Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό. Ένας διάλογος.


Η ιστορία μιλάει για ένα ωραίο νεαρό ζευγάρι σ’ ένα χωριουδάκι ξυλοκόπων κοντά σ’ ένα βουνό, που αρραβωνιάστηκαν όταν εκείνη ήταν δεκατριών κι εκείνος δεκαοχτώ. Εκείνος, καθώς είχε μάθει να κόβει ξύλα από μικρό παιδί, ήταν ψηλός, σβέλτος και μυώδης, κι εκείνη ήταν ξανθιά, με πολύ μακριά μαλλιά ως τη μέση της και υπέροχα γαλανά μάτια.

Η ιστορία λέει λοιπόν, ότι οι δύο νέοι έφτασαν στον αρραβώνα με τις ευλογίες όλου του χωριού. Ώσπου μια μέρα, όταν εκείνη έγινε δεκαοχτώ κι εκείνος είκοσι τριών, το χωριό ολόκληρο συμφώνησε να βοηθήσει τους δύο νέους να παντρευτούν.

Τους έκαναν δώρο μια ξύλινη καλύβα κι ένα μικρό κομμάτι γης με δέντρα για να μπορεί εκείνος να δουλέψει ως ξυλοκόπος. Παντρεύονται λοιπόν τα παιδιά και μετά το γάμο πάνε να ζήσουν εκεί, προς μεγάλη χαρά όλων, των ίδιων, των οικογενειών τους και του χωριού, που είχε βοηθήσει τόσο αυτή τη σχέση.


Ζουν εκεί όλες τις μέρες του χειμώνα, του καλοκαιριού, της άνοιξης και του Φθινοπώρου και χαίρονται πολύ που είναι μαζί. Πλησιάζει η πρώτη επέτειος του γάμου τους κι εκείνη νιώθει την ανάγκη να κάνει κάτι, για να του δείξει τη μεγάλη της αγάπη. Σκέφτεται να του κάνει ένα δώρο που θα έχει νόημα.

Αν του χαρίσει ένα καινούργιο τσεκούρι, αυτό θα έχει να κάνει με τη δουλειά του… Ένα πουλόβερ πλεγμένο από την ίδια δεν την ικανοποιεί, γιατί του έχει ήδη πλέξει διάφορα ρούχα, με άλλες ευκαιρίες, κι ένα ωραίο φαγητό πάλι, δεν της φαίνεται αρκετά μεγαλοπρεπές…

Αποφασίζει να πάει στο χωριό για να δει μήπως βρει εκεί κάτι κι αρχίζει να τριγυρνάει στους δρόμους. Βέβαια, όσο κι αν ψάχνει, δε βρίσκει και τίποτα σπουδαίο που να μπορεί ν’ αγοράσει με τα λιγοστά που βάζει στην άκρη από τα ρέστα.

Περνώντας έξω από ένα κοσμηματοπωλείο, το μοναδικό του χωριού, βλέπει στη βιτρίνα μια ωραία, χρυσή αλυσίδα. Αυτομάτως θυμάται πως υπάρχει ένα μόνο υλικό πράγμα που εκείνος λατρεύει και θεωρεί στ’ αλήθεια πολύτιμο: ένα χρυσό ρολόι που του είχε χαρίσει ο παππούς του πριν πεθάνει. Απ’ όταν ήταν παιδάκι, αυτό το ρολόι το φύλαγε σε μια παλιά θήκη που έχει πάντα δίπλα στο κρεβάτι, και κάθε βράδυ άνοιγε το συρτάρι του κομοδίνου, έβγαζε το ρολόι απ’ τη θήκη του, το σκούπιζε, το κούρδιζε λιγάκι, το άκουγε μέχρι να σταματήσει, το ξανασκούπιζε, το χάιδευε για λίγο και το έβαζε πάλι στη θήκη του.


Εκείνη σκέφτεται: «Τί θαυμάσιο δώρο θα ήταν αυτή η χρυσή αλυσίδα για κείνο το ρολόι…» Μπαίνει στο μαγαζί να ρωτήσει πόσο κάνει και μένει άναυδη ακούγοντας την απάντηση. Κάνει πολύ παραπάνω απ’ όσο είχε φανταστεί κι απ’ όσα είχε ήδη μαζέψει. Θα έπρεπε να περιμένει τρεις επετείους για να μπορέσει να την αγοράσει, αυτή όμως δεν μπορεί να περιμένει τόσο πολύ.

Φεύγει από το χωριό αρκετά λυπημένη, και σκέφτεται τι θα μπορούσε να κάνει, για να βρει τα λεφτά για την αλυσίδα. Καθώς δεν είχε μάθει να κάνει κάποια εργασία, στύβει το μυαλό της για να βρει μια λύση, ώσπου, περνώντας έξω από το κομμωτήριο του χωριού, βλέπει μια επιγραφή που λέει: «Αγοράζουμε φυσικά μαλλιά».

Καθώς εκείνη έχει τα ξανθά μαλλιά της ακόμα από την ηλικία των δέκα, μπαίνει αμέσως μέσα να ρωτήσει. Τα λεφτά που προσφέρουν φτάνουν, για ν’ αγοράσει τη χρυσή αλυσίδα και περισσεύουν, για να πάρει κι ένα κουτί όπου θα φυλάνε την αλυσίδα μαζί με το ρολόι. Χωρίς δισταγμό, λέει στην κομμώτρια:

«Αν έρθω σε τρεις μέρες για να σας πουλήσω τα μαλλιά μου, θα τ’ αγοράσετε;»

«Βέβαια» είναι η απάντηση.

«Τότε σε τρεις μέρες θα είμαι εδώ».

Επιστρέφει στο κοσμηματοπωλείο, λέει να της κρατήσουν την αλυσίδα και γυρίζει σπίτι της χωρίς να πει τίποτα.


Την ημέρα της επετείου, το ζευγάρι αγκαλιάζεται λίγο πιο σφιχτά απ’ ότι συνήθως, εκείνος φεύγει για τη δουλειά κι εκείνη κατεβαίνει στο χωριό.

Στο κομμωτήριο, της κόβουν κοντά τα μαλλιά, παίρνει τα λεφτά και πάει στο κοσμηματοπωλείο. Αγοράζει τη χρυσή αλυσίδα και το ξύλινο κουτί, επιστρέφει σπίτι, μαγειρεύει και περιμένει να έρθει το βράδυ και να γυρίσει εκείνος από τη δουλειά.

Αντίθετα από άλλες φορές που άναβε όλα τα φώτα για να τον περιμένει, απόψε ανάβει μόνο δύο κεριά και φοράει ένα μαντίλι στο κεφάλι, γιατί του αρέσουν τα μαλλιά της και δεν θέλει να καταλάβει πως τα έχει κόψει. Μετά, θα βρει χρόνο να του εξηγήσει..

Κι έρχεται εκείνος. Αγκαλιάζονται σφιχτά και λένε ο ένας στον άλλον πόσο πολύ αγαπιούνται. Τότε, παίρνει αυτή κάτω από το τραπέζι το ξύλινο κουτί που περιέχει τη χρυσή αλυσίδα για το ρολόι. Πάει κι εκείνος στο ντουλάπι και βγάζει ένα μεγάλο κουτί που το είχε φέρει στο σπίτι την ώρα που εκείνη έλειπε στο χωριό. Μέσα στο κουτί βρίσκονται δύο τεράστια διακοσμητικά χτενάκια για τα μαλλιά της. Για να τα αγοράσει, είχε πουλήσει το χρυσό ρολόι του παππού…

Αν πιστεύεις ότι η θυσία είναι το μέτρο της αγάπης, σε παρακαλώ να μην ξεχάσεις αυτήν την ιστορία. Η αγάπη δε μετριέται μόνο με το πόσο πολύ γινόμαστε θυσία για τον άλλον αλλά επίσης και πάνω απ’ όλα, με το πόσο μεγάλη χαρά μας δίνει η ύπαρξή του.

Αν σ’ αγαπάω, τότε πασχίζω να καλλιεργήσω τις συνθήκες, για να συνυπάρξουμε μέσα στην πιο μεγάλη χαρά: τη συνάντηση… 

Χόρχε Μπουκάι, «Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό. Ένας διάλογος».
Πηγή : christostsantis.com

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Αν σε αγαπάω


Αν σε αγαπάω, δεν θα προχωράω αταλάντευτος στα σχέδιά μου.
Αν σε αγαπάω, θα υποχωρώ σε πιέσεις και δεν θα λέω: «Αυτό θα γίνει, ο κόσμος να χαλάσει!».
Αν σε αγαπάω, θα κάνω αλλαγές στα προγράμματά μου όποτε αυτό είναι απαραίτητο. Θα προσπαθώ να προσαρμόζομαι στην πραγματικότητά μας όσο κι αν αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.
Αν σε αγαπάω, θα ακούω πολλών ανθρώπων τις γνώμες και πολλών βιβλίων τις προτάσεις χωρίς να φανατίζομαι από κάτι που μ' αρέσει.
Αν σε αγαπάω, θα προσπαθώ να ξεπερνάω τις προκαταλήψεις, και τις δικές μου και των άλλων.
Αν σε αγαπάω, δεν θα σου βάζω ετικέτες κι ούτε θα σε συγκρίνω με κάτι που δεν είσαι.
Αν σε αγαπάω, μπορεί και να αλλάζω πορεία, αν αυτό βοηθάει να προσπεράσουμε τα εμπόδια που θα τύχουνε στον δρόμο μας ή στέκονται ανάμεσά μας.
Αν σε αγαπάω, θα σου λέω συχνά πόσο σε αγαπάω και θα είναι ωραία μαζί να αποφασίζουμε και μαζί να εφαρμόζουμε τα σχέδιά μας.

Η εμπιστοσύνη που θα έχουμε ο ένας στον άλλον, θα μας δίνει δύναμη και θα μας βοηθάει να κοιτάζουμε τα λάθη μας.
Αν σε αγαπάω, δεν θα σου θυμώνω. Κι αν σου θυμώνω, δεν θα σε βρίζω. Κι αν σε βρίζω, δεν θα σ' απαρνιέμαι. Κι αν σ' απαρνιέμαι, αυτό θα είναι μια περαστική αρρώστια που θα μου περνάει, όπως κι ο θυμός. Αν σε αγαπάω.
Αν σε αγαπάω, θα σου δείξω πολύ νωρίς από ποιες αρχές και από ποιες αξίες δεν πρόκειται να λοξοδρομήσω.
Δεν θα ακολουθήσω έναν δρόμο που με πάει μακριά από την αγάπη, μακριά από την ελευθερία, τη δικαιοσύνη ή την ανθρωπιά. Και μπορεί μαζί να δίνουμε καινούριο και πιο πλούσιο περιεχόμενο σ' αυτές τις λέξεις, που δεν είναι πάντα αυτονόητες. Αν σε αγαπάω.
Αν σε αγαπάω, θα αγαπάω και τον εαυτό μου και θα αγαπάς και συ τον εαυτό σου και θα μπορείς να αγαπάς και πολλούς άλλους.
Αν σε αγαπάω, θα μάθω να ζητάω συγγνώμη για τα λάθη μου, θα μάθω να συγχωράω τα λάθη σου και τον εαυτό μου και θα μάθω να συμφιλιώνομαι με τους εχθρούς μου.
Αν σε αγαπάω, θα μάθω και να νικάω τους εχθρούς μου χωρίς να τους υποτιμώ ή να τους ταπεινώνω. Όποιοι κι αν είναι οι εχθροί. Από τον κρύο καιρό και την πείνα μέχρι τους ανθρώπους που δεν πήραν ποτέ τους αγάπη, κι από τις κακές συνήθειές μου μέχρι την αδυναμία μου να καταλαβαίνω τη διαφορετική σκέψη των άλλων.
Αν σε αγαπάω, θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να μην τολμήσουν οι εχθροί μας να επιβουλευτούν την ειρήνη μας. Γιατί χρειάζεται και γνώση και δύναμη και θάρρος αλλά και καλή προετοιμασία για να μπορούμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον.
Αν σε αγαπάω, θα είμαι μαζί σου ακόμα κι αν είμαι πολύ μακριά.
Αν σε αγαπάω, μπορούμε να δίνουμε αγάπη σε όσους έρθουν στον κόσμο μετά από εμάς, ακόμα κι όταν θα έχω φύγει.
Αλλά μόνο αν σε αγαπάω..

του Κωστή Α. Μακρή 
Πηγή : www.iporta.gr








Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Τα παιδιά δεν σας ανήκουν, οδηγίες για ευαίσθητους γονείς και ονειροπόλα παιδιά!



Τα παιδιά δεν σας ανήκουν, οδηγίες για ευαίσθητους γονείς και ονειροπόλα παιδιά!


H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή. Μην ακρωτηριάζετε ψυχικά το παιδί σας γιατί μόνο εκείνο μπορεί να βρει το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στην διάπλαση της ψυχής του. Δεν πρέπει να προσπαθείτε να ελέγχετε τα παιδιά σας και να τα περιορίζετε σχεδιάζοντας το μέλλον τους, γιατί η αβεβαιότητα είναι πρώτος νόμος της δημιουργίας. Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σύμπαν παίζεται συνεχώς ένα ουράνιο παιχνίδι, στο οποίο όλα είναι δυνατά, και ένα ελεύθερο πνεύμα ανά πάσα στιγμή έχει μπροστά του άπειρες επιλογές. Μήπως τα ξεχάσατε όλα αυτά μεγαλώνοντας ή μήπως δεν σας δόθηκε η ευκαιρία να τα μάθετε ποτέ;


Αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, και μην προβάλετε πάνω τους τις δικές σας προσδοκίες, γιατί δεν είναι κτήματά σας. Μην χάσετε τη μεγάλη ευκαιρία να συνεισφέρετε στην χαρά της δημιουργίας, δίνοντας στα παιδιά σας το δικαίωμα να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους. Μην γίνετε εχθροί των παιδιών σας, γιατί, όπως λέει και ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran, στο ποίημά του Τα Παιδιά:

«Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά,
Είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της.
Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς
Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας,
Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις.
Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους,
Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε
Ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε,
Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς
Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες.
Εσείς είστε τόξα από τα οποία σαν ζωντανά βέλη στάλθηκαν τα παιδιά σας.
Ο Τοξότης βλέπει το στόχο στην ατραπό του άπειρου
Και Αυτός σας κατευθύνει με τη δική Του δύναμη
Ώστε να μπορέσουν τα βέλη Του να πετούν γρήγορα και μακριά.
Αφήστε το λύγισμά σας στα χέρια του Τοξότη να είναι όλο χαρά:
Γιατί όπως αγαπάει το βέλος που πετάει, αγαπάει και το ακλόνητο τόξο».

(μετάφρ. απ’ τα αγγλικά Μ. Κοσάνοβιτς) Γράφει η ΜΙΛΙΤΣΑ ΚΟΣΑΝΟΒΙΤΣ* (kosanovic@mail.com)

---

Όταν πρωτοξεκίνησα να σκέφτομαι πάνω σ’ αυτό το άρθρο είχα φουντώσει από μια αίσθηση χαράς λέγοντας μέσα μου πως θα έχω την ευκαιρία να ξαναμπώ για τα καλά, έστω για λίγο, στο μαγικό παιδικό κόσμο και θα ξυπνήσω εκείνο το κοριτσάκι, τη μικρή Μίλιτσα μέσα μου… Μετά από λίγο όμως παρατήρησα ότι, όσο περισσότερο βυθιζόμουν στις αναμνήσεις και τα γεγονότα του μακρινού μου παρελθόντος, μαζί με το συναίσθημα της παιδικής αθωότητας, μ’ έπιανε και μια περίεργη μελαγχολία, μ’ αγκάλιαζε μια παράξενη θλίψη. Βούρκωνα από ένα συναίσθημα που έλεγε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και εντελώς διαφορετικά…

Το παιδί μέσα μου, όταν θυμήθηκε το μικρό του εαυτό, εκτός από εικόνες και στιγμές ανεμελιάς, παιχνιδιού, καλοκαιρινού παράδεισου και χειμωνιάτικης μαγείας, έφερε στη μνήμη του και όλο εκείνο το άγχος της καθημερινότητας, που το έζησε μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, πάντα έκανα μεγάλη προσπάθεια να ενταχτώ με επιτυχία στο πρόγραμμα των γονιών μου, να ανταποκρίνομαι στις δικές τους απαιτήσεις, να γίνω όπως με ήθελαν. Όμως φαίνεται ότι δεν το κατάφερνα ποτέ μου: όταν ήθελαν να φάω δεν είχα όρεξη, όταν ήθελαν να κοιμηθώ δε νύσταζα, όταν ήθελαν να ντυθώ καλά δεν κρύωνα και όταν ήθελαν να τραγουδάω και κάνω θέατρο μπροστά στους φίλους τους δεν είχα καθόλου όρεξη. Αντίθετα, όταν ήθελα να παίζω, είχαν κάποιο άλλο σχέδιο για μένα… Αν γελούσα δυνατά, έπρεπε να κάνω ησυχία, κι αν έκλαιγα μου έλεγαν «μην κλαις». Πόσες φορές άκουσα εκείνο περιβόητο ρητό: «Πρόσεχε, κακομοίρα μου, αν δεν το κάνεις (ή αν το κάνεις) αυτό, θα φας ξύλο». Αχ, αυτό το ξύλο, που λένε κιόλας ότι ήρθε απ’ τον… παράδεισο! Απ’ τη κόλαση δεν βγήκε; Θυμάμαι ότι όσο και να προσπαθούσα να καταλάβω το πως και το γιατί οι γονείς μου λειτουργούν με αυτό το τρόπο, δεν τα κατάφερα. Είχα γίνει μικρή «ψυχολόγος» προσέχοντας πάντα τη διάθεση του μπαμπά μου, μην τυχόν κάνω κάτι που δεν θα του αρέσει, αλλά παρόλη την προσπάθεια να γίνω «καλό κορίτσι» έχω την αίσθηση ότι δεν το πέτυχα ποτέ μου. Παραδέχομαι πως αυτό το «κουσούρι» μου έμεινε για πάντα: να ασχολούμαι και να αναλύω τις διαθέσεις των ανθρώπων, όλο μέσα στην προσπάθεια να τους πλησιάσω καλύτερα, να γίνω όπως με θέλουν οι άλλοι, γιατί έτσι όπως είμαι δεν είναι και το καλύτερο… Ίσως για αυτό το λόγο, όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι αρκεί να μεγαλώσω και θα σταματήσουν όλα τα βάσανά μου. Με ανυπομονησία και περισσή λαχτάρα περίμενα πως και πως να γίνω μεγάλη και να διεκδικήσω μια ισότιμη θέση με τους υπόλοιπους σε αυτό τον κόσμο που είναι διαμορφωμένος για τους ενήλικους και τους ανήκει απόλυτα, ενώ η παιδική ηλικία δεν είναι παρά μια «παροδική τρέλα» από την οποία συνερχόμαστε όταν μεγαλώνουμε… Σήμερα, όταν συζητάμε με την πεντάχρονη κόρη μου και εκείνη με βεβαιώνει πως Δεν θέλει να μεγαλώσει γιατί της αρέσει να είναι μικρή, νιώθω μεγάλη χαρά, λες κι έχω κερδίσει μια μεγάλη μάχη μέσα μου, γιατί αυτή η δήλωση είναι μια απόδειξη ότι έκανα το άλμα μου και δεν επαναλαμβάνω τα λάθη των γονιών μου. Είναι μια απόδειξη ότι το κοριτσάκι μου περνάει καλά, είναι ευτυχισμένο κι ότι κάποτε στο μέλλον, όταν θα θυμάται τα παιδικά της χρόνια, το λιγότερο, δεν θα τη πιάνει μελαγχολία. ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ!

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν τους ρωτούν για την παιδική τους ηλικία, συνήθως τα πρώτα πράγματα που τους έρχονται στο μυαλό είναι η ανεμελιά, η χαρά, το παιχνίδι, η ελευθερία από το άγχος και από τις ευθύνες. Όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι εικόνες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της βαθύτερης ψυχολογικής ανάγκης των ανθρώπων να είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Το πιστεύετε ή όχι, για τους περισσότερους από μας η πρώιμη παιδική ηλικία ήταν στην πραγματικότητα η ηλικία που εκτεθήκαμε στους χειρότερους εξαναγκασμούς, στην αυστηρή πειθαρχία, στον εξευτελισμό και στην ταπείνωση, στοιχεία που ενσωματώθηκαν για πάντα στην προσωπικότητά μας. Οι εσφαλμένες μνήμες που έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια είναι ακριβώς ένα προϊόν της καταστολής μας, της ψυχολογικής καταπίεσης που έχουμε υποστεί. Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις όπου δεν υπάρχουν καν μνήμες από την παιδική ηλικία.

Ακόμη και η πιο επιπόλαια ματιά στην ιστορία της παιδικής ανατροφής στον Δυτικό πολιτισμό, μας αποκαλύπτει πολυάριθμες βάναυσες πρακτικές που συνειδητά ή ασυνείδητα έχουν επιβληθεί επάνω στα παιδιά στο στάδιο της λεγόμενης «κοινωνικοποίησης». Μερικές απ’ αυτές τις πρακτικές έχουν μεταβιβαστεί από γενιά σε γενιά ως παιδαγωγικά πρότυπα, ως μια πολύτιμη και αναμφισβήτητη σοφία και φροντίδα. Πολλές απ΄ αυτές τις πρακτικές μπορούν να βρεθούν στα βιβλία, που γράφονται στους σύγχρονους χρόνους και κρύβονται πίσω από το τιμητικό όνομα της παιδικής ανατροφής, της περιβόητης «διάπλασης των παίδων».

Οι περισσότεροι σύγχρονοι γονείς πιθανώς θα διαφωνήσουν με την «αναγκαστική» τακτική των σωματικών τιμωριών ή της απομόνωσης του παιδιού που εφαρμόζεται ακόμη και στις αρχές του 21ουαιώνα. Δυστυχώς όμως, ότι και να λένε όταν καυχιούνται στους φίλους τους για τις παιδαγωγικές τους μεθόδους, δεν απέχουν από τις λεπτές μορφές απειλής, εμπαιγμού, τακτικής απόσυρσης της αγάπης, διάφορων ψεμάτων και τακτικών τρόμου. Το πιο μοχθηρό χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της παιδαγωγικής είναι πως οι περισσότεροι γονείς είναι όχι μόνο απληροφόρητοι της ζημιάς που προκαλούν στα βλαστάρια τους αλλά, όντας και οι ίδιοι θύματα του ίδιου παιδαγωγικού σχεδίου κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας τους, είναι σοβαρά πεπεισμένοι ότι Κάνουν το Σωστό, όταν με όλη την άνεση και σιγουριά τιμωρούν τα άτακτα παιδιά τους και τους λένε στο τέλος εκείνο τη διάσημη φράση ου όλοι έχουμε ακούσει: «Είναι για το δικό σου το καλό!» Πίσω από οποιαδήποτε βίαιη πράξη προς τα παιδιά –που την εφαρμόζουν ως γρήγορη «θεραπεία διόρθωσης»– συνήθως κρύβονται και οι βασικότεροι μύθοι που παρουσιάζονται ως γενικές και αυταπόδεικτες αλήθειες.


Μερικοί από αυτούς τους μύθους είναι οι εξής:

Οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο και εξ ορισμού γνωρίζουν ποιο είναι το καλύτερο για αυτά. Οι γονείς έχουν πάντα δίκιο.
Αν δεν τιμωρούνται, τα παιδιά δεν έχουν καμία ένδειξη για το τι είναι λάθος και τι σωστό. Η αυστηρότητα προετοιμάζει τα παιδιά για την πραγματική ζωή. Ο υψηλός αυτοσεβασμός θα καταστήσει τα παιδιά εγωιστικά και μη ρεαλιστικά στους στόχους τους. Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των διαφορετικών στρατηγικών είναι ένας καθαρός χειρισμός που έχει ως κίνητρο τον «ιερό» παιδαγωγικό στόχο: την απόκτηση ελέγχου πάνω στ παιδί.

Με άλλα λόγια, αυτό που ένας «αξιοπρεπής» γονέας πρέπει να κάνει είναι να εξοικειώνει το παιδί του, όχι σχετικά με τις δικές του πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες, αλλά στο να το μάθει να είναι υπάκουο και προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στις επιθυμίες του γονέα. Είναι όμως αυτό που πραγματικά θέλουμε να είναι τα παιδιά μας; Υπάκουα και καλά πλάσματα χωρίς καμία δική τους πρωτοβουλία; Και όταν κάποια μέρα μεγαλώσουν, πως ξαφνικά θα μπορέσουν να διεκδικήσουν «την ισότιμη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία»; Από πού θα αντλήσουν την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό και την εσωτερική ισορροπία, που είναι τα λιγότερα που χρειάζεται κανείς για να πετύχει στην σύγχρονη κοινωνία ή σε οποιαδήποτε κοινωνία; Γιατί όλοι μας θέλουμε τα παιδιά μας, εκτός από το να είναι γερά και ευτυχισμένα, να είναι και πλούσια και πετυχημένα. Όμως, κατά πόσο το δικό μας μέτρο της ευτυχίας είναι και αντικειμενικό μέτρο; Μήπως έχουμε στο τσεπάκι μας κάποια «φόρμουλα της ευτυχίας»; Όχι. Τότε γιατί οι περισσότεροι από εμάς επεμβαίνουμε τόσο τακτικά και ριζικά στη ζωή και στις αποφάσεις των παιδιών μας; Γιατί δεν τα έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη;

Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι ότι φοβόμαστε. Όμως, σε τελική ανάλυση, τι είναι αυτό που φοβόμαστε ακριβώς; Μήπως φοβόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας από ότι για το παιδί μας; Ποιανού η ευτυχία μας ενδιαφέρει πράγματι, η δική μας ή του παιδιού μας; Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα που ο καθένας μας θα έπρεπε να εξετάζει επανειλημμένα. Και σ’ αυτά θα πρέπει να δώσει και αληθινές ανθρώπινες απαντήσεις.

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΤΟΥΒΛΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Δεν υπάρχει τίποτε το ουσιαστικά επιβλαβές στη διαμόρφωση των αναγκών ώστε να προσαρμοστούν στους κοινωνικούς κανόνες. Όμως ο κίνδυνος προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο τα καταναγκαστικά μέτρα εφαρμόζονται και διαστρεβλώνουν αυτήν την προσαρμογή σε μία απεριόριστη και τυφλή υπακοή. Από την πρώτη φορά που τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούουν και να αποσυνδέονται από την ίδια την προσωπική και έμφυτη ζωτικότητά τους και αυθεντικότητα, τότε είναι έτοιμα να προσαρμόζονται σε όλες τις κοινωνικές κατασκευές, όπως στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο στρατό, στην εκκλησία και στους επαγγελματικούς θεσμούς. Όπως λέει και ο γνωστός στοίχος των Pink Floyd, δεν θα γίνουν τίποτε περισσότερο από ακόμη «ένα τούβλο στον τοίχο» (Another Brick in the Wall), τέλεια υπάκουοι, πιστοί και προσαρμοσμένοι πολίτες, που θα ακολουθήσουν τους κανόνες και νόμους σε όλες τις κοινωνικές σφαίρες.

Κανείς δεν τους ρωτάει τίποτε και δεν χρειάζεται να πολύ σκέφτονται. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να είναι «καθωσπρέπει», να εκτελούν τα καθήκοντα τους και –πολύ σημαντικό– να εκκλησιάζονται, ασχέτως από τις πραγματικές τους πεποιθήσεις ή τα πιστεύω τους: «Όλα τ’ άλλα θα έρθουν από μόνα τους»! Το κάθε τι που χαρακτηρίζεται ως βλαβερό, κακό και ανεπιθύμητο στην συμπεριφορά του παιδιού απλώς πρέπει να εξαλειφθεί ασυζητητί και χωρίς καμία αναζήτηση της αιτίας του. Ως προς τους μελλοντικούς ενήλικους, υπάρχουν δύο κοινωνικές συνέπειες που ακολουθούν αυτή την διαδικασία. Η πιο προφανής είναι όταν η υπακοή γίνεται μια αυτόματη αντίδραση και ασκείται πριν από τη σκέψη: πρώτα υπακούμε και μετά σκεφτόμαστε! Αυτός ο μηχανισμός χρησιμοποιείται πολύ έξυπνα από τους υποστηρικτές του κάθε είδους –ισμού που εφευρίσκεται πάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η μορφή της εξουσίας –δεν έχει σημασία αν πρόκειται για Θεό, Κράτος, Έθνος ή για τον Φύρερ– αντιγράφει ακριβώς τη σχέση τυφλής υπακοής που κάποτε καθιερώθηκε από τους γονείς στα παιδιά τους.

Το «τελετουργικό» της υπακοής είναι μερικές φορές καταπληκτικό: κάποιος μπορεί να δει πολλά άτομα που αλλάζουν τις απόψεις τους σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, ή να υποστηρίζουν αλληλοσυγκρουόμενες ιδεολογίες ακόμη και χωρίς να είναι σε θέση να αναγνωρίσουν την αντίφαση, μόνο και μόνο για χάρη της ένταξης στο κοινωνικό μιλιέ (milieu). Τέτοια άτομα μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν κατ’ άσχημο τρόπο ή για ο,τιδήποτε άλλο σκοπό, μόνο μετά από μια μικρή χρονική περίοδο «πλύσης εγκεφάλου». Ο Αδόλφος Χίτλερ εξέφρασε αυτό με την εύθυμη χαρά: «Τι καλή τύχη για εκείνους στην εξουσία που οι άνθρωποι δεν σκέφτονται! Μας προσφέρεται επίσης μια ειδική, μυστική ευχαρίστηση, όταν βλέπουμε πόσο ασυνείδητοι είναι οι άνθρωποι γύρω μας για αυτό που τους πραγματικά συμβαίνει…»

Η δεύτερη συνέπεια είναι ακόμα πιο ενοχλητική. Το δυναμικό της μπορεί να περιγραφεί ως «γονιμοποίηση των σπόρων της έχθρας» στην ψυχή του παιδιού. Όντας απολύτως εξαρτημένο από τη γονική εξουσία (αυτό το ρόλο μπορεί να παίξει ο καθένας με τον οποίο το παιδί είναι ταυτισμένο), το νήπιο δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να ανταποκρίνεται στις εντολές που καθιερώνονται από το γονέα και να εκπληρώσει τις προσδοκίες του.

Αυτή η διαδικασία της «απόκτησης δύναμης ελέγχου» πάνω στο παιδί συμβαίνει συνήθως στην πολύ νεαρή ηλικία. Όταν το αγόρι ή το κορίτσι δεν είναι ακόμη εξοπλισμένο με τους ικανοποιητικούς, διανοητικούς μηχανισμούς προστασίας, η απόκτηση του ψυχολογικού ελέγχου συμβαίνει χωρίς καμία αντίσταση λόγω της εξιδανίκευσης των γονέων από το παιδί τους. Βέβαια οι ίδιες οι τεχνικές της κοινωνικοποίησης αναπόφευκτα προκαλούν τον πόνο στο παιδί με το που το εμποδίσουν να είναι ο εαυτός του.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΕΧΘΡΟΙ

Στο μεταξύ το παιδί πολύ σύντομα μαθαίνει πως να καταστέλλει αυτά τα συναισθήματα, ειδικά την επιθετικότητα που έχει μέσα του προς τους γονείς, προκειμένου να ικανοποιηθούν εκείνοι από τους οποίους είναι εξαρτημένο. Ο θυμός, και ο αναπόφευκτος σύντροφος του, η ενοχή, για την τιμωρία που ασκήθηκε πάνω του, θα γίνουν αργότερα πηγές της έχθρας και του μίσους που θα παραμείνουν ως ισόβιο άγχος, εκτός αν δεν αναγνωριστούν αργότερα και δεν ξεπεραστούν.

Στη καθημερινή ζωή, όμως, αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι ότι αυτά τα συναισθήματα βρίσκουν τον πολύ ευκολότερο και τον πιο αποδεκτό, μερικές φορές ακόμη και αξιότιμο, τρόπο, που ακολουθείται από τη τυποποιημένη ρητορική και συνοδεύει κάθε είδους βία. Οι στόχοι πάντα είναι οι Άλλοι χωρίς εξαίρεση. Όλοι εκείνοι που είναι διαφορετικοί, περιθωριοποιημένοι, ανίκανοι και στιγματισμένοι ως αισχροί, βρόμικοι, επικίνδυνοι, ανήθικοι, παράξενοι –αυτοί μετατρέπεται στον Εχθρό στον οποίο διοχετεύεται όλο αυτό το λανθάνον μίσος προς τους καταπιεστικούς γονείς. Για αυτό δεν είναι παράξενο ότι πολλοί απλοί και συνηθισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι στη καθημερινή τους ζωή είναι τέλεια προσαρμοσμένοι, κανονικοί, φιλικοί και ικανοί να αγαπούν τους δικούς τους ανθρώπους (φυσικά εκείνους που ανήκουν στη δική τους ομάδα), μπορούν πολύ εύκολα να μετατραπούν σε εχθρικά, βάναυσα και μισητά πλάσματα, ικανά να σκοτώνουν τους Άλλους που ανήκουν σε άλλη ομάδα.

Η ανάγκη για ύπαρξη του Άλλου, του εχθρού, είναι η ανάγκη να απελευθερωθεί κάποιος από την ανυπόφορη καταπιεσμένη έχθρα που κουβαλάει μέσα του, εκδηλώνοντάς την ταυτόχρονα με έναν επιτρεπόμενο τρόπο. Γι’ αυτό η διανοητική γνώση δεν είναι καμία εγγύηση της κατανόησης, του σεβασμού και της αναγνώρισης. Και γι’ αυτό η κοινή λογική και οι εκκλήσεις στην ορθολογική σκέψη και δράση, συνήθως δεν βοηθούν, όταν δεσμευτούν οι άνθρωποι σε έναν απερίσκεπτο κύκλο της βίας. Δηλητηριασμένοι από τις παιδαγωγικές δεξιότητες των γονέων τους, γίνονται συναισθηματικά και διανοητικά ακρωτηριασμένοι, παγιδευμένοι στην αιώνια ανάγκη να επιδιώκουν και δημιουργούν τους Εχθρούς τους.

ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Είναι σίγουρο ότι τα παιδιά σας θα ακολουθήσουν δρόμο που εσείς δεν είχατε προβλέψει, και θα κάνουν πράγματα στη ζωή τους που εσείς δεν θα τολμούσατε να κάνετε ποτέ. Αν καταφέρετε να μην καταστρέψετε την αθωότητα μέσα σας, θα μπορέσετε χωρίς φοβίες και υστερίες να καθοδηγήσετε τα παιδιά σας, χωρίς να τα ελέγχετε.. Εάν είστε οπαδός της στάσης «πες μου την αλήθεια αλλιώς θα φας ξύλο», τότε το έχετε χάσει το παιχνίδι της ανοικτοσύνης και της εμπιστοσύνης του παιδιού σας. Με το να αναλαμβάνετε το ρόλο του αυστηρού τιμωρού, εντείνετε ηθικά διλήμματα που ούτε εσείς οι ίδιοι έχετε λύσει. Κανένα παιδί δε λέει ψέματα χωρίς λόγο, και ένας από τους πιο συχνούς λόγους είναι ο φόβος της τιμωρίας. Εσείς μπορείτε να δικαιολογήσετε τα δικά σας ψέματα; Άλλωστε τα παιδιά πολύ γρήγορα εντοπίζουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτό που τους λέμε ως γονείς και στο πως συμπεριφερόμαστε οι ίδιοι και τι κάνουμε.

Τα λόγια δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο στην ανατροφή μας, πολύ μεγαλύτερο ρόλο παίζει η δική μας προσωπική συμπεριφορά και το πόσο συνεπείς είμαστε σε αυτά που λέμε. Μπορεί να καταφέρουμε να τους εκπαιδεύσουμε να γίνουν υπάκουα, λόγω του φόβου της τιμωρίας, αλλά συναισθηματικά και υποσυνείδητα θα ξέρουν ότι ο γονιός του, που καταφεύγει στις απειλές και πιέσεις, δεν είναι και καλό πρότυπο. Αν το παιδί σας δεν το μεγαλώνετε μέσα σε ένα πνεύμα απόλυτης αγάπης, όλοι οι κανόνες που θα προσπαθήσετε να του εμφυσήσετε δεν θα είναι παρά άψυχες ιδέες, που το παιδί θα πετάξει πίσω του μόλις καταλάβει ότι ήρθε η ώρα του!

Στο κάτω κατω πιστεύουμε στ’ αλήθεια ότι είναι δυνατόν να είναι κανείς συνέχεια καλός; Τι είναι ακριβώς εκείνο που μας αποτρέπει να κάνουμε σφάλματα; Ήθος, φόβος ή κάτι άλλο; Φοβόμαστε έναν θεό ή μήπως αισθανόμαστε μικροί και αβοήθητοι μπροστά στη δύναμη του κακού; Ίσως δεν είμαστε και τόσο σίγουροι κατά πόσο το Καλό μπορεί να πολεμήσει το Κακό σε αυτό τον κόσμο, πόσο μάλλον να θριαμβεύσει. Άρα, πολλές φορές δεν είμαστε και τόσο σίγουροι τι ακριβώς πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά μας. Ίσως πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάτι που δεν έκαναν οι γονείς μας, ένα γιγαντιαίο βήμα, να τα δώσουμε να καταλάβουν κάτι ουσιαστικό, κάτι που οι ίδιοι αγωνιστήκαμε να μάθουμε, που δεν μας το είπαν ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο ούτε στο δρόμο: να πούμε λοιπόν ότι είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα δώρα του σύμπαντος, ότι με την αγάπη τους μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων, και ότι έχουν τη δύναμη να κάνουν οτιδήποτε θέλουν, να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικά.

Με αυτό τον τρόπο θα ξυπνήσουμε μέσα στα παιδιά μας τους άξιους, ουσιαστικούς και μη υλιστικούς στόχους, που κάποτε θα πετυχαίνουν με χαρά. Κάντε τους να ενεργοποιήσουν το τέλειο δυναμικό που έχουν ως άνθρωποι και να πιστέψουν ότι οι επιθυμίες τους και τα όνειρά τους δεν είναι κάτι εξωφρενικό και απαγορευμένο, αλλά βασικό κίνητρο και προϋπόθεση για να βρεθούν κάποια στιγμή στο βασιλικό μονοπάτι προς ένα λαμπερό και ευτυχισμένο μέλλον. Τότε, πολύ εύκολα μπορεί να συμβεί, τα παιδιά σας, εξαιτίας της αθωότητας και της αυθεντικότητας τους, να γίνουν οι δικοί σας δάσκαλοι της αλήθειας και της αγάπης.

_______

(Το άρθρο αυτό πρωτοδημιοσιεύτηκε στο περιοδικό Strange το 2003)

Η Μίλιτσα Κοσάνοβιτς (kosanovic@mail.Com) είναι κλασική φιλόλογος, μεταφράστρια, και συγγραφέας. Έχει γράψει (μαζί με τον Γιώργο Στάμκο) τα βιβλία “Μυστική Σερβία” (1999) και “Στοιχειωμένα Βαλκάνια” (2006).

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Η αξία της ήττας


Για να κάνεις τη νίκη συνήθεια πρέπει να ΧΑΣΕΙΣ. Ο Οδηγός του Νικητή στην Αποτυχία.

«Εχασα 9.000 σουτ κι έφυγα από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφάλι 300 φορές. Είκοσι έξι φορές πήρα την τελευταία (και φυσικά πιο κρίσιμη) προσπάθεια του αγώνα χωρίς να τα καταφέρω. Εχω αποτύχει πολλές φορές κι αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία μου». Μη βιαστείς να πεις ότι αυτήν την ατάκα την είπε κάποιος, που θα τον κέρδιζες σε μονάκι ακόμα και με ένα χέρι. Την είπε ο Τζόρνταν, ο άνθρωπος που μασούσε αλαζονικά την τσίχλα του, κατείχε άψογα την τέχνη του trash-talking κι έσπαγε απανωτά ρεκόρ. Οπως λοιπόν καταλαβαίνεις, η συνταγή της επιτυχίας δεν πετυχαίνει ποτέ χωρίς γενναίες δόσεις αποτυχίας. Ο Air Mike μπορεί να μην πήρε χρυσούς σκούφους, αλλά η συλλογή του από χρυσά δαχτυλίδια (που είναι το μέτρο επιτυχίας των πρωταθλητών του ΝΒΑ) παραμένει μυθική.

Ετοιμάσου για Μάχη

Κι αφού περάσαμε στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, ας μείνουμε εκεί λίγο ακόμη. Αν υπάρχει μια ατάκα από ταινία του Χόλιγουντ που μπορεί να βρει απόλυτη εφαρμογή στη ζωή σου, είναι ένα από τα αποστάγματα σοφίας που ακούγονται στα Ρόκι (η συγκεκριμένη προέρχεται από τον παλιό, καλό Ρόκι κι όχι από τον ξαναζεσταμένο που πλασάρεται τώρα στις αίθουσες ως Ρόκι Μπαλμπόα), σε ένα από τα οποία ο τσαλακωμένος από τις γροθιές Σταλόνε, μετά από πολλές ώρες πτήσεις στα ρινγκ, ξεστομίζει: «Σημασία δεν έχει το πόσο δυνατά χτυπάς, αλλά πόσα χτυπήματα θα φας και θα συνεχίσεις να προχωράς».

Η συγκεκριμένη φράση, ουσιαστικά, γκρεμίζει την αντίληψη ότι η επιτυχία αφορά μόνο τη συντριβή των αντιπάλων σου στο απέραντο ρινγκ της ζωής (γεμάτο λευκές πετσέτες και υψωμένα γάντια έτοιμα να σου επιτεθούν). Η επιτυχία σχετίζεται άμεσα με το πώς μπορείς να διαχειριστείς την αποτυχία - πώς μπορείς να σηκωθείς και να συνεχίσεις μετά από ένα δυνατό χτύπημα που σε έριξε στο καναβάτσο. Ο βαθμός της επιτυχίας εξαρτάται από τις αποτυχίες που προηγήθηκαν. Φυσικά, αν έχεις τη δυνατότητα να αποκτήσεις και μερικά νοκ άουτ στο ενεργητικό σου, τότε ακόμα καλύτερα. Αυτό είναι άλλο ένα πλεονέκτημα στην πορεία σου προς τη νίκη.

«Η κατάκτηση της πραγματικής επιτυχίας είναι κάτι το παράδοξο» λέει ο Ross Tucker, καθηγητής στο Τμήμα Επιστήμης της Ασκησης και Αθλητιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν. Η ανάλυση και η έρευνα της επιτυχίας είναι οι βάσεις του κλάδου που δραστηριοποιείται ο Tucker. Τα αθλήματα παρουσιάζουν την επιτυχία στην πιο μετρήσιμη μορφή της: απόσταση σε μέτρα που διανύει το ακόντιο, κιλά που σηκώνονται, γκολ που σημειώνονται και προσωπικά ρεκόρ που καταρρίπτονται. «Ο άνθρωπος που αποτυγχάνει τις περισσότερες φορές είναι κι αυτός που πιθανότατα θα πετύχει» σου λέει ο Tucker. «Αυτόν που αποκαλούμε ειδικό θεωρούμε πως είναι κάποιος που έκανε όσο περισσότερα λάθη μπορούσε».



Μάθε από τα Λάθη

Μπορείς να μάθεις από την επιτυχία, αλλά χρειάζεται να έχεις πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Οι περισσότεροι μαθαίνουμε από τις αποτυχίες μας.

Ο Tucker ξέρει ότι μια ήττα τώρα σημαίνει μια νίκη αργότερα. «Αν δεν έρθει εκείνη τη μέρα, τότε απλώς περιμένω να συμβεί» λέει ο ίδιος. «Αν κάποιος με κερδίσει, τότε μαζεύω τις δυνάμεις μου και στρέφω την προσοχή μου στην επόμενη πρόκληση».

«Χρειάζεται βέβαια να αποτύχεις μερικές φορές για να γνωρίσεις την επιτυχία» λέει ο Tucker. «Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν δυσάρεστες στιγμές στην πορεία σου και, φυσικά, δεν πρέπει να φοβάσαι την ήττα». Αυτή, σου λέει ο Tucker, είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν κορυφαίο αθλητή κι έναν ερασιτέχνη. Οι επαγγελματίες δεν φοβούνται να χάσουν. «Ξέρουν ότι θα αποτύχουν και πιθανόν βλάπτουν τους εαυτούς τους 99 φορές, με την ελπίδα ότι η 100ή που θα προσπαθήσουν, θα είναι κι αυτή που θα τους χαρίσει το μετάλλιο».

Η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τον Σεμπάστιαν Φέτελ ή τον Λούις Χάμιλτον -εκτός από την τεράστια ιπποδύναμη που έχουν στην εξουσία τους- είναι πως εκείνοι είναι προετοιμασμένοι για τη σύγκρουση. Ανέβηκαν στην κορυφή επειδή ήταν πρόθυμοι να κάτσουν πίσω από το τιμόνι ενός μονοθέσιου που πηγαίνει με 300 χλμ., αντιμέτωποι κάθε στιγμή με τις μπαριέρες της πίστας. «Είναι η προθυμία που έχεις να βάλεις τη ζωή σου σε κίνδυνο, που σου επιτρέπει να γίνεις πραγματικά καλός» λέει ο Tucker.

Οι άνθρωποι της αγοράς το λένε αλλιώς: δεν πρέπει να κάθεσαι στο χείλος του γκρεμού και να λες «αν προσπαθήσω να κατέβω, θα χτυπήσω άσχημα». Απλώς, κάνε το. Πέσε κι ας χτυπήσεις. Μετά από αυτήν την εμπειρία θα ξέρεις με σιγουριά ότι δεν μπορείς να ξανακάνεις την ίδια επιλογή. Επειτα από τέτοιες πτώσεις γράφτηκαν οι χρυσές σελίδες στην ιστορία των start-up.

Ο Tucker θεωρεί πως, για να το κάνεις αυτό, πρέπει να είσαι ρεαλιστικά αισιόδοξος. «Δεν μπορεί να είσαι αφελής. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής, αλλά βέβαια δεν σου επιτρέπεται να είσαι και κυνικός, επειδή έτσι δεν θα προσπαθήσεις ποτέ ξανά. Επίσης, οι άνθρωποι που αναλύουν τον τρόπο σκέψης τους είναι πολύτιμοι, επειδή μαθαίνουν γιατί κερδίζουν και γιατί χάνουν».

«Πριν από κάθε αγώνα, κάθε αθλητής προετοιμάζεται για τις αναπόφευκτες σκέψεις νίκης και ήττας που τον κυνηγούν. Αυτά είναι τα εμπόδια που πρέπει να ξεπερνά ο καθένας» λέει ο Tucker. «Για παράδειγμα, στο μαραθώνιο όσο περισσότερα χιλιόμετρα αφήνεις πίσω σου τόσο μειώνονται τα νεκρά σημεία στην απόδοσή σου κι αυξάνονται τα πικ σου». Τα σημεία όμως στα οποία πέφτει η απόδοσή σου -όχι αυτά που ανεβάζεις στροφές- είναι εκείνα που καθορίζουν τον αγώνα. Πάντως, οι περισσότεροι μεγάλοι αθλητές το βρίσκουν συναρπαστικό να ξέρουν ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα όριά τους. Μπορεί να μην το απολαμβάνουν, αλλά είναι κάτι που περιμένουν με ανυπομονησία. Πάντα μαθαίνουν μια νέα πτυχή του εαυτού τους ξεπερνώντας αυτά τα εμπόδια. Με λίγα λόγια, το θέμα είναι να ξεπεράσεις τις κάμψεις της απόδοσης και να δώσεις όλη την ενέργειά σου όταν ανεβάσεις στροφές.



Γίνε Καλός Παντού

«Μέρος της παράδοξης φύσης της επιτυχίας είναι ότι, αν καταφέρεις να τη φτάσεις πολύ νωρίς, τότε στη συνέχεια φοβάσαι να αποτύχεις κι έτσι χάνεις την ικανότητα να καινοτομείς» εξηγεί ο Tucker. «Μένουμε στάσιμοι και δεν μπορούμε πλέον να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Αυτό συμβαίνει και στις επιχειρήσεις, γι’ αυτό πρέπει συνεχώς να ψάχνεσαι για αλλαγές». Το πρόβλημα είναι ότι οι καινοτομίες συχνά οδηγούν σε αποτυχίες (δυστυχώς, τα περισσότερα αφεντικά θέλουν κάτι νέο, το οποίο όμως πρέπει να σημειώσει και μεγάλη επιτυχία). Αν ζητήσεις από κάποιον να καινοτομήσει, τότε πρέπει να ξέρεις ότι η αποτυχία είναι εγγυημένη σε κάποια σημεία της διαδικασίας. Αν δεν μπορέσεις λοιπόν να διαχειριστείς την αποτυχία, τότε δεν θα καταφέρεις ποτέ να εξελιχθείς. Αν αράξεις κι επαναπαυθείς, τότε δεν πρόκειται να πετύχεις τίποτε το σημαντικό, γι’ αυτό μη φοβάσαι να πάρεις ρίσκα.

Πριν το πραγματοποιήσεις, όμως, φρόντισε να κάνεις μερικές κινήσεις. Είσαι στη δουλειά μόνο 8 ώρες. Τι έχεις σκοπό να κάνεις τις υπόλοιπες 16; Μπορείς, για παράδειγμα, να κάνεις ένα σχεδιάγραμμα με τις 16 ώρες που σου έχουν απομείνει, ώστε να έχεις χρόνο να κοιμάσαι, να πηγαίνεις γυμναστήριο και να δίνεις εργατοώρες σε μια ιδέα που πιστεύεις - χωρίς να ρίχνεις απόδοση στην κύρια δουλειά σου. Κρατώντας λοιπόν για ύπνο 6-7 ώρες και 2 ώρες για προπόνηση έχεις χρόνο να χωρέσεις μια part-time δουλειά: το κυνήγι της δικής σου ιδέας.

Αφού λοιπόν χτυπήσεις κάρτα, άρχισε να αφιερώνεις στο πρότζεκτ σου το χρόνο που του αξίζει. Ετσι, δεν είναι εντελώς απίθανο μέσα σε λίγο καιρό να αποκτήσεις τη δυνατότητα να εγκαταλείψεις την κύρια δουλειά σου και να βιοποριστείς κάνοντας το χόμπι σου. Το να αφήνεις πίσω σου ένα ασφαλές περιβάλλον με στάνταρ μισθό είναι ένα τεράστιο ρίσκο, αλλά πολλές φορές διαισθάνεσαι πως, αν τη μερική αφοσίωση την κάνεις full time, η επιτυχία είναι σίγουρη, μιας και ήδη έχεις μάθει πάρα πολλά.

Βέβαια, το πιο σημαντικό είναι να αφοσιώνεσαι απόλυτα σε κάθε πρότζεκτ που τρέχεις. «Αν δεν έχεις την ικανότητα να προσαρμόζεσαι και να αποκτάς ένα νέο σύνολο δεξιοτήτων κάθε φορά, τότε θα αποτύχεις» λέει ο Tucker. «Γι’ αυτό πριν μπεις στον κόσμο των start-up (που φυτρώνουν σαν μανιτάρια), πρέπει να παρακολουθήσεις part-time σεμινάρια γύρω από τον κλάδο που θα διαλέξεις. Το μυστικό είναι να κατανοήσεις τη λειτουργία και την πορεία τους πριν αρχίσεις μια δική σου. Μόνο καλό θα σου κάνει να μαθαίνεις πράγματα από ανθρώπους που πέρασαν από την ίδια φάση -τι λάθη έκαναν και τι πέτυχαν- και φυσικά τι μπορείς να κάνεις για να τους ξεπεράσεις».

Κοίτα Μόνο Μπροστά

«Οι κορυφαίοι προπονητές δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για να αποτύχεις» λέει ο Tucker. «Αν δεν αφήσεις τους ανθρώπους να αποτύχουν, τότε δεν θα πετύχουν ποτέ».

Υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης μιας ήττας: ο ένας είναι να μοιράσεις κατηγορίες σε διαιτητές, φιλάθλους, ακόμα και στους τύπους που κουρεύουν το γκαζόν (ή εκείνους που επιμελούνται το γυάλισμα του παρκέ).

«Τέτοιες ομάδες δεν αποδέχονται την ήττα» λέει ο Tucker. «Ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους. Τις περισσότερες φορές θεωρούν κύριο υπεύθυνο το διαιτητή, αλλά αυτό που δεν καταφέρνουν ποτέ να κατανοήσουν είναι πως πρέπει να κερδίσουν παρά τη λάθος απόφαση».

Βέβαια, υπάρχουν κι ομάδες που επιλέγουν έναν διαφορετικό τρόπο για να προσεγγίσουν την απώλεια του ροζ φύλλου αγώνα. «Για αρχή, αποδέχονται σιωπηλά τη σκληρή κριτική και συμβιβάζονται με την ήττα ως αποτέλεσμα δικών τους λαθών και όχι του τύπου με τη σφυρίχτρα. Αντί λοιπόν να διώξουν τον προπονητή ή τη μισή ομάδα, συνεχίζουν απλώς να παίζουν το παιχνίδι. Φυσικά στο τέλος ανταμείβονται». Η ήττα, εξηγεί ο Tucker, είναι θέμα χρόνου. «Οσο γρηγορότερα μπορέσεις να αποδεχτείς την ιδέα της ήττας άλλο τόσο θα σου πάρει να προχωρήσεις».

Κλείσε Ραντεβού με την Κορυφή

«Οταν κάποιος έχει πετύχει τόσα πολλά, υπάρχει κίνδυνος επανάπαυσης» εξηγεί ο Tucker, αναφέροντας το βασιλιά των κορτ, Ρότζερ Φέντερερ. Ο Ελβετός δεξιόχειρας χειρίζεται με μαεστρία όχι μόνο τη ρακέτα του αλλά και τη διακύμανση της απόδοσής του (έτσι το ονομάζει η αθλητική επιστήμη).

«Οι κορυφαίοι αθλητές επιλέγουν σε ποιους αγώνες θα δώσουν το 100% και σε ποιους λιγότερο κι αυτός είναι ο λόγος που έχουν διακυμάνσεις στην απόδοσή τους» λέει ο Tucker. Είναι σωματικά και ψυχολογικά αδύνατον να βρίσκεσαι συνεχώς στην κορυφή. Κάτι τέτοιο φαίνεται ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς, όπου το επίπεδο είναι τόσο υψηλό, ώστε δύσκολα κάποιος παραμένει στην κορυφή. Πολλοί αθλητές θα φτάσουν φέτος στην κορυφή, κάτι που δεν κατάφεραν στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα μείνουν στην κορυφή μέχρι τους Ολυμπιακούς του 2016». «Αυτό συμβαίνει στα περισσότερα αθλήματα» λέει ο Tucker. Υπάρχουν χρονιές που δεν έχεις τόσο καλή απόδοση όσο την προηγούμενη, επειδή δεν είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος και το σώμα σου δεν ακολουθεί τις εντολές που δέχεται από τον εγκέφαλό σου. Αυτό είναι απαραίτητο».

Δεν υπάρχει λόγος να αξιοποιείς τις ικανότητές σου στο έπακρον όταν δεν υπάρχει ανάγκη. «Οταν ο Φέντερερ παίζει απέναντι σε παίκτες όπως ο Ναδάλ, o Τζόκοβιτς, o Ντελ Πότρο και o Μάρεϊ, ξέρει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο στάνταρ απόδοσης που πρέπει να πιάσει» λέει ο ίδιος. «Αλλά όταν απέναντί του βρίσκεται κάποιος με χαμηλή θέση στην κατάταξη, τότε δεν έχει κίνητρο να ανεβάσει το παιχνίδι του σε τόσο υψηλό επίπεδο. Μπορεί όμως να χρησιμοποιήσει τον αγώνα για να βγάλει μια ή δύο ριψοκίνδυνες κινήσεις. Σαν προπόνηση».

Η προπόνηση για αγώνα ταχύτητας είναι ένα καλό παράδειγμα για να κατανοήσεις απόλυτα τη διαχείριση της απόδοσής σου. «Σε περίπτωση που θέλεις να αγωνιστείς στα 10 χιλιόμετρα, τότε δεν βγαίνεις έξω και αρχίζεις να τρέχεις 10 χιλιόμετρα σε καθημερινή βάση μέχρι να βελτιωθείς, επειδή έτσι θα αποτύχεις» λέει ο Tucker. «Για να πετύχεις, θα χρειαστείς το συνδυασμό αρκετών στοιχείων» λέει ο ίδιος. «Αυτά περιλαμβάνουν προπονήσεις σε ανηφόρες-κατηφόρες, ταχύτητα ποδιών και αντοχή. Ετσι θα μάθεις σταδιακά πώς συνδυάζεται το ένα στοιχείο με το άλλο».

Για να μπορείς να πιάνεις το πικ στις σημαντικές στιγμές, πρέπει να ξέρεις πώς είναι να αγωνίζεσαι με σβηστές μηχανές. «Πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αποδίδουν καλά είτε όταν βαριούνται είτε όταν υπάρχει μεγάλη πίεση και δεν μπορούν να τη διαχειριστούν. Χρειαζόμαστε λίγη πίεση για να πάρουμε μπροστά, επειδή είναι πολύ δύσκολο να μπούμε σε do or die mode όταν δεν υπάρχει λόγος» συμπληρώνει.



Συμφιλιώσου με την Ήττα

«Οι σωματικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις είναι αναπόφευκτες» λέει ο Tucker. «Είναι παράλογο να έχεις συνεχώς υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Η καλύτερη ομάδα δεν διασύρει τους αντιπάλους της κάθε εβδομάδα. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της χρονιάς, θα πάρει οριακά τη νίκη ακόμα και απέναντι σε ερασιτεχνικές ομάδες, επειδή πολύ απλά δεν γίνεται να έχει συνεχώς τόσο καλή απόδοση». Ο Tucker σε προειδοποιεί πως, αν δεν συμβιβαστείς από την αρχή με τις μεταπτώσεις της απόδοσής σου, θα χρειαστεί να το κάνεις αναγκαστικά σε στιγμή που δεν το θες. Αν πιέζεις συνεχώς τον εαυτό σου, είναι θέμα χρόνου να καείς και να μείνεις από δυνάμεις. Η τέχνη της αποτυχίας βρίσκεται στο να φροντίσεις να έρθει όταν δεν κρίνεται τίποτα σημαντικό.

«Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθείς συνειδητά να ρίξεις την απόδοσή σου, αλλά να μην πιέζεσαι για το κάτι παραπάνω. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο: στην πρώτη περίπτωση παίρνεις την απόφαση να τα πας χάλια, ενώ στη δεύτερη απλώς δεν δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου».

Ο Tucker, ο οποίος είναι και σύμβουλος της εθνικής ομάδας ράγκμπι της Νότιας Αφρικής, λέει πως οι κορυφαίοι προπονητές δεν εστιάζουν στο αποτέλεσμα, αλλά κυρίως στον τρόπο που ήρθε. «Δείχνουμε μεγάλο ενδιαφέρον στις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές που οδηγούν σ’ αυτό». Γι’ αυτό, μη σε απασχολεί το αν η νίκη σου έχει γίνει συνήθεια. Να ανησυχείς για το αν τα πράγματα που κάνεις για να φτάσεις σ’ αυτήν είναι μέρος της συνήθειάς σου.

Βρες το Ρυθμό σου

«Δεν γίνεται να είσαι πάντα καλός και φυσικά είναι αδύνατον να βρίσκεσαι συνεχώς στο τρέξιμο» λέει ο Tucker. Η δημιουργικότητα δεν αποδίδει μ’ αυτόν τον τρόπο και ο Tucker πιστεύει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους δημιουργικούς. Ακόμα κι αν είσαι διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρείας ή γιατρός, πρέπει να είσαι δημιουργικός στον τρόπο που παίρνεις αποφάσεις - με λίγα λόγια, να βλέπεις πράγματα που οι γύρω σου δεν μπορούν να δουν. «Κάποιες ημέρες, η δημιουργικότητα θα σου βγαίνει φυσικά κι άλλες με τίποτα. Οταν λοιπόν βλέπεις ότι δεν σου βγαίνει, αυτό είναι το πρώτο σημάδι για να αφήσεις ό,τι κάνεις (έστω και για λίγο) στην άκρη». Κάποιες άλλες θα βλέπεις ότι σου βγαίνουν όλα κι εκείνες τις ημέρες πρέπει ν’ αρπάξεις την ευκαιρία.

«Μη συνεχίζεις έτσι απλά την προσπάθειά σου» τονίζει ο ίδιος. «Επειδή αυτό το πικ που έχεις πιάσει σύντομα θα μετατραπεί σε κατήφορο, φρόντισε ν’ αποχωρήσεις όταν βρίσκεσαι ψηλά». Δούλεψε σκληρά όταν το απαιτούν οι συνθήκες και στη συνέχεια χαλάρωσε κι απόλαυσε τη φυσιολογική πτώση.

«Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε συνεχώς υπό πίεση» λέει ο Tucker. «Πρέπει να ξεφορτωνόμαστε συνεχώς το άγχος, να εστιάζουμε σε συγκεκριμένες επαγγελματικές προκλήσεις και να διαθέτουμε το περιορισμένο budget χρόνου και ενέργειας σε δραστηριότητες που αποφέρουν οφέλη».

«Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι πολλές φορές είναι απαραίτητο να βαριόμαστε». Αναζητούμε συνεχώς ερεθίσματα και γύρω μας υπάρχουν τόσα πολλά. Ετσι ποτέ δεν έχεις χρόνο να αφήσεις το μυαλό σου να καθαρίσει». Το Cambridge Journal of Education αποκάλυψε τα ευρήματα ερευνητών από το πανεπιστήμιο East Anglia της Μεγάλης Βρετανίας και κατέληξε ότι η ανία πρέπει να αναγνωρίζεται ως κάτι το σημαντικό στις διαδικασίες μάθησης και δημιουργικότητας. «Οι άνθρωποι πρέπει να αφήνουν το μυαλό τους να ταξιδεύει χωρίς κάποιον συγκεκριμένο σκοπό -αντί να βρίσκεται συνεχώς συγκεντρωμένο- επειδή έτσι θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια στο κάψιμο» λέει ο Tucker.

Οι συνεχείς αποτυχίες μπορεί να σε οδηγήσουν στην πνευματική εξάντληση, ειδικά όταν έχεις μπει all-in σ’ ένα πρότζεκτ. 

Γι’ αυτό, μετά από μια αποτυχία, προσπάθησε να κοιμηθείς, ακόμα κι αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς.

Είναι η αποφασιστικότητα που εξασφαλίζει ότι η αποτυχία είναι προσωρινή. Αν αποτυγχάνεις συνεχώς, θα χρειαστείς μεγάλη θέληση για να επανέλθεις.

Ο ύπνος θα σε βοηθήσει να ανακτήσεις τον έλεγχο. Η αυτοκυριαρχία είναι πολύ σημαντική, ειδικά στον κόσμο των επιχειρήσεων. Αν τη χάσεις, γίνεσαι άμεσα επιθετικός, επειδή δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Ετσι, κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να βρεις χρόνο για να σκεφτείς τι συνέβη. Οταν τα ανοίξεις, θα είσαι πιο έτοιμος και χαλαρός να ζήσεις αυτά που ονειρεύτηκες.

________

~ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
    Πηγή : www.menshealth.gr

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Δώδεκα πράγματα για τη Δημιουργική Σκέψη που δε διδάχτηκες στο σχολείο

Απόψεις για τη δημιουργική σκέψη που, συνήθως, δε διδάσκονται.
1. Είσαι δημιουργικός. Ο καλλιτέχνης δεν είναι κάποιο ειδικό άτομο. Ο κάθε ένας από εμάς είναι ένα ξεχωριστό είδος καλλιτέχνη. Ο καθένας μας γεννήθηκε για να σκέπτεται δημιουργικά και αυθόρμητα. Η μόνη διαφορά μεταξύ ενός δημιουργικού ανθρώπου και ενός μη δημιουργικού είναι μια μικρή δοξασία: Οι δημιουργικοί πιστεύουν ότι όντως είναι δημιουργικοί. Αντίθετα, αυτοί που νομίζουν ότι δεν είναι δημιουργικοί, τελικά, δεν είναι δημιουργικοί. Από τη στιγμή που θα πιστέψεις στον εαυτό σου αρχίζεις να αναζητάς τις δεξιότητες που χρειάζεσαι ώστε να εκφράσεις την ταυτότητά σου και τα πιστεύω σου. Να γιατί αυτοί που πιστεύουν ότι είναι δημιουργικοί, τελικά γίνονται δημιουργικοί. Αν όμως πιστεύεις ότι δεν είσαι δημιουργικός δεν υπάρχει λόγος να διδαχθείς και να μάθεις πώς θα γίνεις δημιουργικός, απλά γιατί δεν πρόκειται να γίνεις. Στην πραγματικότητα, πιστεύοντας ότι δεν είσαι δημιουργικός απαλλάσσεις τον εαυτό σου από την προσπάθεια ή τη δοκιμασία για κάτι καινούριο. Όταν κάποιος σου λέει ότι δεν είναι δημιουργικός, τότε μιλάς με κάποιον που δεν έχει ενδιαφέρον και ούτε θα κάνει κάποια προσπάθεια να γίνει.
2. Η δημιουργική σκέψη είναι (ήδη) έργο. Πρέπει να διακατέχεσαι από πάθος και αποφασιστικότητα για να βρεις τον τρόπο της πραγματοποίησης νέων και διαφορετικών ιδεών. Μετά πρέπει να έχεις υπομονή και εγκαρτέρηση απέναντι σε κάθε εναντιότητα. Όλες οι δημιουργικές μεγαλοφυΐες εργάζονται σκληρά και με πάθος για να πραγματοποιήσουν απίστευτο αριθμό ιδεών, οι περισσότερες από τις οποίες είναι κακές. Πράγματι, περισσότερα κακά ποιήματα γράφτηκαν από μεγάλους ποιητές, παρά από μικρούς. Ο Tomas Edison υλοποίησε 3,000 διαφορετικές ιδέες για συσκευές φωτισμού προτού τις αξιολογήσει για την πρακτικότητα και την ωφελιμότητά τους. Ο Wolfgang Amadeus Mozart συνέθεσε περισσότερα από 600 μουσικά έργα, μεταξύ των οποίων 41 συμφωνίες, και κάπου 40 όπερες και (θρησκευτικές) λειτουργίες, κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Ο Rembrandt παρήγαγε γύρο στους 650 πίνακες και 2,000 άλλα σχέδια και ο Picasso εκπόνησε περισσότερες από 20,000 δημιουργίες. Ο Shakespeare έγραψε 154 σονέτα. Μερικά ήταν αριστουργήματα, μερικά δεν ήταν καλύτερα από αυτά που οι σύγχρονοί του θα μπορούσαν να γράψουν, και μερικά ήταν απλώς κακά.
3. Πρέπει να κάνεις τις κινήσεις που θα σε κάνουν δημιουργό. Όταν παράγεις ιδέες ενεργοποιείς αδρανείς μέχρι την ώρα εκείνη νευρικές συνάψεις που γυρίζουν τον εγκέφαλό σου από το off στο on. Όταν συλλαμβάνεις ιδέες αναγκάζεις τον εγκέφαλό σου ώστε να αυξήσει την επικοινωνία μεταξύ των νευρώνων του. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να συλλάβεις καινούριες ιδέες τόσο πιο δραστήριος γίνεται ο εγκέφαλός σου και τόσο πιο δραστήριος γίνεσαι κι εσύ. Αν θέλεις να γίνεις καλλιτέχνης και το μόνο που κάνεις είναι να ζωγραφίζεις έναν πίνακα κάθε μέρα, τελικά θα γίνεις καλλιτέχνης. Πιθανόν να μην γίνεις ένας Vincent Van Gogh, αλλά θα γίνεις σπουδαιότερος καλλιτέχνης από κάποιον που δεν προσπάθησε ποτέ.
4. Ο εγκέφαλός σου δεν είναι computer. Ο εγκέφαλός σου είναι ένα δυναμικό σύστημα το οποίο συνεχώς εξελίσσει τα πρωτόκολλα λειτουργίας του αντί να υπολογίζει, στατικά, όπως κάνει ο κομπιούτερ. Ο εγκέφαλός σου εξελίσσεται και ανατροφοδοτείται με την ενέργεια που παράγεται από τις εμπειρίες του, πραγματικές ή φανταστικές. Μπορείτε λοιπόν να αποκομίσετε εμπειρία, απλά δημιουργήστε την με την φαντασία σας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ μιας πραγματικής εμπειρίας και μιας εμπειρίας που φαντασιώθηκε ζωηρά και με λεπτομέρειες. Αυτή η ανακάλυψη είναι που κατέστησε ικανό τον Albert Einstein να επινοήσει, μέσα από πειράματα με σενάρια καθαρής φαντασίας, τις επαναστατικές θεωρίες σχετικά με το σύμπαν και το χρόνο. Κάποια ημέρα, για παράδειγμα, φαντασιώθηκε ότι είναι ερωτευμένος. Δύο εβδομάδες μετά φαντασιώθηκε μία συνάντηση με τη γυναίκα που ερωτεύτηκε. Αυτό τον οδήγησε στη σύλληψη της θεωρίας της αναιτιότητας, (ότι δηλ. δεν υπάρχει προφανής αιτία για κάθε τι που συμβαίνει). Η ίδια διαδικασία της επεξεργασίας των εμπειριών επέτρεψε στον Walt Disney να δώσει ζωή στις φαντασιώσεις του.
5. Δεν υπάρχει καμία σωστή απάντηση. Η πραγματικότητα είναι διφορούμενη. Ο Αριστοτέλης είπε ότι η πραγματικότητα είναι είτε Α, είτε Β. Δεν μπορεί να είναι και τα δύο. Ο ουρανός είτε είναι μπλε, είτε δεν είναι. Αυτός όμως ο τρόπος σκέψης, μαύρο-άσπρο, δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα αφού ο ουρανός έχει ένα δισεκατομμύριο διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε. Οι φυσικοί ανακάλυψαν ότι το φως μπορεί να είναι είτε σωματίδιο, είτε κύμα ανάλογα με τον παρατηρητή. Το μόνο βέβαιο στη ζωή είναι η αβεβαιότητά της. Όταν προσπαθείτε να βρείτε ιδέες, καλό είναι να μην τις κρίνετε όταν αυτές έρχονται. Τίποτα δεν σκοτώνει την δημιουργικότητα πιο γρήγορα από την αυτοκριτική των ιδεών τη στιγμή της δημιουργίας τους. Σκεφτείτε ότι όλες τις ιδέες σας είναι πραγματοποιήσιμες και φτιάξτε όσες περισσότερες μπορείτε προτού να αποφασίσετε ποια θα διαλέξετε. Ο κόσμος δεν είναι ούτε λευκό ούτε μαύρο. Είναι γκρι.
6. Ποτέ μην αρκείσαι στην την πρώτη σου καλή ιδέα. Να προσπαθείς συνεχώς να βρεις μία καλύτερη. Ύστερα συνέχισε μέχρις ότου βρεις μία ακόμη πιο καλή. Το 1862, ο Phillip Reis παρουσίασε την εφεύρεσή του η οποία μπορούσε να διαβιβάσει μουσική δια μέσου σύρματος. Και ήθελε λίγες μέρες μόνο για να την βελτιώσει σε τηλέφωνο, που θα μπορούσε να διαβιβάσει ομιλία. Στη Γερμανία, οι ειδικοί στην επικοινωνία προσπάθησαν να τον αποτρέψουν να κάνει τις απαραίτητες βελτιώσεις, ισχυριζόμενοι ότι ο τηλέγραφος είναι ήδη πολύ καλός (και επομένως δεν χρειαζόμαστε τηλέφωνα). Έτσι κανένας δεν θα αγοράσει ούτε θα χρησιμοποιήσει ποτέ τηλέφωνο. Δέκα χρόνια μετά, ο Alexander Graham Bell κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του τηλεφώνου. Ο Spenser Silver τελειοποίησε μια νέα κόλλα για την εταιρία 3Μ η οποία κολλά χαρτιά που όμως μπορούν εύκολα να αποκολληθούν. Αρχικά πωλήθηκε σαν κόλλα χαρτιού αλλά δεν είχε εμπορική επιτυχία. Ο Silver όμως δεν πτοήθηκε. Κάποια μέρα ο Arthur Fry, υπάλληλος επίσης της 3M, έψελνε με την εκκλησιαστική χορωδία όταν ο σελιδοδείκτης του έπεσε από το υμνολόγιο. Ο Fry επικάλυψε τον σελιδοδείκτη με την κόλλα του Silver και ανακάλυψε ότι ο σελιδοδείκτης παρέμενε στη θέση του αλλά και απομακρυνόταν εύκολα χωρίς να καταστρέφει τη σελίδα. Έτσι γεννήθηκαν τα αυτοκόλλητα χαρτάκια που γράφουμε τις σημειώσεις μας. Ο Thomas Edison, στη δουλειά του, αδιάλειπτα προσπαθούσε να γεφυρώσει μία ιδέα του με μία άλλη. Έτσι γεφύρωσε την μεταφορά του ήχου με την καταγραφή του ήχου. Γεφύρωσε δηλαδή το τηλέφωνο με τον φωνογράφο και τις κινούμενες εικόνες, επινοώντας τον κινηματογράφο.
7. Να το περιμένεις ότι οι ειδικοί είναι αρνητικοί. Όσο πιο ειδικός και σπεσιαλίστας γίνεται κάποιος τόσο ο νους του στενεύει και τόσο παγιώνεται η πεποίθησή του ότι είναι ο απόλυτος. Συνεπώς, όταν έρχονται αντιμέτωποι με διαφορετικές ιδέες, θα πρέπει να τις ασπάζονται. Συμπίπτει αυτό με ότι οι ίδιοι νομίζουν σωστό; Εάν δεν συμπίπτει, οι ειδικοί θα ξοδέψουν όλο τους το χρόνο για να αποδείξουν και να εξηγήσουν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλά και αν γίνει δεν θα λειτουργήσει. Δεν θα ψάξουν για τρόπους που θα το κάνουν να δουλέψει διότι αν τελικά δουλέψει θα αποκαλύψει ότι αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν ως απόλυτο τελικά δεν είναι απόλυτο. Για τον ίδιο λόγο όταν ο Fred Smith δημιούργησε την Federal Express (σημ. ταχυμεταφορές), κάδε ειδήμων στις κατ΄ οίκον παραδώσεις προφήτεψε ότι είναι μια καταδικασμένη επιχείρηση. Διότι τελικά, λένε, αν αυτός ο τρόπος παράδοσης είναι βιώσιμος, η κρατική ταχυδρομική υπηρεσία θα το είχε κάνει από καιρό.
8. Εμπιστέψου το ένστικτό σου. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να χάσει το κουράγιο του. Ο Albert Einstein είχε αποβληθεί από το σχολείο του διότι η συμπεριφορά του είχε αρνητική επίδραση στους συμμαθητές του. Αργότερα, απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και έπρεπε, για ένα χρόνο, να παρακολουθήσει φροντιστήριο ώστε να γίνει τελικά αποδεκτός και ήταν ο μόνος στην τάξη του που δεν πήρε βοηθητική, σε καθηγητή θέση, διότι κανένας καθηγητής δεν τον ήθελε. Ένας μάλιστα καθηγητής είπε ότι ο Einstein είναι το «πιο τεμπέλικο σκυλί» που είχε ποτέ το πανεπιστήμιο. Του Beethoven οι γονείς είχαν πει ότι ήταν υπερβολικά χαζός για να γίνει συνθέτης μουσικής. Οι συνάδελφοι του Charles Darwin (Δαρβίνος) τον αποκαλούσαν τρελό. Όταν τελειοποιούσε τη θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών, έλεγαν ότι αυτά που κάνει δεν είναι παρά πειράματα ενός τρελού. Ο Walt Disney απολύθηκε από την πρώτη του δουλειά, σε μια εφημερίδα, με τη δικαιολογία ότι «στερείται φαντασίας». Ο Thomas Edison, που έλαβε μόνο δύο έτη τυπικής εκπαίδευσης, ήταν τελείως κωφός από το ένα του αυτί και βαρήκοος από το άλλο. Απολύθηκε από την πρώτη του δουλειά ως παιδί που μοιράζει εφημερίδες. Αργότερα απολύθηκε από τη δουλειά του ως τηλεγραφητής, παρόλα αυτά έγινε ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
9. Δεν υπάρχει κάτι όμοιο με την αποτυχία. Όποτε προσπαθείς να κάνεις κάτι και δεν πετυχαίνει δεν αποτυγχάνεις, διότι έχεις ήδη εντοπίσει αυτό που δεν δουλεύει. Να διερωτάσαι πάντα: τι έχω διδαχτεί από κάτι που δεν λειτουργεί; Μπορεί αυτό να εξηγήσει κάτι που ακόμα δεν άρχισα να εξηγώ; Και τι ήδη ανακάλυψα πριν ακόμα αρχίσω να ανακαλύπτω; Κάθε φορά που κάποιος σου λέει ότι «δεν έκανε ποτέ λάθος» να ξέρεις ότι μιλάς με κάποιον που δεν προσπάθησε ποτέ για κάτι καινούριο.
10. Δεν βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Τα βλέπεις όπως εσύ είσαι. Διερμήνευσε τις εμπειρίες σου. Όλες οι εμπειρίες είναι ουδέτερες. Δεν έχουν νόημα. Εσύ τις δίνεις νόημα ανάλογα με τον τρόπο που τις διερμηνεύεις. Αν είσαι παπάς, βλέπεις την μαρτυρία του Θεού παντού. Αν είσαι άθεος βλέπεις τη απουσία του Θεού από παντού. Η ΙΒΜ κάποτε παρατήρησε ότι κανείς στον κόσμο δεν θα έχει προσωπικό υπολογιστή. Η ΙΒΜ επεξήγησε ότι δεν θα υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον. Οι Bill Gates και Steve Jobs που εγκατέλειψαν τις σπουδές τους, διείδαν την απουσία των ηλεκτρονικών υπολογιστών σαν μία τεράστια ευκαιρία. Κάποτε ο Thomas Edison προσεγγίστηκε από έναν βοηθό του τη στιγμή που ήταν απασχολημένος με το νήμα ενός λαμπτήρα. Ο βοηθός τον ρώτησε γιατί δεν τα παρατά, αφού στο κάτω κάτω, όπως του είπε «έχεις αποτύχει 5,000 φορές». Ο Edison τον κοίταξε στα μάτια και τον απάντησε ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με τη λέξη αποτυχία διότι «εγώ επινόησα 5,000 πράγματα που δεν λειτουργούν». Δομούμε την πραγματικότητά μας με το πώς επιλέγουμε να ερμηνεύσουμε τις εμπειρίες μας.
11. Να προσεγγίζεις το πρόβλημα με τους δικούς του όρους. Μην εμπιστεύεσαι την πρώτη σου προσέγγιση σε ένα πρόβλημα, αν είναι διαποτισμένη με τον συνήθη τρόπο που σκέπτεσαι. Πάντα να βλέπεις το πρόβλημά με πολλαπλές προοπτικές. Να θυμάσαι πάντα ότι το ζητούμενο είναι η εύρεση μιας προοπτικής που άλλος δεν βρήκε. Ψάξε για εναλλακτικές λύσεις. Γράψε την ουσία του προβλήματος με διάφορους τρόπους και με διαφορετικές λέξεις. Παίξε έναν άλλο ρόλο, για παράδειγμα, πως θα το έβλεπε κάποιος άλλος, πως θα το έβλεπε ο Jay Leno, ο Pablo Picasso ή ο George Patton. Ζωγράφισε μία εικόνα του προβλήματος, κάνε ένα μοντέλο, ένα καλούπι. Κάνε έναν περίπατο και ψάξε για πράγματα που, μεταφορικά, υποδύονται το πρόβλημα και ρίξε γέφυρες ανάμεσα στα πράγματα αυτά και το πρόβλημα. Ζήτησε από φίλους και ξένους να σου πουν πώς αυτοί βλέπουν το πρόβλημα. Ρώτησε ένα παιδί. Πως θα μπορούσε ένα δεκάχρονο να το λύσει; Ρώτησε έναν γέροντα. Φαντάσου ότι εσύ είσαι το πρόβλημα. Όταν αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τα πράγματα που βλέπεις αλλάζουν.
12. Μάθε να σκέπτεσαι αντισυμβατικά. Οι δημιουργικές ιδιοφυίες δεν σκέφτονται αναλυτικά και λογικά. Οι συμβατικοί, λογικοί, αναλυτικοί σκεπτικιστές αποκλείουν όλες τις πληροφορίες που δεν έχουν σχέση με το πρόβλημα. Επιδιώκουν μεθόδους που περιορίζουν τις δυνατότητες. Οι δημιουργικές ιδιοφυΐες είναι σκεπτικιστές χωρίς περιορισμούς, πράγμα που σημαίνει ότι ψάχνουν για μεθόδους που περιλαμβάνουν τα πάντα ακόμη και πράγματα που μοιάζουν αντικρουόμενα και τελείως άσχετα. Η δημιουργία σχέσεων και δεσμών μεταξύ άσχετων και ανόμοιων θεμάτων είναι μια απόδειξη του πως τα μυαλά μπορούν και γεννούν ποικίλα πρότυπα σκέψης. Στη συνέχεια, τα νέα πρότυπα οδηγούν σε νέους δεσμούς, ικανούς με διαφορετική μέθοδο εστίασης στην πληροφορία και διαφορετικές δυνατότητες να διακρίνουν επάνω σε τι ακριβώς εστίασαν. Να πως δημιουργούνται πρωτότυπες και αληθινά μυθιστορηματικές ιδέες. Ο Albert Einstein κάποτε έκανε την περίφημη παρατήρηση: Η φαντασία είναι πιο σπουδαία από τη γνώση. Και ενώ η γνώση περιορίζεται σε όλα όσα γνωρίζουμε και κατανοούμε, η φαντασία αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο και όλα που κάποτε θα γνωρίσουμε και θα κατανοήσουμε.
_____________
Μετάφραση: Άννα Παππά από creativethinking.net/ (Twelve Things You Were Not Taught in School About Creative Thinking)

Πηγή : pappanna.wordpress.com

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Οι 10 αρχές του Γκάντι


 ‎1. «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο

Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου.

 Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει.

 Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσω νέων «φακών» σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί.


2. «Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς την άδειά μου»

Το τι νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. 

Μπορεί να υπάρχει ένας «κανονικός» ή ένας κοινός τρόπος αντίδρασης σε διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα.

 Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά.

 Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Μερικές φορές, αντιδρούμε αντανακλαστικά και όχι συνειδητά.


3. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. 

Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού»

«Το 'οφθαλμόν αντί οφθαλμού' μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος»

Το να καταπολεμάς το κακό με κακό δε πρόκειται να σε βοηθήσει. 

Μπορείς πάντα να επιλέγεις τον τρόπο αντίδρασής σου στις καταστάσεις. 

Όταν ενσωματώσεις αυτόν τον τρόπο σκέψης στη ζωή σου, τότε θα μπορείς να αντιδράς με ένα τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους.

 Έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, θα προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία; 

Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα.

 Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο και να τον παραλύσεις καθιστώντας τον ανίκανο να αναλάβει δράση όταν θα πρέπει.



4. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. 

Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή.

 Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής»

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Γιατί; Επειδή, όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις.

6. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου.

 Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν»

Όταν θεοποιείς ανθρώπους -ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα- κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. 

Συχνά αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τι έχουν καταφέρει.

7. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες»

Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα ασθενήσει και θα σε επισκέπτεται όλο και λιγότερο. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ.

8. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων»

Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. 

Αν στοχεύεις στη βελτίωση τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις.

 Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνεις μόνο την δική τους ζωή καλύτερη.

 Με τον καιρό παίρνεις πίσω ότι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθήσουν άλλα άτομα.

 Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει.

9. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους»

«Πάντα να στοχεύεις στην πλήρη αρμονία της σκέψης, των λόγων και των πράξεων. Πάντα να στοχεύεις στο να εξαγνίζεις τις σκέψεις σου και όλα θα είναι καλά».

Μία από τις καλύτερες συμβουλές για την βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο.

 Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες.

 Όταν είσαι αληθινός δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου.

10. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. 

Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο». 


Πηγή: 

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

20 γνωρίσματα των ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να είναι ευτυχισμένοι



Η ευτυχία αποτελεί κοινή επιδίωξη όλων των ανθρώπων. 
Κανείς δεν θέλει να είναι σκυθρωπός και λυπημένος.
Όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που καταφέρνουν να είναι ευτυχισμένοι, ακόμη και εν μέσω κάποιας αγωνιώδους δοκιμασίας στη ζωή τους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νιώθουν πόνο, θλίψη ή λύπη - απλά, δεν αφήνουν αυτά τα  συναισθήματα να κατακλύσουν την ζωή τους.
Πώς το καταφέρνουν;
Έρευνες αποκαλύπτουν 20 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων:

1. Εκτιμούν την ζωή
Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά  της κάθε στιγμής. 
Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο - προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.

2. Διαλέγουν τους φίλους τους .σοφά
 Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται  τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται για αυτό που είναι και που είναι εκεί όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.

3. Είναι ανεκτικοί
Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους για αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. 
Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον.

4. Μαθαίνουν συνεχώς
Ενημερώνονται για ότι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέροντα τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.

5. Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα
Αντί να βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων - βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να 
κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!

6. Κάνουν την δουλειά που αγαπούν
Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων δεν αγαπούν την δουλειά τους - με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι  δυστυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας 
δουλεύοντας, επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια δουλειά που μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.

7. Απολαμβάνουν τη ζωή
Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον.

8. Γελούν συχνά
Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή την ζωή .πολύ σοβαρά! 
Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις, ακόμα και τα προβλήματα, και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Στο κάτω κάτω, ουδείς τέλειος! Προσπαθούν, όταν βέβαια το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να βλέπουν την αστεία 
πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους να ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.

9. Ξέρουν να συγχωρούν
Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως, .εμάς τους ίδιους. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία.
Και βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.

10. Αισθάνονται ευγνωμοσύνη
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη για αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, τη δουλειά τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.

11. Επενδύουν στις σχέσεις
Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις 
υποσχέσεις τους.

12. Είναι ειλικρινείς
Η ειλικρίνεια απλοποιεί την ζωή! Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.

13. Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους
Εστιάζουν στο να φτιάξουν την δική τους ζωή όπως την θέλουν και στην φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. 
Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει - όπως και οι ίδιοι άλλωστε!

14. Είναι αισιόδοξοι
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης - υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. 
Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.

15. Αγαπούν άνευ όρων
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους για αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των αγαπημένων τους, δεν παύουν να τους αγαπούν.

16. Είναι επίμονοι
Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις 
διεκδικούν.

17. Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν
 Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. 
Για αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.

18. Φροντίζουν τον εαυτό τους
Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. 
Προσέχουν την διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους της υγείας τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.

19. Έχουν αυτοπεποίθηση
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι - δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. 
Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.

20. Είναι υπεύθυνοι
Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για την διάθεσή τους, την νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. 
Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.

Σας φαίνονται απλοϊκά και προφανή; 
Ίσως στη θεωρία - δοκιμάστε, όμως, να τα εφαρμόσετε στη ζωή σας και .θα αναθεωρήσετε!
Σε κάθε περίπτωση, η ευτυχία είναι απόφαση


Πηγή: Global One TV
Μετάφραση - Επιμέλεια: Όλγα Ψωμιάδη