Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Θα ήθελα






Θα ήθελα, μαζί με τα τόσα φώτα που στολίζουν  τα σπίτια και τις πόλεις μας να φωτίσουν τις καρδιές μας και το μυαλό μας για να μην ξεχνάμε ότι στη ζωή:

Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι: Ο Φόβος
Η ωραιότερη μέρα: Το σήμερα
Το μεγαλύτερο λάθος: Η ηττοπάθεια
...Το μεγαλύτερο ελάττωμα: Ο εγωισμός
Η καλύτερη αναψυχή: Η εργασία
Η χειρότερη αποτυχία: Η φθορά
Ο καλύτερος δάσκαλος: Τα παιδιά μας
Το πιο ευτελή αίσθημα: Ο φθόνος
Το ωραιότερο δώρο: Η συγχώρεση
Η καλύτερη αναγνώριση: Ο Θεός
Το πιο θαυμάσιο πράγμα στον κόσμο: Η ΑΓΑΠΗ.....



Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Μαθαίνω το παιδί μου ν' αγαπάει






Έχετε σκεφτεί ποτέ τι πρέπει να κάνετε για να μάθει το παιδί σας να αγαπάει; Αν η δική σας στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις ενισχύει ή όχι το συναίσθημα της αγάπης;

Διαβάστε παρακάτω και απαντήστε στο τέλος.
Αγαπώ το παιδί μου και του το εκφράζω!!!
Αρχικά το πρώτο συναίσθημα που προσφέρεται στο παιδί (από τις πρώτες μέρες της ζωής του), είναι η αγάπη που εκδηλώνεται από τη μητέρα και τον πατέρα. Αυτή η αγάπη (παράλληλα με τη ζεστή αγκαλιά, τη φροντίδα και την έγνοια), θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα στο σχηματισμό της προσωπικότητας του παιδιού.
Αυτή η αγάπη θα πρέπει, εκτός από το να εκδηλώνεται και να βιώνεται έμπρακτα, να εκφράζεται με λόγια (π.χ. Παιδί μου, Σ’ αγαπώ πολύ!). Αυτό θα ενισχύει την ευτυχία του και θα νιώθει ωραία να προσφέρει κι αυτό την αγάπη του.
Αγαπώ τον/τη σύζυγο μου!
Η εκδήλωση της αγάπης μας στο/στη σύντροφο – σύζυγο- άντρα/γυναίκα – πατέρα/ μητέρα των παιδιών μας μπροστά στο παιδί μας ενισχύει το ίδιο με ηρεμία, σιγουριά και ευτυχία. Αυτό το περιβάλλον ηρεμίας και ευτυχίας θα θέλει και το ίδιο μεγαλώνοντας να έχει. Σκεφτείτε την απόσταση που δημιουργείται μεταξύ του παιδιού και της αγάπης όταν οι γονείς του τσακώνονται ή ο ένας δεν αντέχει ή βρίζει τον άλλον.
Αγαπώ τους συγγενείς μου!
Πόσες φορές έχουμε ακούσει από φιλικά ζευγάρια ή από γνωστούς τσακωμούς που έχουν να κάνουν με πεθερικά, ζήλιες μεταξύ αδερφών, περιουσιακά στοιχεία; Συγγενείς που χρόνια έχουν να μιλήσουν για μία παρεξήγηση; Συγγενείς που συναντώνται στο δρόμο και γυρνούν τα πρόσωπά τους για να μη μιλήσουν; Παιδιά συγγενών που συνεχίζουν τη στάση των γονιών τους χωρίς να γνωρίζουν καν το λόγο;
Όλες αυτές καταλαβαίνουμε πως δεν είναι συμπεριφορές που προωθούν την αγάπη, πόσο μάλλον σε παιδιά που λειτουργούν με πρότυπα μίμησης. Γι’ αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις καλό θα ήταν να δρούμε όλοι με γνώμονα την αγάπη και αν αυτό δεν είναι εφικτό, τουλάχιστον μην κάνουμε μετόχους τα παιδιά.
Αγαπώ τους φίλους μου!
Οι φίλοι μας είναι οι άνθρωποι που θα μας βοηθήσουν στις δύσκολες στιγμές και που θα χαρούν με τη δική μας χαρά. Που θα τους προσφέρουμε απλόχερα την αγάπη μας και θα μας προσφέρουμε απλόχερα τη δική τους. Που θα τους προσφέρουμε απλόχερα την αγάπη μας χωρίς να ζητήσουμε αντάλλαγμα τη δική τους.
Που θα τους εμπιστευτούμε τα μυστικά μας, τις ανησυχίες μας, τις ευτυχισμένες στιγμές μας. Που η λέξη ζήλια δεν θα υπάρχει στις σκέψεις μας. Αυτή η αγάπη μεταξύ εμάς και των φίλων μας θα είναι το πρότυπο αγάπης για το παιδί μας και τις δικές τους φιλίες.
Αγαπώ τους συνανθρώπους μου!
Καθημερινά βλέπουμε στην τηλεόραση ανθρώπους άστεγους, φτωχούς, ανήμπορους ή οικονομικά ευκατάστατους με πολυτελή αυτοκίνητα και δημοσιότητα, ανθρώπους που υποφέρουν από ασθένειες ή τραυματισμούς, άτομα με ειδικές ανάγκες, ανθρώπους από άλλες χώρες με διαφορετικά χρώματα και έθιμα. Για όλους αυτούς και για πολλούς άλλους η στάση μας είναι αυτή που θα ενεργοποιήσει τη συμπεριφορά του παιδιού μας.
Η συμπόνια και η φιλανθρωπία για αυτούς που το έχουν ανάγκη θα πρέπει να προωθείται μέσα από την οικογένεια. Η κοροϊδία θα πρέπει να μείνει στο περιθώριο και η συζήτηση για τους συνανθρώπους μας στο επίκεντρο. Τo καλό παράδειγμα ότι ενδιαφερόμαστε, αγαπάμε και δεν αγνοούμε τους συνανθρώπους μας θα το αποτελέσουμε εμείς οι γονείς για τα παιδιά μας.
Αγαπώ τα ζώα!
Οι επισκέψεις μας σε ζωολογικούς κήπους ή σε μαγαζιά που πουλούν ζωάκια και η ενασχόλησή μας με θέματα που τα αφορούν μπορούν να ωθήσουν ένα παιδί στη φροντίδα και αγάπη των ζώων. Ακόμα κι αν εμείς δεν επιθυμούμε κάποιο ζώο να μεγαλώνει στο σπίτι ή στο διαμέρισμά μας, αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να μάθουμε στο παιδί μας να αγαπά και να προσέχει τα ζώα. Άλλωστε μελετώντας παραμύθια και βιβλία που έχουν ζωάκια και αυτό μπορεί να ωθήσει την καλή στάση ενός παιδιού απέναντί τους.
Αγαπώ το περιβάλλον!
Δεν πετώ σκουπίδια στους δρόμους ή στις ακτές, κάνω ανακύκλωση, δε σπαταλάω το νερό και το ρεύμα, δεν καταστρέφω τα φυτά, προσέχω στους χώρους που είναι σε δάση, είναι κάποιες από τις οδηγίες που ακούμε κι εμείς και τα παιδιά μας τόσο από το σχολείο όσο και από τα μέσα επικοινωνίας (τηλεόραση, ραδιόφωνο, ίντερνετ).
Το πόσο εμείς αγαπάμε το περιβάλλον, πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα των παραπάνω και επιδιώκουμε να αλλάξουμε τη στάση μας σε κάποια θέματα, είναι πολύ βασικό στοιχείο για να μπορέσουμε να τα μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας.
Λοιπόν τι νομίζετε, μπορεί η στάση μας απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις να ενισχύσει το συναίσθημα της αγάπης;

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η πόλη των πηγαδιών






Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη. Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια.Πηγάδια ζωντανά…αλλά πηγάδια.Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.

Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμΈτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός. Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ’ άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους …
Ένα απ’ αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους.

Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του…
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενό του …
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει …
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος … βρήκε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια, Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα …
Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι το οποίο άρχισαν να αποκαλούν : ‘Το Περιβόλι”.

Όλοι το ρωτούσαν πως είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
“Δεν είναι κανένα θαύμα”, απαντούσε το Περιβόλι.
“Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό , προς τα μέσα”.
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού , αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι , για να βαθύνουν , θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.
Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…
Στην άλλη άκρη της πόλης , ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…
Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…
“Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό ;” , το ρωτούσαν.
“Δεν ξέρω τι θα συμβεί” απαντούσε.
“Αλλά προς το παρόν , όσο περισσότερο νερό βγάζω , τόσο περισσότερο βρίσκω”.
Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη . Μια μέρα , σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα , γέμιζε το βάθος του άλλου. Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή. Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο , επιφανειακά , όπως όλοι οι άλλοι , αλλά η αναζήτησή τους , τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…

 Χόρχε Μπουκάι

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Οι παιδικές φιλίες





Η παιδική φιλία είναι μία στενή και έντονη συναισθηματική σχέση που νιώθει ένα παιδί προς ένα ή περισσότερα παιδιά. Η σχέση αυτή είναι πολύ σημαντική για το παιδί, γιατί με τους φίλους του μοιράζεται πολλές στιγμές της καθημερινής του ζωής στο σχολείο και στη γειτονιά και ανταλλάσσει μαζί τους απόψεις για τους στόχους, τα ενδιαφέροντα και τα προβλήματα που τα απασχολούν.

Κατά πρώτο χρόνο της ζωής ενός βρέφους υπάρχει ελάχιστη αλληλεπίδραση με τα άλλα βρέφη. Η κοινωνική του ανταπόκριση, σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης κατευθύνεται κυρίως προς τους ενηλίκους και προς τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Στην ηλικία περίπου των επτά μηνών, το μωρό παίζει μόνο του, αγνοώντας τα άλλα παιδιά, ενώ στην ηλικία των έντεκα μηνών ενδιαφέρεται περισσότερο για τα παιχνίδια του και λιγότερο για τα παιδιά που παίζουν μαζί του. Το ενδιαφέρον του βρέφους αρχίζει να στρέφεται προς τα άλλα παιδιά περίπου στην ηλικία των δεκαπέντε μηνών ενώ στο δεύτερο χρόνο της ζωής του το παιδί αρχίζει να τροποποιεί τη συμπεριφορά του και να προσαρμόζεται με τις δραστηριότητες των άλλων παιδιών, άρα να αλληλεπιδρά κοινωνικά.

Οι φιλικές επαφές των παιδιών, στην προσχολική ηλικία, αυξάνονται ραγδαία μεταξύ του δεύτερου και του πέμπτου χρόνου της ζωής τους. Τα νήπια δημιουργούν τις πρώτες τους φιλικές σχέσεις, κατά κανόνα, με άτομα του ίδιου φύλου και η κοινωνική τους αλληλεπίδραση είναι περισσότερο φιλική και συνεργατική παρά ανταγωνιστική και εχθρική. Μετά τον πέμπτο χρόνο της ζωής τους, οι φιλικές σχέσεις παίρνουν τη μορφή στενής προσκόλλησης προς συγκεκριμένα παιδιά ενώ οι συνομήλικοι και οι στενοί φίλοι ασκούν σημαντικές κοινωνικές επιδράσεις στο παιδί. Τα πιο πολλά παιδιά, στην ηλικία περίπου των επτά ετών, διαλέγουν ως συμπαίκτες τους στα παιχνίδια τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια. Μετά, όμως, τον όγδοο χρόνο οι επαφές με τα άτομα του αντίθετου φύλου μειώνονται σημαντικά μέχρι την ηλικία περίπου των δώδεκα ετών.

Στην αρχή οι παιδικές φιλίες αλλάζουν συχνά και είναι περιορισμένης διάρκειας. Με την πάροδο της ηλικίας, όμως, γίνονται σταθερότερες γιατί παγιώνονται τα κοινά ενδιαφέροντα των παιδιών. Πάντως, ακόμα και στις λεγόμενες ευκαιριακές φιλίες, οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των παιδικών φίλων είναι ιδιαίτερα έντονες και ξεχωριστές.

Βασικό κριτήριο επιλογής των πρώτων παιδικών φίλων είναι η τοπική εγγύτητα, δηλαδή όταν τα παιδιά μένουν στην ίδια γειτονία ή πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο. Τα παιδιά που ζουν σε απομονωμένες και αραιοκατοικημένες περιοχές, κατά κανόνα, δυσκολεύονται στην απόκτηση φίλων αφού το πεδίο των επιλογών είναι πολύ περιορισμένο. Αργότερα η ευκαιριακή φιλία λόγω τοπικής εγγύτητας παύει να υφίσταται και το παιδί ωριμάζοντας αποκτά φιλίες με βάση συγκεκριμένα κριτήρια. Τα παιδιά της σχολικής ηλικίας επιλέγουν κυρίως για φίλους άτομα με υψηλή δημοτικότητα που έχουν φιλική και χαρούμενη διάθεση.

Οι φιλικές σχέσεις των παιδιών στηρίζονται κυρίως στην έννοια της ισοτιμίας και της ομοιότητας. Δύο στενοί φίλοι μπορεί να μην έχουν ίδιες γνωστικές, μαθησιακές και κοινωνικές δεξιότητες ( δηλαδή ίδια επίδοση στα σχολικά μαθήματα, κοινά ταλέντα) έχουν όμως ίδιες αξίες και κοινές αντιλήψεις, φιλοδοξίες σκοπούς και στόχους.

Επίσης, υπάρχουν φιλίες μεταξύ παιδιών τα οποία έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, που όμως αλληλοσυμπληρώνονται. Για παράδειγμα, ένα αυταρχικό παιδί μπορεί να δημιουργήσει μία φιλική σχέση με ένα άλλο παιδί που είναι κυρίως υποτακτικό. Πάντως, μία φιλία για να είναι βιώσιμη πρέπει να ικανοποιεί αμοιβαία και τα δύο μέρη. Αν ένα μέλος δεν αντλεί ικανοποίηση και αισθάνεται δυσαρεστημένο από τη φιλική σχέση, τότε η φιλία είναι καταδικασμένη. Σταθερότερες είναι οι φιλικές σχέσεις που έχουν ευελιξία στους ρόλους, που στηρίζονται στην ελεύθερη προσωπική έκφραση και που δεν υφίσταται ανταγωνισμός μεταξύ των παιδιών.

Ορισμένα, όμως, παιδιά δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν φιλίες με τους συνομηλίκους τους. Αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους:

α) το παιδί με την συμπεριφορά του προκαλεί την απορριπτική στάση των άλλων παιδιών

β) το παιδί ζητάει μόνο την συντροφιά των ενηλίκων

γ) το παιδί δεν έχει κοινά ενδιαφέροντα με τα άλλα παιδιά

δ) το παιδί είναι υπερβολικά εσωστρεφές και απομονωμένο

Ένα τέτοιο παιδί πιθανότατα να αντιμετωπίσει αργότερα τόσο στην εφηβεία όσο και στην ενήλικη ζωή του σοβαρή ψυχοκοινωνική ανεπάρκεια.

Οι παιδικές φιλίες δίνουν την ευκαιρία στο παιδί να νιώσει ελεύθερο και να μοιραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για πρώτη φορά με τους φίλους του. Αν το παιδί δεν αποκτήσει φίλους, θα παρουσιάσει δυσκολίες αργότερα όταν θα χρειαστεί να έχει μία στενή σχέση με το άλλο φύλο, μια σχέση περισσότερο πολύπλοκη και απαιτητική. Άρα το παιδί που δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει στενές διαπροσωπικές σχέσεις και να έχει φιλίες, πιθανώς να ζήσει και τις επόμενες φάσεις της ζωής του στη μοναξιά και στη συναισθηματική αποξένωση


Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Όλοι μας μπορούμε να δώσουμε λίγο φως στον κόσμο






Μια φορά κι ένα καιρό, ένα μικρό κεράκι βρισκόταν σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλα κεριά, τα περισσότερα από τα οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα και πολύ ομορφότερα από αυτό. Μερικά ήταν δεμένα με κορδέλες πολύχρωμες άλλα ήταν πιο απλά, σαν κι αυτό. Δεν ήξερε τον λόγο που βρισκόταν εκεί, και τα άλλα το έκαναν να αισθάνεται μικρό και ασήμαντο.

Όταν έπεσε ο ήλιος και σκοτείνιασε το δωμάτιο, είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Έρχονταν προς το μέρος του κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο. Κατάλαβε ότι θα του έβαζε φωτιά.
- Μη! φώναξε, σε παρακαλώ μη!
Όμως ήξερε ότι δεν μπορούσε να ακουστεί και ετοιμάστηκε να υποφέρει τον πόνο, που ήταν σίγουρο ότι θα ακολουθούσε.
Προς μεγάλη του έκπληξή το δωμάτιο γέμισε με φως. Αναρωτήθηκε από που έρχεται το φως, αφού ο άνδρας είχε σβήσει το σπίρτο. Κατάλαβε ότι προερχόταν από τον εαυτό του.
Ύστερα ο άνδρας άναψε κι άλλα σπίρτα για να ανάψει με την σειρά του και τα άλλα κεριά. Όλα τα κεριά έδιναν το ίδιο φως με εκείνο.
Καθώς περνούσαν οι ώρες παρατήρησε ότι το κερί άρχισε να λιώνει. Κατάλαβε ότι σύντομα θα πέθαινε. Με την παρατήρηση αυτή, ανακάλυψε και τον λόγο που είχε δημιουργηθεί.
- Ίσως ο λόγος που βρίσκομαι στη Γη, είναι για να δίνω φως μέχρι να πεθάνω, ψιθύρισε.
Και αυτό έκανε.

Όλοι μας μπορούμε να δώσουμε λίγο φως στον κόσμο.
Δίχως να έχει σημασία το πόσο σημαντικοί ή ασήμαντοι, μικροί ή μεγάλοι είμαστε!!!


Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Το γέρικο λιοντάρι και η αλεπού








Γέρασε το λιοντάρι κι έχασε τη δύναμή του και δεν μπορούσε πια να κυνηγήσει, γι᾿ αυτό σκέφτηκε κάποιο κόλπο.
Έκανε τάχα το άρρωστο και δεν έβγαινε απ᾿ τη σπηλιά του. Ένα-ένα τα ζώα πήγαιναν να το επισκεφθούν κι εκείνο τ᾿ άρπαζε και τα καταβρόχθιζε. Βλέποντας η αλεπού την απάτη που σκαρφίστηκε, δεν έλεγε να πλησιάσει· καθόταν κάπου μακριά και το ρωτούσε για την υγεία του.
«Μα, γιατί δεν έρχεσαι να τα πούμε από κοντά;» απόρησε το λιοντάρι.
«Γιατί βλέπω πολλές πατημασιές να μπαίνουν στη σπηλιά σου, αλλά καμιά να βγαίνει» απάντησε εκείνη.



Λέει λοιπόν ο μύθος πώς πρέπει να κρατιόμαστε μακριά από τους επικίνδυνους ανθρώπους και να φυλαγόμαστε από την υποκριτική φιλία τους πού σκοπεύει στην εξόντωσή μας.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

10 λόγοι για να είσαι χαμογελαστός







Το χαμόγελo μας κάνει ελκυστικούς

Μας ελκύουν οι άνθρωποι που χαμογελάνε. Υπάρχει ένας παράγοντας έλξης. Θέλουμε να γνωρίσουμε ένα άτομο που χαμογελάει και να καταλάβουμε τι είναι τόσο καλό. Τα συνοφρυώματα και οι γκριμάτσες που κάνουν διώχνουν τους ανθρώπους μακριά – αλλά ένα χαμόγελο τους ελκύει.

Το χαμόγελο αλλάζει την διάθεσή μας

Την επόμενη φορά που θα αισθάνεστε πεσμένοι, δοκιμάστε να χαμογελάσετε. Υπάρχει μια καλή πιθανότητα να αλλάξει η διάθεση σας προς το καλύτερο. Το χαμόγελο μπορεί να ξεγελάσει το σώμα και να βοηθήσει να αλλάξει η διάθεσή σας.

Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό

Όταν κάποιος χαμογελάει, φωτίζει το δωμάτιο, αλλάζει την διάθεση των άλλων και κάνει τα πράγματα πιο ευτυχισμένα. Ένα χαμογελαστό πρόσωπο φέρνει την ευτυχία μαζί του. Χαμογέλασε πολύ και θα φέρεις τους ανθρώπους κοντά σου.

Το χαμόγελο ανακουφίζει από το στρες

Το στρες μπορεί πραγματικά να εμφανιστεί στα πρόσωπά μας. Το χαμόγελο βοηθά στο να μας αποτρέψει από το να φαινόμαστε κουρασμένοι και καταπονημένοι. Όταν είστε αγχωμένοι, πάρτε λίγο χρόνο και χαμογελάστε. Το άγχος θα μειωθεί και θα είστε σε καλύτερη θέση να αναλάβετε δράση.

Το χαμόγελο ενισχύει το ανοσοποιητικό σας σώμα

Το χαμόγελο βοηθάει το ανοσοποιητικό σας σύστημα να λειτουργήσει καλύτερα. Όταν χαμογελάτε, η ανοσοποιητική λειτουργία βελτιώνεται πιθανός επειδή είστε πιο χαλαροί. Προλάβετε την γρίπη και το κρυολόγημα, απλά χαμογελώντας.

Το χαμόγελο μειώνει την αρτηριακή πίεση

Όταν χαμογελάτε, υπάρχει μια μετρήσιμη μείωση της αρτηριακής σας πίεσης. Δοκιμάστε το αν έχετε ένα μηχάνημα για την αρτηριακή πίεση στο σπίτι. Καθίστε για λίγα λεπτά, διαβάστε κάτι. Στη συνέχεια, χαμογελάστε για ένα λεπτό και συνεχίστε το διάβασμα χαμογελώντας. Παρατηρήσατε την διαφορά;

Το χαμόγελο απελευθερώνει ενδορφίνες, φυσικά παυσίπονα και σεροτονίνη

Μελέτες έχουν δείξει ότι το χαμόγελο απελευθερώνει ενδορφίνες, φυσικά παυσίπονα και σεροτονίνη. Μαζί, αυτά τα τρία μας κάνουν να νιώθουμε καλά. Το χαμόγελο είναι ένα φυσικό φάρμακο.

Το χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο και σας κάνει να δείχνετε νεότεροι

Οι μύες που χρησιμοποιούμε για να χαμογελάσουμε, κάνουν ένα πρόσωπο να φαίνεται νεότερο. Μην πάτε για ένα face lift, απλώς προσπαθήστε να χαμογελάτε στον δρόμο κατά την διάρκεια της μέρας – θα φαίνεστε νεότεροι και θα αισθάνεστε καλύτερα.

Το χαμόγελο σας κάνει να φαίνεστε επιτυχημένοι

Οι χαμογελαστοί άνθρωποι εμφανίζονται πιο σίγουροι, είναι πιο πιθανόν να προωθηθούν και πιο πιθανό να προσεγγιστούν. Βάλτε ένα χαμόγελο στις συσκέψεις και τις συναντήσεις και οι άνθρωποι θα αντιδράσουν διαφορετικά σε εσάς.

Το χαμόγελο σας βοηθά να παραμείνετε θετικοί

Δοκιμάστε αυτό το τεστ: Χαμογελάστε. Τώρα, δοκιμάστε να σκεφτείτε κάτι αρνητικό χωρίς να χάσετε το χαμόγελο σας. Είναι δύσκολο. Όταν χαμογελάμε, το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι «Η ζωή είναι ωραία!» Μείνετε μακριά από την κατάθλιψη, το άγχος και την ανησυχία, απλά χαμογελώντας.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Το σύνδρομο των στενών παπουτσιών






Υπάρχει μια παγίδα που μας έστησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η παγίδα είναι μια ιδέα τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, άμεσα και έμμεσα.
«αξίζει μόνο ότι ... επιτυγχάνεται με κόπο»

Ο καθένας αντιλαμβάνεται από την εμπειρία του ότι στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι σωστό, αλλά όλοι χτίζουμε τη ζωή μας σαν να ήταν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό το σκεπτικό ταιριάζει με ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο έχω ονομάσει «το σύνδρομο των στενών παπουτσιών».
Ένας άντρας μπαίνει σ’ ένα κατάστημα υποδημάτων, κι ένας ευγενικός υπάλληλος τον πλησιάζει. «Τι θα θέλατε, παρακαλώ;»
«Θα ήθελα ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια, σαν εκείνα στη βιτρίνα»
«Βεβαίως. Τι νούμερο φοράτε; Για να δω… Σαράντα ένα;»
«Όχι, θέλω τριάντα εννιά, παρακαλώ» «Συγγνώμη κύριε. Πάνε είκοσι χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά. Το νούμερο σας είναι μάλλον σαράντα ή σαράντα ένα».
«Ότι και να λέτε, εγώ θέλω το τριάντα εννιά». Ο πωλητής έκπληκτος, αλλά συμβιβασμένος του φέρνει τα παπούτσια. Ο πελάτης με μορφασμούς πόνου τα φοράει και κάνει μερικά βήματα πάνω στο χαλί, με μεγάλη δυσκολία.
«Ωραία, θα τα πάρω, και μάλιστα θα τα φορέσω τώρα».
Ο πελάτης βγαίνει από το κατάστημα και περπατάει ως τη δουλειά του. Είναι υπάλληλος τραπέζης. Στις τέσσερις το απόγευμα, ύστερα από έξι ώρες και βάλε όρθιος μέσα σ’ εκείνα τα παπούτσια, το πρόσωπό του είναι παραμορφωμένο, τα μάτια του κατακόκκινα και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του. Ο συνάδελφος στο διπλανό ταμείο τον παρακολουθεί όλο το απόγευμα και ανησυχεί. «Μα τι έχεις; Δεν αισθάνεσαι καλά;»
«Μην ανησυχείς, είναι τα παπούτσια. Με σφίγγουν»
«Γιατί; Βράχηκαν;»
«Όχι, είναι δύο νούμερα μικρότερα από αυτά που φοράω»
«Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν σε πονάνε τα πόδια σου;»
«Με έχουν πεθάνει στον πόνο»
«Ε, τότε;»
«Θα σου εξηγήσω» λέει, ξεροκαταπίνοντας.
«Εγώ στη ζωή μου δεν έχω μεγάλες απολαύσεις. Στην πραγματικότητα, τον τελευταίο καιρό οι ευχάριστες στιγμές μου είναι ελάχιστες».
«Και λοιπόν;»
«Με αυτά τα παπούτσια υποφέρω. Πονάω φρικτά, είναι αλήθεια… Όμως, σε λίγες ώρες, όταν θα φτάσω σπίτι μου και θα τα βγάλω… φαντάζεσαι τι ηδονή θα νιώσω; Απόλαυση, αδερφέ μου, απόλαυση!»
Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η αγωγή που παίρνουμε στην εκπαίδευσή μας. Μπορεί η ιστορία να παρουσιάζει τα πράγματα κάπως ακραία, ωστόσο αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις σαν να ήταν κοστούμι – για να δεις αν σου πάει –την παρακάτω άποψη:
«Δεν υπάρχει τίποτα αληθινά πολύτιμο που μπορεί να αποκτηθεί με το στανιό. Το ζόρι κράτα το για τη δυσκοιλιότητα».

Χόρχε Μπουκαϊ

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν...







Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν μία μόνο ιστορία αλλά πολλές, που άρχισαν να γεμίζουν τον κόσμο με παραμύθια για ανυπάκουα κορίτσια και πονηρούς λύκους, κρυστάλλινα γοβάκια κι ερωτοχτυπημένους πρίγκιπες, έξυπνους γάτους και μολυβένια στρατιωτάκια, φιλικούς γίγαντες και εργοστάσια σοκολάτας. Γέμιζαν τον κόσμο με λέξεις, με ευστροφία, με εικόνες και παράξενους χαρακτήρες. Καλούσαν τον κόσμο να γελάσει, να θαυμάσει, να τις ζήσει. Του έδιναν νόημα. Κι από τότε, οι ιστορίες αυτές συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να μας λένε χίλιες και μία φορές «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος…»
Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, ασκούμε το μυαλό μας όπως περίπου θα κάναμε αν έπρεπε να το γυμνάζουμε για να μείνει καλλίγραμμο. Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε, μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας, προσφέροντάς μας δημιουργικές λύσεις σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.
΄Οταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό που διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού: τη δημιουργία κοινότητας. Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα, οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί. Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα κι εμείς οι σημερινοί, που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο. οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά. Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, επειδή, μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές, βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι πρωταγωνιστές των ιστοριών.
Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς που γεννιούνται, αναπαράγονται και πεθαίνουν, οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα, μπορούν να γίνουν αθάνατες – ιδιαίτερα οι παραδοσιακές που έχουν τη δυνατότητα να προσαρμοστούν στις συνθήκες και στον περίγυρο όπου λέγονται ή ξαναγράφονται. Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται, μας κάνουν συν-δημιουργούς.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους, ιστορίες και θρύλους που μεταδίδονταν επί αιώνες από στόμα σε στόμα, φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους, αφηγούνταν το ιστορικό τους, μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο, κινούσαν την περιέργεια κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα. ΄Ηταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν βιβλία. Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει. Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου, του Μεξικού. Και, βρίσκοντας αναγνώστες, οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους δημιουργώντας κοινότητες, οικογένειες ή άτομα που έχουν περισσότερες δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Η μικρή ελιά






Η μικρή ελιά για πρώτη φορά γέμισε καρπό.
Ο γεωργός την αγαπούσε γιατί του θύμιζε την πρώτη του αγάπη, κοντούλα και στρουμπουλή. Της είχε φτιάξει ένα περιδέραιο με ασπρισμένες πέτρες και συχνά καθόταν και κουβέντιαζε μαζί της τα όνειρα και τις αναμνήσεις του. Η ελιά κάθε μέρα και πιο όμορφη.

Ένα πρωί του Νοέμβρη ο γεωργός άπλωσε πανιά κι άρχισε να την ραβδίζει. Πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά.
Η ελιά μέσα στα αναφιλητά της μονολογούσε:
-Μ αγαπούσε και με χάλασε; Πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη; Έλεγε και ξανάλεγε.
Τότε ακούει μια μαργαρίτα να της λέει:

-Άκουσε να σου πω! Ο άνθρωπος δεν ξέρει την αγάπη. Μην τον παρεξηγείς. Κοίταξε εμένα που μια ζωή με μαδάει για να μάθει…

               Το πηγάδι του κρίνου / Λουδοβίκος των Ανωγείων

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Οι άνθρωποι στο χωριό μας




Κάποτε στην άκρη ενός χωριού ζούσε ένας γέρος. Μια μέρα ένας ταξιδιώτης που έφτασε στο χωριό από ένα μακρινό τόπο, πλησίασε τον γέρο και ρώτησε: ‘πώς είναι οι άνθρωποι του χωριού;
Ο γέροντας τον κοίταξε και τον ρώτησε: ‘πώς βρίσκεις τους ανθρώπους στο δικό σου τόπο;’
Ο ταξιδιώτης σάστισε λίγο και μετά απάντησε πως το χωριό του ήταν γεμάτο έγκλημα, βία κι επιθετικότητα και οι άνθρωποι ήταν εντελώς αναξιόπιστοι.
Τότε ο γέροντας μουρμούρισε λυπημένα: ‘νομίζω πως κι εδώ τα ίδια θα βρεις’.

Πέρασε λίγος καιρός κι ένας επόμενος ταξιδιώτης σταμάτησε και ρώτησε τον γέρο ‘πώς είναι οι άνθρωποι στο χωριό αυτό;’
κι εκείνος ανταπάντησε πάλι: ‘πώς τους βρίσκεις στο δικό σου τόπο;’
Ο ταξιδιώτης χαμογέλασε και ξεκίνησε να λέει στον γέρο πόσο φιλικοί, καλοσυνάτοι και συμπονετικοί ήταν οι κάτοικοι στο χωριό του. Ο γέροντας τον κοίταξε, του χαμογέλασε πίσω και του είπε: ‘έτσι θα τους βρεις και δω’.
_______

 Shawn Callahan

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Απύθμενο κενό






Δεν θυμάμαι πως έγινε αυτό. Ξέρω πως σκόνταψα και μετά αποκιμήθηκα.
Ξύπνησα σε ένα πολύ περίεργο μέρος, νομίζω το λένε "Ελλάδα του σήμερα".
Δεν είμαι σίγουρη, μα νομίζω πως έτσι είναι. Δεν ξέρω τι γυρεύω εδώ. Βλέπω νέους σκεπτικούς και να κλαίνε. Γιατί; Κάτι λένε... Κάτι ψιθυρίζουν...
Κατάφερα. να ξεχωρίσω μία πρόταση, τέσσερις λέξεις:
"Εγώ, πού θα ζήσω;"
Σκόνταψα κι έπεσα ξανά. Πέφτω όμως για πολλή ώρα.. Βρήκα το απύθμενο κενό. Κι όλο πέφτω...
Προσγειώθηκα ανώμαλα μαζί με άλλους, χιλιάδες.
Τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό. Είδα την κυρα-Εξουσία να μου γελάει ειρωνικά. Την χαιρέτησα με ανοιχτά τα δάχτυλά μου. Γέλασε πιο δυνατά. Μ' έσπρωξε κι έπεσα. Όλοι εξοργίστηκαν. Ξαναγέλασε. Τότε μας έριξε όλους κάτω.
Ε λοιπόν, όχι, εγώ δεν θα γίνω το παιχνιδάκι της. Αρκετά έπαιξε, καιρός να ωριμάσει. Οι χιλιάδες έγιναν δισεκατομμύριοι. Ούτε αυτοί θέλουν να εξαπατηθούν άλλο πια. Κοιτάζω στα δεξιά μου. Βλέπω λευκή μπογιά. Αρχίζω να βάφω τον μαύρο τοίχο. Του αλλάζω χρώμα. Σιγά-σιγά μ' ακολούθησαν όλοι. Τα καταφέραμε. Όλα είχαν ντυθεί στα λευκά. Κι εμείς επίσης.
Να 'την η κυρα-Εξουσία, έρχεται. Μισοκλείνει τα μάτια της, δεν μπορεί να δει καλά. Έφτασε κοντά μας. Αρχίζει να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη. Τρέχει να ξεφύγει. Δεν προλαβαίνει. Μια φωτεινή αχτίδα την αποτέφρωσε.
Η δεσποινίς αγάπη μας βοήθησε. Χαίρομαι που όλα τα έθνη γίναμε ένα.
Ο γερο-Χρόνος όλα τα γιάτρεψε.
Κρυώνω. Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος.
Τώρα θυμήθηκα. Σκόνταψα. Δυστυχώς όλα αυτά ήταν ένα όνειρο. Με καλωσόρισε η σκληρή πραγματικότητα.
Εντάξει. Τι να κάνουμε; Μπόρα είναι, θα περάσει.
Κι αν δεν περάσει.. Θα κοιμηθώ. Βλέπω όμορφα όνειρα.
Αν θέλετε, ελάτε κι εσείς στα όνειρά μου.

Όλοι οι καλοί χωράνε.










Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Στην αίθουσα αναμονής







Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα στην αίθουσα vip του αερολιμένα για να διαβάσει με ησυχία.
Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.

Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: « Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε! » Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα. Αυτό την εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο σκέφτηκε: « Α, τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα? »

Τότε ο άνδρας παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό.« Α, αυτό ήταν πάρα πολύ! Ήταν πολύ, πάρα πολύ θυμωμένη τώρα! » Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματα της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμα της μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!

Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του με αυτήν, χωρίς κανένα αίσθημα θυμού ή πίκρας.. ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ΄αυτόν.
Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει…ούτε να ζητήσει συγνώμη.

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:

Η πέτρα αφού έχει ριχθεί!
Η λέξη αφού έχει ειπωθεί!
Η ευκαιρία αφού έχει χαθεί!

Ο χρόνος αφού έχει περάσει!

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Η μαργαρίτα κι ο εγωισμός







Είμαι μια μαργαρίτα σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες... Αλλά μέσα σε τόσες άλλες... είναι αδύνατο να προσέξει κανείς την ομορφιά μου.
Ένας άγγελος άκουσε τι σκεφτόταν η μαργαρίτα και σχολίασε:
Μα είσαι τόσο όμορφη...
Θέλω να είμαι μοναδική...
Για να μην ακούει παράπονα ο άγγελος, τη μετέφερε στην παραλία μιας πόλης... Μέρες μετά επισκέφτηκε την περιοχή ένας δημοτικός σύμβουλος, με τον κηπουρό για να την αναπλάσουν.
Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον εδώ... σκάψτε το χώμα και φυτέψτε παντού γεράνια.
Μισό λεπτό ούρλιαξε η μαργαρίτα... θα με σκοτώσετε...
Αν υπήρχαν κι άλλες σαν κι εσένα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ωραίο παρτέρι...
Απάντησε ο δημοτικός σύμβουλος:
Είναι αδύνατον όμως να βρεθούν μαργαρίτες εδώ γύρω και εσύ μόνη σου δεν κάνεις έναν κήπο...
Αμέσως μετά ξερίζωσε τη μαργαρίτα...!

paulo coelho

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Πώς να δείξετε στα παιδιά την αγάπη σας








Οι συμβουλές της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής (ΑΑΡ) μπορεί να σας βοηθήσουν.


• Να χρησιμοποιείτε θετικές λέξεις όταν μιλάτε με το παιδί σας.
• Να αποκρίνεστε αμέσως και με αγάπη στις σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού, εξαλείφοντας από το γονεϊκό λεξιλόγιό σας όσες λέξεις το κάνουν να αισθάνεται μειονεκτικά ή το πληγώνουν.
• Διδάξτε στο παιδί σας την ευγένεια, δίνοντας πρώτοι εσείς το καλό παράδειγμα. Να χρησιμοποιείτε, κατ' ιδίαν και δημοσίως, εκφράσεις και λέξεις όπως «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», «θα μπορούσες», «συγγνώμη».
• Όταν το παιδί σας είναι θυμωμένο, σε κακή διάθεση ή αντιδραστικό, αγκαλιάστε το, μιλήστε του τρυφερά, φιλήστε το ή κάνετε οποιαδήποτε άλλη κίνηση τρυφερότητας έχετε συνηθίσει μαζί του. Και συζητήστε μαζί του για να μάθετε τι ευθύνεται για την συμπεριφορά του.
• Να χρησιμοποιείτε μη βίαιες μορφές πειθαρχίας. Οι γονείς πρέπει να καθιερώσουν επιβραβεύσεις και περιορισμούς πολλά χρόνια πριν από την εφηβεία, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τυχόν δύσκολες καταστάσεις εκείνα τα χρόνια. Το να επιτρέπει ένας γονιός στο παιδί του, όποια κι αν είναι η ηλικία του, να παραβαίνει διαρκώς σημαντικούς κανόνες, χωρίς να υπάρχουν συνέπειες, απλώς ενθαρρύνει τις μελλοντικές παραβιάσεις των κανόνων.
• Φροντίστε να περνάτε κάποιες ώρες μόνοι με το παιδί σας, κάνοντας μαζί του κάτι που το ευχαριστεί.
• Να προγραμματίζετε σε τακτά χρονικά διαστήματα οικογενειακές συγκεντρώσεις, στη διάρκεια των οποίων όλα τα μέλη της οικογενείας σας θα μπορούν να μιλούν για τα γεγονότα της εβδομάδας, να μοιράζονται μεταξύ τους καλά νέα, να εκφράζουν τις προσδοκίες τους κ.τ.λ. Οι συγκεντρώσεις αυτές, όμως, θα πρέπει να είναι σύντομες – 15 έως 20 λεπτά, εκτός κι αν όλη η οικογένεια θέλει να διαθέτει σε αυτές περισσότερο χρόνο. Όλοι θα πρέπει στη διάρκειά τους να εκφράζουν την άποψή τους, αλλά την τελευταία λέξη πρέπει να έχουν η μαμά και ο μπαμπάς.
• Εάν οι συνθήκες της ζωής σας το επιτρέπουν, αγοράστε στο παιδί ένα κατοικίδιο, το οποίο θα κρατήσετε για πάντα κοντά σας. Τα κατοικίδια μπορεί να βοηθήσουν τα παιδιά – ιδίως όσα πάσχουν από χρόνια νοσήματα ή αναπηρία – να αισθανθούν καλύτερα, διεγείροντας την φυσική δραστηριότητά τους, βελτιώνοντας την ψυχική τους διάθεση και αποτελώντας συνεχή συντροφιά γι’ αυτά. Επιπλέον, ένα παιδί που αναλαμβάνει να φροντίζει ένα ζωάκι, αναπτύσσει σημαντικά την υπευθυνότητά του.
• Μαγειρέψτε μαζί με το παιδί σας, διότι το μαγείρεμα αποτελεί έναν από τους καλύτερους τρόπους εξοικείωσης του παιδιού με τις υγιεινές διατροφικές επιλογές. Αφήστε λοιπόν το παιδί να συμμετάσχει σε κάθε στάδιο της προετοιμασίας – από τον προγραμματισμό του φαγητού της ημέρας και την αγορά των τροφίμων μέχρι το σερβίρισμα.
• Να ενθαρρύνετε το παιδί σας να καλλιεργεί τα ταλέντα του, παρέχοντάς του όλο τον εξοπλισμό και τις συμβουλές που χρειάζεται.
• Μην ξεχνάτε την φροντίδα της υγείας του παιδιού σας. Τα παιδιά, ιδίως τα μικρά, εξαρτώνται απόλυτα από τους γονείς τους για να είναι υγιή, αλλά και για να αποκτήσουν τις βάσεις που θα διαφυλάξουν την υγεία τους καθώς θα μεγαλώνουν. Να πηγαίνετε, λοιπόν, τακτικά το παιδί στον γιατρό για τα εμβόλια, το τσεκ απ του κ.τ.λ., να λαμβάνετε τα απαιτούμενα μέτρα (λ.χ. καθισματάκια ασφαλείας) για να προφυλάσσεται το παιδί από τα ατυχήματα, να φροντίσετε να τρέφετε το παιδί υγιεινά (δίχως πατατάκια, αναψυκτικά, πολλά κρέατα κ.τ.λ.) και να το ενθαρρύνετε να γυμνάζεται καθημερινά.
• Βοηθήστε το παιδί να αναπτύξει την αυτοεκτίμησή του, υποστηρίζοντάς το και ενθαρρύνοντάς το. Το παιδί έχει ανάγκη να πιστεύετε σε αυτό, ώστε να μάθει να πιστεύει στον εαυτό του. Το να το αγαπάτε, να του αφιερώνετε λίγες ώρες, το να το ακούτε και το να επιβραβεύετε τα επιτεύγματά του αποτελούν τμήμα της διαδικασίας που θα το βοηθήσει να αποκτήσει αυτοεκτίμηση.
• Μην ξεχνάτε να λέτε στο παιδί σας «σ’ αγαπώ», όποια κι αν είναι η ηλικία του.


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Ο κισσός και η βελανιδία








Στον κήπο ενός παλιού, εγκαταλελειμμένου σπιτιού, φύτρωσαν την ίδια μέρα ένας κισσός και μια βελανιδιά.
Ο πρώτος κατάλαβε αμέσως πως ο δρόμος του ήταν ο ουρανός και προορισμός του ο ήλιος, χάρη στον οποίο γεννήθηκε. Έπρεπε να αφιερώσει όλο του το είναι για να στραφεί προς το φως. Και, πιστός στην απόφασή του, σύρθηκε με λίγη αηδία μέχρι τον τοίχο, τον μοναδικό τοίχο του παλιού σπιτιού που στεκόταν όρθιος, κι άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω του.
Ο δεύτερος βλαστός, της βελανιδιάς, αισθάνθηκε πως χρώσταγε την ύπαρξή του στη γη, το νερό και τα ορυκτά που τον είχαν θρέψει στις πιο σκοτεινές του μέρες. Ήξερε πως χρειαζόταν τον ήλιο, αλλά, για να μπορέσει να στρέψει τα κλαδιά του προς αυτόν, έπρεπε πρώτα να φτιάξει ένα σταθερό κορμό, που πάνω του θα αναπτύσσονταν τα κλαδιά. Η διαίσθησή του, του έλεγε πως πρώτα χρειαζόταν σταθερές ρίζες.
Για κάποιον καιρό, οι δύο νεοφερμένοι κάτοικοι του κήπου αφιερώθηκαν ο καθένας με τον τρόπο του στην ανάπτυξή τους.
Μια μέρα, ο κισσός ανακάλυψε από ψηλά την κουρασμένη βελανιδιά, που μόλις ξεχώριζε ανάμεσα στα χόρτα.
“Γειά σου νάνε” είπε κοροϊδέυοντας, “είναι κρίμα που δεν μπορείς να απολαύσεις το τοπίο που φαίνεται από ΄δω…”
“Ναι…” είπε η βελανιδιά. “Αλλά πρέπει να φροντίσω τις ρίζες μου, για να αποκτήσω γερό κορμό πάνω στον οποίο θα μεγαλώσω”.
Πέρασαν οι μήνες και μετά τα χρόνια. Ο κισσός, δυνατός πια, κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο τον τοίχο και συνέχιζε να κοροϊδεύει που και που το μικρό μέγεθος της χοντρής βελανιδιάς – σκέτο ξύλο και τραχιές ρίζες.
Μια νύχτα συνέβη αυτό που κανείς δεν φανταζόταν. Μια φοβερή και άγρια καταιγίδα ξέσπασε πάνω από το παλιό σπίτι.
Ο κισσός αρπάχτηκε με τις μικρές του ρίζες από τον τοίχο, για να μην ξεριζωθεί από τον άνεμο και το χαλάζι. Η βελανιδιά κρατήθηκε γερά από τις ρίζες της, βαθιά χωμένες στη γη, και προστάτεψε τα φύλλα της με τον κορμό της.
Όλα έγιναν σε μια στιγμή: ένας κεραυνός άστραψε στο σκοτάδι και, σαν σκληρή φωτογραφία, φώτισε το δευτερόλεπτο που ο τελευταίος όρθιος τοίχος του σπιτιού γκρεμιζόταν με θόρυβο, και μαζί του έπεφταν στη γη και τα πιο ψηλά βλαστάρια του κισσού…..



Σε μια σχέση και οι δύο είναι βελανιδιές. Και βέβαια, μπορούν να μεγαλώνουν στον ίδιο κήπο, αλλά, όπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν, “κανένας στη σκιά του άλλου”. Όπως μας μαθαίνει και το παραμύθι που μόλις είπαμε,
κανένα από τα δύο αυτά δέντρα δεν μπορεί να μεγαλώσει μπλεγμένο με το άλλο,
κανένα δεν πρέπει να σέρνεται στον τοίχο για να ψηλώσει κι άλλο,
κανένα δεν μπορεί να σταθεί εξαρτημένο από κάποια εξωτερική δύναμη,
κανένα που να στηρίζεται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα ίδια του τα πόδια.
Η αγάπη είναι να μεγαλώνουν και οι δύο σύντροφοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον. Μετριέται με την ανανεωμένη επιθυμία για ανάπτυξη που μου δίνει η παρουσία σου, με τη χαρά να μοιραζόμαστε το φως και με την απολαυστική συνάντηση των ριζών και των κλαδιών μας.
Αλλά ο έρωτας ποτέ δεν μετριέται με την απόφαση να ρισκάρω να σε παρασύρω στην πτώση μου.
Το να αγαπάς χωρίς να εξαρτάσαι είναι , αναμφίβολα, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της καθημερινής μάχης για μια ευτυχισμένη ζωή. Και το να μην εξαρτάσαι δεν κοστίζει λίγο – σε καμία περίπτωση. Ένας άνθρωπος αυτοεξαρτημένος, πάντα θα κατηγορείται από εκείνους που αφήνονται σε άνετες και προβλέψιμες εξαρτήσεις, ως υπερόπτης, ανόητος, σκληρός ή επιθετικός – για να μην πω αντικοινωνικός, μισάνθρωπος ή εγωιστής.
Εκείνοι που έχουν μάθει να μην εξαρτώνται, δεν επιτρέπουν ούτε και στους άλλους να εξαρτηθούν απ’ αυτούς. Ξέρουν πως και στις δύο άκρες τις αλυσίδας, και ο σκλάβος και ο αφέντης είναι θύματα σκλαβιάς, και την απορρίπτουν. Αρνούνται να γίνουν κρεμάστρες για ξένα καπέλα και δεν θέλουν να βασιστούν σε άλλους για να καταφέρουν οτιδήποτε.
Μπορείς να κολλήσεις ένα κομμάτι σελοτέιπ στο χέρι σου.
Αν το κάνεις με προσοχή, η ένωση μένει σταθερή και διατηρείται.
Μπορείς να το ξεκολλήσεις και να το κολλήσεις ξανά, αλλά η αποτελεσματικότητα δε θα ‘ναι η ίδια με την πρώτη φορά.
Μπορείς να το επαναλάβεις πολλές φορές, αλλά κάθε φορά η κόλλα θα κρατάει λιγότερο.
Ο λόγος είναι προφανής…Κάθε φορά, κομματάκια από το δέρμα σου, μικρά και αόρατα, ξεριζώνονται από το τράβηγμα.
Είναι αυτά τα μικροσκοπικά θραύσματα που εμποδίζουν την ένωση να ξαναγίνει σταθερή και διαρκής.

Είναι το σύνολο όλων αυτών των θραυσμάτων που τελικά, μια μέρα, κάνουν την ταινία να μην κολλάει πια..

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Αλτσχάιμερ








Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. 

Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.

Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. 

Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. 

Η νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του. Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer.

Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.

Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε:

«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;» Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάϊδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:

«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγ
ώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι..»

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Το σκυλάκι μου κι εγώ






Ο ερχομός ενός κουταβιού ή ενός μεγαλύτερου σκύλου στο σπίτι και η «υιοθέτησή» του από την οικογένεια μπορεί να γίνει η απαρχή μιας ζεστής και στοργικής σχέσης, κυρίως για τα παιδιά. Η συμβίωση με τον «πιο πιστό φίλο του ανθρώπου» θα εμπλουτίσει τον ψυχικό κόσμο του παιδιού σας με μοναδικές εμπειρίες και βιώματα.
Το μικρό θα μάθει να ζει και να επικοινωνεί με ένα τρυφερό πλάσμα, που εκφράζει έντονα τα συναισθήματά του, δένεται πολύ ευκολότερα από τα άλλα ζωάκια με το μικρό του σύντροφο και αναπτύσσει δυνατούς δεσμούς αφοσίωσης, στοργής και προστατευτικότητας μαζί του. Το παιδί γίνεται ευαίσθητος δέκτης των εκδηλώσεων του τετράποδου φίλου του και μαθαίνει ν’ανταποδίδει τα δικά του συναισθήματα με εκφραστικότητα και γεναιοδωρία.
Μπαίνει όμως – πάντα με την καθοδήγηση του γονιού – και στη διαδικασία να κατανοήσει την έννοια και την πρακτική της υπευθυνότητας, αφού τα σκυλάκια έχουν ανάγκες κι απαιτούν σε καθημερινή βάση την ανθρώπινη φροντίδα και την ανθρώπινη παρουσία. Πέρα από την καθημερινή ρουτίνα της διατροφής και της υγιεινής τους, τα σκυλάκια είναι πλάσματα που έχουν ανάγκη το παιχνίδι, τη βόλτα και την ανθρώπινη επαφή, και γίνονται δυστυχισμένα αν παραμεληθούν και τους λείψει η αγκαλιά και το χάδι.
Έτσι το παιδί μαθαίνει σε καθημερινή πρακτική να οργανώνει το χρόνο και τις υποχρεώσεις του απέναντι στο σκυλάκι του, φροντίζοντας για το φαγητό και το του, το βούρτσισμα του τριχώματός του, τη βόλτα και το παιχνίδι του. Μάλιστα, το πιτσιρίκι σας όχι μόνο θ’απολαμβάνει όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά και θα νιώθει χρήσιμο κι ωφέλιμο στο μικρό του φίλο.
Ακόμη, με το να αναλάβει τη βόλτα και το παιχνίδι του σκύλου του στο πάρκο της γειτονιάς, θα γίνει πιο κοινωνικό, βρίσκοντας νέους φίλους που αγαπούν κι αυτοί τα ζωάκια. Σε κάθε περίπτωση, η συντροφιά ενός παιχνιδιάρικου σκυλιού είναι πραγματικά πολύτιμη για τα περισσότερα συνεσταλμένα παιδιά, αφού έτσι μυούνται στη χαρά του παιχνιδιού και της κίνησης, εξωτερικεύοντας αβίαστα τα συναισθήματά τους.
Εξάλλου, όπως λένε και οι ψυχολόγοι, η παιδική ηλικία είναι πάντα πιο ευτυχισμένη όταν συντροφεύεται από τους αξιολάτρευτους και πιστούς αυτούς τετράποδους φίλους…