάς το παιδί

.

Σκέψου καλά και προσπάθησε να θυμηθείς...

Τότε που ήσουν μικρό παιδί...

Τότε που πήγαινες σχολείο...

Τότε που μάθαινες τα πρώτα σου γράμματα...

Τότε που έγραφες το πρώτο σου «Σκέφτομαι και Γράφω»...

Τότε που έσβηνες τις πρώτες σου λέξεις για να τις ξαναγράψεις...

...και τσαλάκωνες τη σελίδα του τετραδίου σου...  
Θυμάσαι πόσο λαχταρούσες να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα;

Θυμάσαι πόσο στενοχωριόσουν όταν χτυπούσε το κουδούνι «για μέσα»;

Θυμάσαι τι ένιωθες όταν έτρεχες στο διάλειμμα χωρίς λόγο και σκοπό;

Θυμάσαι πώς ένιωθες όταν έβρισκες μπάλα σε ώρα διαλείμματος;

Θυμάσαι που θυμόσουν να φας μόλις χτυπούσε το κουδούνι για μάθημα;

Θυμάσαι πόσες φορές χτυπούσες στο σχολείο;

Θυμάσαι πόσο λερωμένος και ιδρωμένος γυρνούσες στο σπίτι;

Θυμάσαι τη χαρά που σε πλημμύριζε όταν έπεφτες κουρασμένος στο κρεβάτι και σκεφτόσουν τα διαλείμματα της επόμενης μέρας;


Προσπάθησε να μην ξεχνάς.

Μην τρομάζεις κάθε φορά που το παιδί σου έρχεται στο σπίτι με νερομπογιές στην μπλούζα του.

Μη σε πιάνει υστερία κάθε φορά που λέει: «με χτύπησε ο Γιώργος».

Μη χλωμιάζεις με την παραμικρή γρατζουνιά στο πόδι του.

Μην το απειλείς επειδή δεν τρώει πολύ στα διαλείμματα.

 Άσε το παιδί σου να τρέξει στην αυλή.

Άσε το παιδί σου να διεκδικήσει.

Άσε το παιδί σου να έχει φίλους.
 
Μην του στερείς την παιδική ζωή του.

Του είναι απαραίτητη.

Όλγα Παπακυριακίδου (νηπιαγωγός, akomaenapaidi.blogspot.com)

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Tο λιονταράκι και το πρόβατο




Μια μέρα, ένα μικρό λιονταράκι έπαιζε μόνο του στην ζούγκλα ενώ η μητέρα του κοιμόταν εκεί κοντά.

Διάφορα αντικείμενα τραβούσαν την προσοχή του, και το λιονταράκι απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την ασφάλεια της μητέρας του, εξερευνώντας παιχνιδιάρικα τον κόσμο γύρω του.

Πριν καλά καλά το καταλάβει, το λιονταράκι είχε φτάσει τόσο μακριά, που δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο της επιστροφής.

Το μικρό λιονταράκι είχε χαθεί.

Πολύ φοβισμένο, έτρεχε από δω κι από κει, προς κάθε κατεύθυνση, καλώντας αξιολύπητα την μητέρα του, που ήταν πιο τόσο μακριά που δεν μπορούσε νʼ ακούσει τις σπαρακτικές κραυγές του.

Εκεί κοντά βρισκόταν μια προβατίνα, που μόλις είχε χάσει το μονάκριβο αρνάκι της. Άκουσε τις σπαρακτικές κραυγές του λιονταριού και πήγε κοντά να δει τι συμβαίνει. Η ήρεμη παρουσία της καλμάρισε το λιονταράκι. Η προβατίνα συμπάθησε το μικρό λιονταράκι και το υιοθέτησε.

Περνούσε ο καιρός και το λιονταράκι μεγάλωνε με το γάλα της προβατίνας και πολύ σύντομα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την θετή του μητέρα. Μάλιστα υπήρχαν και κάποιες στιγμές που η προβατίνα παρατηρούσε ένα παράξενο, απόμακρο βλέμμα στα μάτια του λιονταριού, και κάποιες άλλες στιγμές το μέγεθος του και η αγριάδα του σχεδόν την φόβιζαν. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτή και ο υιοθετημένος της γιος ζούσαν πολύ ευτυχισμένα και ήταν ικανοποιημένοι.

Τότε μια μέρα, όταν το λιονταράκι είχε μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, ένα άλλο μεγαλοπρεπές λιοντάρι εμφανίστηκε εκεί κοντά, και το μυώδες σώμα και η χαίτη του διαγράφονταν πολύ έντονα στον βραδινό ουρανό. Το λιοντάρι τίναξε την χαίτη του και βρυχήθηκε, και αυτός ο μοναδικά εντυπωσιακός ήχος γέμισε όλη την κοιλάδα και αντήχησε στους λόφους.

Η προβατίνα παρέλυσε από φόβο, και στεκόταν τρέμοντας, με την μοναδική ελπίδα ότι το καστανόξανθο τρίχωμά της, σαν του υιοθετημένου της γιου, θα την καμουφλάριζε στους βράχους, και δεν θα την έβλεπε το λιοντάρι. Από τον φόβο της, ούτε καν παρατήρησε πόσο μαγεμένο στεκόταν το λιονταράκι από την εμφάνιση του Βασιλέα των Ζώων. Δεν μπορούσε να ξέρει ότι όσο αυτή στεκόταν παγωμένη από φόβο, ότι το λιονταράκι βίωνε ένα κύμα ενθουσιασμού πρωτοφανές για την μέχρι τώρα ζωή του.

Ο βρυχηθμός του λιονταριού άγγιξε για πρώτη φορά μια χορδή στην φύση του μικρού λιονταριού. Του ξύπνησε μια δύναμη μέσα του και ανέσυρε πρωτόγνωρες επιθυμίες. Για πρώτη φορά στην νεανική ζωή του το λιονταράκι συνειδητοποιούσε τη δύναμή του. Μια νέα φύση ύπαρξης σάλεψε μέσα του και χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε στον βρυχηθμό του λιονταριού με τον δικό του.

Τότε, καθώς αυτή η νέα επίγνωση ξεπέρασε τον φόβο και την έκπληξη που ένιωσε πριν από λίγες στιγμές, το νεαρό λιοντάρι κοίταξε για τελευταία φορά την θετή του μητέρα, και έπειτα με ένα εκπληκτικό άλμα πήδηξε μακριά, τρέχοντας προς το εντυπωσιακό λιοντάρι στον λόφο. Γνωρίζοντας μόνο ότι επιτέλους τον καλούσε το σπίτι του, το λιονταράκι ανταποκρίθηκε με ετοιμότητα και δεν κοίταξε πίσω του ούτε μια φορά.

Το χαμένο λιοντάρι βρήκε τον εαυτό του.

Για λίγο έπαιξε με τα πρόβατα και προσπάθησε κι αυτό να γίνει ένα από αυτά, και να συμμορφωθεί με τους προβατίσιους τρόπους. Ούτε μια φορά δεν είχε συνειδητοποιήσει την δύναμή του, την ικανότητά του να προξενεί τρόμο στην καρδιά όλων των ζώων της ζούγκλας, συμπεριλαμβανομένηςκαι της προβατίνας που του έδωσε καταφύγιο. Αντί γι αυτό, είχε καθίσει δίπλα στην θετή του μητέρα και έτρεμε και αυτός με παρόμοιο τρόπο, κάθε φορά που άκουγαν να πλησιάζουν ύαινες και τσακάλια. Τώρα, προς έκπληξή του, είδε ότι αυτά τα ίδια ζώα που τον είχαν τρομάξει έτρεχαν μακριά του προσπαθώντας να του ξεφύγουν.

Όσο το λιοντάρι θεωρούσε τον εαυτό του πρόβατο, έδειχνε την δειλία του πρόβατου, και μαζευόταν από φόβο. Η δύναμη και το θάρρος του ήταν σαν εκείνα του πρόβατου και αφού δεν ήξερε το φυσικό του δικαίωμα δεν είχε ιδέα ότι το θάρρος και η δύναμη του λιονταριού ήταν δικά του φτάνει να άπλωνε το χέρι του να τα πάρει.

Εξέπεμπε τις δονήσεις ενός προβάτου και γι αυτό έβρισκε και την ανάλογη μεταχείριση.

Αλλά τώρα, οι δονήσεις του άλλαξαν. Ήταν ένα Λιοντάρι: Ο Βασιλέας των Ζώων. Και κάθε άλλο ζώο στην ζούγκλα μπορούσε να νιώσει άμεσα αυτή την αλλαγή και να αντιληφθεί την πλήρη ισχύ του.

Ο βρυχηθμός ενός λιονταριού σε ένα μακρινό λόφο αφύπνισε το κοιμώμενο λιοντάρι μέσα στο μικρό λιονταράκι.

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι ο ήχος του βρυχηθμού από μόνος του δεν είχε δύναμη. Δεν ήταν αυτός καθαυτός που πρόσθεσε στην δύναμη του μικρού λιονταριού. Στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να του δώσει τίποτα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να του θυμίσει αυτό που είχε ήδη. Μπορούσε μόνο να του προξενήσει την επίγνωση της φυσικής του κατάστασης και να του υπενθυμίσει ότι είχε κάθε δικαίωμα να ζήσει την ζωή ενός λιονταριού, να βιώσει την ελευθερία ενός λιονταριού και να επιδείξει την δύναμη ενός λιονταριού.

Ήταν καθαρά θέμα επιλογής του μικρού λιονταριού αν θα έμενε πρόβατο ή θα γινόταν αυτό για το οποίο γεννήθηκε.

Και αυτό έκανε.

Αυτή η ιστορία είναι μια παραβολή, ένας παραλληλισμός για τον τρόπο που ζούμε την ζωή μας, πιστεύοντας ότι είμαστε κάτι πολύ λιγότερο από ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα.

Πόσα παιδιά δεν υπάρχουν που έχουν μεγαλώσει μέσα στη μιζέρια ή μέσα στο τέλμα και θεωρούν τον εαυτό τους διαφορετικά από τα άλλα παιδιά γύρω τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι δεν θα γίνει κάτι ιδιαίτερο με το μέλλον τους, τίποτα αξιοσημείωτο που να μπορεί να τους ανυψώσει από το τωρινό απελπιστικό περιβάλλον τους.

Αλλά κάποια στιγμή κάτι συμβαίνει: κάποια επείγουσα κατάσταση, κάποιο ταρακούνημα, κάποιο κάλεσμα γι αφύπνιση από ένα μακρινό λόφο, που τους θυμίζει το μεγαλείο της ύπαρξής τους. Και ανταποκρίνονται, ανακαλύπτοντας προς μεγάλη τους έκπληξη ότι δεν είναι πια σαν τους γύρω τους, όπως και το λιοντάρι δεν είναι σαν το πρόβατο.

Είναι σε αυτό το σημείο, όταν το μεγαλείο της ύπαρξής μας αρχίζει να αναδεύεται μέσα μας, που γινόμαστε γνώστες του τι είμαστε. Και μόλις έρθει η επίγνωση, δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Από αυτό το σημείο και μετά βρίσκουμε ότι πρέπει να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας.

Αν δεχτούμε οτιδήποτε λιγότερο, εξαπατούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά στερούμε και από ολόκληρο τον κόσμο τα δώρα που έχουμε να του δώσουμε.

Πρέπει να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Έχουμε έρθει εδώ με ένα σκοπό και αυτός ο σκοπός δεν είναι να είμαστε δειλοί, αδύναμοι, φοβισμένοι και διστακτικοί.

Ο σκοπός είναι να γίνουμε όλα αυτά που μπορούμε, να πάρουμε την ζωή από το χέρι και να δηλώσουμε:
« Απαιτώ το ΚΑΛΥΤΕΡΟ από σένα!»

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Με άλλα μάτια





Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.


Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.


Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.


Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.

Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.

Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.

Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.


Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο..
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.


Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.

Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.''

Επίλογος:

Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.
'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται '' Το παρόν''.


Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Η δύναμη των συναισθημάτων



Από τη στιγμή που γεννιέστε, αισθάνεστε διαρκώς κάτι, όπως και κάθε άλλο άτομο γύρω σας. Μπορείτε να διακόπτετε τις συνειδητές σκέψεις σας όταν κοιμάστε, αλλά δεν μπορείτε ποτέ να σταματήσετε να αισθάνεστε, επειδή το να ζει κανείς σημαίνει να νιώθει τη ζωή. Είστε ένα ον που έχει τη δυνατότητα να αισθάνεται μέχρι το μεδούλι, δεν είναι τυχαίο που κάθε εκατοστό του σώματός σας είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να νιώθει τη ζωή! Ολόκληρο το σώμα σας καλύπτεται από ένα λεπτό στρώμα δέρματος, το αισθητήριο όργανο που σας επιτρέπει να αισθάνεστε τα πάντα.
Το πως αισθάνεστε την κάθε δεδομένη στιγμή είναι πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο, επειδή το πως αισθάνεστε τώρα διαμορφώνει τη ζωή σας.
Οι σκέψεις και τα λόγια σας δεν έχουν καμιά δύναμη στη ζωή σας, χωρίς τα συναισθήματά σας. Στη διάρκεια της ημέρας κάνετε ένα σωρό σκέψεις που ουσιαστικά δεν αντιστοιχούν σε τίποτα, αφού πολλές από αυτές δεν πυροδοτούν κανένα δυνατό συναίσθημα μέσα σας. Αυτό που αισθάνεστε είναι το σημαντικό!
Φανταστείτε ότι οι σκέψεις και τα λόγια σας είναι ένα διαστημόπλοιο και τα συναισθήματά σας τα καύσιμα. Το διαστημόπλοιο είναι ένα στάσιμο όχημα, που δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς καύσιμα, αφού η δύναμη που το κινεί είναι ακριβώς τα καύσιμα. Το ίδιο ισχύει για τις σκέψεις και τα λόγια σας. Οι σκέψεις και τα λόγια σας είναι οχήματα που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς τα συναισθήματά σας, επειδή τα συναισθήματά σας είναι η κινητήρια δύναμη των σκέψεων και των λόγων σας!
Όπως καθετί άλλο στη ζωή, τα συναισθήματά σας μπορεί να είναι θετικά είτε αρνητικά, έχετε καλά συναισθήματα ή κακά συναισθήματα. Όλα τα καλά συναισθήματα απορρέουν από την αγάπη! Και όλα τα αρνητικά συναισθήματα προέρχονται από την απουσία της αγάπης. Όσο καλύτερα αισθάνεστε, όπως όταν είστε χαρούμενοι, τόσο περισσότερη αγάπη εκπέμπετε. Και όσο περισσότερη αγάπη εκπέμπετε, τόσο περισσότερη αγάπη λαμβάνετε.
Όσο χειρότερα αισθάνεστε, όπως όταν νιώθετε απελπισμένοι, τόσο περισσότερη αρνητικότητα εκπέμπετε. Και όσο περισσότερη αρνητικότητα εκπέμπετε, τόσο περισσότερη αρνητικότητα λαμβάνετε στη ζωή. Ο λόγος για τον οποίο αισθάνεστε τόσο άσχημα με τα αρνητικά συναισθήματα είναι ότι η αγάπη είναι η θετική δύναμη της ζωής, και τα αρνητικά συναισθήματα δεν έχουν και πολλή αγάπη μέσα τους! Όσο καλύτερα αισθάνεστε, τόσο καλύτερη γίνεται η ζωή.
Το πως αισθάνεστε, είναι ένας πιστός αντικατοπτρισμός, ένα απολύτως ακριβές μέτρο αυτού που εκπέμπετε την κάθε στιγμή. Μπορείτε να ενεργοποιήσετε τη δύναμη ενός καλού συναισθήματος στο έπακρο, ανεβάζοντας την έντασή του. Για να ανεβάσετε την ένταση ενός συναισθήματος, θέστε το υπό τον έλεγχό σας και ενισχύστε το ηθελημένα, έτσι ώστε να νιώσετε όσο το δυνατόν καλύτερα. Για να εντείνετε τον ενθουσιασμό σας, γιορτάστε αυτό το συναίσθημα, στραγγίστε το, νιώστε το όσο πιο έντονα μπορείτε! Όταν αισθάνεστε πάθος ή έξαψη, απολαύστε αυτά τα συναισθήματα και ενισχύστε τα, νιώστε τα όσο πιο βαθιά μπορείτε. Όσο περισσότερο ενισχύετε τα καλά σας συναισθήματα, τόσο περισσότερη αγάπη εκπέμπετε, και τα επακόλουθα που θα εισρεύσουν στη ζωή σας θα είναι απλά θεαματικά.
Η ζωή δεν σας συμβαίνει, η ζωή ανταποκρίνεται σε εσάς. Η ζωή είναι στο χέρι σας! Κάθε τομέας της ζωής σας είναι στο χέρι σας. Εσείς είστε ο δημιουργός της ζωής σας. Εσείς είστε ο συγγραφέας της ιστορίας της ζωής σας. Εσείς είστε ο σκηνοθέτης της ταινίας της ζωής σας. Εσείς αποφασίζετε πως θα είναι η ζωή σας – βάσει αυτών που εκπέμπετε.
Τα πάντα στη ζωή εξαρτώνται από το πως αισθάνεστε. Κάθε απόφαση που παίρνετε στη ζωή σας βασίζεται στο πως αισθάνεστε. Η μοναδική κινητήρια δύναμη σε όλη σας τη ζωή είναι τα συναισθήματά σας!
Ό,τι επιθυμείτε στη ζωή σας το επιθυμείτε επειδή το αγαπάτε και θα σας κάνει να νιώσετε καλά. Ό,τι δεν θέλετε στη ζωή σας δεν το θέλετε επειδή θα σας κάνει να νιώσετε άσχημα. Όλα τα πράγματα που επιθυμείτε υπαγορεύονται από τα καλά συναισθήματα που θα σας εμπνεύσουν! Και πως λαμβάνετε τα καλά πράγματα που επιθυμείτε στη ζωή σας; Με τα καλά συναισθήματα! Τα χρήματα σας θέλουν. Η υγεία σας θέλει. Η ευτυχία σας θέλει. Όλα τα πράγματα που αγαπάτε σας θέλουν! Λαχταρούν να έρθουν στη ζωή σας, αλλά πρέπει να εκπέμψετε καλά συναισθήματα για να τα προσελκύσετε σ’ εσάς. Δε χρειάζεται να αγωνίζεστε και να μοχθείτε για να αλλάξετε τις συνθήκες της ζωής σας, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εκπέμψετε αγάπη μέσω των καλών συναισθημάτων, και αυτό που επιθυμείτε θα εμφανιστεί. Τα καλά σας συναισθήματα σας λένε πως, όταν αισθάνεστε καλά, η ζωή θα είναι καλή! Αλλά πρέπει πρώτα να εκπέμψετε καλά συναισθήματα.
Αν ζείτε τη ζωή σας λέγοντας στον εαυτό σας “Θα είμαι ευτυχής όταν αποκτήσω καλύτερο σπίτι”, “Θα είμαι ευτυχής όταν γνωρίσω τον τέλειο σύντροφο”, “Θα ειμαι ευτυχής όταν βρω μια καλή δουλειά ή όταν πάρω προαγωγή”, “Θα είμαι ευτυχής όταν τα παιδιά τελειώσουν τις σπουδές τους”, “Θα είμαι ευτυχής όταν θα έχουμε περισσότερα χρήματα”, “Θα είμαι ευτυχής όταν θα έχω τη δυνατότητα να ταξιδέψω”, ή ¨Θα είμαι ευτυχής όταν εδραιωθεί για τα καλά ηεπιχείρησή μου” δεν θα αποκτήσετε ποτέ αυτά τα πράγματα, επειδή οι σκέψεις σας εναντιώνονται στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αγάπη. Εναντιώνονται στο νόμο της έλξης.
Πρέπει πρώτα να είστε ευτυχείς και να εκπέμψετε ευτυχία για να λάβετε όλα όσα θα σας κάνουν ευτυχισμένους! Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί με κανέναν άλλο τρόπο, επειδή ό,τι θέλετε να λάβετε στη ζωή πρέπει πρώτα να το εκπέμψετε! Ελέγξτε τα συναισθήματά σας, ενισχύστε την αγάπη μέσα σας, και η δύναμη της αγάπης θα σας επιστρέψει ό,τι εκπέμψατε.
Ενισχύστε τα καλά σας συναισθήματα, αναλογιζόμενοι όλα τα πράγματα που αγαπάτε. Σκεφτείτε τα πράγματα που αγαπάτε διαδοχικά, το ένα μετά το άλλο. Συνεχίστε να απαριθμείτε όλα όσα αγαπάτε, μέχρι να νιώσετε φανταστικά!!!

Απόσπασμα από το βιβλίο “Η Δύναμη” της Rhonda Byrne

O μύθος της Αμυγδαλιάς





Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς.
Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα.

Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.Έτσι κι έγινε, και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε. Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη. Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.

Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Το Καλάμι κι η Ελιά


 
Μια φορά δίπλα σε μια ελιά είχε φυτρώσει ένα καλάμι.
Η ελιά ήταν ένα μεγάλο και δυνατό δέντρο με πολλά κλαδιά που κρατούσαν τα φύλλα τους όλη τη χρονιά και κάθε δυο χρόνια, έγερναν από το βάρος του καρπού.

Το καλάμι πάλι ήτανε ψηλόλιγνο με καταπράσινα στενόμακρα φύλλα, με ωραιότατα παράξενα λουλούδια που έμοιαζαν με τσαμπιά κι είχανε το σχήμα του αδραχτιού.

Η ελιά καυχιόταν ολοένα:
-Τι είσαι συ μπροστά μου; έλεγε στο καλάμι.
Εγώ είμαι ένα δέντρο μεγάλο, δυνατό, ευλογημένο. Οι άνθρωποι με λατρεύουν γιατί τους δίνω τις ελιές και το λάδι μου, τους δίνω ξερόκλαδα για να ζεσταίνονται, τους δίνω ξύλα για να φτιάχνουν ακριβά έπιπλα. Είμαι μεγάλη, ψηλή, γερή και συ είσαι ένα αδύναμο πραγματάκι που λυγίζεις μπροστά σ' όλους τους ανέμους και τους προσκυνάς.  
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχεις την τόλμη να φυτρώνεις πλάι μου.
Το καημένο το καλάμι που ήταν από φυσικού του ντροπαλό, τα' άκουγε όλα αυτά και δεν έλεγε τίποτα κι ούτε και θύμωνε γιατί αυτό δεν είχε να καυχηθεί για τίποτα.

Ήρθε ένας χειμώνας όμως βαρύς κι άρχισε να φυσάει ένας αέρας δαιμονισμένος, που χτυπούσε με μανία την ελιά ώσπου στο τέλος την ξερίζωσε.
Το καλάμι, με το πρώτο φύσημα του ανέμου, έγειρε, λυγερό όπως ήτανε, προς το νερό κι έτσι ο άνεμος περνούσε από πάνω του χωρίς να το πειράξει.
Κι όταν η καταιγίδα σταμάτησε κι ο άνεμος έπαψε να φυσάει, η ελιά απόμεινε πεσμένη στο χώμα και το καλάμι σηκώθηκε πάλι όρθιο και λυγερό, όπως και πριν.

Βλέπετε, το καλάμι ήξερε να υποχωρεί εκεί που ένιωθε ότι δεν είχε δύναμη ν' αντισταθεί, ενώ η ελιά πλήρωσε με τη ζωή της την υπερηφάνειά της.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

To αρκουδάκι και η αγάπη




Κάποτε ήταν ένα μικρό αρκουδάκι. Ήταν όμορφο και πάντα χαρούμενο. Και όλοι το αγαπούσαν στο δάσος που έμενε.
Το αρκουδάκι όμως φοβόταν ένα πράγμα. Το σκοτάδι. Δεν έμπαινε ποτέ να κοιμηθεί στη σπηλιά του. Πάντα κοιμόταν έξω. Κάτω από τα αστέρια. Χειμώνα, Καλοκαίρι. Και έτσι ήταν ευτυχισμένο. Γιατί δεν έμενε ποτέ στο σκοτάδι. Το πρωί είχε τον ήλιο να το φωτίζει και το βράδυ το φεγγάρι.

Μια μέρα, το αρκουδάκι γύρισε στο σπίτι του κλαίγοντας.

- «Τι έχεις αρκουδάκι μου και κλαις;» Το ρώτησε η μαμά του.

- «΄Εμαθα κάτι μαμά» Απάντησε το αρκουδάκι, συνεχίζοντας να κλαίει.

- «Τι έμαθες;» Ρώτησε ανήσυχη η μαμά.

- «Όταν πεθάνω, θα είμαι για πάντα στο σκοτάδι! Πάντα»

- «Αυτό είναι;»

- «Ναι»

- «Μη στεναχωριέσαι αγάπη μου. Θα αργήσει πολύ αυτή η ώρα.»

- «Κάποτε όμως θα έρθει.»

- «Όταν θα έρθει, θα είσαι πολύ πολύ μεγάλο, και δε θα φοβάσαι πια»

- «Πάντα θα φοβάμαι.»

 Το αρκουδάκι, δε σταματούσε να κλαίει, και έτσι η μαμά του, του είπε....

- «Μμμ, για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε...Κάθε βράδυ βγαίνει το φεγγάρι και φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό. Έτσι λοιπόν κι εσύ...θα γίνεις ένα μεγάλο και όμορφο αστέρι, και θα σε φωτίζει για πάντα το φεγγάρι. Έτσι, δε θα είσαι ποτέ στο σκοτάδι. Eε; Τι λες;»

- «Δε θέλω να γίνω αστέρι! Αν είναι να γίνω αστέρι ας μείνω για πάντα στο σκοτάδι.» Απάντησε το αρκουδάκι.

- «Και γιατί παρακαλώ;»

- «Γιατί μπορεί τα αστέρια να είναι όμορφα και να τα θαυμάζουν όλοι, αλλά είναι μόνα τους. Και εγώ δε θέλω να είμαι μόνο μου.» Είπε το αρκουδάκι και έκλαιγε ακόμη πιο δυνατά.

- «Και τότε; Τι θα ήθελες να ήσουν;»

- «Κάτι που δε πεθαίνει! Οι άνθρωποι; Αυτοί πεθαίνουν μαμά;»

- «Ναι αρκουδάκι μου. Πεθαίνουν»

- «Τα δελφίνια;»

- «Ναι αγάπη μου. Και αυτά κάποτε πεθαίνουν.»

- «Και τα πουλιά;»

- «Όλα κάποτε πεθαίνουν. Ναι. Και τα πουλιά»
 
Το αρκουδάκι απογοητευμένο έσκυψε το κεφάλι, και πήγε να φύγει. Αλλά με μιας το προσωπάκι του φωτίστηκε!

- «Μαμά;»

- «Τι είναι αρκουδάκι μου;»

- «Η αγάπη; Η αγάπη πεθαίνει μαμά;» Ρώτησε το αρκουδάκι, και μπορούσες να δεις στα ματάκια του ζωγραφισμένη την ελπίδα και την αγωνία, για το ποια θα είναι η απάντηση της μαμάς του.

- «Όχι μωρό μου. Η αγάπη δεν πεθαίνει.» Του απάντησε χαμογελαστή η κυρία αρκούδα.

- «Μπορώ να γίνω αγάπη μαμά; Γίνεται;»

 - «Ακόμα και όταν δε θα είμαστε στη γη, θα είναι εδώ τα λόγια μας, οι πράξεις μας, οι όρκοι μας, οι ιστορίες μας, η αγάπη μας. Γίνεται αρκουδάκι μου!! Γίνε αγάπη και θα ζήσεις για πάντα. Για πάντα....»

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Tα τέσσερα κεριά



 

Τα τέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά...

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους...

"Το πρώτο έλεγε:

"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ"

"Μα οι άνθρωποι  δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν.

Πιστεύω ότι δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!"

...κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήνει ολοκληρωτικά...

Το δεύτερο είπε:

"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ"

"Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα,

κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμένο..."

...μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του
και το έσβησε....

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί,
με τη σειρά του είπε:

"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ"

"Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω
να παραμένω αναμμένο.

Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι.

Έπαψαν πιά να ελπίζουν..."

...και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει...

Ξαφνικά...

ένα παιδάκι μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.

Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:

"Μα τι κάνετε; !!


Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα,
εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!"

 ...και ξέσπασε σε δάκρυα...

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνοια:


"Μη φοβάσαι  καλό μου παιδί, μην κλαις!

Όσο θα είμαι
εγώ αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά..."

"ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ" 

...με μάτια
λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδάκι πήρε το κερί της αγάπης

και ξανάναψε όλα τα άλλα...



...ΑΣ ΜΗΝ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΣ' ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...

                             Καλή Ανάσταση!!


                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            


Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Η ιστορία του γαιδάρου







Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι.
Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο... ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά.
Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο.
 Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό. Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν.
Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. 
Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε. Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε.
Ήταν κάτι καταπληκτικό! Με κάθε φτυαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα βήμα προς τα πάνω.
Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. 
Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.

 Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. 
Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω.

 Ηθικό δίδαγμα 2: Προσοχή! Όταν πρόκειται για γαϊδούρια (πολιτικούς) ρίχνουμε τσιμέντο ταχείας πήξεως, δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει.