Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Τι φοβούνται τα παιδιά μας


 

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ανάπτυξής τους, τα παιδιά βιώνουν και εκφράζουν συχνά διάφορους φόβους. Οι φόβοι αυτοί αποτελούν μέρος της φυσιολογικής διαδικασίας της εξέλιξής τους και συχνά φαντάζουν στους ενήλικες υπερβολικοί και αναίτιοι.

Ο πραγματικός και απώτερος φόβος που πάντοτε βρίσκεται στη βάση όλων των εκφράσεων του παιδιού είναι να μην χάσει την αγάπη των γονιών του και την ασφάλεια που του παρέχουν.
Οι πιο συνηθισμένοι φόβοι των παιδιών όπως καταγράφονται είναι ο φόβος για το σκοτάδι, για το νερό, για τον μπαμπούλα ή τις μάγισσες, για το κούρεμα, τα ζώα, τη βρωμιά, τους μεγαλόσωμους άντρες, τον γιατρό, το σχολείο κ.α.
Οι φόβοι συχνά διαφοροποιούνται με την ηλικία.
Τα μωρά και τα νήπια συχνά φοβούνται τους ξαφνικούς θορύβους ή μεγάλα οχήματα, όπως τα φορτηγά, τα ζώα, τους ξένους καθώς και τους μεγαλόσωμους ενήλικες.
Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορεί να φοβούνται τα μυθικά πλάσματα των παραμυθιών, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο αρχίζουν να φοβούνται το σχολείο, την αποτυχία και τη μη αποδοχή ή φοβούνται να μεγαλώσουν.
Οι φόβοι οφείλονται σε εγγενείς αιτίες, όπως ο φόβος για το σκοτάδι, δηλαδή για ενστικτώδεις φόβους που δεν σχετίζονται με κάποια προηγούμενη δυσάρεστη εμπειρία. Φόβοι, επίσης, αναπτύσσονται όταν υπάρχουν συναισθηματικές εμπειρίες.
Για παράδειγμα, όταν ένα μικρό παιδί δει έναν μεγαλόσωμο σκύλο να γαβγίζει και βιώσει τον φόβο, είναι πιθανό να εκφράζει φόβο για κάθε σκυλάκι.
Συχνά, οι φόβοι είναι επίδραση του περιβάλλοντος, δηλαδή οι φόβοι που εκφράζονται από τους γονείς υιοθετούνται και από τα παιδιά, όπως π.χ. για τα ατυχήματα.
Όποιοι κι αν είναι οι φόβοι που εκφράζει το παιδί σε κάθε ηλικία, τις περισσότερες φορές αποτελούν έκφραση ασυνείδητου υπαρξιακού φόβου και αγωνίας. Αυτοί πυροδοτούνται από ερεθίσματα που ερμηνεύονται ως απειλή της ύπαρξής.
Ο πραγματικός και απώτερος φόβος που πάντοτε βρίσκεται στη βάση όλων των εκφράσεων του παιδιού είναι να μην χάσει την αγάπη των γονιών του και την ασφάλεια που του παρέχουν. Πρέπει, λοιπόν, ο γονιός να αντιμετωπίζει τους φόβους του παιδιού του περισσότερο ως σχήματα έκφρασης και λιγότερο ως αδυναμίες ή παραξενιές του.
Ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, αλλά και αργότερα, οι φόβοι εκφράζονται περισσότερο μη λεκτικά, παρά λεκτικά. Πιο πιθανό είναι το παιδί να είναι εκνευρισμένο και να φέρεται με επιθετικότητα όταν έρθει η ώρα να πάει στο γιατρό, παρά να εκφραστεί με λόγια και να πει «φοβάμαι το γιατρό». Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι υποψιασμένοι, ώστε να εντοπίζουν τα έμμεσα σημάδια του φόβου, που μπορεί να είναι καλυμμένα ή να μην εκφράζονται την ίδια στιγμή που υπάρχει το ερέθισμα. Σημάδια έκφρασης φόβων μπορεί να είναι η νυχτερινή ενούρηση σε μεγάλη ηλικία, ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς και υιοθέτηση στοιχείων μικρότερων ηλικιών, όπως πιπίλισμα του χεριού, απόσυρση του παιδιού στον εαυτό του, παθητικότητα ή αντίθετα επιθετικότητα, αϋπνία, έντονα ενοχλητικής συμπεριφοράς προς τους άλλους.
Όλα αυτά αποτελούν απόπειρες του παιδιού να μειώσει την ένταση του φόβου του και μηνύματα για να του δώσετε τη δική σας βοήθεια.
Ο ρόλος του γονιού είναι καθοριστικός στη διαχείριση του παιδικού φόβου.
Αυτό που πρέπει πρωτίστως να κάνουν οι γονείς, είναι να κατανοήσουν τα συναισθήματα και τους φόβους του παιδιού τους και να του το εκφράσουν. Να του δείξουν ότι εκείνοι είναι δίπλα του, το αγαπούν και να το κάνουν να αισθανθεί ασφάλεια. Το μήνυμα αυτό τα παιδιά το λαμβάνουν επίσης εξωλεκτικά, δηλαδή δεν αρκεί η ορθολογιστική πρόταση «μα, εγώ σε αγαπάω, γιατί φοβάσαι, αφού είμαι δίπλα σου;», επειδή συχνά δεν σημαίνει τόσα πολλά στο παιδί, που ερμηνεύει τα πάντα κυρίως με το συναίσθημα και όχι με τη λογική. Καλύτερο αποτέλεσμα, δηλαδή, έχει η αγκαλιά του γονιού, το χαμόγελο, η προσοχή του στο παιδί και η ουσιαστική ενασχόληση μαζί του.
Ο γονιός ίσως προσπαθήσει να εκλογικεύσει τον φόβο, για παράδειγμα, να πει στο παιδί που φοβάται το νερό «να, βλέπεις, δεν παθαίνω κάτι εγώ που βρέχομαι», αλλά ακριβώς επειδή ο φόβος δεν στηρίζεται στη λογική, αλλά στο συναίσθημα και επειδή αυτή είναι η κινητήριος δύναμη της παιδικής ηλικίας, κάτι τέτοιο πιθανότατα δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα.
Αυτό που θα έχει αποτέλεσμα είναι, για παράδειγμα, να πει ο γονιός «μπράβο που κάθεσαι να κάνουμε μπάνιο, είμαι περήφανος για σένα». Τις περισσότερες φορές η τόνωση της αυτοπεποίθησης του παιδιού είναι αρκετή για να μπορέσει να δώσει λύση το ίδιο το παιδί στους φόβους του και να προχωρήσει στην εξέλιξή του.
Φυσικά, αυτό που ΔΕΝ πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να υποτιμούν τα συναισθήματα φόβου του παιδιού και ακόμα χειρότερα να του το εκφράζουν. Δηλαδή, είναι εις βάρος του παιδιού να πουν «μα, τι υπερβολικός που είσαι» ή «πώς κάνεις έτσι, βρε χαζέ». Το μόνο που θα πετύχουν είναι να οξύνουν την αγωνία του παιδιού.
Κλείνοντας, να τονίσουμε ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι φόβοι των παιδιών ανήκουν σε φυσιολογικά και υγιή πλαίσια και ξεπερνιούνται καθώς το παιδί μεγαλώνει και αποκτά νέες εμπειρίες. Είναι κομμάτι της πορείας του και μέσο για την εξέλιξή του και την απόκτηση ωριμότητας, καθώς η υπέρβαση ή η λύση του κάθε φόβου είναι για το παιδί μία ακόμη κατάκτηση, μία νίκη, ένα λιθαράκι στην αυτοπεποίθησή και στην εμπιστοσύνη στον εαυτό του και φυσικά στη γνωριμία του με τον πραγματικό κόσμο.


Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Το δώρο της παπλωματούς



Μία γυναίκα, που κανείς δε γνώριζε από πού και πότε εμφανίστηκε στην πολιτεία, ζούσε σ΄ ένα μικρό σπιτάκι στο βουνό και μέρα νύχτα δούλευε και έφτιαχνε τα πιο όμορφα παπλώματα που είχανε ποτέ υπάρξει. Πλήθος πλουσίων ανέβαιναν στο σπίτι της προσφέροντάς της τεράστια χρηματικά ποσά, για να τους φτιάξει ένα από τα μαγικά της παπλώματα. Η ίδια ευγενικά απαντούσε ότι δεν τα είχε για πούλημα. Και αργά το βράδυ τριγυρνούσε στα σκοτεινά στενά και τα χάριζε σε άστεγους και σε όποιον έκρινε ότι τα είχε ανάγκη.
Στην ίδια πολιτεία ζούσε και ένας βασιλιάς, που το μόνο που γέμιζε την άδεια του ζωή ήταν ένα: τα δώρα. Κανένα δώρο όμως δεν τον ικανοποιούσε, κανένα δεν του έφτανε, όλο ήθελε κι άλλα. Έτσι σοφίστηκε έναν νέο νόμο και γιόρταζε τα γενέθλιά του δυο φορές το χρόνο. Κανένας από την πολιτεία του δεν εννοείτο να μην του προσφέρει κάτι, ό, τι κι αν ήταν αυτό. Γι΄ αυτό μόλις πληροφορήθηκε πως υπήρχε μία παπλωματού με τόσο μεγάλη μάλιστα φήμη και δεν του είχε δώρισε ένα από τα παπλώματά της, το απαίτησε μόνος του. Η παπλωματού, πάντα ευγενικά και καλοσυνάτα, αρνήθηκε.
Η ποινή ήταν να την κλείσουν σε μία σπηλιά με μια πεινασμένη αρκούδα.
Ο βασιλιάς, που παρά την απληστία του δεν ήταν κακός, μετάνιωσε και όταν πήγε να την ελευθερώσει, την είδε να πίνει τσάι με το άγριο θηρίο, που η γυναίκα του έφτιαξε με το σάλι της ένα μαλακό μαξιλάρι.


Αμέσως μετάνιωσε για την απόφασή του να την ελευθερώσει και μία νέα ποινή την περίμενε: την παράτησε σε ένα νησί τόσο μικρό, που με τα βίας χωρούσαν και τα δυο της πόδια.
Και πάλι όμως, μετανιωμένος από την πράξη του, αποφάσισε να την ελευθερώσει. Προς έκπληξή του την είδε πάνω σε ένα δέντρο, να ράβει από το γιλέκο της παλτουδάκια στα σπουργίτια. Αυτά ήταν που την μετέφεραν εκεί.
Και τότε έκαναν μια συμφωνία: «..θα πρέπει προτού σου φτιάξω το πάπλωμα, να χαρίσεις όλα όσα έχεις μαζωμένα στο παλάτι σου. Και με το κάθε δώρο που θα αποχωρίζεσαι, εγώ θα μεγαλώνω κατά ένα περισσότερο κομμάτι το πάπλωμά σου».
Ο βασιλιάς διστακτικά ξεκίνησε με το πρώτο δώρο. Κι έπειτα έδωσε και δεύτερο και τρίτο και «κάτι σαν χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του». Η χαρά που έδινε στους άλλους μοιράζοντας τα υπάρχοντά του τον έκανε άλλο άνθρωπο! Ταξίδεψε σ΄ όλο τον κόσμο χαρίζοντας ό, τι είχε και δεν είχε. Κι όταν πια δεν του έμεινε τίποτα, η παπλωματού του χάρισε το πάπλωμά του. Και, παρόλο που τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα και ήταν πάμφτωχος, ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε δει ποτέ στη ζωή της! Δέχτηκε λοιπόν και κείνη με χαρά τον θρόνο του, που της τον πρόσφερε: «είναι ό, τι πιο αναπαυτικό για κάποια που περνά της ώρες της ράβοντας», της είπε.
Κι από τότε ήταν εκείνος που τα βράδια έψαχνε στα στενά σοκάκια της πόλης τον άνθρωπο που είχε την μεγαλύτερη ανάγκη, για να του χαρίσει ένα από τα παπλώματα της γυναίκας.
«Και πάντα η καρδιά του ήταν γεμάτη από χαρά και ευτυχία και από τότε το γέλιο ποτέ δεν του έλειψε».
 Τζέφ Μπριμπό

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Σοφή ιστορία


 

Μία νότα ταξίδεψε ατελείωτα χρόνια ψάχνοντας μιαν άλλη νότα μόνη όπως εκείνη.

Στις μεγαλουπόλεις δεν είχε καταφέρει να βρει κανέναν ευχάριστο ήχο. Βέβαια, αν ήθελε, μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα σε φωνές και κόρνες αυτοκινήτων, αλλά δεν το έκανε. Ήθελε κάτι όμορφο όπως όμορφη ήταν κι εκείνη… Δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνειρό της έπρεπε να βρει μια ιδιαίτερη παρέα και να ενωθεί μαζί της… Κάποτε κατάλαβε πως πρέπει να αλλάξει περιβάλλον. Χωρίς να διστάσει στιγμή, άφησε την μεγάλη πόλη και πήγε στην εξοχή.

Εκεί δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ. Σύντομα βρήκε πολλές νότες όπως η ίδια, διαφορετικές μεταξύ τους και με ιδιαίτερες ποιότητες. Αφού γνωρίστηκαν και εκτίμησαν η μία την διαφορετικότητα της άλλης, ίδρυσαν την πρώτη τους μπάντα. Διασκέδασαν με την καρδιά τους στα εγκαίνια του νέου τους ξεκινήματος, σίγουρες πως έπρατταν σωστά. Ήταν ήδη εμφανές πως μαζί μπορούσαν να κάνουν σημαντικά πράγματα Πρώτος σταθμός στην περιπέτειά τους ήταν το κοντινότερο δάσος. Μερικές φοβήθηκαν γιατί δεν είχαν ξανακούσει γι’αυτό. Πήραν όμως θάρρος από τις υπόλοιπες που είχαν ξαναπάει και ένιωσαν ασφάλεια. Εξερευνώντας το δάσος, γνώρισαν πουλάκια κάθε λογής. Κάθισαν πλάι σε όλα, στα κλαδιά των δέντρων, και ξεκίνησαν μία-μία τις προσπάθειες να μιμηθούν τους ήχους των πουλιών. Τα κατάφεραν μια χαρά όλες τους! Όταν όμως επιχείρησαν να τραγουδήσουν όλες μαζί, κάτι δεν πήγαινε καλά. Το δάσος συγκινήθηκε από την προσπάθειά τους και τους έκανε δώρο κάτι πολύ ιδιαίτερο, την γνώση του να καταλαβαίνουν πότε είναι καλά να ηχούν και πότε να σωπαίνουν.

Έφτιαξαν ένα όμορφο πεντάγραμμο που τις χωρούσε όλες. Ανέβηκαν στο νέο τους όχημα και γεμάτες χαρά ξεκίνησαν το νέο τους ταξίδι, μακρύ μέχρι τον διάστημα. Ω! τι όμορφη θέα είχαν από εκεί ψηλά! Μπορούσαν να δουν τα πάντα! Παρατηρώντας την κίνηση των πλανητών έμαθαν την αρμονία, έγιναν αρμονία…

Τους τράβηκε την προσοχή η θάλασσα και αφού συζήτησαν, συμφώνησαν να γίνει ο επόμενος σταθμός τους. Δεν είχαν προλάβει να φτάσουν και είχαν ήδη νιώσει την δύναμη του νερού. Ήταν παντού, δεν σταματούσε ποτέ να κινείται, ήταν ευέλικτο και πολύ πολύ δυνατό! Ένα τρίτο δώρο μπήκε στον σάκο των γνώσεών τους. Εκείνο του να μπορούν ελίσσονται με αποτελεσματικότητα.

Ενθουσιασμένες που σε κάθε ταξίδι μάθαιναν πράγματα σημαντικά για τις ίδιες και τον κόσμο, είπαν να επισκεφτούν και την έρημο. Φτάνοντας, της ζήτησαν ευγενικά να τους προσφέρει λίγη ησυχία αν μπορούσε. Μόλις η έρημος τις άκουσε, έβαλε τα γέλια. Της είχε φανεί πολύ αστείο μα και χαριτωμένο το αίτημα που είχαν οι νότες. Χαμογελώντας λοιπόν είπε πως είχε διαθέσιμη όση ησυχία εκείνες ήθελαν και ήταν ελεύθερες να μείνουν εκεί για όσο χρειάζονταν. Στην έρημο ήταν πολύ ευχάριστο να έχει παρέα και περνούσε όμορφα ακούγοντάς τες να συνθέτουν μουσική καθώς έπαιζαν με τους ήχους που είχαν μάθει να παράγουν. Όλες οι νότες είναι μέχρι και σήμερα ευγνώμων στην έρημο για το δώρο της ησυχίας και την φιλοξενία της. Χωρίς αυτά, δεν θα είχαν ποτέ νιώσει τον μαγευτικό τους ήχο.

Αφού πέρασε αρκετός καιρός κάνοντας πρακτική, αφέθηκαν στον αέρα να τις πάει μέχρι τον ουρανό. Αντιλήφθηκαν σύντομα πως από όλα τα αγαθά, το πολυτιμότερο είναι εκείνο της ελευθερίας, της ελευθερίας να αφεθείς να πας μακριά, της ελεθευρίας να αναπτύσσεσαι.

Μία νότα μόνη βρήκε τον τρόπο να βάλει τέλος στην μοναξιά της με την ένωσή της με άλλες νότες που κι εκείνες ήταν κάποτε μόνες, δημιουργώντας μια μοναδική συμφωνία. Μία νότα μόνη, και μια άλλη, και μια άλλη, έχουν θέα στην ανθρώπινη ψυχή σα μαγικά παράθυρα. Μερικές φορές, στην ησυχία, ακούγεται ακόμη η μουσική από κάποιες νότες που συνεχίζουν να ταξιδεύουν. Αν σου τύχει, μη διστάσεις! Ανέβα στο πρώτο πεντάγραμμο που θα συναντήσεις και αφέσου να απολαύσεις το ταξίδι στον φανταστικό κόσμο της μουσικής….
Μόνο για σήμερα χαίρομαι με τα απλά καθημερινά πράγματα.

Συγγραφέας 
ELEN M




Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Στην αίθουσα αναμονής




Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα στην αίθουσα vip του αερολιμένα για να διαβάσει με ησυχία.
Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.

Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: « Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε! » Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα. Αυτό την εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο σκέφτηκε: « Α, τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα? »

Τότε ο άνδρας παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό.« Α, αυτό ήταν πάρα πολύ! Ήταν πολύ, πάρα πολύ θυμωμένη τώρα! » Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματα της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμα της μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!

Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του με αυτήν, χωρίς κανένα αίσθημα θυμού ή πίκρας.. ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ΄αυτόν.
Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει…ούτε να ζητήσει συγνώμη.

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:
 Η πέτρα αφού έχει ριχθεί!
Η λέξη αφού έχει ειπωθεί!
Η ευκαιρία αφού έχει χαθεί!
Ο χρόνος αφού έχει περάσει!


Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Τα μάθαμε όλα ανάποδα



Όλα βρίσκονται στο μυαλό μας. Όλα ξεκινάνε από μια σκέψη και από αυτή παράγεται ένα συναίσθημα
 
Oλα ξεκίνησαν προ αμνημονεύτων χρόνων. Όλοι εκείνοι που επιθυμούσαν διακαώς να έχουν δύναμη και εξουσία, διακήρυξαν πως οι ζωές μας ήταν προϊόντα συνθηκών και περιστάσεων, τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αυτό έγινε κοινή πεποίθηση για πολλούς αιώνες και αυτό πιστεύουμε και σήμερα. Έτσι, γενιές ολόκληρες πριν από μας πολέμησαν, υπέφεραν, έχασαν την υγεία τους και πέθαναν πριν της ώρας τους γιατί πίστεψαν σε αυτές τις αναλήθειες. Όμως αυτά περί αντικειμενικών συνθηκών είναι παραμύθια. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε την ικανότητα και τη δύναμη να κατευθύνουμε τη ζωή μας εκεί που θέλουμε. Στην αναζήτηση μας για ευτυχία, οι περισσότεροι από μας έχουμε διαβάσει σχετικά βιβλία ή έχουμε παρακολουθήσει σεμινάρια που μας λένε τι να κάνουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας, χωρίς να μας λένε πώς να το κάνουμε. Αυτό το πώς θα δούμε στη συνέχεια
Όλα βρίσκονται στο μυαλό μας. Όλα ξεκινάνε από μια σκέψη, και από αυτή παράγεται ένα συναίσθημα. Όταν οι σκέψεις μας δεν έχουν αρμονία και ειρμό, τα συναισθήματα μας σκαμπανεβάζουν και αυτό που δημιουργείται είναι ένα πανδαιμόνιο, μια ζωή προβληματική. Σύμφωνα με το νόμο της έλξης το όμοιο έλκει το όμοιο. Έλκουμε λοιπόν στη ζωή μας ότι δονείται στη συχνότητα που εκπέμπουμε. Σήμερα στον πλανήτη δισεκατομμύρια ανθρώπων εκπέμπουν δονήσεις φορτισμένες από συναισθήματα φόβου κι αυτό εισπράττουμε όλοι μας. Τα συναισθήματα όπως είπαμε είναι προϊόν των σκέψεών μας και λειτουργούν σαν το μπούμερανγκ, ότι στέλνουμε στο σύμπαν αυτό γυρίζει σε μας. Ακούγοντας κάθε μέρα δυσάρεστες ειδήσεις, όπως, νέους φόρους , κλεψιές, βιασμούς, μολυσματικές ασθένειες, εστιαζόμαστε σε όσα κακά συμβαίνουν και το μόνο που κάνουμε είναι να μαγνητίζουμε και να προσελκύουμε ακόμα περισσότερα δεινά και δυσάρεστες καταστάσεις
Ας δούμε τώρα την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εμείς, η χώρα μας αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης και ας αναρωτηθούμε τι εξαρτάται από μας και τι όχι, τι μπορούμε να αλλάξουμε και τι δεν μπορούμε.
Η τύχη της χώρας μας αλλά και όλου του κόσμου δεν εξαρτάται από μας, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε νέα φορολογικά μέτρα, ούτε εξαρτάται από μας αν θα παραμείνουμε στο ευρώ.
Μπορούμε όμως να επιλέξουμε να μην φοβόμαστε και να μην σπαταλάμε την ενέργεια μας σε κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Όπως και να έρθουν τα πράγματα θα επιβιώσουμε, αρκεί να αλλάξουμε νοοτροπία και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Να αλλάξουμε την οπτική που βλέπουμε τα πράγματα και αντί να εστιαζόμαστε σε αυτά που μας λείπουν, να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε – την υγεία μας, το χαμόγελο ενός παιδιού, την αγκαλιά του αγαπημένου μας - τα οποία θεωρούμε δεδομένα και τα σκεπτόμαστε αφού τα χάσουμε.
Υπάρχουν επίσης πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να αισθανθούμε όμορφα, πράγματα που έχουμε ξεχάσει, όπως να απολαύσουμε ένα ηλιοβασίλεμα, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να μυρίσουμε ένα λουλούδι, να πάμε μια βόλτα στο βουνό, να περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην ακροθαλασσιά, να δούμε μια κωμωδία για να γελάσουμε, να ακούσουμε την αγαπημένη μας μουσική, να χορέψουμε κάτω από το φως της σελήνης. να καλέσουμε τους φίλους μας για καφέ, να παίξουμε επιτραπέζια παιχνίδια. Ας βάλουμε τη χαρά στη ζωή μας με απλά πράγματα που δεν μπορεί να μας πάρει κανείς και θα δούμε τη ζωή με άλλα μάτια.
Οι αλλαγές βέβαια δεν είναι εύκολες και πάντοτε θα έχομε πισωγυρίσματα αλλά αν δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα. Και όπως λέει και ο Αϊνστάιν «είναι τρελό να κάνουμε τα ίδια πράγματα και να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα».
Αν εστιαστούμε στα πράγματα που μας δίνουν χαρά, οι δονήσεις που θα εκπέμπουμε θα γίνει ένας κινούμενος μαγνήτης υψηλής συχνότητας και θα αρχίσουμε να έλκουμε επάνω μας όλα εκείνα που θέλουμε. Συνήθως περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα για να νοιώσουμε καλά, αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο μόνο αν αλλάξουμε εμείς.
Οι συνθήκες θα αλλάξουν αν αλλάξουμε την οπτική μας, και ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, πραγματικότητα είναι εκεί που εστιαζόμαστε.
Κάποιοι σοφοί που πιθανόν έζησαν παρόμοιες συνθήκες είπαν:
«Όταν το έδαφος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας, ήρθε η ώρα να πετάξουμε με τα φτερά μας».
«Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον άνεμο, αλλά μπορούμε να προσαρμόσουμε τα πανιά μας».
«Mετά το σκοτάδι και την παγωνιά της καρδιάς θα έρθει μια μέρα γεμάτη φως, γεμάτη αγάπη».
Κρατήστε αυτές τις εικόνες στην καρδιά σας και θα νοιώσετε υπέροχα.


Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Τα συναισθήματα του ανθρώπου – Παραμύθι




Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τι είναι το κρυφτό;».
Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιάφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γεναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. ΤοΨέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και το Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«….1000″ μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ  μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.


Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Τα χρυσαφένια λέπια του κροκόδειλου




«…Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες; Μην απαντάς: Άντρες. Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας; Συγκεντρώνομαι. Άντρας είναι ένας, όταν είναι άντρας μου, λέω. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.

-Υπάρχουν εν τούτοις κι άλλα, μικρά και ανάξια, δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που ορίζουν τον άντρα, με ειρωνεύτηκε (νομίζω) η γυναίκα.
-Αυτά δεν με αφορούν, αλλά αν θες…
Κατ” αρχήν ο άντρας καπνίζει και πίνει. Το έλεγε η γιαγιά μου, ήταν αλάνθαστη η γριά. Ύστερα δεν τον πιάνουν κότσο εκεί που πιάνουν εσένα. Σου λέει: «Άσε θα πάω εγώ να τους μιλήσω». Ακόμα και αν είναι ενάμιση μέτρο άντρας, πρέπει να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα πως μπορεί και να τους δείρει στην εφορία.

…Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι στο μπουντουάρ και κάνεις νύχι. Που εκείνη την ώρα τίποτε δεν θέλεις να σε διασπάσει. Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου λέει: «Εδώ υπόγραψε. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε τυχαία). Εδώ, παιδί μου, σου λέω, πάνω από τη γραμμούλα…» Εκείνη την ώρα -καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις- σαν να σου δίνει ένα υποχθόνιο σήμα, ώστε να αρχίσεις να κάνεις γυναικεία: «πού να υπογράψω άντρα; Εδώ; Κάτσε να στεγνώσει πρώτο το νύχι, μην κάνω μουντζαλιά και δεν το παίρνουνε».
Τότε ο σωστός άντρας θα πει: «Άσε καλύτερα. Υπογράφω εγώ. Και θα γίνει πλαστογράφος… Το κάνει για να μην χαλάσεις το πεντικιούρ; Επειδή σε περνάει για τελείως ηλίθια; Επειδή αταβιστικά κάτι τον σπρώχνει;
Το συμπέρασμα είναι ένα: αυτή η κατάσταση σε βολεύει, γυναίκα. Άρα ο άντρας είναι ο σωστός. Βεβαίως, για να μη σε ξεγελάω, όλα αυτά τα πρακτικά μπορώ, αν ασκηθώ, να τα κάνω και μόνη μου. Αλλά είναι αυτή η άχαρη διανομή, η διανομή που ονειρεύτηκα; «Που προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανείς δεν σε φροντίζει;» Σαίξπηρ, κουκλάκι μου…
…»Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα». Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα… Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το «δεν ήπιες νερό όλη μέρα». Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα: «Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο» – καταλήγω:
Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ” αφήνει να ξεραθείς… Να μαραθείς, είπα. Να ξεραθείς -είπε αυτή- και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει.
…»Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε…»

Μαλβίνα Κάραλη

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

"Τί είναι αγάπη" Απίστευτες απαντήσεις από μικρά παιδιά




 

Τόνια, 6 ετών
"Όταν η γιαγιά είχε αρθρίτιδα, δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι, της τα έβαφε ο παππούς μου, παρότι κι αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του"

Βασίλης, 4 ετών
"Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον"

Κάρολος, 5 ετών
"Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του"

Χριστίνα, 6 ετών
"Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη"

Λευτέρης, 4 ετών
"Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε"


Δανιήλ, 7 ετών
"Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλον και να μιλάτε. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία"

Αιμιλία, 8 ετών
"Αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα. Αν σταματήσεις το άνοιγμα... θʼ ακούσεις την αγάπη"

Πάνος, 7 ετών
"Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλο που δεν χωνεύεις"

Τζένη, 8 ετών
"Αγάπη είναι όταν λες σʼ ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα"

Θωμάς, 7 ετών
"Σε μία σχολική εκδήλωση και πριν παίξω πιάνο, μʼ έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος"

Μαρία, 8 ετών
"Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απʼ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο"

Κλαίρη, 6 ετών
"Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό"

Έχετε λόγια?

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Τι θαύματα κάνει η αγάπη.... - Το έλατο





Κάπου δεκατέσσερα χρόνια πριν, αγόρασα για τα Χριστούγεννα ένα μικρό αληθινό έλατο σε γλάστρα και όταν πέρασαν οι γιορτές, με τη βοήθεια του κηπουρού που υπήρχε τότε, το βγάλαμε προσεκτικά από τη γλάστρα ώστε να μην κοπούν οι ρίζες και να μπορέσουμε να το φυτέψουμε.
- Τζάμπα ο κόπος μας, είπε ο κηπουρός μόλις το βγάλαμε από τη γλάστρα.
- Γιατί; τον ρωτάω.
- Δεν βλέπεις που δεν έχει καθόλου ρίζες, δεν πρόκειται να πιάσει.
- Όχι, θα το φυτέψουμε, επέμενα εγώ. Θα του μιλάω κάθε μέρα και θα πιάσει.
- Χα, χα, χα… γέλασε ο κηπουρός ειρωνικά.
Έλα ρε «Παραμυθά», αυτά να τα λες στις ιστορίες που λες στα παιδιά, αλλά όχι και ν’ αρχίσεις να τα πιστεύεις κι ο ίδιος.
- Δεν μου λες; τον ρωτάω. Εσύ που ‘σαι και κηπουρός, έχεις διαβάσει ένα βιβλίο που λέγεται: «Η μυστική ζωή των φυτών»;
- Έλα τώρα… Χρειάζεται να διαβάσω αυτά τα «ούφο» που διαβάζεις εσύ για να ξέρω ότι ένα δεντράκι από γλάστρα χωρίς ρίζες, δεν πρόκειται να πιάσει;
Αδιαφόρησα για την άποψή του και τον έβαλα να το φυτέψει.
- Σε καμιά δεκαριά μέρες θα έχει μαραθεί, μου είπε με αυτοπεποίθηση και το φύτεψε.
Από κείνη την ημέρα άρχισα κάθε μέρα να ποτίζω ο ίδιος το ελατάκι και να του… μιλάω.

Του έλεγα ότι είμαστε φίλοι κι ότι αν πεθάνει θα στενοχωρηθώ πολύ. Κάποιες φορές του χάιδευα την κορφή του, ενώ άλλοτε το αγκάλιαζα. Ναι, τι γελάτε; Μου έφτανε τότε μέχρι τη μέση μου και χωρούσε όλο στην αγκαλιά μου.
Στις δέκα μέρες δεν είχε μαραθεί, όπως είχε προφητέψει ο κηπουρός. Και όχι μόνο στις δέκα μέρες, αλλά ούτε στις δέκα εβδομάδες, ούτε στους δέκα μήνες. Τώρα πια δεν του μιλούσα κάθε μέρα – αυτό το είχα κάνει τον πρώτο μήνα μόνο – αλλά το είχα στο νου μου συνέχεια και που και που πήγαινα και του χάιδευα κάποιο κλαρί.
- Να το σκίσεις το δίπλωμα του γεωπόνου σαχλαμάρα, πείραζα τον κηπουρό που ήταν και σπουδαγμένος όχι μόνο εμπειρικός κηπουρός.
- Τι να σου πω βρε παιδάκι μου, έλεγε με απορημένο βλέμμα, πρώτη φορά πέφτω έξω. Αλλά δεν έχει να κάνει με το που του μιλάς…
- Ναι, μωρέ – απαντούσα εγώ ειρωνικά – είναι επειδή το χώμα είναι πολύ καλό…
Να, όμως, που στο χρόνο πάνω ο κηπουρός βρήκε την ευκαιρία να θριαμβεύσει: η κορφή του έλατου μαράθηκε!
- Ε, τώρα πάει, μου είπε χαιρέκακα ο κηπουρός δεν υπάρχει περίπτωση έλατο που μαραίνεται η κορφή του να ζήσει.
Πήγα να σκάσω από τη στενοχώρια μου. Σαν να αρρώστησε το παιδί μου.
Κάθε πρωί πριν φύγω το πότιζα και το χάιδευα και τα απογεύματα του μιλούσα: «Γιατί βρε μωρό μου; Τι σ’ έπιασε τώρα και θέλεις να μαραθείς;»
- Να το ξεριζώσω, να βάλω αυτή τη λεύκα που έφερα, με ρώτησε μετά από καμιά εβδομάδα ο κηπουρός, καθώς είχε το έλατο αρχίσει να μαραίνεται όλο και πιο κάτω.
- Τη λεύκα να τη βάλεις εκεί που ξέρεις, του είπα.
Κι άρχισα να μιλάω πιο πολύ στο ελατάκι και να το χαϊδεύω. Ύστερα από καμιά εβδομάδα, πρόσεξα ότι είχε σταματήσει να κατεβαίνει η αρρώστια της κορφής προς τα κάτω.
Και κοιτάζοντας προσεκτικά τις επόμενες μέρες, πρόσεξα ότι άρχισαν να βγαίνουν μικρές τρυφερές πράσινες βελόνες στον κορμό. Σε μία εβδομάδα οι ανοιχτοπράσινες βελόνες είχαν γίνει ένα τρυφερό κλαράκι. Το έλατο, λες και έκανε μόνο του «μπάι πας», έφτιαξε μια άλλη κορφή.
Και ακόμα και σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, όταν προσέξεις από μια ορισμένη πλευρά τον κορμό του, θα δεις ότι από ένα σημείο και μετά είναι σαν να στραβώνει και μετά συνεχίζει προς τα πάνω, λίγα χιλιοστά πιο ‘κει.
Ο κηπουρός ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έπαιξαν ρόλο τα χάδια μου, οι κουβέντες και οι αγκαλιές που έκανα στο δέντρο, για να φτιάξει μια καινούργια κορφή και να ζήσει.
Νίκος Πιλάβιος - O Παραμυθάς


Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Τι μας διδάσκουν τα δέντρα για τη ζωή




«Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι  όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί  μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται  στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για  ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το  δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο. 
Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι  ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες  που έχει υπομείνει. Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.
Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής.
To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι  ζωή από την αιώνια ζωή. Μοναδικά είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, το μικρότερο φύλλο στα κλαδιά μου, αλλά και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου. Έγινα για να σχηματοποιήσω  και να αποκαλύψω την αιωνιότητα στη μικρότερη μου λεπτομέρεια.”
To δέντρο λέει:  Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε άνοιξη σπέρνονται  από μένα. Ζω μέχρι τέλος για το μυστικό του σπόρου μου, και  δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Μ αυτή την αλήθεια ζω.”
Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδαριώδεις σκέψεις. . . . Το σπίτι δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά .
Ενώ τα δέντρα θροίζουν το βράδυ, ενώ είμαστε  ανήσυχοι μέσα στις δικές μας παιδαριώδεις σκέψεις: Τα δέντρα έχουν μακρές σκέψεις, μεγάλες και ξεκούραστες αναπνοές,  όπως έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις δικές μας. Όσο εμείς δεν τ ακούμε, παραμένουν σοφότερα από εμάς. Αλλά όταν μάθουμε πώς να ακούμε τα δέντρα,  η στενότητα η ταχύτητα και η παιδική βιασύνη των σκέψεών μας,  θα αντικατασταθούν από ανείπωτη χαρά. Όποιος έχει μάθει πώς να ακούει τα δέντρα δεν θέλει πλέον να είναι ένα δέντρο. Δεν θέλει να είναι τίποτα εκτός από αυτό που είναι.»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Hermann Hesse: «Bäume: Betrachtungen und Gedichte»


Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση




Επισκέπτεται κάποιος έναν σοφό και του λέει: “Θέλω να μου διδάξεις τη σοφία σου, θέλω να γίνω σοφός. Θέλω κάθε στιγμή να μπορώ να παίρνω τη σωστή απόφαση. Τι πρέπει να κάνω για να ξέρω ποια είναι η κατάλληλη αντίδραση σε κάθε κατάσταση;”
Τότε, του λέει ο σοφός:
“Αντί να σου απαντήσω σ’ αυτό που ρωτάς, θα σου κάνω μια ερώτηση: Βγαίνουν από μια καμινάδα δύο άντρες. Το πρόσωπο του ενός είναι μουντζουρωμένο, του άλλου το πρόσωπο είναι καθαρό. Ποιός από τους δύο θα πάει να πλύνει το πρόσωπό του;”
“Ε, καλά, είναι ολοφάνερο” λέει ο άντρας, “θα πάει να πλυθεί εκείνος που το πρόσωπό του είναι βρώμικο”.
Και ο σοφός απαντάει:
“Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”
Φεύγει ο άντρας, συλλογίζεται επί δεκαπέντε μέρες κι επιστρέφει ικανοποιημένος για να πει στον σοφό:
“Τι ανόητος που ήμουν! Τώρα κατάλαβα: θα πάει να πλυθεί αυτός που το πρόσωπό του είναι καθαρό. Γιατί αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, οπότε σκέφτεται ότι και το δικό του θα είναι βρώμικο. Γι’ αυτό θα πάει να το πλύνει. Αντίθετα, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι καθαρό και θεωρεί πως και το δικό του πρέπει να είναι καθαρό. Γι’ αυτό δεν θα πάει να πλυθεί.”
Πολύ ωραία” σχολιάζει ο σοφός, “ωστόσο, η εξυπνάδα και η λογική δεν μπορούν πάντοτε να σου δώσουν μια συνετή απάντηση σχετικά με κάποια κατάσταση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”
Φεύγει ο άντρας και πηγαίνει στο σπίτι του για να σκεφτεί. Αφού περνούν άλλες δεκαπέντες μέρες, επιστρέφει και λέει στον σοφό:
“Τώρα ξέρω! Και οι δύο θα πλύνουν τα πρόσωπά τους.Αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο, βλέποντας ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, νομίζει ότι και το δικό του είναι βρώμικο και γι’ αυτό πάει να πλυθεί. Από την άλλη, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέποντας τον άλλο να πλένει το πρόσωπό του θα σκεφτεί ότι και το δικό του το πρόσωπο είναι βρώμικο, οπότε θα πάει κι αυτός να πλυθεί”
Ο σοφός κάνει μια παύση και μετά προσθέτει:
“Η αναλογία και η αντιστοιχία δεν σε βοηθάνε πάντοτε να φτάσεις στην σωστή απάντηση”
“Δεν καταλαβαίνω” λέει ο άντρας.
Ο σοφός τον κοιτάζει καλοσυνάτα και του λέει:
“Πως γίνεται να κατεβούν δύο άντρες από την καμινάδα και ο ένας να βγει με βρώμικο πρόσωπο ενώ ο άλλος με το πρόσωπο καθαρό;”
Τις περισσότερες φορές, για να βρεις τη σωστή απάντηση το μόνο που χρειάζεται είναι κοινή λογική. Είναι η κοινή λογική που, χωρίς αμφιβολία, μας φωνάζει από το εσωτερικό μας εγώ που είναι πιο σοφό: “χρησιμοποίησε ό,τι έχεις για να ενισχύσεις τη δυνατότητά σου να φτάσεις εκεί που θέλεις!”
Όλα αυτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ονομάζονται βοηθήματα.
΄Οπως η ροή ενός ποταμού ακολουθεί την κοίτη πάνω στην οποία κυλάει το ποτάμι, έτσι η πορεία μιας ζωής είναι ο δρόμος απ΄όπου περνάει αυτή η ζωή . Από αυτήν την άποψη, κάθε μέσο που σου επιτρέπει να ξαναπάρεις τον δρόμο, να ανακτήσεις την πορεία σου, να ξαναβρείς το μονοπάτι ή να βρεις νέες διεξόδους μπροστά στις καταστάσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις, είναι βοήθημα.
Στη ζωή μας συναντάμε εμπόδια που δυσκολεύουν την πορεία μας. Αν θέλει κανείς να προχωρήσει, πρέπει να καθαρίσει τον δρόμο για να συνεχίσει ή να βρει άλλον δρόμο ν’ ακολουθήσει. Είναι ενδιαφέρον ότι ο όρος “recurso” (βοήθημα, μέσο επίτευξης σκοπού), συνδέεται ετυμολογικά με το ρήμα “recurrir” (καταφεύγω), ένας συσχετισμός που, στην πραγματικότητα, πολλοί δεν θα τον έκαναν εύκολα.
Το βοήθημα είναι ένα εσωτερικό ή εξωτερικό στοιχείο στο οποίο καταφεύγουμε. Πρέπει να ανασύρεις από την παρακαταθήκη σου το εργαλείο που έχεις φυλαγμένο για να πετύχεις ένα συγκεκριμένο στόχο, που μπορεί να είναι να απολαύσεις κάτι, να βρεις τη λύση σε μια δυσκολία, να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο, να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, να λύσεις ένα πρόβλημα.
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ – JORGE BUCAY


Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Σκύλος και άνθρωπος





Ο ερχομός ενός κουταβιού ή ενός μεγαλύτερου σκύλου στο σπίτι και η «υιοθέτησή» του από την οικογένεια μπορεί να γίνει η απαρχή μιας ζεστής και στοργικής σχέσης, κυρίως για τα παιδιά. Η συμβίωση με τον «πιο πιστό φίλο του ανθρώπου» θα εμπλουτίσει τον ψυχικό κόσμο του παιδιού σας με μοναδικές εμπειρίες και βιώματα.
Το μικρό θα μάθει να ζει και να επικοινωνεί με ένα τρυφερό πλάσμα, που εκφράζει έντονα τα συναισθήματά του, δένεται πολύ ευκολότερα από τα άλλα ζωάκια με το μικρό του σύντροφο και αναπτύσσει δυνατούς δεσμούς αφοσίωσης, στοργής και προστατευτικότητας μαζί του. Το παιδί γίνεται ευαίσθητος δέκτης των εκδηλώσεων του τετράποδου φίλου του και μαθαίνει ν’ανταποδίδει τα δικά του συναισθήματα με εκφραστικότητα και γεναιοδωρία.
Μπαίνει όμως – πάντα με την καθοδήγηση του γονιού – και στη διαδικασία να κατανοήσει την έννοια και την πρακτική της υπευθυνότητας, αφού τα σκυλάκια έχουν ανάγκες κι απαιτούν σε καθημερινή βάση την ανθρώπινη φροντίδα και την ανθρώπινη παρουσία. Πέρα από την καθημερινή ρουτίνα της διατροφής και της υγιεινής τους, τα σκυλάκια είναι πλάσματα που έχουν ανάγκη το παιχνίδι, τη βόλτα και την ανθρώπινη επαφή, και γίνονται δυστυχισμένα αν παραμεληθούν και τους λείψει η αγκαλιά και το χάδι.
Έτσι το παιδί μαθαίνει σε καθημερινή πρακτική να οργανώνει το χρόνο και τις υποχρεώσεις του απέναντι στο σκυλάκι του, φροντίζοντας για το φαγητό και το του, το βούρτσισμα του τριχώματός του, τη βόλτα και το παιχνίδι του. Μάλιστα, το πιτσιρίκι σας όχι μόνο θ’απολαμβάνει όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά και θα νιώθει χρήσιμο κι ωφέλιμο στο μικρό του φίλο.
Ακόμη, με το να αναλάβει τη βόλτα και το παιχνίδι του σκύλου του στο πάρκο της γειτονιάς, θα γίνει πιο κοινωνικό, βρίσκοντας νέους φίλους που αγαπούν κι αυτοί τα ζωάκια. Σε κάθε περίπτωση, η συντροφιά ενός παιχνιδιάρικου σκυλιού είναι πραγματικά πολύτιμη για τα περισσότερα συνεσταλμένα παιδιά, αφού έτσι μυούνται στη χαρά του παιχνιδιού και της κίνησης, εξωτερικεύοντας αβίαστα τα συναισθήματά τους.
Εξάλλου, όπως λένε και οι ψυχολόγοι, η παιδική ηλικία είναι πάντα πιο ευτυχισμένη όταν συντροφεύεται από τους αξιολάτρευτους και πιστούς αυτούς τετράποδους φίλους…


Της Χριστίνας Μπαλτά – Πούλιου, για το Ανοιξιάτικο παζάρι ΣΩ.ΖΩ. 

Δασκάλας – Μέλους Ζωοφιλικού Σωματείου