Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Το ψέμα στα παιδιά








Τα παιδιά αδυνατώντας να ξεχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό - πράγμα που δεν κατανοούν πάντα οι γονείς τους - τις περισσότερες φορές, κατηγορούνται ότι λένε ψέματα.

Η µύτη του Πινόκιο: Γιατί τα παιδιά λένε ψέµατα;

Τα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου, είναι η μόνη χρονική περίοδος -εκτός κι αν υπάρχουν προβλήματα ανάπτυξης- στην οποία το ψέμα μπορεί να περάσει χωρίς ενοχή και φόβο.
Ή πιο απλά: δεν υπάρχουν ψέματα!Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, μια και το παιδί πιστεύει ότι όλα γύρω του ζουν και έχουν ψυχή. Αυτή η μαγική φάση τελειώνει με την είσοδο του παιδιού στο σχολείο. Γύρω στα 4, το παιδί αρχίζει να ξεχωρίζει την πραγματικότητα από την αυταπάτη. Αν και μπορεί να περάσουν χρόνια προτού συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι αληθινό και τι φανταστικό, ωστόσο, τότε, το παιδί αρχίζει να διακρίνει καλύτερα τους δύο κόσμους.


Η επιστήμη υποστηρίζει πως μέχρι το έβδομο έτος της ηλικίας του, το παιδί έχει αναπτύξει την αίσθηση για τη διαφορά μεταξύ ψέματος και αλήθειας. Η διαδικασία της μετάβασης από τη μία κατάσταση στην άλλη αποτελεί στην ουσία μια φάση προσαρμογής, μια περίοδο όπου η πραγματικότητα εκτοπίζει τη φαντασία.

Τι ρόλο παίζουν τα ψέματα στη ζωή ενός παιδιού;
Κατ' αρχάς, τα ψέματα είναι ένας χειρισμός του παιδιού για να αντιμετωπίσει καλύτερα την πραγματικότητα. Συχνά, χρησιμοποιώντας το ψέμα σαν ένα τρόπο για να πει μαλακά την αλήθεια, το πιτσιρίκι λέει κάτι που - για οποιονδήποτε λόγο - δεν τολμάει να πει ευθέως.
Την ίδια στιγμή, οι ενήλικες παραβλέπουν ίσως το γεγονός ότι για να φτάσει στο σημείο να πει "συνειδητά" ψέματα, το παιδί βρίσκεται σε κάποιο αδιέξοδο.
Τις πιο πολλές φορές, πίσω από το ψέμα κρύβεται σαν βαθύτερη αιτία ο φόβος. Ο φόβος της ψυχικής ή της σωματικής τιμωρίας, της επαπειλούμενης ρήξης μιας σχέσης, ο οποιοσδήποτε φόβος.
Ως άλλοι λόγοι που οδηγούν τα παιδιά στο ψέμα αναφέρονται η επιθυμία του παιδιού για εξασφάλιση της αποδοχής ή της αγάπης των γονιών του, για απόσπαση της προσοχής των άλλων, όταν νιώθει ότι δεν την έχει, η ανάγκη του για «αυτοάμυνα» απέναντι στους άλλους, αλλά και η καθοδήγηση ή ακόμη και ο εξαναγκασμός να πει ψέματα, είτε από κάποιον συνομήλικο του είτε από κάποιον ενήλικα.
  • Επιπλέον, τα παιδιά που έχουν τιμωρηθεί στο παρελθόν, κατηγορηθεί ή ακόμη κι εκείνα που έχουν γίνει αντικείμενο κοροϊδίας έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να "επιλέξουν" τα ψέματα ως τρόπο έκφρασης.
  • Αντίθετα, παιδιά που αντιμετωπίζονται με κατανόηση από τους γονείς τους το βρίσκουν πιο εύκολο να λένε την αλήθεια, ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις.
  • Όπως προκύπτει, τις περισσότερες φορές, τα παιδιά λένε ψέματα γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να εκπληρώσουν αλλιώς τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους.
Γιατί όμως «επιστρατεύει» το παιδί τα ψέματα για να «υπηρετήσουν» τις ανάγκες του;
Το να βρει ένα παιδί καταφύγιο σε κάτι αναληθές σημαίνει ότι έχει ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός της εσωτερικής του λογοκρισίας. Αυτό συμβαίνει και όταν το παιδί βρίσκεται σε ηλικία που δεν μιλάει ακόμη, έχει όμως ήδη κατακτήσει την έννοια του νόμου, του κανόνα, άρα της λογοκρισίας.

Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι γονείς;
  • Χωρίς πανικό.
  • Η αντίδραση του γονιού στο ψέμα δεν θα πρέπει να είναι νουθεσίες του τύπου "δεν είναι καλό να λες ψέματα".
  • Αντίθετα, θα πρέπει να κινείται στο επίπεδο "να σου πω, αφού δεν έγινε έτσι ακριβώς, γιατί μου τα λες αυτά;", αρχίζοντας έτσι ένα παιχνίδι ερωταπαντήσεων, όπου ο γονιός θα δείξει στο παιδί ότι πιστεύει όσα λέγονται.
  • Παρόμοια αντίδραση θα πρέπει να έχει ο γονιός και στις περιπτώσεις που το παιδί λέει φανταστικές ιστορίες- συνήθως ύστερα από κάποιο σχετικό ερέθισμα, είτε σε βιβλίο είτε στην τηλεόραση. Χωρίς να κυριεύεται από άγχος, είναι προτιμότερο να αντιπαρέρχεται τα "παραμύθια" με σχόλια, όπως "είσαι σίγουρος ότι έγινε αυτό;". Το μικρό αποκλείεται να μην εισπράξει την "πληροφορία".

Τα μικρά καθημερινά ψέματα που λένε οι γονείς στα παιδιά: Πόσο αθώα μπορεί να είναι;
Τα παιδιά δεν ξεχνούν τα ψέματα των γονιών

Δεν είναι, όμως, λίγες οι φορές που και οι ίδιοι οι γονείς μπαίνουν στη διαδικασία να πουν ψέματα. Ο γονιός που διδάσκει στο παιδί του να λέει πάντα την αλήθεια και μόλις τηλεφωνήσει κάποιος ανεπιθύμητος, εκείνος αρχίζει τα νοήματα "δεν είμαι εδώ, δεν είμαι εδώ" θα πρέπει να γνωρίζει πως έχει αποτύχει. Κι αυτό επειδή η ευκαιρία για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του παιδιού τού δίνεται πολύ νωρίτερα από το να θέσει θεωρητικά το ίδιο θέμα.

 Δημήτρης Κούκης

Παιδοψυχολόγος (ΒΑ,MSc) – Ψυχοθεραπευτής

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Aγάπη για το κάθε παιδί







Η Maria Montessori είναι η γυναίκα που δίδαξε στα παιδιά την αγάπη για τη μάθηση και στους μεγάλους την αγάπη για το κάθε παιδί.

Μην αγγίζετε ένα παιδί παρά τη θέληση του.

Μην μιλάτε με άσχημο τρόπο σε ένα παιδί και μην χρησιμοποιείτε άσχημα λόγια όταν αναφέρεστε σε αυτό κατά την απουσία του.

Επικεντρωθείτε στο να ενισχύσετε και να βοηθήσετε να αναπτυχθούν τα θετικά στοιχεία και οι υπάρχουσες ικανότητες του παιδιού ώστε να μην αφήνουν χώρο για το ”κακό”.

Βοηθήστε το να συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία του περιβάλλοντος μάθησης. Αφιερώστε σχολαστική και συνεχή φροντίδα σε αυτό. Βοηθήστε το παιδί να συνάψει εποικοδομητική σχέση με το περιβάλλον του. Δείξτε του το περιβάλλον μέσα στο οποίο κρύβονται τα μέσα που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη του και υποδείξετε του την κατάλληλη χρήση τους.

Να είστε πάντα έτοιμοι να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα ενός παιδιού που έχει την ανάγκη σας και πάντα να ακούτε και να απαντάτε στο παιδί που σας απευθύνεται.

Σεβαστείτε το παιδί που κάνει κάτι λάθος και μπορεί αργότερα να εντοπίσει μόνο του το λάθος και να διορθωθεί, αλλά να διακόψετε άμεσα και ρητά κάθε καταχρηστική χρήση του περιβάλλοντος και κάθε κίνηση που μπορεί να θέτει σε κίνδυνο το παιδί,το περιβάλλον του ή τους άλλους.

Σεβαστείτε το παιδί τη στιγμή που ξεκουράζεται ή τη στιγμή που παρακολουθεί άλλους να εργάζονται ή όταν συλλογίζεται τι έχει κάνει ή τι θέλει να κάνει. Μην το κατευθύνετε ούτε να το αναγκάζετε σε άλλες μορφές δραστηριοτήτων.

Βοηθήστε το παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση κάποιας δραστηριότητας και δεν μπορεί να βρει τι θέλει να κάνει.

Να είστε ακούραστοι στο να επαναλαμβάνετε αυτό που θέλετε στο παιδί που αρνήθηκε λίγο νωρίτερα να σας ακούσει, να βοηθάτε το παιδί να αποκτήσει ό, τι δεν έχει ακόμη κατακτήσει και να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες του. Κάνετε το δημιουργώντας το μαθησιακό περιβάλλον με φροντίδα, εξοπλισμένοι με αυτοσυγκράτηση και σιωπή, χρησιμοποιώντας ήπια λόγια και γεμάτη αγάπη παρουσία. Κάνετε αισθητή την παρουσία σας στο παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση και αποστασιοποιηθείτε από το παιδί που έχει βρει τις απαντήσεις του.

Πάντα να συμπεριφέρεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας τους καλύτερους τρόπους σας και να του προσφέρετε τον καλύτερο εαυτό σας .


Η Maria Montessori (1870-1952) σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία! Κατά τη διάρκεια της πρακτικής της στην Ιατρική, οι κλινικές παρατηρήσεις της την οδήγησαν στο να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά κατασκευάζουν αυτά που θα μάθουν από ότι υπάρχει στο περιβάλλον τους. Το 1902 ξεκίνησε τις σπουδές της στην παιδαγωγική, την πειραματική ψυχολογία και την ανθρωπολογία.Έδωσε διαλέξεις για εκπαιδευτικές μεθόδους που αφορούν σε παιδιά που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες. Το 1907 εγκαινιάστηκε το “Casa de Bambini”. Ήταν το πρώτο σπίτι στη συνοικία San Lorenzo της Ρώμης και έγινε η πηγή της μεθόδου Montessori για τους εκπαιδευτικούς.

Το 1911 φεύγει από τον κλάδο της Ιατρικής και ασχολείται με το εκπαιδευτικό έργο. Το 1913 ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ και η σύζυγός του Mαμπέλ εγκαινίασαν τoν Μορφωτικό Σύλλογο Μontessori ( Montessori Educational Association ) στην Ουάσινγκτον. Εισέρχεται στον κόσμο της Παιδαγωγικής μια νέα μέθοδος, στην οποία τα υλικά είναι κύρια πηγή μάθησης κατά την προσχολική περίοδο.

Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην προώθηση της πρωτοβουλίας και την ανταπόκριση του παιδιού με τη χρήση ενός ειδικά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό υλικό. Το παιδί πρέπει να μαθαίνει σύμφωνα με το δικό του ρυθμό και έτσι να ανακαλύπτει τη γνώση.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Έτσι;;;







1. ΕΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ...
2.ΕΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΧΘΡΑ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΚΑΥΓΑΔΙΖΕΙ....
3.ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ..
4. ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ...
 5. ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ...
6. ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟ....
 7. ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΠΑΙΝΟ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑ...
8.ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΝΤΡΟΠΗ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ Α ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΝΟΧΟ...
 9. ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΙΑ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΑΛΟ....
10. ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ... ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.....



Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Αν κάθε μέρα


 




Αν κάθε μέρα

Ξυπνούσατε ατενίζοντας το σπάνιο θαύμα, τον εαυτό σας, την ύλη που για λίγο ζωντάνεψε, για να ψηλαφίσει τον κόσμο και το άυλο

Ξεκλειδώνατε την καρδιά να θυμηθεί πόσο εύκολα γινόταν ευτυχισμένη, με το μικρό, τη λεπτομέρεια, το ταπεινό, το καινούριο, τότε που δεν είχε μάθει να λογαριάζει τις ιδιότητες και τις γελοίες ανθρώπινες αποδόσεις

Ελευθερώνατε τη σκέψη από τις ειρκτές, που την απομονώσατε, με τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, τις συμβάσεις, τα πεπραγμένα ή τις φιλοδοξίες.

Συγχωρούσατε όσους σας πλήγωσαν, νεκρούς ή ολοζώντανους και κάνατε το βήμα το καθοριστικό, το παραπέρα

Τις επιλογές σας τις λανθασμένες τις ονομάζατε εμπειρία, και θρίαμβο τις ορθές, και όλες μαζί τις επιστρατεύατε στον αγώνα για ευτυχία

Και σε όσους σας αγαπούν διαλαλούσατε το ευχαριστώ, το ατόφιο της αγάπης

Αποτολμούσατε αυτό που δεν έχετε ξανανιώσει, μια τόση δα θωπεία του απαγορευμένου

Το λογισμό σας κάθε αυθεντία να απαξιώνει και να γελοιοποιεί διδάσκατε, μέχρι που να μάθει πως στον κόσμο αυτό ό,τι θαυμάζουν οι πολλοί την καταφρόνεση των αιώνων θα γνωρίσει

Τις λιγοψυχίες, τους φόβους, τις εξαρτήσεις, την αδράνεια, σπονδές στη νέα ζωή σας χύνατε

Τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις σας από την ανάποδη κάνατε πράξη

Και μεθούσατε με τον ήχο της δικής σας ραψωδίας

Και δίχως ενδοιασμό σε όλους βροντοφωνάξετε: αυτός είμαι σήμερα, αν θες έλα και λάτρεψέ με, όπως κι εγώ θαμπώνομαι από την ύπαρξή σου. Δεν περιμένω τίποτα, μα θα καλοδεχτώ τη συντροφιά σου αν με κεράσεις

Προσκυνητές κινούσατε για τους ιερούς τους τόπους της ψυχής σας, εκεί που βωμοί στους ανήκεστους πόνους σας έχουν στηθεί και άγιες τράπεζες των αντινομιών σας

Τότε το καινό φως, το ιαματικό, έξω από το παράθυρό σας θα ανέτειλε και κάθε μέρα ένα θαύμα από τον μόχθο σας θα γινόταν.





Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών


Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Το αγόρι και τα καρφιά










Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που είχε  κακό χαρακτήρα.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα μέσα στον φράχτη όποτε έχανε την υπομονή του ή μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη ημέρα κάρφωσε πολλά καρφιά στον φράκτη. Έμαθε όμως να συγκρατείται γιατί ήταν πιο εύκολο αυτό από το να καρφώνει τις πρόκες.
Τελικά, έφθασε μια ημέρα που το αγόρι δεν κάρφωσε κανένα καρφί και το είπε στον πατέρα του.
Τότε εκείνος του είπε να αφαιρεί ένα καρφί για κάθε ημέρα που δεν έχανε την υπομονή του.
Οι ημέρες πέρασαν και τελικά το αγόρι είπε στον πατέρα του ότι είχε αφαιρέσει όλα τα καρφιά.
Ο πατέρας του απάντησε:
Όλα καλά, αλλά κοίταξε όλες τις τρύπες που υπάρχουν στον φράχτη.
Δεν θα είναι ποτέ όπως πριν. Όποτε εσύ κάνεις κάτι κακό αφήνεις στον άλλον μία πληγή.
Μπορείς να καρφώσεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και έπειτα να το βγάλεις, αλλά θα μείνει για πάντα ένα τραύμα. Ακόμη και αν σε συγχωρήσουν το τραύμα θα παραμείνει. Ένα λεκτικό τραύμα κάνει ακόμα περισσότερη ζημιά από το φυσικό τραύμα.
Οι φίλοι είναι σπάνια κοσμήματα, σε κάνουν να χαμογελάς και σε βοηθούν. Είναι έτοιμοι να σε ακούσουν οπότε έχεις ανάγκη.
Σε υποστηρίζουν και σου ανοίγουν την καρδιά τους.

Σταμάτα να τους πληγώνεις και δείξε τους πόσο τους αγαπάς.


Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Το σοφό σπουργίτι










Mια μέρα ο Χότζας, (ένας δάσκαλος του ιερού νόμου για τους μουσουλμάνους) τσάκωσε με τις ξόβεργες που είχε βάλει στο φράχτη του ένα καλοθρεμμένο σπουργίτι και σκεφτόταν πώς θα το μαγειρέψει για να το φάει.

Όμως το σπουργίτι, τον κοίταξε στα μάτια, του μίλησε με ανθρώπινη φωνή και του είπε: «Ούτε καν να το σκεφτείς να με φας»! Ο Χότζας τα 'χασε που ένα σπουργίτι μπορούσε να μιλάει και το είπε. «Δεν είμαι απλό σπουργίτι», του είπε τότε εκείνο, «είμαι Δάσκαλος, Χότζας δηλαδή, ανάμεσα στα πουλιά κι αν με αφήσεις ελεύθερο θα σου δώσω τρεις πολύτιμες συμβουλές».


Ο Χότζας σκέφτηκε ότι δεν συναντά κανείς πουλιά που μπορούν να μιλάνε κάθε μέρα με ανθρώπινη φωνή και ότι σίγουρα αυτό το σπουργίτι θα πρέπει να ξέρει πολλά . Το άφησε λοιπόν ελεύθερο.

Του είπε το σπουργίτι: «Πρώτη συμβουλή: Μην πιστεύεις ποτέ τις ανοησίες που σου λέει οποιοσδήποτε, ακόμη κι αν έχει φήμη, κύρος, δύναμη, πλούτη ή εξουσία. Αν κάποιος, λοιπόν, σου πει μια ανοησία, σκέψου πρώτα λογικά πριν πράξεις οτιδήποτε και μην τον πιστέψεις». «Σύμφωνοι», καλή συμβουλή είπε ο Χότζας και το σπουργίτι συνέχισε:


«Δεύτερη συμβουλή: Ό,τι κι αν κάνεις, ποτέ μην προσπαθήσεις να κάνεις κάτι αδύνατο για σένα, γιατί θα αποτύχεις. Να έχεις πάντα επίγνωση μέχρι πού μπορείς να φτάσεις». «Πολύ ωραία», είπε ο Χότζας, το κατάλαβα κι αυτό, συμφωνώ.

Και το σπουργίτι συνέχισε: «Τρίτη Συμβουλή: Αν κάνεις κάτι που είναι σωστό, μην το μετανιώσεις ποτέ». - Μπράβο κι αυτό το κατάλαβα, συμφωνώ. Κι έτσι ο Χότζας ήταν χαρούμενος, επειδή σκεφτόταν ότι αυτές ήταν πράγματι τρεις σοφές συμβουλές και ότι θα μπορούσε να τις πει στους μαθητές του. Ήταν άνθρωπος που είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.  Αποφάσισε, μάλιστα, να τις γράψει και στον τοίχο του σπιτιού του για να τις θυμάται πάντα, γιατί η σοφία πίστευε ότι βρισκόταν στις λέξεις.


Το σπουργίτι τον ρώτησε κάτι τελευταίο. «Χότζα, πιστεύεις ότι είσαι σοφός άνθρωπος;» Ο Χότζας με καμάρι του είπε: «Σπουργίτι, είμαι βέβαιος, ότι είμαι ο πιο σοφός διδάσκαλος της επαρχίας, ξέρεις πόσα βιβλία έχω διαβάσει; Οουυυυ πάρα πολλά!»

Το σπουργίτι τότε πήγε και κάθισε ψηλά στο κλαδί ενός δέντρου πάνω από τον Χότζα και άρχισε να γελάει κοροϊδευτικά. «Τι συμβαίνει;» το ρώτησε ο Χότζας.
«Έχω μέσα στο στομάχι μου ένα πολύτιμο διαμάντι. Αν με είχες σκοτώσει για να με φας, τώρα το διαμάντι θα ήταν δικό σου! Χα, χα, χα...»


Χωρίς να σκεφτεί ο Χότζας θύμωσε και άρχισε να σκαρφαλώνει στο δέντρο για να το πιάσει. Ήταν όμως πια γέρος και το σπουργίτι ήταν πολύ γρήγορο: Κάθε φορά που το πλησίαζε εκείνο πέταγε όλο και πιο ψηλά. Στο τέλος, έφτασαν και οι δύο στην κορυφή του δέντρου, οπότε το σπουργίτι πέταξε μακριά και ο Χότζας κατάκοπος, δεν μπόρεσε να κρατηθεί γερά στο λεπτό κλωνάρι, έπεσε κάτω και τσακίστηκε.

Ο Χότζας θύμωσε πολύ και μετάνιωσε που άφησε το σπουργίτι να του φύγει, έτσι άκομψες βρισιές έφευγαν από τα χείλη του για το σπουργίτι. Ενώ βογκούσε από τους πόνους στο έδαφος, τον πλησίασε το σπουργίτι και πετώντας πάνω από το κεφάλι του, του είπε: «Θεωρείς τον εαυτό σου δάσκαλο, κι όμως πριν περάσει λίγη ώρα από τη στιγμή που στις είπα, δεν ακολούθησες καμία από τις τρεις συμβουλές μου:

1η: Σου είπα μην πιστεύεις ποτέ τις ανοησίες που σου λέει οποιοσδήποτε, και εσύ πίστεψες ότι έχω ένα διαμάντι στο στομάχι μου, χωρίς να σκεφτείς λογικά.
2η: Προσπάθησες να κάνεις κάτι αδύνατο για σένα: γέρος άνθρωπος να σκαρφαλώσεις στη κορυφή του δέντρου.
3η: Μετάνιωσες που με άφησες ελεύθερο, ενώ είχες κάνει κάτι σωστό..».

Χότζα, αν και οι άνθρωποι εδώ σε θεωρούν δάσκαλο, πιστεύω ότι έχεις δρόμο μέχρι να αποκτήσεις σοφία. Αυτό που θα ήθελα προσωπικά να σου μείνει λοιπόν είναι ότι…     

Η σοφία βρίσκεται όχι στις λέξεις αλλά στις πράξεις



«Ωχχχχ...» βόγκηξε ο Χότζας, καθώς το σοφό σπουργίτι πέταξε μακριά.






Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί φωνάζουμε;










Ένας Δάσκαλος ρώτησε τους μαθητές του:
"Γιατί φωνάζουμε όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί φωνάζουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον όταν είναι εκνευρισμένοι;"

Οι μαθητές σκέφτηκαν για λίγο και ένας απʼ αυτούς είπε:
"Επειδή χάνουμε την ψυχραιμία μας, γι αυτό φωνάζουμε."
"Ναι, αλλά γιατί να φωνάξεις όταν ο άλλος βρίσκεται δίπλα σου; Δε γίνεται να του μιλάς με πιο απαλή φωνή; Γιατί φωνάζετε σε κάποιον όταν είστε θυμωμένοι;"

Οι μαθητές έδωσαν κάποιες απαντήσεις, μα καμία δεν ικανοποίησε το Δάσκαλο.
Μετά από αρκετή ώρα εκείνος είπε:
"Όταν δύο άνθρωποι είναι θυμωμένοι ο ένας με τον άλλον, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. Για να καλύψουν αυτήν την απόσταση πρέπει να φωνάζουν για να μπορέσει να ακούσει ο ένας τον άλλον. Όσο πιο θυμωμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν ώστε να ακουστούν σε αυτήν
την απόσταση."

Μετά ο Δάσκαλος ρώτησε:
"Τι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται; Δε φωνάζουν, αλλά μιλάνε σιγανά, γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι κοντά. Η απόσταση ανάμεσά τους είναι πολύ μικρή..."

Και τελικά είπε:
"Όταν αγαπηθούν ακόμα περισσότερο, τι συμβαίνει;


Δε μιλούν, μονάχα ψιθυρίζουν και έρχονται ακόμα πιο κοντά με την αγάπη τους. Στο τέλος δε χρειάζεται καν να ψιθυρίσουν, απλά κοιτάζονται και αυτό αρκεί. Τόσο κοντά είναι δύο άνθρωποι όταν αγαπάνε ο ένας τον άλλον."

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Ο πολύτιμος λίθος





Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της.

Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει. Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε.

Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος , μακαρίζοντας την καλή του τύχη. Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες. Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα.

"Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες" ομολόγησε μόλις τη βρήκε. "Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή. Παρόλα αυτά δεν τον θέλω. Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο. Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο"



Paulo Coelho

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Διαχείριση του άγχους









Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για την διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπιασε ένα ποτήρι, το σήκωσε ψηλά και ρώτησε «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;» Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές, ήταν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια. Όμως ο καθηγητής διαφώνησε: 
Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. 
Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου.
Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει.
Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατώ τόσο βαρύτερο και ασήκωτο γίνεται. Συνέχισε ο καθηγητής:
Το στρες, οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκεφτείτε για λίγο, δεν πειράζει. Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν. Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε. Είναι σημαντικό να θυμόσαστε να χαλαρώνετε και να διώχνετε το στρες. Μην κουβαλάτε τα προβλήματα μαζί σας μέχρι το βράδυ, ακόμα και τη νύχτα. Μην ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι! Ίσως λίγη μαγεία, ίσως κάποιο καλοί φίλοι.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν ο ήλιος γνώρισε τη σελήνη









Όταν ο ήλιος γνώρισε την σελήνη...

Ὀταν ο Ήλιος και η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και ξεκίνησε μια μεγάλη αγάπη. Ο κόσμος ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί και την ημέρα που ο Θεός αποφάσισε να τον φτιάξει, τους έδωσε το φως τους.

Αποφασίστηκε ότι ο Ήλιος θα φώτιζε τη μέρα και η Σελήνη τη νύχτα. Και έτσι θα ζούσαν χώρια.

Με αυτή την απόφαση, πλημμύρισαν από στενοχώρια, γιατί κατάλαβαν πως θα ζούσαν χωριστά.

Η Σελήνη παρ’ όλη τη λάμψη της άρχισε να απομονώνεται και ο Ήλιος από την πλευρά του, παρ’ όλο που είχε κερδίσει τον τίτλο του “Βασιλιά των Αστέρων”, δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Θεός που έβλεπε τη θλίψη που είχαν, τους φώναξε και τους εξήγησε πως ο καθένας τους είχε μια ξεχωριστή λάμψη και δεν έπρεπε να είναι θλιμμένοι.

“- Εσύ Σελήνη θα φωτίζεις τα βράδια και θα μαγεύεις τους ερωτευμένους. Εσύ Ήλιε θα δίνεις λάμψη στη Γη την ημέρα και ζέστη στους ανθρώπους και η παρουσία σου θα τους κάνει όλους πιο ευτυχισμένους.”



Η Σελήνη λυπήθηκε για την τύχη της και έκλαψε πικρά…

Και ο Ήλιος βλέποντάς την να υποφέρει αποφάσισε να της δώσει δύναμη και να την βοηθήσει να δεχτεί την απόφαση του Θεού.

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισε να ζητήσει μια χάρη από το Θεό:



“-Θεέ μου, βοήθησε τη Σελήνη γιατί είναι πιο ευαίσθητη από μένα και δεν αντέχει τη μοναξιά.” Και τότε ο Θεός της χάρισε τ’ αστέρια.

Όταν η Σελήνη αισθάνεται μοναξιά, καταφεύγει στ’ άστρα, που κάνουν τα πάντα για να την παρηγορήσουν, αλλά ποτέ δεν το πετυχαίνουν.

Σήμερα ζούν χωριστά. Ο Ήλιος προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος και η Σελήνη προσπαθεί να κρύψει τη στενοχώρια της.



Λένε ότι ο Θεός ήθελε η Σελήνη να είναι πάντα γεμάτη και φωτεινή, αλλά δεν τα κατάφερε…Γιατί είναι γυναίκα και καμμιά γυναίκα δεν μπορεί να ζει χωρίς αγάπη.

Όταν είναι ευτυχισμένη είναι γεμάτη και λάμπει. Όταν είναι δυστυχισμένη είναι μισή και ένα τέταρτο και τότε δεν είναι δυνατόν να φανεί η λάμψη της.

Η Σελήνη και ο Ήλιος ακολουθούν τη μοίρα τους. Αυτός, μόνος αλλά δυνατός. Η Σελήνη παρέα με τ’ άστρα, αλλά, αδύναμη.

Πολλοί άντρες προσπάθησαν να την αποκτήσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Μερικοί πήγαν να τη δουν από κοντά, αλλά και πάλι γύρισαν άπρακτοι. Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τη φέρει στη Γη ούτε και κανείς κατάφερε να την κάνει να ερωτευτεί.

Ο Θεός τότε αποφάσισε ότι κανένας έρωτας δεν θα είναι αδύνατος. Ούτε του Ήλιου και της Σελήνης. Τότε, δημιούργησε την έκλειψη.



Σήμερα ο Ήλιος και η Σελήνη, ζουν περιμένοντας αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή που τους δόθηκε και που τόσο σπάνια συμβαίνει.

Όταν κοιτάζεις προς τον ουρανό από εδώ και μπρος και δεις τον Ήλιο να σκεπάζει τη Σελήνη, θα είναι γιατί ξαπλώνει πάνω της και κάνουν έρωτα.

Αυτό το έργο αγάπης ονομάστηκε “έκλειψη”. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτη η λάμψη πάθους, είναι τόσο μεγάλη, που συνιστάται να μη βλέπουμε προς τον ουρανό εκείνη τη στιγμή, γιατί τα μάτια μας μπορεί να τυφλωθούν, αντικρύζοντας τόση αγάπη.

Εσύ ήξερες ότι στη Γη υπήρχαν ο Ήλιος και η Σελήνη…κι επίσης ότι υπάρχει η έκλειψη…Αυτό όμως, είναι το κομμάτι της ιστορίας που δεν γνώριζες…Έτσι δεν είναι?

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Τι πρέπει να ξέρω για το πώς να ζώ





“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.
·        Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
·        Να μοιράζεσαι τα πάντα.
·        Να παίζεις τίμια.
·        Να μη χτυπάς τους άλλους.
·        Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
·        Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
·        Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
·        Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
·        Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
·        Να κοκκινίζεις.
·        Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
·        Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
·        Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
·        Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
·        Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
·        Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
·        Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.
Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...
...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ένας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:
* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.
* Ότι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.
* Ότι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.
* Ότι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.
* Ότι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.
* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια..."


Info:

Ο εκπληκτικός Robert Fulghum γεννήθηκε το 1937, και μεγάλωσε στο Waco του Texas. Στα νιάτα του εργάστηκε ως εκσκαφέας τάφρων (!!!), παιδί για εφημερίδες, καουμπόης σε ράντζο (βοσκός), μπάρμαν και τραγουδιστής κάντρυ. Μετά από το κολλέγιο και μια σύντομη καριέρα στην IBM, επέστρεψε στα θρανία για να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του στη θεολογία. Για 22 χρόνια υπηρέτησε ως πάστορας σε μια ενορία στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό. Κατά την ίδια περίοδο δίδαξε σχέδιο, ζωγραφική και φιλοσοφία στο Lakeside School στο Seattle. Ο Fulghum είναι επίσης καταξιωμένος ζωγράφος και γλύπτης. Τραγουδά και παίζει κιθάρα και τσέλο και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «The Rock Bottom Remainders» -μιας rock and roll μπάντας που αποτελείται από μουσικούς – συγγραφείς. Εχει τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ του Seattle της Washington, και της Κρήτης.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του με τίτλο: «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο» 

Εκδόσεις: ΛΥΧΝΟΣ


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Θαυμάτων…. άφιξη (οδηγός προσέλκυσης )

  



Αν ανοίξεις την καρδιά και τη ζωή σου στα Θαύματα, αυτά θα  βρουν τον τρόπο να τρυπώσουν μέσα, ενώ εσύ θα στέκεις ακόμα με το στόμα ανοιχτό και θα αναρωτιέσαι για το πώς…

                        ΟΜΩΣ

Τα Θαύματα έρχονται:
¨   Όταν τα πιστεύεις
¨   Όταν τα προσκαλείς
¨   Όταν αφήνεσαι σ’ αυτά
¨   Όταν τα ξεχνάς
¨   Όταν παραιτείσαι από κάθε προσπάθεια να επηρεάσεις την τύχη τους.



        Εντούτοις

Κατά μυστήριο τρόπο τα Θαύματα εμφανίζονται

εκεί που Δεν τα περιμένεις
εκεί που Δεν τα σκέφτεσαι
κι έρχονται με τους πιο αναπάντεχους και ανορθόδοξους τρόπους.

Αν δεν ήταν έτσι δε θα λεγόντουσαν και Θαύματα. Θα λεγόντουσαν: Προγραμματισμένα συμβάντα!



Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Gracias a la Vida - Ζωή σʼ Ευχαριστώ !!




Μήπως  καλό θα ήταν να επανεξετάσουμε
όλα αυτά
που έχουμε και που δεν τους δίνουμε
καμιά σημασία,
γιατί τα θεωρούμε δεδομένα;


Να επανεξετάσουμε αυτά που έχουμε,
ενώ πολλοί άλλοι
δεν έχουν την τύχη να τα έχουν;

Να επανεξετάσουμε αυτά που έχουμε
και σπαταλάμε ασύστολα
ενώ για άλλους αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης;


Και μήπως θα άξιζε να πούμε
ένα   Ευχαριστώ  στη  Ζωή
για τα τόσα,
πολλά,
πάρα πολλά,
που μας έχει προσφέρει,
που καθημερινά μας προσφέρει
και συνεχίζει ασταμάτητα να μας προσφέρει,
χωρίς να μας ζητάει σε αντάλλαγμα
το παραμικρό;

Πάντως,
αυτό το παλιό, διαχρονικό, πανέμορφο τραγουδάκι,
αυτό ακριβώς προτείνει να κάνουμε. 


Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

H ρήση που γαληνεύει







Ο μεγάλος Πατισάχ φώναξε τους σοφούς του και τους διέταξε:
- Επινοήστε για μένα μια ρήση οι οποία θα με γαληνέψει.
Όταν θα είμαι θλιμμένος θα μου φέρει χαρά, ενώ τις στιγμές ευτυχίας θα μου προξενεί λύπη.
Δεν πρέπει να είναι μεγάλο, γιατί θέλω πάντα να είναι μαζί μου.
Μετά από τρεις μέρες οι σοφοί προσέφεραν στον Πατισάχ ένα δαχτυλίδι στο οποίο ήταν χαραγμένες αυτές οι λέξεις:
"Κι αυτό θα περάσει".

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Ευτυχία






Όλα είναι τόσο απλά και ταυτόχρονο τόσο περίπλοκα!
Απλά , επειδή αρκεί να αλλάξει κανείς στάση ζωής :
Δεν θα κυνηγήσω άλλο την ευτυχία. Από τώρα και στο εξής θα είμαι ανεξάρτητη , θα βλέπω την ζωή με τα δικά μου μάτια και όχι με τα μάτια των άλλων. Θα κυνηγήσω την περιπέτεια του να είσαι ζωντανός.
Και περίπλοκα : Γιατί δε θα κυνηγήσω πια την ευτυχία , αφού με έχουν μάθει ότι είναι ο μοναδικός στόχος που αξίζει τον κόπο; Γιατί να τολμήσω να πάρω έναν δρόμο , που οι άλλοι δεν τόλμησαν;
Στο κάτω κ
aτω τι είναι ευτυχία;
Έρωτας μου απαντούν. Όμως ο έρωτας ούτε φέρνει , ούτε έφερνε ποτέ ευτυχία. Το αντίθετο μάλιστα, είναι πηγή ανησυχίας , πεδίο μάχης , νύχτες αγρύπνιας στις οποίες αναρωτιόμαστε  αν κάνουμε το σωστό. Ο πραγματικός έρωτας είναι έκσταση και συνάμα αγωνία.
Γαλήνη τότε. Αν κοιτάξουμε την Μητέρα , ποτέ δεν είναι γαληνεμένη. Ο Χειμώνας παλεύει με το καλοκαίρι, ο ήλιος και το φεγγάρι δεν έχουν συναντηθεί ποτέ , η τίγρη κυνηγάει τον άνθρωπο , που φοβάται το σκύλο , που κυνηγάει την γάτα , που κυνηγάει το ποντίκι , που τρομάζει τον άνθρωπο.
Το Χρήμα φέρνει την ευτυχία. Πολύ καλά , τότε όλοι οι άνθρωποι που έχουν αρκετά για να ζήσουν με πάρα πολύ υψηλή ποιότητα ζωής θα μπορούσαν να σταματήσουν να δουλεύουν. Όμως, είναι πιο αγχωμένοι από ποτέ , λες και φοβούνται ότι θα τα χάσουν όλα. Το χρήμα φέρνει χρήμα , αυτό είναι αλήθεια. Η φτώχεια μπορεί να φέρει δυστυχία , το αντίθετο όμως δεν είναι αλήθεια.
Έψαχνα την ευτυχία πολύ καιρό στην ζωή μου-τώρα το μόνο που θέλω είναι χαρά. Η χαρά είναι σαν το σεξ : έχει αρχή και τέλος. Θέλω ευχαρίστηση. Θέλω να είμαι ικανοποιημένη-ευτυχία όμως; Έχω πάψει να πέφτω σε αυτή την παγίδα.
Όταν βρίσκομαι σε κάποια παρέα και αποφασίζω να προκαλέσω κάνοντας μια από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που υπάρχουν , όλοι λένε «Είμαι ευτυχισμένος»
Συνεχίζω : «Ναι , αλλά δεν θέλεις περισσότερα , δεν θέλεις να συνεχίσεις να αναπτύσσεσαι;» Και όλοι απαντούν : «Φυσικά».
Επιμένω : « Τότε δεν είσαι ευτυχισμένος».

  PAULO COELHO


Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου



Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα ένα πολύτιμο πετράδι.
Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της.
Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο.
Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της.
Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε το πολύτιμο πετράδι και εντυπωσιάστηκε.
Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του το χαρίσει.
Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε το πολύτιμο πετράδι και του τον έδωσε.
Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος, μακαρίζοντας την καλή του τύχη.
Αυτό το πετράδι ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες.
Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα.
"Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες" ομολόγησε μόλις τη βρήκε.
"Ξέρω πόσο πολύτιμο είναι το πετράδι που μου χάρισες.
Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή.
Παρόλα αυτά δεν το θέλω.
Αποφάσισα να στο επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο.

Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το πετράδι"

Paulo Coelho

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Το χρώμα του φεγγαριού






- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη; 
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
- Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι … Κοίταξε μακριά στο κενό … Και δάκρυσε …
Ζω …
- Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;
- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ” αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησε το!
Συγχωρώ!
- Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιει μια γουλιά νερό. Σ” αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα έρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι” αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!
Ελπίζω!
- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλα αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουν κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή. Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξε τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
- Αύριο θα “ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τίποτε άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ’αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να έχεις το θάρρος να λες  Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις  Όταν κυλίεσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ” αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης  Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;
Ποιος είναι ο δυνατός;
Ποιος είναι ο δυνατός;  ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδάπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
«Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ” ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ” αγάλματα μόνο δε λυγάν».
Ονειρεύονται… και ελπίζουν…
- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ” αστέρι του.
- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
- Όμορφη βραδιά απόψε. Άκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγει ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
- Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…


    Αλκυόνη Παπαδάκη