O πλούτος είναι η αγάπη

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού .

Παρ'όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:

Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.

Αυτοί την ρωτάνε:

- Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;

- Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.

- Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.

Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.

- Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα! 

Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.

- Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες

Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί !

Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:

Είμαι ο Πλούτος, της λέει.

Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.

Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.

Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.

Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.

Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:

-Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!

Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:

-Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;

Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:

-Δε θα'ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη;

Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!

-Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας,

λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.

-Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.

Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:

-Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι, και οι δύο άλλοι να τον ακολουθούν!

Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:

-Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς;!;!;

Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:

- Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απ'έξω. Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη...όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!

Δεν έχει σημασία πού! Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Τα τέσσερα κεριά

Τα τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά αργά...

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.

Το πρώτο έλεγε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ»

Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!

κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά

Το δεύτερο είπε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ»

Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.

μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ»

Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία

και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο

...και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει

Ξαφνικά...

ένα μωρό μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.

Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:

«ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΑΝΑΜΜΕΝΑ, ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!» και ξέσπασε σε δάκρυα

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια :

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΛΟ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ. ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΜΕΝΟ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ. Εγώ είμαι Η ΕΛΠΙΔΑ»

με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα,

το μωρό πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ:

ΑΣ ΜΗ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...

...και καθένας από μας ας θυμάται (σαν εκείνο το μωρό),να ανάβει ξανά με την Ελπίδα,την Πίστη, την Ειρήνη και την Αγάπη

H όαση

Κλείστε τα μάτια και προσπάθηστε να φανταστείτε ότι είστε στην έρημο χωρίς νερό εδώ και λίγες μέρες …

περπατάτε με τα πόδια και η καυτή άμμος σας έχει πληγώσει… το βράδυ η παγωνιά της ερήμου σας τρυπάει…

σας πονάει… και σκέφτεστε… αύριο πάλι τα ίδια… μα συνεχίζετε.

Μπορείτε να το δειτε? Μπορείτε να νιώσετε τον ήλιο να σας καίει … να εξαντλήστε από όλα αυτά ?

Η ιστορία συνεχίζει…

Εκεί που εξαντλήστε τελείως και καμμένοι και κατάκοποι λυγίζετε , γονατίζετε και αποφασιζετε να μην υποφέρετε άλλο…

Δεν έχετε άλες δυνάμεις … τα χείλη σας ξεράθηκαν έσκασαν.. δεν το αντέχετε πια….

Εκείνη την στιγμή λοιπόν μιά αόρατη δύναμη σας συκώνει λίγο ψηλά και σας βοηθά να δειτε πίσω απο ένα αμμόλοφο

Λίγα μέτρα πιο πέρα απο εσας.

Σας θυμίζει να κοιτάξετε προς τα εκεί και με δυσταγμό και φόβο … κοιτάτε.

Τι φαντάζεστε ότι βλέπετε… Τι θα θέλατε να δειτε σε αυτή την κατάσταση… καμμένοι, γδαρμένοι, πονεμένοι?

Βλέπετε μια όαση ! Με νεράκι και μπόλικη σκιά. έχει και φαγητό … και ρούχα να αλλάξετε.

Την βλέπετε?

Τότε η δύναμη σας αφήνει εκεί ακριβώς που σας πήρε.

Τώρα τι κάνετε?  Μένετε εκεί ανήμποροι … απελπισμένοι?

Μάλλον , μαζεύετε τα κομμάτια σας και με αφόρητο πόνο τραβάτε το δρόμο προς την όαση.

Και όταν φτάνετε εκεί… μήπως ξεχνάτε τον πόνο, την απελπισία , την παγωνιά? ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Αυτό ποτέ δεν ξεχνιέται…

Μπορεί να τον θυμάστε σαν φίλο σε λίγα χρόνια… μπορεί να τον θυμάστε κ ως εχθρό…

Τι σημασία έχει… εσείς το ζήσατε … εσεις το ζείτε… και ξεδιψάτε …. αλλάζετε ρούχα … ξεκουράζεστε !!!

Οταν πνιγόμαστε και απελπιζόμαστε, ας αφήσουμε τον χρόνο να μας δείξει αν υπάρχει η όαση…

Αυτή δεν είναι η λήθη… ο πόνος δεν ξεχνιέται…

Αλλά η όαση είναι κάπου εδώ κοντά μας….

Και η ζωή σαν την παραπάνω  όαση είναι, πρέπει πάντα να προσπαθούμε γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πόσο κοντά στην ‘όαση’  είμαστε.

To πιο ομορφο βίντεο για την Ελλάδα!!!

To πιο ομορφο βίντεο για την Ελλάδα!!!

Ο γαϊδαράκος

Μια φορά και έναν καιρό πατέρας και γιος ήθελαν να κινήσουν για την πόλη για να ψωνίσουν τα απαραίτητα. Πήραν λοιπόν μαζί τους και τον γαϊδαράκο τους για να τους βοηθήσει στο κουβάλημα και κίνησαν για την πολιτεία.

Πάνω στον γαϊδαράκο καθόταν ο μικρός ενώ ο πατέρας προπορευόταν πεζός κρατώντας τον χαλινό του ζώου. Εκεί που περπατούσαν λοιπόν, συνάντησαν έναν διαβάτη ο οποίος σχολίασε:

«Κοίτα το παλιόπαιδο που κάθεται πάνω στο γαϊδουράκι και αφήνει τον γερο-πατέρα του να περπατάει και να κουράζεται».

Ο πατέρας που έδινε πάντα πολύ μεγάλη σημασία στο «τι θα πει ο κόσμος», έδωσε αμέσως εντολή στο γιο του να ξεπεζέψει για να ανέβει αυτός.

«Έτσι δεν θα ξαναεκτεθούμε στον κόσμο» είπε.

Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν και παρακάτω συναντούν έναν άλλο διαβάτη, που βλέποντας τους ξίνισε τα μούτρα του και σχολίασε;

«Καλά δεν ντρέπεται ο άσπλαχνος πατέρας που αφήνει το γιο του να περπατά και να κουράζεται ενώ αυτός στρογγυλοκάθεται πάνω στο γαϊδουράκι;»

Κρύος ιδρώτας έλουσε τον δυστυχή πατέρα για το δηκτικό σχόλιο, έτσι αμέσως ανέβασε και τον γιο του στο υποζύγιο.

«Έτσι δεν θα ξανά εκτεθούμε στον κόσμο» είπε.

Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν, καβαλημένοι και οι δύο πάνω στο γαϊδουράκι και λίγα χιλιόμετρα πριν την πόλη συναντούν έναν άλλο διαβάτη, που βλέποντας τους έμεινε με ανοικτό το στόμα του και σχολίασε;

«Καλά δεν ντρέπονται οι αναίσθητοι που έχουν στρογγυλοκαθίσει και οι δύο τους πάνω στο κακόμοιρο το γαϊδουράκι;»

Μια και δύο ο πατέρας λέει στον γιο του: «Αυτό είναι άνω ποταμών. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση τώρα που θα πάμε στην πόλη να εκτεθούμε! Πρέπει να ξεκουράσουμε το γαϊδουράκι!»

Φτιάχνουν λοιπόν ένα αυτοσχέδιο φορείο, έβαλαν το γαϊδουράκι απάνω και κίνησαν καμαρωτοί – καμαρωτοί για την πόλη.

Με το που φτάνουν στην αγορά φυσικά επεκράτησε μεγάλη αναστάτωση αφού όλοι σκασμένοι στα γέλια σχολίαζαν «Κοίτα τους ηλίθιους έχουν ένα μια χαρά γαϊδούρι και αντί να τους κουβαλάει, το κουβαλάνε αυτοί!»

Και όλα αυτά προς μεγάλη απογοήτευση του αξιοπρεπούς πατρός που τελικά είδε τον χειρότερο εφιάλτη του να γίνεται πραγματικότητα…

Ποιο είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας;

1. Ποτέ μα ποτέ δεν μπορείς να έχεις τους πάντες ικανοποιημένους.

2. Αν άγεσαι και φέρεσαι από την γνώμη των άλλων τότε ποτέ δεν θα μπορέσεις να κάνεις αυτό που εσύ πραγματικά θέλεις και χρειάζεσαι.

H ευτυχία

Ταξίδευαν τρεις γυναίκες και ξαφνικά είδαν στο δρόμο ένα μεγάλο λάκκο και ανακαλύπτουν πως μέσα βρισκόταν παγιδευμένη η Ευτυχία. Και τότε η πρώτη γυναίκα λέει:

Ευτυχία, θέλω να με κάνεις όμορφη.

-Αμέσως μεταμορφώθηκε σε μια καλλονή και ευτυχισμένη έφυγε.

Η δεύτερη γυναίκα ζήτησε:

-Ευτυχία, θέλω να με κάνεις πλούσια.

Αμέσως εμφανίσθηκε μπροστά της ένα σακούλι γεμάτο χρυσαφικά και διαμάντια, η γυναίκα το αρπάζει και ευτυχισμένη έφυγε.

Μόνο η τρίτη γυναίκα δεν έλεγε τίποτα και τότε η Ευτυχία της είπε μες απʼ το λάκκο:

-Πεςʼ μου κι εσύ, τι θέλεις να σου δώσω;

Και τότε η γυναίκα έσκυψε, άπλωσε το χέρι της και είπε:

-Δώσε μου το χέρι σου, και απλώς έβγαλε την Ευτυχία από το λάκκο.

Μετά συνέχισε το δρόμο της. Η Ευτυχία χαμογέλασε και την ακολούθησε.

Oι άνθρωποι

Ένας Γεράκος καθόταν στο σταθμό ενός τρένου και περνούσε την ώρα του καπνίζοντας και χαζεύοντας τους περαστικούς.

Κάποια μέρα επειδή είχε ευγενικό και προσιτό βλέμμα τον πλησιάζει ένας ταξιδιώτης και τον ρωτά…

Πως είναι οι άνθρωποι στην πόλη σας γιατί είμαι καινούριος εδώ και θα ήθελα να ξέρω την νοοτροπία του τόπου αυτού ? Ο Γεράκος τον κοίταξε και τον ρώτησε. Πως ήταν οι άνθρωποι από εκεί που έφυγες ?

Ο Ταξιδιώτης του απαντά… Αφήστε τα. Ήταν ανταγωνιστικοί - σκληροί - άκαρδοι - υλιστές - δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν.

Και εδώ έτσι είναι του απαντά ο Γεράκος

Ο Ταξιδιώτης έφυγε απογοητευμένος.

Ένας άλλος ταξιδιώτης είδε την σκηνή παρόλο που δεν άκουγε την συζήτηση και αισθάνθηκε και αυτός ότι μπορούσε να ρωτήσει τον Ηλικιωμένο αυτό κύριο.

Και αυτόν τον βασάνιζε το ίδιο ερώτημα …. Πως είναι οι άνθρωποι στην πόλη σας?

και αυτός πήρε την ίδια απάντηση .Πως ήταν οι άνθρωποι από εκεί που έφυγες ?

Αυτός απάντησε: Αχ μην μου τα θυμίζετε… τι καλούς φίλους άφησα εκεί …. πόσο με αγαπούσαν… όλοι έκλαιγαν όταν αποχαιρετιζόμασταν αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Έπρεπε να φύγω για ένα διάστημα.

Μην ανησυχείς παιδί μου του απαντάει ο Γεράκος… και εδώ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ….. και εδώ θα σε αγαπήσουν θα σε στηρίξουν και θα κλάψουν με σένα!!!!

Το ηθικό δίδαγμα; Στην ζωή βρίσκουμε αυτό στο οποίο επικεντρώνουμε το βλέμμα μας και ψάχνουμε να βρούμε. Αν ψάχνουμε για ελαττώματα για κακία για αντιπάλους Θα το βρούμε… Αν ψάχνουμε για αγάπη , για το καλό στους γύρω μας όχι απλά θα το βρούμε αλλά και θα το γευτούμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μας βρουν συμφορές αλλά και στις συμφορές θα έχουμε ζεστά πρόσωπα γύρω μας!!!

Θα σ΄αγαπώ ό,τι κι αν γίνει

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.

Κλείστηκε στο δωμάτιο

κι άρχιζε να στριφογυρίζει

κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει.

Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε

Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.

«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»

«είμαι ένα ανάποδος

και γκρινιάρης μικρός

και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο μικρός.

«Μικρέ μου» είπε η Μαμά « όπως και να ΄σαι,

εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ».

« κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες

και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.

«Φυσικά» είπε η Μαμά.

«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο,

πάλι θα μ΄αγαπούσες,

πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»

«Φυσικά» είπε η Μαμά.

«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε.

«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»

«Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα

και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα»

είπε η Μαμά.

« Χαλάει ποτέ η αγάπη;»

ρώτησε ο Μικρός.

«Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;

Κι αν ναι, μπορείς άραγε να

την κολλήσεις,

να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις; »

«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά « το μόνο που ξέρω

είναι ότι θα σ΄ αγαπώ για πάντα».

«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε,

θα μ΄αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός.

«Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»

Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της

τον Μικρό και κοίταξαν μαζί

από το παράθυρο τον ουρανό.

Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά

και τ΄αστεράκια ήταν φωτεινά.

«Κοίτα, Μικρέ, τ΄αστεράκια

πώς λάμπουνε στον ουρανό.

Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά

έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;

Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει

και πάντα φωτίζει».

της Debi Gliori

Ο φόβος που νικάμε

Σʼ ένα απόμακρο ορεινό χωριό, πέθανε ο αρχηγός του χωριού και η αρχηγία πέρασε στο γιο του. Ως τότε, οι άνθρωποι είχαν ζήσει πολλά χρόνια κάτω από τον έλεγχο μιας πελώριας σκιάς πάνω από το χωριό. Όποτε επιχειρούσε κάποιος να ελευθερωθεί, αυτή η μεγάλη σκιά εμφανιζόταν με βροντερή φωνή που αντηχούσε σε όλο το βουνό. Οι χωρικοί πάντοτε υποχωρούσαν στη θέα αυτής της σκοτεινής εικόνας.

Ο νεαρός, που ήταν τώρα αρχηγός, συνειδητοποίησε ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας. Βγήκε έξω με μια ομάδα χωρικών και, μόλις εμφανίστηκαν στην άκρη του χωριού, παρουσιάστηκε η τεράστια σκιά. Αυτοί οπισθοχώρησαν τρομαγμένοι.

Ο νεαρός παρατήρησε πως η σκιά έγινε μεγαλύτερη και η φωνή δυνατότερη καθώς υποχωρούσαν. Σταμάτησε και τότε έκανε ένα γενναίο βήμα προς το μέρος της σκιάς.

Φάνηκε να γίνεται ελαφρά μικρότερη. Έκανε ακόμα ένα βήμα, και η άποψή του επιβεβαιώθηκε: η σκιά έγινε μικρότερη και η φωνή λιγότερο ισχυρή.

Συνέχισε να κινείται προς αυτή, μέχρι που στα πόδια του βρισκόταν η πηγή της σκιάς. Σήκωσε αυτό το μικρό εφήμερο αντικείμενο στο χέρι του και ρώτησε:

-«Ποιος είσαι;»

-«Ο Φόβος», ήταν η αδύναμη, ανίσχυρη απάντηση.

Ο νέος έκλεισε το χέρι του κι ο Φόβος εξαφανίστηκε ολότελα...

Ο κύκνος και το κοράκι

Υπήρχε ένα σμήνος κορακιών. Το ένα από αυτά ήταν δυνατό, έξυπνο και όμορφο, έτσι το έκαναν αρχηγό τους. Αυτός ο βασιλιάς των κορακιών αισθανόταν περήφανος για τα κατορθώματά του και υποτιμούσε τα άλλα δημιουργήματα.

Μια μέρα εμφανίστηκε ένας νεαρός κύκνος. Τα κοράκια μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρώτησαν αν γνώριζε για τους μεγάλους άθλους του βασιλιά τους. Αυτός παραδέχθηκε την άγνοιά του και ζήτησε να δει το βασιλιά τους. Ο βασιλιάς των κορακιών εμφανίστηκε και ρώτησε τον κύκνο για τους διάφορους τύπους πετάγματος. Ο κύκνος, στην απλότητά του, είπε ότι γνώριζε μονάχα ένα τύπο.

Ο βασιλιάς των κορακιών τότε ξεκίνησε μια επίδειξη των εκατό και ένα τρόπων πετάγματός του. Αφού εκτέλεσε τους ακροβατισμούς του, ζήτησε να δει την τέχνη του κύκνου. Ο νεαρός κύκνος απογειώθηκε με το χαριτωμένο, απαλό και φυσικό πέταγμά του και όπως συνήθιζε, αύξησε την ταχύτητά του μονάχα σταδιακά. Επειδή ο κόρακας ήταν μικρός και γοργός, πέταξε γρήγορα και αφού συνειδητοποίησε ότι ο κύκνος έμεινε πίσω, επέστρεψε για να τον χαροποιήσει. Ο κύκνος σταδιακά αύξησε την ταχύτητά του και πριν περάσει λίγη ώρα, ο κόρακας κουράστηκε και έτρεμε και τελικά έπεσε στη θάλασσα. Ο κύκνος κατέβηκε και έσωσε το κοράκι και το βοήθησε να επιστρέψει στο σμήνος του. Το κοράκι τότε ντράπηκε για την αλαζονεία του και ευχαρίστησε τον κύκνο για τη μετριοπάθεια και τη μεγαλοψυχία του.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι ο κύκνος ζούσε μια φυσική ζωή, ενώ το κοράκι ήταν απασχολημένο με περιαυτολογία, ακροβασίες, φλυαρία και εξυπνάδες.

Η έσχατη ευτυχία πηγαίνει σε εκείνους που ζουν μια φυσική και απλή ζωή, σε αρμονία με τους νόμους και τη βούληση του Δημιουργού, παρά στους εξυπνάκιες και τους αυθάδεις που σπαταλούν ενέργεια σε μηδαμινές ασχολίες και περνούν τη ζωή τους με μια απατηλή εικόνα για τον εαυτό τoυ.

Ο πρίγκιπας

Ήταν κάποτε ένας πρίγκιπας. Ζούσε σε μια μακρινή χώρα, επειδή ήταν ονειροπόλος, προτιμούσε να είναι ξαπλωμένος πολλές ώρες τη μέρα σε ένα λιβάδι κοντά στο παλάτι. Ονειροπολώντας κοιτούσε τον γαλανό ουρανό και τα λευκά σύννεφα που διάβαιναν. Αυτό το λιβάδι του άρεσε τόσο πολύ, γιατί σε αυτό τα λουλούδια άνθιζαν πιο μεγάλα και πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού. Και ο πρίγκιπας ονειρευόταν λευκά και μεγάλα παλάτια με τεράστιες πόρτες, ψηλά παράθυρα και περήφανους πύργους.

'Όμως μετά από μερικά χρόνια πέθανε ο πατέρας του, ο γέρος βασιλιάς. Τώρα ο πρίγκιπας τον διαδέχθηκε. Σαν νέος βασιλιάς στεκόταν τώρα συχνά πάνω στους περήφανους πύργους από τα λευκά και τα μεγάλα παλάτια με τις τεράστιες πόρτες και τα ψηλά παράθυρα. Και ονειρευόταν ένα μικρό λιβάδι, όπου τα λουλούδια άνθιζαν πιο μεγάλα και πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού.

Η συνάντηση

Υπήρχε κάποτε ένας άγιος, που ονομαζόταν Έκναθ, από τη νότια Ινδία, ο οποίος ξεκίνησε να πάρει αγιασμό από το Γάγγη, από την πηγή του στα Ιμαλάια στα βόρεια της Ινδίας, σʼ ένα ναό στο Τέλος της Γης στη νότια Ινδία, κάπου 2000 μίλια μακριά. Στο δρόμο, κοντά σε μια πόλη, ένας νεκρός σκύλος κειτόταν στο δρόμο.

Του ζητήθηκε να τον αποφύγει, εξαιτίας της κακοσμίας που απλωνόταν παντού. Ήταν όμως κοντά του και προχώρησε λέγοντας: «Τα δόντια του σκύλου είναι πολύ άσπρα και λαμπερά.» Αγνόησε τη μυρωδιά.

Μετά από λίγη ώρα, είδε ένα γάιδαρο ξαπλωμένο στο δρόμο, που σχεδόν πέθαινε από δίψα. Σταμάτησε και έριξε όλο τον αγιασμό στο στόμα του γάιδαρου. Πολύ γρήγορα ο γάιδαρος πετάχτηκε πάνω γεμάτος ενέργεια. Αφού χρησιμοποίησε όλο το νερό, ο Άγιος Έκναθ απλά προσευχήθηκε στον Κύριο, στον οποίο έπαιρνε το νερό, λέγοντας: «Μου ζήτησες να σου φέρω αγιασμένο νερό από το Κανγκότρι για να το ρίξω πάνω σου, αλλά, ευτυχώς, μόλις με συνάντησες στο δρόμο, έτσι με χαρά εκτέλεσα το καθήκον μου. Η φωνή του Κυρίου ήρθε για να τιμήσει την πράξη.

Η πεταλούδα και η βοήθεια

Κάποια μέρα ένας άνθρωπος είδε το κουκούλι μιας κάμπιας,

στο οποίο υπήρχε μία χαραμάδα από την οποία προσπαθούσε να βγει μια μικρή πεταλούδα....

Περνούσε όμως ο καιρός και η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα για να βγει...

Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να την βοηθήσει. Με τον σουγιά του άνοιξε την χαραμάδα και η πεταλούδα αμέσως βγήκε...

Αλλά το κορμάκι της ήταν αδύνατο, τα φτερά της βαριά και η πεταλούδα μπορούσε να κινηθεί με μεγάλη δυσκολία...

Ο άνθρωπος την παρακολουθούσε πιστεύοντας πως σε λίγο θα  άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει...όμως τίποτα δεν έγινε...η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της και να κουβαλάει τα φτερά της..

Και όλα αυτά έγιναν γιατί ο άνθρωπος θέλοντας να την βοηθήσει ,δεν κατάλαβε ότι η πεταλούδα

έπρεπε να δυσκολευτεί γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί της και στα φτερά της.

Η ίδια η ζωή ανάγκαζε την πεταλούδα να προσπαθεί

και να αποκτήσει δυνάμεις που θα της επέτρεπαν

να σπάσει το κουκούλι και να βγει να πετάξει.

Η ζωή φέρνει πάντα δυσκολίες....

Εάν η ζωή ήταν μια συνεχιζόμενη λιακάδα θα μετατρεπόταν σε έρημο...

έτσι είναι η ζωή...

Γι'αυτό όταν ζητάς δυνάμεις η ζωή δίνει δυσκολίες για να γίνεις πιο δυνατός...

Όταν ζητάς σοφία η ζωή σε γεμίζει με προβλήματα για να τα λύσεις

Η ζωή μπορεί να μην σου δίνει όλα αυτά που θα ήθελες

αλλά σου δίνει όλα τα απαραίτητα για να αποκτήσεις αυτά που χρειάζεσαι!

Η αυτογνωσία

Η Αυτογνωσία δηλώνεται από το Μαντείο των Δελφών ως η έξοχη γνώση. Πώς μπορεί να επιτευχθεί; Υπάρχει μια ιστορία Ζεν που έχει κάτι να μας διδάξει.

Ο Ναν-ιν, ένας Γιαπωνέζος δάσκαλος της περιόδου Μεϊτζί (1868-1912) δέχθηκε ένα καθηγητή πανεπιστημίου που ήλθε να ρωτήσει για το Ζεν.
Ο Ναν-ιν σέρβιρε τσάι. Γέμισε το φλιτζάνι του επισκέπτη του και μετά συνέχισε να χύνει τσάι.
Ο καθηγητής παρατηρούσε το ξεχείλισμα μέχρι που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί: «Έχει ξεχειλίσει. Δεν χωρά άλλο!», φώναξε. «Σαν κι αυτό το φλιτζάνι» - είπε ο Ναν-ιν – «είσαι γεμάτος με τις δικές σου γνώμες και εικασίες. Πώς μπορώ να σου δείξω το Ζεν αν δεν αδειάσει πρώτα το φλιτζάνι σου;»
(Zen Flesh, Zen Bones)

Το θέμα πρέπει να προσεγγιστεί με ανοικτό και ατάραχο νου. Η απόκτηση της αυτογνωσίας δεν είναι μονάχα θέμα θεωρίας ή απόψεων. Είναι επίσης θέμα οντότητας. Όταν είμαστε σε πλήρη ανάπαυση, χωρίς οποιεσδήποτε επιθυμίες ή σκέψεις να ταράζουν το νου, μπορούμε να αποκτήσουμε μια αίσθηση κάτι που είναι αιώνιο, ολότελα πέρα από τη συνηθισμένη εμπειρία.

Δύο άγγελοι

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...

Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνος, η  δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.

Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.

Μερικοί άνθρωποι γίνονται φίλοι και μένουν λίγο αφήνοντας όμορφα χνάρια στην καρδιά μας και εμείς δεν είμαστε ποτέ το ίδιο γιατί έχουμε κάνει έναν καλό φίλο...

Το εχθές είναι παρελθόν.

Το αύριο μυστήριο.

Το σήμερα είναι δώρο.

http://hli8iaromantikh.blogspot.gr/

Ο μύθος του ανθρώπου

"Λοιπόν, Ερυξίμαχε" είπε ο Αριστοφάνης "πράγματι έχω σκοπό να μιλήσω κάπως διαφορετικά απ' ότι και συ και ο Παυσανίας μιλήσατε. Έχω δηλαδή τη γνώμη, ότι η ανθρωπότητα δεν έχει αντιληφθεί καθόλου τη σπουδαιότητα του Έρωτος. Αν την εννοούσαν, θα κατασκεύαζαν προς τιμήν του μεγαλοπρεπέστατα ιερά και βωμούς και θα προσέφεραν πολύ λαμπρές θυσίες. Όχι όπως τώρα, που δεν γίνεται προς τιμήν του τίποτε, ενώ έπρεπε πρώτα απ' όλα να γίνεται. Διότι μεταξύ των θεών είναι ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου, αφού είναι βοηθός των ανθρώπων και ιατρός για όλα εκείνα, με την θεραπεία των οποίων θα υπήρχε υψίστη ευδαιμονία στο γένος των ανθρώπων. Θα προσπαθήσω λοιπόν εγώ να σας παρουσιάσω τη σημασία του και σεις πάλι γίνετε διδάσκαλοι των άλλων.

Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά την φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ' αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει παρά μόνον σαν λέξη και χρησιμοποιείται σαν ύβρις. Έπειτα ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλός και είχε ολόγυρα ράχη και πλευρές. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δύο πρόσωπα επάνω σ' ένα λαιμό κυλινδρικό, όμοια και απαράλλακτα, που έβλεπαν προς αντίστροφη κατεύθυνση το καθένα, και ένα κρανίο επάνω από τα δύο πρόσωπα, και αυτιά τέσσαρα και διπλά γεννητικά όργανα και όλα τ' άλλα, όπως θα μπορούσε κανείς επί τη βάσει αυτών να φαντασθεί. Μετεκινείτο δε όχι μόνον όρθιο, όπως τώρα, αν ήθελε προς την μία ή προς την αντίθετη διεύθυνση. Αλλά, όποτε αποφάσιζε να τρέξει γρήγορα, όπως οι ακροβάτες γυρίζουν τα πόδια προς τα επάνω σαν τροχός και κάνουν τούμπες, έτσι και τότε στηρίζονταν και στα οκτώ τους άκρα και μετακινούνταν πολύ γοργά περιστροφικά.

Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού και η σελήνη αποτελείται και από τα δύο. Περιφερικά πάλι ήσαν και αυτά και ο τρόπος της μετακινήσεώς των, διότι ομοίαζαν με τους προγόνους τους. Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερά, και είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα με τους θεούς. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη, αναφέρεται σε εκείνους κυρίως: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό για να κτυπήσουν τους θεούς.

Ο Ζευς τότε σκεπτόταν με τους άλλους θεούς, τι να τους κάμουν, και δεν εύρισκαν λύση. Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες, δεν τους φαινόταν σωστό. Η λατρεία τότε και οι θυσίες των ανθρώπων θα χάνονταν. Ούτε πάλι να τους ανέχονται ν' ασχημονούν. Τέλος ύστερ' από πολλά είχε ο Ζεύς μια έμπνευση και τους λέγει:

"Έχω, μου φαίνεται, ένα μέσον, ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότητα και να παραιτηθεί από την αυθάδειά της: να γίνουν ασθενέστεροι. Προς το παρόν" είπε "θα τους κόψω σε δύο μέρη τον καθένα. Έτσι θα γίνουν αφ' ενός μεν ανίσχυροι, αφ' ετέρου δε χρησιμότεροι για μάς, αφού θα είναι αριθμητικώς περισσότεροι. Θα περπατούν δε ορθοί με τα δύο πόδια. Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι και δεν θέλουν να καθίσουν ήσυχα, δεύτερη φορά", είπε, "θα τους χωρίσω και πάλι στα δύο, ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος, σαν να παίζουν κουτσό".

Πλάτωνος, Συμπόσιο

Η βοήθεια

Ένας άντρας είχε αποκλειστεί στη σκεπή του σπιτιού του κατά τη διάρκεια μιας νεροποντής που κατέληξε σε πλημμύρα. Απελπισμένος έπεσε στα τέσσερα και άρχισε να προσεύχεται με ευλάβεια.

Λίγο αργότερα πέρασε από εκεί ένας άντρας με μια βάρκα και προσφέρθηκε να τον βοηθήσει.

-Δε χρειάζομαι βοήθεια, είπε ο άντρας στη στέγη. Ο Θεός θα με σώσει!

Έπειτα από λίγο έφτασαν τα σωστικά συνεργεία και προσπάθησαν να τον βοηθήσουν.

-Φύγετε, ούρλιαξε ο άντρας! Ο Θεός θα με σώσει!

Δεν άργησε να βρει φριχτό θάνατο μέσα στα μανιασμένα νερά που τον κατάπιαν...

Όταν έφτασε λοιπόν στον Παράδεισο, είπε στο Θεό:

-Προσευχήθηκα να με βοηθήσεις, μα εσύ με άφησες να πνιγώ.

Και ο Θεός απάντησε:

-Εγώ σου έστειλα μια βάρκα και τα σωστικά συνεργεία...

Τα θαύματα έρχονται στη ζωή μας, πολλές φορές, ενδεδυμένα με το μανδύα της καθημερινότητας.

Το κέικ

Μερικές φορές αναρωτιόμαστε: τί έκανα για να το αξίζω αυτό;

Εδώ είναι η εξήγηση…

Μια κόρη λέει στη μητέρα της, πως όλα της πηγαίνουν στραβά.

Μπορεί να έγραψε χάλια στο διαγώνισμα των Μαθηματικών,

…Ο φίλος της να την άφησε… για την καλύτερη φίλη της.

Σε τέτοιες δύσκολες ώρες, μια καλή μητέρα ξέρει καλά τί χρειάζεται για να παρηγορήσει την κόρη της… Λέει : “Θα φτιάξω ένα υπέροχο κέικ!” , την αγκαλιάζει και πάνε στην κουζίνα, ενώ η κόρη κάνει προσπάθεια να χαμογελάσει.

Καθώς η μητέρα ετοιμάζει τα σκεύη και τα υλικά, η κόρη κάθεται απέναντί της στον πάγκο. Η μητέρα ρωτά,

“Γλυκιά μου, θα ήθελες ένα κομμάτι κέικ;”

Η κόρη απαντά, “Φυσικά, μαμά! Ξέρεις ότι μου αρέσει πολύ!”

“Εντάξει…”

λέει η μητέρα,

“Πιες λίγο λάδι!” Έκπληκτη η κόρη απαντά,

“Τί;!; Με τίποτα!!!”

“Τί θα έλεγες για δυο ωμά αυγά;”

Η κόρη απαντά, “Με δουλεύεις;”

“Λιγάκι αλεύρι;”

“Όχι μαμά! Θα με πιάσει η κοιλιά μου!”

Η μητέρα λέει,

“Όλα αυτά τα υλικά είναι άψητα και έχουν άσχημη γεύση, αλλά αν τα βάλεις μαζί

και τα ψήσεις…

…Φτιάχνουν ένα υπέροχο κέικ!”

Η φύση εργάζεται με τον ίδιο τρόπο.

Όταν αναρωτιόμαστε, γιατί μας υποχρεώνει να περνάμε δυσκολίες,

δεν αντιλαμβανόμαστε πού θα μας βγάλουν ή τί θα μας φέρουν.

Μόνο η ζωή  γνωρίζει

και ΔΕΝ μας αφήνει να πέσουμε.

Δεν χρειάζεται να αρκεστούμε στα ωμά υλικά, να  έχουμε εμπιστοσύνη…

και θα δούμε να βγαίνει από αυτά, κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε !

Η αγάπη και οι σκάλες

Μια απίστευτη ιστορία αγάπης που ήρθε από την Κίνα πρόσφατα κατάφερε να αγγίξει τον κόσμο. Είναι η ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας μεγαλύτερης ηλικίας που έφυγαν για να ζήσουν και να αγαπούν ο ένας τον άλλο σε συνθήκες ειρήνης για πάνω από μισό αιώνα.

Πάνω από 50 χρόνια πριν,ο Liu Guojiang ένα 19χρονο αγόρι, Ερωτεύτηκε μια 29 ετών χήρα μητέρα που ονομάζεται Xu Chaoqin .. Με μια εξέλιξη αντάξια του Σαιξπηρικού Ρωμαίου και Ιουλιέτα, φίλοι και συγγενείς επέκριναν τη σχέση, λόγω της διαφοράς ηλικίας και του γεγονότος ότι ήδη είχε παιδιά.

Την εποχή εκείνη, ήταν ανήθικο και απαράδεκτο για έναν νεαρό να αγαπά μια μεγαλύτερη γυναίκα ..

Για να αποφύγουν τα κουτσομπολιά και την περιφρόνηση των κοινοτήτων τους, το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει σε μια σπηλιά στην Jiangjin στη Νότια Τσονγκίνγκ.

Στην αρχή, η ζωή ήταν σκληρή, δεν είχαν τίποτα, ηλεκτρικό ή ακόμη και τρόφιμα. Έπρεπε να τρέφονται με χορτάρι και ρίζες που έβρισκαν στο βουνό, και ο Λιού έκανε μια λάμπα κηροζίνης που χρησιμοποιούσαν για να φωτίζουν τη ζωή τους.

Η Xu θεώρησε ότι είχε εγκλωβίσει τον Liu και επανειλημμένα τον ρωτούσε, «Μήπως είσαι θλιμμένος;

Ο Liu πάντα απαντούσε, «Όσο είμαστε εργατικοί, η ζωή θα βελτιώνεται».

Στο δεύτερο έτος της ζωής τους στο βουνό, ο Liu άρχισε και συνέχισε για πάνω από 50 χρόνια, να λαξεύει με το χέρι του σκαλοπάτια, έτσι ώστε η γυναίκα του να μπορεί να κατεβαίνει το βουνό εύκολα.

Μισό αιώνα μετά, το 2001, μια ομάδα εξερευνητών εξερευνούσαν το δάσος και εξεπλάγησαν όταν βρήκαν το ζευγάρι των ηλικιωμένων και πάνω από το 6000 χειροποίητα σκαλοπάτια .

Το ζευγάρι είχε ζήσει ειρινικά για 50 χρόνια μέχρι τον Ιούλιο του 2008.

Ένα από τους επτά τους παιδιά είπε: «Οι γονείς μου αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλον. Έχουν ζήσει στην απομόνωση για πάνω από 50 χρόνια και ποτέ δεν ήταν χωριστά έστω και για μία μόνο ημέρα. Ο πατέρας μου έχει σκαλίσει πάνω από 6.000 σκαλοπάτια με τα χέρια του στο πέρασμα του χρόνου για την άνεση της μητέρας μου, αν και δεν κατεβαίνουν το βουνό τόσο πολύ ».

Το δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι η αγάπη είναι κάθε μέρα να χτίζεις ένα ‘σκαλί’ για την/τον αγαπημένο/η σου. Να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου να κάνετε την ζωή σας πιο όμορφη με αγνές πράξεις αγάπης. Έτσι δένει η ζωή τους ερωτευμένους, με θυσίες και δυσκολίες. Αξίζει όμως το κόπο και με το παραπάνω να ζεις για να ομορφαίνεις τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάς γιατί έτσι κάνεις και την δική σου ζωή όμορφη και γεμάτη.