Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Καλημέρα



Μην αναμασάς συνέχεια τον πόνο σου. Πήγαινε να πλυθείς, να χτενιστείς, ν' ανοίξεις τα παράθυρα να πάρεις αέρα. Δεν σταματά η ζωή. Ακόμα και η πιό μεγάλη συμφορά, κάποτε ξεπερνιέται!!!!

Aλκυόνη Παπαδάκη

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Η μικρή ελιά



Η μικρή ελιά για πρώτη φορά γέμισε καρπό.
Ο γεωργός την αγαπούσε γιατί του θύμιζε την πρώτη του αγάπη, κοντούλα και στρουμπουλή. Της είχε φτιάξει ένα περιδέραιο με ασπρισμένες πέτρες και συχνά καθόταν και κουβέντιαζε μαζί της τα όνειρα και τις αναμνήσεις του. Η ελιά κάθε μέρα και πιο όμορφη.


Ένα πρωί του Νοέμβρη ο γεωργός άπλωσε πανιά κι άρχισε να την ραβδίζει. Πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά.

Η ελιά μέσα στα αναφιλητά της μονολογούσε:
-Μ αγαπούσε και με χάλασε; Πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη; Έλεγε και ξανάλεγε.

Τότε ακούει μια μαργαρίτα να της λέει:
-Άκουσε να σου πω! Ο άνθρωπος δεν ξέρει την αγάπη. Μην τον παρεξηγείς. Κοίταξε εμένα που μια ζωή με μαδάει για να μάθει…

Πηγή: Το πηγάδι του κρίνου / Λουδοβίκος των Ανωγείων

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Γιατί το κάνεις;



H Φύση μας προτρέπει: «Αλλάξτε!». Και εκείνοι που δεν φοβούνται τον Άγγελο της Καλής Τύχης καταλαβαίνουν ότι πρέπει να προχωρήσουν, παρά το φόβο τους.
  • Παρά τις αμφιβολίες τους.
  • Παρά τις αντιδράσεις.
  • Παρά τους κινδύνους.
Έρχονται αντιμέτωποι με τις αξίες και τις προκαταλήψεις τους.
Ακούνε τα αγαπημένα τους πρόσωπα να τους συμβουλεύουν:
«Γιατί το κάνεις αυτό; Έχεις  ό, τι χρειάζεσαι: την αγάπη των γονιών σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τη δουλειά σου στην οποία μόχθησες πολύ. Μην αναλαμβάνεις  το ρίσκο να γίνει ξένος σε μια ξένη χώρα».


Παρ “όλα αυτά, ρισκάρουν και πραγματοποιούν το πρώτο βήμα, κάποιες  φορές από περιέργεια, κάποιες φορές από φιλοδοξία, αλλά κυρίως  επειδή αισθάνονται μια ανεξέλεγκτη επιθυμία για περιπέτεια.
Σε κάθε στροφή του δρόμου, αισθάνονται όλο και περισσότερο φοβισμένοι, και όμως, την ίδια στιγμή, εκπλήσσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό:  είναι δυνατότεροι και πιο ευτυχισμένοι.
Χαρά. Είναι μία από τα ισχυρότερες ευλογίες του Πανίσχυρου. Όταν είμαστε χαρούμενοι, είμαστε στο σωστό δρόμο.
  • Παρά τις αμφιβολίες τους.
  • Παρά τις αντιδράσεις.
  • Παρά τους κινδύνους.


Απόσπασμα από το βιβλίο «Manuscript Found in Accra» του Κοέλιο

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Ο Δρόμος της καρδιάς.......







Κάποτε, είπε ο μαθητής στον δάσκαλό του:
- Αυτό που επιθυμώ είναι να έχω μια ήρεμη ζωή, χωρίς απρόοπτα που μπορεί στο διάβα της να την ταράξουν.
Ο δάσκαλος άφησε να περάσουν λίγα λεπτά πριν μιλήσει:
- Υπάρχουν κάποια γεγονότα στη ζωή του ανθρώπου που έρχονται εντελώς ξαφνικά και είναι απόλυτα λογικό να τον ταράζουν, δημιουργώντας φόβο και ανασφάλεια.
Και καθώς προχωράς τη ζωή σου βάση του περίφημου σχεδίου σου, ξαφνικά μια και μόνο εικόνα αρκεί για να σου την αλλάξει, περνώντας τελικά σε άλλη κατεύθυνση. Όλα όσα είχες στο μυαλό σου τα βλέπεις νʼ ανατρέπονται. Αρχίζεις να διασχίζεις αυτό το νέο δρόμο νομίζοντας πως τελικά αυτόν ήθελες στη ζωή σου. δεν λειτουργείς πια με την λογική, αλλά με την καρδιά. Κι απολαμβάνεις κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα που κάνεις. Μπορεί, κοιτώντας μπροστά να μη φαίνεται όλος ο δρόμος, μπορεί να συναντάς μεγάλες πέτρες και αγκάθια, όμως συνεχίζεις με ακλόνητη αποφασιστικότητα ελπίζοντας πως στο τέλος του δρόμου υπάρχει η εκπλήρωση του ονείρου.
- Κι αν δεν το βρεις αυτό το όνειρο;
- Τότε, πηγαίνεις σε μια γωνιά γλείφοντας τις πληγές σου.
- Και τι κερδίζεις ακολουθώντας έναν τέτοιο δρόμο που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει;
- Το θάρρος ότι τον διέσχισες, ώστε μέσα σου να μην υπάρχει καμία αμφιβολία.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Τo αγκαθολούλουδο





Πριν πολύ καιρό υπήρχε ένας όμορφος κήπος με κάθε λογής λουλούδια. 

Για πολλά χρόνια, όλα τους, μόνο μεγάλωναν και ομόρφαιναν χάρη στις φροντίδες του κηπουρού τους. Το κάθε λουλούδι ήταν όμορφο και τέλειο.

Κάποτε, το σπιτάκι που είχε τον κήπο στην αυλή του, ερήμωσε, και ο κηπουρός δεν ξαναπήγε να τον φροντίσει. Παρότι είχαν φως από τον ήλιο και νερό από τα φθινοπωρινά σύννεφα, δεν ήταν πια ευτυχισμένα. Τους έλειπε ο φίλος τους ο κηπουρός που τα περιποιούταν, τους μιλούσε, τα καμάρωνε για την τελειότητά τους ενώ εκείνα όλο και μεγάλωναν . 

Πέρασαν οι εποχές και ήρθαν καλοκαίρια χωρίς βροχή μέχρι που τα λουλουδάκια, το ένα μετά το άλλο, μαράθηκαν και έπεσαν στο χώμα. Άλλα γρήγορα, άλλα μετά από μάχη με την ξηρασία και τον δυνατό ήλιο. Μέχρι τότε όμως, περίμεναν μέρα με τη μέρα τον κηπουρό να γυρίσει, αλλά μάταια…

Μετά από χρόνια και καιρούς, ο κηπάκος δεν θύμιζε σε τίποτα τις παλιές του ανθισμένες εποχές. Δεν υπήρχε πια ούτε ίχνος λουλουδιού σε αυτόν. Μεγάλα και αιχμηρά αγκάθια είχαν καλύψει όλη την επιφάνεια του άλλοτε όμορφου κήπου. Κανείς δεν περίμενε κανέναν να γυρίσει αλλά και κανείς δεν έβρισκε σκοπό και δύναμη για να ομορφύνει. 

Μια μέρα, ένα από τα αγκάθια ένιωσε μέσα του κάτι να του λέει πως δεν είναι αγκάθι παρότι βρίσκεται ανάμεσά τους και μοιάζει να είναι ίδιο μαζί τους. Του πήρε λίγο καιρό να το πιστέψει τόσο ώστε να μπορέσει να το πει στο διπλανό του αγκάθι που όμως γέλασε μαζί του. Μέσα σε λίγες μέρες, όλα τα αγκάθια είχαν μάθει για εκείνο το ένα που πίστευε το αδιανόητο, πως είναι λουλούδι. Του έβγαλαν το παρατσούκλι ‘αγκαθολούλουδο’…

Το αγκαθολούλουδο προσπάθησε να πείσει τους φίλους του πως όλοι τους έχουν κάτι από λουλούδι μέσα τους, αλλά κανένα δεν το πίστεψε. Άφησε λοιπόν το σώμα του ανάμεσά τους αφού οι ρίζες του δεν του επέτρεπαν να απομακρυνθεί από την γη όπου φύτρωσε, το ίδιο όμως, μέσα του, έμεινε όσο μακριά μπορούσε ψάχνοντας μέσα του τις αποδείξεις για αυτό που πίστευε πως είναι. Ξεκίνησε το ψάξιμο από τις άκρες των αγκαθιών του, συνέχισε με τον κορμό του και έφτασε στις ρίζες. Ήδη είχε μάθει πολλά για τον αγκάθινο εαυτό του όταν έφτασε να ψάξει και στις ρίζες του για να δει πως εκεί υπήρχε ένας σπόρος λουλουδιού. 

Ο σπόρος αυτός, βοήθησε το αγκαθολούλουδο να θυμηθεί τον κήπο που υπήρχε κάποτε εκεί και να νιώσει τα λουλούδια του και την ομορφιά τους. Η πίστη του αγκαθολούλουδου δυνάμωσε ακόμη περισσότερο και κανείς πια δεν μπορούσε να το πείσει πως ήταν κάτι άλλο από λουλούδι. Καθαρό και αγνό λουλούδι, να ένας λόγος να θέλει να ομορφύνει! 

Κάποια αγκάθια άκουσαν την ιστορία του, το θαύμασαν και σώπασαν πιστεύοντας πως εκείνα δεν είχαν σπόρο λουλουδιού στις ρίζες τους, παρότι δεν ήταν πραγματικότητα. Κάποια άλλα γέλασαν μαζί του και έπειτα σώπασαν κι εκείνα. Το αγκαθολούλουδο λυπήθηκε μεν, αλλά συνέχισε να ψάχνει τον σπόρο λουλουδιού στις ρίζες του. Του επέτρεψε να μεγαλώσει μέσα του, μέχρι που το αγκάθι δεν διέφερε από ένα πανέμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο.. Ένα ζευγάρι που περνούσε, το ξεχώρισε αμέσως και πλησίασε να το θαυμάσει. Του άρεσε τόσο μα τόσο πολύ που στο τέλος το έκοψε για να το πάρει μαζί του. Την στιγμή εκείνη, του λουλούδι πόνεσε και ένα δάκρυ του κύλησε στο χώμα. 

Αφού όμως ο πόνος ηρέμησε, και για όσο καιρό βρισκόταν μέσα στο βάζο του, έκλαιγε με δάκρυα χαράς γιατί είχε ήδη προλάβει να γίνει και να νιώσει λουλούδι. Ήταν ήδη ένα κατακόκκινο ανοιχτό τριαντάφυλλο, ο ποιο βαθύς εαυτός του, αυτός που από τις ρίζες του ανέσυρε. Το δάκρυ του στο χώμα, βοήθησε έναν άλλο κρυμμένο σπόρο, να ανθίσει.



Συγγραφέας ELEN M 


Μια απλή συνταγή



Υ Λ Ι Κ Α

1. Ένα κιλό απλή καρδιά.

2. Δύο κιλά ήσυχη συνείδηση.

3. Μισό κιλό χαρωπό πρόσωπο.

4. 300 γραμμάρια αγάπη.

5. Δύο φλιτζάνια γέλιο.

6. Δύο κουταλάκια εξοχή.

Ε Κ Τ Ε Λ Ε Σ Η

1. Ρίχνετε στην κατσαρόλα του εσωτερικού σας κόσμου την ήσυχη συνείδηση και την απλή καρδιά.

2. Τα δουλεύετε πολύ καλά, ώσπου νʼ ασπρίσουν, να φουσκώσουν και να γεμίσει η κατσαρόλα.

3. Προσθέτετε τότε την αγάπη και το γλυκό σας παίρνει ένα ωραίο ρόδινο χρώμα.

4. Μετά ρίχνετε το χαρωπό πρόσωπο και το γέλιο.

5. Προσέχετε πολύ καλά στο δούλεμα, γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό.

6. Αν έχετε λίγη εξοχή, βάζετε και δύο κουταλάκια για άρωμα.

7. Όταν δουλέψετε καλά όλα τα υλικά, δηλαδή: την συνείδηση, την απλή καρδιά, την αγάπη, το γέλιο, το χαρωπό πρόσωπο και την εξοχή, τα ρίχνετε στο ταψί της ψυχής, τα στρώνετε με την κουτάλα της θελήσεως και τα ψήνετε στο φούρνο της υπομονής.

8. Το σερβίρετε ζεστό!

Όσοι έφαγαν αυτό το γλύκισμα
ομολογούν ότι το κύριο χαρακτηριστικό
της γεύσεώς του είναι η ψυχική γαλήνη.
Δοκιμάστε το λοιπόν!
Λουκάς Πολυγένης

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Μια στάλα στη φωτιά






Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί*, το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά…
«Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!», του φωνάζει ένας ελέφαντας.

«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί» 


Mahatma Giovi

Αν ο καθένας από εμάς έκανε ό,τι μπορεί (έστω και με μια στάλα δύναμη…) για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, τότε με μαθηματική ακρίβεια η ζωή όλων θα ήταν πιο γλυκιά, πιο όμορφη, πιο ουσιαστική.

.
*(Το κολιμπρί είναι το μικρότερο πουλί στον κόσμο, το μήκος του σώματός του φτάνει τα 2,5 εκατοστά)