Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Μια αγελάδα μια φορά…Μέρος Α



Ο δάσκαλος περπάτησε αργά προς την αγελάδα, η οποία ήταν δεμένη σε έναν ασταθή φράχτη είκοσι μέτρα περίπου από το σπίτι. Όταν βρέθηκαν περίπου ένα βήμα από το ζώο, έβγαλε ένα στιλέτο από τη θήκη που κουβαλούσε. Ο μαθητής παραξενεύτηκε. Όταν ο γέροντας ύψωσε ξαφνικά το χέρι του, ο νέος σοκαρίστηκε συνειδητοποιώντας τι επρόκειτο να συμ­βεί. Παρακολουθούσε, χωρίς να μπορεί να πιστέψει στα μάτια του, τον δάσκαλό του να κόβει τον λαιμό της αγελάδας με μια γρήγορη κίνηση. Το μοιραίο πλήγμα έκανε το ζώο να καταρ­ρεύσει σιωπηλά στο έδαφος.
Ο μαθητής βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους αμηχανίας. «Τι έκανες δάσκαλε;» είπε ψιθυρίζοντας με αγωνία για να μην ξυπνήσει την οικογένεια. «Πώς μπόρεσες να σκοτώσεις το κα­κόμοιρο το ζώο; Τι είδους μάθημα είναι αυτό που θα ρημάξει την οικογένεια; Αυτή ήταν η μόνη περιουσία τους. Τι θα απο­γίνουν τώρα;»
Χωρίς να δείχνει προβληματισμένος από την ανησυχία του νέου και αγνοώντας τις ερωτήσεις, ο δάσκαλος προχώρησε, αφήνοντας πίσω του τη μακάβρια σκηνή, εμφανώς αδιάφο­ρος για τη μοίρα που περίμενε τη φτωχή οικογένεια μετά την απώλεια του ζώου. Μπερδεμένος ακόμα, ο μαθητής ακολού­θησε τον δάσκαλο καθώς συνέχιζαν το ταξίδι τους.
Κι έτσι κι έγινε. Αυτή η φτωχή οικογένεια έπρεπε να αντι­μετωπίσει μια αβέβαιη ζωή γεμάτη δυσκολίες και την πιθανότητα μιας ακόμη μεγαλύτερης μιζέριας.
Τις επόμενες μέρες, η τρομακτική ιδέα ότι η οικογένεια θα πέθαινε της πείνας χωρίς την αγελάδα της στοίχειωνε τον μα­θητή. Τι άλλο θα μπορούσε να συμπεράνει μετά την απώλεια της μοναδικής πηγής τροφής; Αυτές οι σκέψεις τον βασάνιζαν για μήνες. Περισσότερο απ’ όλα όμως ένιωθε απογοητευμέ­νος με τον εαυτό του που ποτέ δε ρώτησε τον δάσκαλό του για τα γεγονότα εκείνου του φρικτού πρωινού.
Ένας χρόνος πέρασε, και ένα απόγευμα ο δάσκαλος πρό­τεινε στον μαθητή να επιστρέψουν στο μικρό χωριό για να δουν τι είχε απογίνει η οικογένεια. Η αναφορά και μόνο του επεισοδίου που θα νόμιζε κανείς ότι είχε λησμονηθεί προ πολ­λού ήταν αρκετή για να ξυπνήσει τις ζωντανές μνήμες ενός μαθήματος που, ακόμα και μετά από τόσο καιρό, ο νέος δεν είχε πλήρως καταλάβει.
Για μια ακόμα φορά, ο νους του κατακλύστηκε από σκέ­ψεις για τη φτωχή οικογένεια και τον ρόλο που είχε παίξει ο ίδιος στη μοίρα τους. Τι να είχαν απογίνει; Επέζησαν μετά απ’ αυτό το βαρύ πλήγμα; Μπόρεσαν να ξεκινήσουν μια καινού­ρια ζωή; Θα μπορούσε να τους αντικρίσει μετά απ’ αυτό που είχε γίνει; Παρά τις ενοχλητικές αυτές σκέψεις δέχτηκε απρό­θυμα, και με μισή καρδιά ξεκίνησε το ταξίδι που θα έριχνε φως στο θλιβερό επεισόδιο του περασμένου χρόνου.
Μετά από πολλές μέρες ταξιδιού, οι δύο άντρες έφτασαν στο χωριό. Έψαχναν μάταια για το σπίτι. Ο γύρω χώρος έμοια­ζε ίδιος, αλλά η καλύβα στην οποία είχαν περάσει το βράδυ τους πριν από έναν χρόνο δεν υπήρχε πια. Αντιθέτως, ένα και­νούριο και πολύ ωραιότερο σπίτι είχε χτιστεί στο ίδιο σημείο. Σταμάτησαν και κοίταξαν προς όλες τις κατευθύνσεις για να βεβαιωθούν ότι πράγματι βρίσκονταν στο σωστό μέρος.
Ο νέος φοβόταν ότι ο θάνατος του ζώου είχε σταθεί ένα πλήγμα που η φτωχή οικογένεια ήταν δύσκολο να ξεπεράσει. Ίσως να τους είχαν διώξει από το σπίτι και μια άλλη οικογένεια με λίγο καλύτερη τύχη να είχε πάρει τη γη τους και να έχτισε αυτό το καινούριο σπίτι. Τι άλλο θα μπορούσε να τους είχε συμβεί; Ίσως η ντροπή να τους είχε κάνει να φύγουν.
Ενώ αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στον νου του, ταλαντευό­ταν μεταξύ δύο αποφάσεων: να βρει τι είχε συμβεί στην οικο­γένεια ή απλώς να συνεχίσει τον δρόμο του, αποφεύγοντας το δυσάρεστο έργο της επιβεβαίωσης των χειρότερων υποψιών του. Επέλεξε να μάθει -έπρεπε να μάθει- και έτσι χτύπησε την πόρτα και περίμενε.
Μετά από λίγο, ένας πολύ ευχάριστος άντρας φάνηκε στην πόρτα. Στην αρχή ο μαθητής δεν τον αναγνώρισε. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξη του όταν συνειδητοποί­ησε ότι ήταν το ίδιο άτομο που τους είχε προσφέρει καταφύ­γιο πριν από έναν χρόνο. Ήταν σίγουρα ο ίδιος άντρας, αλλά κάτι είχε αλλάξει πάνω του. Φορούσε καθαρά ρούχα και ήταν πολύ περιποιημένος. Ήταν χαμογελαστός και το βλέμμα του είχε μια λάμψη. Ήταν σαφές ότι κάτι αρκετά σημαντικό είχε συμβεί στη ζωή του.
Ο νεαρός μαθητής σχεδόν δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Πώς ήταν δυνατόν; Τι θα μπορούσε να είχε συμβείμέσα σε έναν χρόνο; Χαιρέτησε αμέσως τον άντρα και χωρίς να χάσει καιρό άρχισε να τον ρωτά για την καλή τύχη που προφα­νώς είχε χτυπήσει την πόρτα στον ίδιο και την οικογένειά του.
«Πριν από μόλις έναν χρόνο, κατά τη σύντομη παραμονή μας εδώ», είπε ο νέος, «φάνηκε ότι ζούσατε κάτω από τις πιο δυσμενείς και απελπιστικές συνθήκες. Σας παρακαλώ, πείτε μου τι συνέβη από τότε και τα πράγματα άλλαξαν τόσο πολύ. Ποια ήταν η αιτία της καλής σας τύχης;»
Ανύποπτος για το γεγονός ότι οι δύο ταξιδιώτες ήταν υπεύ­θυνοι για τη σφαγή της αγελάδας του, ο άντρας τούς προσκά­λεσε μέσα και μοιράστηκε μαζί τους μια απίστευτη ιστορία – μια ιστορία που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του νέου.
Τους διηγήθηκε ότι, συμπτωματικά, την ίδια μέρα που εί­χαν φύγει, κάποιος παλιάνθρωπος, που πιθανότατα ζήλευε τη λιγοστή τους τύχη, είχε σφαγιάσει άγρια το κακόμοιρο ζώο.
«Πρέπει να ομολογήσω», είπε ο άντρας, «ότι η πρώτη μας αντίδραση ήταν η πλήρης απελπισία και το άγχος. Για πολύ καιρό, το γάλα της αγελάδας ήταν ο μόνος μας πόρος. Εκτός απ’ αυτό, το ζώο ήταν η μόνη μας περιουσία· η ζωή μας εξαρ­τιόταν απ’ αυτήν. Η αγελάδα ήταν το επίκεντρο της καθημερι­νής μας ύπαρξης και, ειλικρινά, η κατοχή της και μόνο μας έδι­νε μια αίσθηση ασφάλειας και έτσι κερδίζαμε και τον σεβα­σμό των γειτόνων μας.
»Λίγο μετά από εκείνη την τραγική μέρα, συνειδητοποιή­σαμε ότι, αν δεν κάναμε κάτι, θα πηγαίναμε γρήγορα από το κακό στο χειρότερο. Είχαμε φτάσει στον πάτο χωρίς το ζώο. Χρειαζόμασταν τροφή για εμάς και τα παιδιά μας. Καθαρίσαμε λοιπόν μια μικρή έκταση γης πίσω από το σπίτι και φυτέψαμε μερικούς σπόρους λαχανικών. Έτσι, καταφέραμε να επιβιώ­σουμε τους πρώτους μήνες μετά την τραγική μέρα.
»Μετά από λίγο καιρό, συνειδητοποιήσαμε ότι ο μικρός κή­πος παρήγε περισσότερα λαχανικά απ’ όσα χρειαζόμασταν εμείς οι ίδιοι. Σκεφτήκαμε ότι, αν μπορούσαμε να πουλάμε τα υπόλοιπα στους γείτονές μας, θα είχαμε τη δυνατότητα να αγο­ράσουμε περισσότερους σπόρους. Έτσι κι έγινε, και σύντομα υπήρχε αρκετή τροφή για μας και πολύ περισσότερη για να πουλήσουμε στην αγορά της πόλης».
«Έτσι συνέβη!» είπε με ενθουσιασμό ο άντρας. «Για πρώτη φορά στη ζωή μας, είχαμε κάποια χρήματα για τροφή και ρού­χα. Από κει και πέρα ξέραμε ότι υπήρχε ελπίδα για μια και­νούρια ζωή, μια ζωή που δε φανταζόμασταν και δεν ονειρευ­όμασταν ότι θα ήταν δυνατή.
»Τον τελευταίο μήνα μπορέσαμε να χτίσουμε αυτό το μι­κρό σπίτι. Είναι σαν η απώλεια της αγελάδας να μας άνοιξε τα μάτια για μια καινούρια και ευτυχισμένη ζωή».
Ο νέος ένιωσε κατάπληκτος από την ιστορία. Τελικά, κα­τάλαβε το μάθημα που ο αγαπημένος του δάσκαλος ήθελε να του διδάξει. Ήταν φανερό ότι ο θάνατος της αγελάδας δεν ήταν στην ουσία το τέλος της οικογένειας, όπως ο ίδιος φοβόταν, αλλά η αρχή μιας καινούριας ζωής γεμάτης από καλύ­τερες ευκαιρίες.
Ο δάσκαλος, που παρέμενε σιωπηλός σε όλη τη διάρκεια της επιβλητικής ομολογίας, πήρε τον μαθητή του παράμερα και ρώτησε: «Πιστεύεις ότι η οικογένεια θα είχε επιτύχει τόσο πολλά τον τελευταίο χρόνο αν είχε ακόμα την αγελάδα της;»
«Μάλλον όχι», απάντησε ο νέος χωρίς δισταγμό.
«Τώρα καταλαβαίνεις; Η αγελάδα που τόσο αγαπούσαν και περιποιούνταν ως πολύτιμη περιουσία ήταν αυτή που στην πραγματικότητα τους κρατούσε δέσμιους σε μια ζωή φτώχειας και μετριότητας. Τους παρηγορούσε η ιδέα ότι η αγελάδα τους προστάτευε από τη συντριβή. Αλλά μόνο όταν έχασαν αυτή την ψεύτικη ασφάλεια αναγκάστηκαν να στρέψουν το βλέμμα τους προς μια νέα κατεύθυνση».
«Με άλλα λόγια, η αγελάδα, την οποία οι γείτονες θεωρού­σαν ευλογημένη, τους έκανε να νιώθουν ότι δε ζούσαν μέσα στην απόλυτη φτώχεια, ενώ στην ουσία ζούσαν μέσα σε από­λυτη μιζέρια», παρατήρησε ο μαθητής.
«Ακριβώς», απάντησε ο γέροντας. «Αυτό συμβαίνει όταν πείθεις τον εαυτό σου ότι το λίγο που έχεις είναι παραπάνω κι από αρκετό. Η σκέψη αυτή από μόνη της γίνεται μια βαριά αλυσίδα που σε εμποδίζει να αναζητήσεις κάτι καλύτερο. Η υποχωρητικότητα αρχίζει να κυβερνά τη ζωή σου. Μαθαίνεις να αποδέχεσαι τις καταστάσεις, παρόλο που δεν είσαι καθό­λου ικανοποιημένος απ’ αυτές. Ξέρεις ότι δεν είσαι ευτυχι­σμένος με τη ζωή σου, αλλά δεν είσαι και τελείως δυστυχι­σμένος. Είσαι απογοητευμένος με τη ζωή που αντιμετωπίζεις, αλλά δε σε ενοχλεί τόσο ώστε να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Βλέπεις πόσο τραγικό είναι αυτό;
»Όταν έχεις μια δουλειά που δε σου αρέσει, που ποτέ δε θα σου επιτρέψει να ικανοποιήσεις τις πιο βασικές σου ανάγκες και δε σου παρέχει προσωπική ικανοποίηση ή τη ζωή που επι­θυμείς, η απόφαση να παραιτηθείς και να βρεις μια καλύτερη δουλειά είναι εύκολη. Αλλά όταν αυτή η δουλειά σου επιτρέ­πει να πληρώνεις τα χρέη, να επιβιώνεις ή ακόμα και να απο­λαμβάνεις μικρές ανέσεις, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα του να είναι ικανοποιημένος που τουλάχιστον έχεις κάτι. Άλλωστε, η λογική σού λέει ότι κάποιοι άνθρωποι θα ήταν ευ­γνώμονες για αυτή τη δουλειά.
»Όπως συνέβαινε και με την αγελάδα, αυτή η στάση θα σε κρατάει πάντα πίσω. Αν δεν απαλλαγείς απ’ αυτήν, δε θα μπορέσεις ποτέ να βιώσεις κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήδη γνω­ρίζεις. Θα καταδικαστείς να είσαι ισόβιο θύμα των περιορισμών που εσύ ο ίδιος επέβαλες στην ύπαρξή σου. Είναι σχεδόν σαν να έχεις αποφασίσει να κλείσεις τα μάτια σου στην αφετηρία της διαδρομής και να προσεύχεσαι για το καλύτερο».
Ο μαθητής στεκόταν χαμένος στις σκέψεις του.Ήταν εντυ­πωσιασμένος από τις παρατηρήσεις του δασκάλου του και άρ­χισε να βλέπει το προφανές. «Όλοι έχουμε αγελάδες στη ζωή μας. Κουβαλάμε το βαρύ φορτίο των λανθασμένων πεποιθή­σεων, των προφάσεων, των φόβων και των δικαιολογιών μας. Το τραγικό είναι ότι όλοι αυτοί οι περιορισμοί, που επιβάλλου­με στον εαυτό μας, μας κρατούν δέσμιους μιας μέτριας ζωής».
«Όχι μόνο αυτό», πρόσθεσε ο γέροντας. «Πολλοί άνθρωποι διατηρούν και προβάλλουν πεισματικά τις προφάσεις που αφορούν το γιατί δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή που πάντα ονειρεύονταν. Κατασκευάζουν σχεδόν πιστευτές δικαιολογίες για να εξηγήσουν στους άλλους τις καταστάσεις και ύστερα συνεχίζουν να ζουν μια ζωή εσωτερικής ταραχής, καθώς συ­νειδητοποιούν ότι αυτές οι εξηγήσεις, αν και πειστικές για τους άλλους, δεν έχουν καμία αξία για τους ίδιους».
«Τι υπέροχο μάθημα», αναλογίστηκε ο νέος, αρχίζοντας άμεσα την καταγραφή των δικών του αγελάδων.
Κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου ταξιδιού, εξέτασε προσε­κτικά τους περιορισμούς που είχε θέσει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Υποσχέθηκε να εξαλείψει όλες εκείνες τις πε­ποιθήσεις που τον κρατούσαν δέσμιο μιας μέτριας ύπαρξης και τον εμπόδιζαν να αξιοποιήσει το πλήρες δυναμικό του.
Αναμφίβολα, σκέφτηκε, εκείνη η μέρα σημάδεψε το ξεκί­νημα μιας νέας ζωής, μιας ύπαρξης ελεύθερης από αγελάδες.

Από το βιβλίο «Μια αγελάδα, μια φορά… » 

του ΔΡ. ΚΑΜΙΛΟ ΚΡΟΥΖ – εκδόσεις Πατάκη.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Μια αγελάδα μια φορά…



Μια φορά κι έναν καιρό, ένας σοφός δάσκαλος ήθελε να δι­δάξει σε έναν μαθητή του τα μυστικά της ευτυχισμένης και επιτυχημένης ζωής. Γνωρίζοντας τα πολλά περιττά εμποδία και τις δυσκολίες που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετω­πίζουν στην αναζήτηση της ευτυχίας, σκέφτηκε ότι στο πρώτο μάθημα θα έπρεπε να του εξηγήσει γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι ζουν μέτριες και συνηθισμένες ζωές.
Άλλωστε, σκέφτηκε ο γέροντας, πολλοί άνθρωποι δείχνουν αδύναμοι να ξεπεράσουν τα κωλύματα που παρεμποδίζουν την επιτυχία τους και καταλήγουν να ζουν μια μη ικανοποιητική και μετά βίας ανεκτή ζωή. Ο δάσκαλος ήξε­ρε ότι, για να κατανοήσει ο νέος αυτό το πολύ σημαντικό μά­θημα, θα έπρεπε να δει με τα ίδια του τα μάτια τι συμβαίνει όταν επιτρέπουμε στη μετριότητα να κυβερνά τη ζωή μας.
Για να διδάξει αυτά τα σημαντικά μαθήματα, αποφάσισε να κάνουν ένα ταξίδι με τον μαθητή του και να επισκεφθούν ένα από τα πιο φτωχά χωριά της επαρχίας τους. Αθλιότητα και εγκατάλειψη επικρατούσε σε ολόκληρη την περιοχή και οι κά­τοικοι έδειχναν να έχουν συμβιβαστεί με την τύχη τους.
Λίγο μετά την άφιξή τους, ο δάσκαλος ζήτησε από τον νέο να τον βοηθήσει να βρουν το πιο φτωχικό σπίτι στην περιοχή. Εκεί θα έμεναν το βράδυ.
Αφού περπάτησαν για λίγο, έφτασαν στα περίχωρα. Κι εκεί, στη μέση του πουθενά, οι δύο άντρες σταμάτησαν μπροστά στην πιο ρημαγμένη και μικρή καλύβα που είχαν δει ποτέ στη ζωή τους.
Το οίκημα, που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, ήταν χτισμέ­νο στην πιο μακρινή άκρη μιας μικρής ομάδας σπιτιών. Αναμφίβολα,  ήταν της πιο φτωχής οικογένειας.  Οι τοίχοι στέκο­νταν όρθιοι από θαύμα, απειλώντας ανά πάσα στιγμή να γκρε­μιστούν. Το νερό εισχωρούσε από την πρόχειρη αυτοσχέδια στέγη, που έδειχνε ανίκανη να κρατήσει οτιδήποτε μακριά, ενώ διάφορα σκουπίδια στοιβάζονταν γύρω γύρω από το σπί­τι, κάνοντας ακόμα χειρότερη τη ρημαγμένη του όψη.
Ο ιδιοκτήτης, αφού ενημερώθηκε για την παρουσία των δύο ξένων από ένα μικρό παιδί, βγήκε έξω και τους απηύθυ­νε θερμό χαιρετισμό.
«Γεια σου κι εσένα, καλέ μου άνθρωπε», απάντησε ο δά­σκαλος. «Θα μπορούσαν δυο κουρασμένοι ταξιδιώτες να βρουν καταφύγιο στο σπίτι σου για το βράδυ;»
«Επικρατεί συνωστισμός στο σπίτι, αλλά, αν αυτό δε σας πειράζει, είστε καλοδεχούμενοι».
Όταν οι δύο άντρες μπήκαν μέσα, ένιωσαν έκπληξη μόλις συνειδητοποίησαν ότι ο μικροσκοπικός χώρος, που δεν ήταν μεγαλύτερος από 14 τετραγωνικά μέτρα, αποτελούσε το σπίτι οκτώ ατόμων. Ο πατέρας, η μητέρα, τα τέσσερα παιδιά και οι δύο παππούδες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να τους προσφέρουν λίγο χώρο κάτω από αυτές τις περιοριστικές συν­θήκες.
Το απεριποίητο και οδυνηρά αδύνατο σώμα τους και τα κουρελιασμένα ρούχα τους ήταν ατράνταχτες αποδείξεις των βασικών ελλείψεων της καθημερινής τους ζωής. Τα λυπημέ­να πρόσωπα και τα σκυφτά τους κεφάλια πρόδιδαν ότι η φτώ­χεια δεν είχε καταβάλει μόνο το κορμί τους, αλλά είχε ριζώσει βαθιά μέσα τους.
Οι δύο επισκέπτες κοίταξαν τριγύρω, αναλογιζόμενοι αν υπήρχε κάτι που να αξίζει μέσα σ’ αυτή την έσχατη ένδεια. Δεν υπήρχε τίποτα!
Αλλά καθώς βγήκαν από το σπίτι, συνειδητοποίησαν ότι έκαναν λάθος. Παραδόξως, η οικογένεια είχε την πιο ασυνήθιστη περιουσία – αρκετά εντυπωσιακή δεδομένων των συν­θηκών. Είχαν μια αγελάδα.
Η αγελάδα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά η καθημερι­νή ζωή και οι δραστηριότητες της οικογένειας φαίνεται ότι πε­ριστρέφονταν γύρω από την αγελάδα. «Τάισε την αγελάδα», «Φρόντισε η αγελάδα να έχει αρκετό νερό», «Δέσε καλά την αγελάδα», «Μην ξεχάσεις να πας την αγελάδα να βοσκήσει», «Άρμεξε την αγελάδα!».Ήταν φανερό ότι η αγελάδα έπαιζε κυ­ρίαρχο ρόλο στη ζωή της οικογένειας, παρόλο που το ελάχιστο γάλα που έβγαζε μετά βίας αρκούσε για να τους θρέψει όλους.
Παρ’ όλα αυτά, η αγελάδα φαίνεται ότι εξυπηρετούσε έναν ακόμα μεγαλύτερο σκοπό: ήταν το μόνο πράγμα που τους προστάτευε από την απόλυτη και έσχατη δυστυχία. Σε ένα μέ­ρος όπου όλα τα αγαθά ήταν λιγοστά, το να έχουν στην κατο­χή τους μια τέτοια πολύτιμη περιουσία προκαλούσε τον σε­βασμό, αν όχι τον φθόνο, των γειτόνων τους.
Κι εκεί λοιπόν -μέσα στη βρομιά και την ακαταστασία- ο δά­σκαλος και ο μαθητής ξάπλωσαν για να περάσουν το βράδυ.
Το επόμενο πρωί, πριν το ξημέρωμα και προσέχοντας να μην ξυπνήσουν κανέναν, οι δύο ταξιδιώτες έφυγαν για να συ­νεχίσουν το ταξίδι τους.
Ο μαθητής κοίταξε τριγύρω του σαν να προσπαθούσε να φωτογραφίσει με τον νου του το φρικτό μέρος. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν βέβαιος ότι είχε καταλάβει το μάθημα που ο δάσκαλος ήθελε να του διδάξει. Ωστόσο, πριν συνεχίσουν την πορεία τους, ο γέροντας του ψιθύρισε: «Ήρθε η ώρα να μάθεις το μάθημα που μας έφερε σε αυτό τον θλιβερό τόπο».
Κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψής τους, είχαν γί­νει μάρτυρες μιας ζωής σχεδόν πλήρους εγκατάλειψης, αλλά ο νέος δεν ήταν σίγουρος για την αιτία της φρικτής ζωής που περνούσε η οικογένεια. Πώς είχαν επιτρέψει στον εαυτό τους να φτάσει σε αυτό το σημείο; Τι τους κρατούσε εκεί;

Συνεχίζεται...
Από το βιβλίο «Μια αγελάδα, μια φορά… » 

του ΔΡ. ΚΑΜΙΛΟ ΚΡΟΥΖ – εκδόσεις Πατάκη.


Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Μητέρα: ένας ρόλος που δεν διδάσκεται…




"Aν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία." Φρόυντ
Είναι πολύ σημαντικό για το παιδί
να νιώθει αποδοχή και αγάπη
Όταν αναφερόμαστε στη «μητρική φροντίδα», ουσιαστικά εννοούμε την συναισθηματική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα ή σε οποιονδήποτε άλλον έχει αναλάβει το μητρικό ρόλο.
Η σχέση με τη μητέρα είναι η πρωταρχική εμπειρία από την οποία δημιουργούμε τις βάσεις για να χτίσουμε τις μετέπειτα σχέσεις μας με τους άλλους. Είναι πολύ σημαντικό για το παιδί να νιώθει αποδοχή και αγάπη, προκειμένου να οπλιστεί με όλες εκείνες τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες για να νιώσει ασφαλές να βγει στον έξω κόσμο και να συλλέξει εμπειρίες.
Όταν, λοιπόν, η φροντίδα της μητέρας είναι αμφιλεγόμενη, λόγω της υπερβολικής ή καθόλου προσοχής στο παιδί, οι συνέπειες στον τρόπο που μαθαίνει να δημιουργεί σχέσεις το ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή του.
Υπερπροστατευτική μητέρα: Είναι η μητέρα που από λανθασμένο τρόπο έκφρασης αγάπης, αποθαρρύνει το παιδί της από το να αναλάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Παίρνει η ίδια όλες τις αποφάσεις για εκείνο, με αποτέλεσμα το παιδί να μην έχει ασκηθεί ποτέ στο να στηρίζεται στο πόδια του και να δοκιμάσει τρόπους να διαχειριστεί τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει στη ζωή του.
Ουσιαστικά το αποδυναμώνει, γιατί δεν του δίνει την ευκαιρία να ωριμάσει και του στέλνει το μήνυμα ότι δεν είναι ικανό να φροντίσει τον εαυτό του. Στη πορεία της ζωής του εξελίσσεται σ’ ένα παθητικό και συναισθηματικά εξαρτημένο ενήλικα.
Απορριπτική μητέρα: Ο τρόπος που μας βλέπουν οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας, προσδιορίζει τον τρόπο που και εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας. Η απορριπτική μητέρα είναι υπερβολικά επικριτική και αυστηρή με τις πράξεις του παιδιού της και συνηθίζει να τονίζει τις ατέλειές του παραβλέποντας τις επιτυχίες του, με αποτέλεσμα να το διδάξει να είναι και το ίδιο πολύ επικριτικό με τον εαυτό του.
Ένα παιδί που έχει ανατραφεί με αυτό τον τρόπο, τείνει να είναι φοβισμένο και ανασφαλές και να εκδηλώνει συναισθήματα ζήλειας και επιθετικότητας. Συνήθως πρόκειται για ενήλικες που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Τελειομανής μητέρα: Έχει υψηλές προσδοκίες και απαιτεί από το παιδί της το καλύτερο, με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ ικανοποιημένη με τις επιτυχίες του. Το παιδί ενδέχεται να έχει υψηλές επιδόσεις, αλλά στερείται εμπιστοσύνης στις ικανότητές του και πιστεύει πως όσο κι αν προσπαθήσει θα φαίνεται πάντα αποτυχημένο στα μάτια των άλλων.
Ως ενήλικας αναπτύσσει αισθήματα ανεπάρκειας και απληστίας και είναι ευάλωτος στην αποτυχία, με συνέπεια να εμφανίζει καταθλιπτικές τάσεις.
Συντηρητική μητέρα: Είναι η μητέρα που έχει αυστηρές και αδιαπραγμάτευτες αξίες και αντιλήψεις για το τι είναι «ηθικό» και τι «ανήθικο». Το παιδί εσωτερικεύει αυτό τον τρόπο σκέψης και αξιολογεί τη συμπεριφορά του με αυτό το σύστημα αξιών, χωρίς να έχει την κρίση να επιλέξει τι από αυτά που διδάχθηκε ταιριάζει στον τρόπο ζωής του και τι όχι.
Το αποτέλεσμα είναι να εξελιχθεί σ’ ένα ιδιαίτερα επικριτικό ενήλικα με έντονα συναισθήματα άγχους και ενοχών, όταν παραβιάζει τους άκαμπτους κανόνες που έχουν θέσει οι άλλοι για αυτόν. Εναλλακτικά, ενδέχεται να επαναστατήσει, απορρίπτοντας κάθε κανόνα, και να υιοθετήσει παραβατική συμπεριφορά.
Υποστηρικτική μητέρα: Δείχνει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του παιδιού της και το ενθαρρύνει, αντί να το καθοδηγεί. Το περιβάλλει με φροντίδα, χωρίς να περιορίζει τη δράση του και αποτελεί ασφαλές καταφύγιο, όπου το παιδί μπορεί να βρει συμπαράσταση, όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες στον έξω κόσμο.
Είναι έτοιμη να δεχθεί τις αποτυχίες του και να προσφέρει την ανιδιοτελή αγάπη που χρειάζεται για να επουλώσει τις πληγές του. Ενήλικες που έχουν μεγαλώσει απολαμβάνοντας αυτού του είδους τη φροντίδα, έχουν μια θετική εικόνα για τον εαυτό τους, είναι ανεξάρτητοι, χωρίς να φοβούνται να προσεγγίσουν συναισθηματικά τους άλλους, αισιόδοξοι και μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν, ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες.
Είναι σίγουρο πως κανένας δεν έχει διδαχθεί πώς να είναι γονέας. Ίσως αναγνωρίσατε κάποιες δικές σας συμπεριφορές στις παραπάνω κατηγορίες. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η προσωπικότητα της κάθε μητέρας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.
Επομένως, κάθε αυστηρή προσκόλληση στις κατηγοριοποιήσεις, είναι ελλιπής και αυθαίρετη, καθώς αδυνατεί να συμπεριλάβει το σύνολο των εκφράσεων της μητρικής φροντίδας.





Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Μερικές αλήθειες για να διώξεις το φόβο





ΑΛΗΘΕΙΑ 1: Ο φόβος ποτέ δεν θα φύγει όσο εγώ του επιτρέπω να αναπτύσσεται.
ΑΛΗΘΕΙΑ 2: Αν θες να κανείς κάτι αλλά φοβάσαι, ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από το φόβο είναι να αρχίσεις να το κάνεις
ΑΛΗΘΕΙΑ 3: Ο μόνος τρόπος για να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου είναι να αρχίσω…να κάνω αυτό που θέλω να κάνω!
ΑΛΗΘΕΙΑ 4: Δεν φοβάμαι μόνο εγώ κάθε φορά που δοκιμάζω κάτι καινούργιο,αλλα και ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος στον κόσμο.
ΑΛΗΘΕΙΑ 5: Το να σπρώξεις τον εαυτό σου να περάσει μέσα από το φόβο είναι λιγότερο τρομακτικό από το να ζεις με το μόνιμο φόβο που πηγάζει από την αίσθηση της ανημποριάς.

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΣ ΤΟ ΝΑΙ
1. Συνειδητοποίησε ότι εσύ επιλεγείς το ναι ή το όχι
2. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι σου –πες ναι
3. Χαλάρωσε το σώμα σου.
4. Άρχισε να λειτουργείς με τη σκέψη για να δούμε τι καλό θα βγει από αυτή την κατάσταση.
5. Δείξε υπομονή, χρειάζεται χρόνος για να υιοθετήσεις μια νέα προσέγγιση για τη ζωή.

ΘΕΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
1. Εγκαταλείπω όλα τα παλιά πρότυπα και προχωρώ μπροστά στη ζωή μου.
2. Τώρα δημιουργώ την τέλεια σχέση.
3. Βρίσκω την τέλεια δουλειά για μένα.
4. Τώρα αντιμετωπίζω όλους τους φόβους μου.
5. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ.
6. Δημιουργώ ό,τι θέλω, εύκολα και άφοβα.
7. Ο κόσμος είναι κόσμος αφθονίας.
8. Τώρα δημιουργώ ένα σώμα που ακτινοβολεί υγεία.
9. Επιτρέπω στο νου μου να χαλαρώσει και να αφεθεί.
Διαμαντάκη Μαριάννα



Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Μεγαλώνω




  
Μεγαλώνω. Οι παλιοί μου δάσκαλοι φεύγουν, εδώ και χρόνια. Ο Δημαράς, ο Μουντές, ο Δαρδούφας… Πολλά από αυτά που έμαθα στο σχολείο, με γκρίνια και πολλά νεύρα, μου έχουν φανεί πολύ χρήσιμα στην εδώ και δυόμισι δεκαετίες ενήλικη ζωή μου. Με έχουν ξελασπώσει κανονικά. Ποιος να το φανταζόταν..
Μεγαλώνω. Θυμάμαι τα μαγαζάκια που έδωσαν τη θέση τους στα σημερινά πολυκαταστήματα, τα σπίτια που δόθηκαν αντιπαροχή για να φτιαχτούν πολυκατοικίες σκέτα θηρία. Ξέρω απ’ έξω τους τίτλους, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και τις υποθέσεις των ταινιών της δεκαετίας του ’80 και του ’90 γιατί τις είδα. Πήγα στις συναυλίες που τώρα ανακαλύπτουν οι σημερινοί εικοσάρηδες. Έχω 33άρια και 45άρια βινύλια. Πολλά. Χιλιάδες. Ο ανιψιός μου ο Στέφανος, ετών 7, δεν ξέρει καν τι σημαίνει πικάπ..
Μεγαλώνω. Βάφω τα, γκρίζα, μαλλιά μου. Οι πρώτες ρυτίδες είναι παράσημα στο πρόσωπο μου. Απ’ όσα είδα κι έζησα. Οι γαστρίτιδες και οι οισοφαγίτιδες μοιάζουν με μετάλλια ανοχής. Στα δύσκολα. Οι παλινδρομήσεις, εντέρου και ζωής, ήταν μέσα στο πρόγραμμα, τελικά. Γνώρισα γρήγορα και απομυθοποίησα αργά ονόματα-θρύλους. Κι αυτό το λέω κέρδος. Έπαθα κι έμαθα.
Μεγαλώνω. Ο κύκλος των συγγενών εξ αίματος στενεύει, μικραίνει. Ο άλλος, αυτός των ανθρώπων που έγιναν συγγενείς μου λόγω αντοχής στα δύσκολα, μεγάλωσε πια και τα τελευταία χρόνια με ησυχάζει. Πολύ. Κατάφερα να εμπιστευθώ ανθρώπους, επιτέλους. Κατάφερα να αφεθώ στη δίνη των συναισθημάτων χωρίς κρατήματα. Ξέρεις ποια είναι αυτή η αίσθηση; Είναι όπως όταν αφήνεσαι να ξαπλώσεις πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό, ακριβώς αυτό είναι.
Μεγαλώνω. Έχασα φίλους από καρκίνο και aids. Ήμουν δίπλα σε κάποιους από αυτούς που κατάφεραν να νικήσουν, ή να κοιμίσουν την αρρώστια. Για όσο.. Παλιά άκουγα για τις μάστιγες του αιώνα και νόμιζα ότι δε θα με ακουμπήσουν ποτέ. Τώρα, που πέρασαν ξυστά από τη ζωή μου, τις καταλαβαίνω αλλιώς. Δεν τις φοβάμαι. Μαθαίνω να ζω μαζί τους.
Μεγαλώνω. Τα ξενύχτια με έχουν αφήσει από καιρό. Ή μάλλον, εγώ τα άφησα πίσω μου, εδώ και χρόνια. Τα ντούρου-ντούρου έδωσαν μαλακά τη θέση τους σε κουβέντες, φαγητά σε σπίτια, ήσυχα ταβερνάκια, παιδιά που γυρνοβολούν σκορπώντας χαρά και χαμόγελα. Οι κολλητοί μου έχουν πιτσιρίκια. Είναι γονείς. Εγώ, ήδη, θεία και νονά. Άλλο παράσημο αυτό!
Μεγαλώνω. Οι άνθρωποι της γενιάς μου, οι άνθρωποι με τους οποίους δούλεψα βρίσκονται πια σε θέσεις κλειδιά. Είναι «στα πράγματα». Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διευθυντές. Κάποτε νομίζαμε ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να πολεμήσουμε το κατεστημένο. Τώρα, οι περισσότεροι, αποτελούν κομμάτι του. Άλλαξαν οι προτεραιότητες, θα μου πουν. Κι εγώ δε θα τους πιστέψω.
Μεγαλώνω. Και καταλαβαίνω. Και έχω πάψει προ πολλού να ελπίζω στις μονάδες. Πιστεύω ξανά στις παρέες. Στη δύναμη τους. Στις ενωμένες φωνές. Στο «μαζί» που μπορεί να ανέβει βουνά και να κατακτήσει θάλασσες. Ήρθε η ώρα του.
Μεγαλώνω. Και μ’ αρέσει.
της Μαργαρίτας Μυτιληναίου



Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Μανούλα φοβάμαι!!





Το μικρό σας μέχρι τα δύο πιθανόν να μοιάζει ατρόμητο έως ριψοκίνδυνο. Κανένα εγχείρημα δεν φαίνεται να είναι τόσο τρομερό για εκείνο, ώστε να του βάλει φρένο. Μέχρι τότε, βλέπετε, λειτουργεί περισσότερο με το ένστικτο και τα αντανακλαστικά παρά με τη λογική.
Όσο μεγαλώνει όμως, η νοημοσύνη του αναπτύσσεται και ο κόσμος γύρω του αρχίζει να του φαίνεται πιο επικίνδυνος και απειλητικός. Από τη στιγμή, λοιπόν, που αρχίζει να επεξεργάζεται λογικά τα πράγματα κι έχει ερωτήματα, αρχίζει να φοβάται περισσότερο, κάθε φορά που χρειάζεται να αναμετρηθεί με κάποιο εμπόδιο.
Το μέχρι πρότινος θαρραλέο παιδί σας μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να φοβάται, καθώς διανύει τον τρίτο χρόνο της ζωής του. Μπορεί να αρνείται να πάει μόνο του στο δωμάτιό του ή στο μπάνιο, να μην αντέχει το σκοτάδι ή να φοβάται ακόμα και μικρά κατοικίδια ζωάκια.
Οι φόβοι στην ηλικία αυτή πολύ συχνά συνδέονται με τον έλεγχο που έχει ή δεν έχει το παιδί απέναντι σε μία κατάσταση. Για κάθε μικρό παιδί, μία κατάσταση που του προκαλεί φόβο, στην ουσία ισοδυναμεί με μία ευκαιρία να αναμετρηθεί με κάποιο εμπόδιο και να βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει. Εμείς οι ενήλικοι είναι δύσκολο να ταυτιστούμε και να καταλάβουμε τους φόβους του μικρού παιδιού.
Όσο κι αν προσπαθήσουμε να πείσουμε με λογικά επιχειρήματα ένα τρίχρονο πιτσιρίκι, που ξυπνάει τρομαγμένο μέσα στη νύχτα, να γυρίσει στο κρεβάτι του και να ξανακοιμηθεί ήσυχο ή να το παροτρύνουμε να πάει στην τουαλέτα χωρίς τη συνοδεία μας, ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Για εκείνο οι φόβοι δεν είναι παράλογοι, αλλά αληθινοί. Και επειδή δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει μόνο του, χρειάζεται υποστήριξη μέχρι να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Σε αυτή την ηλικία αρχίζουν και οι πρώτοι εφιάλτες. Το μικρό παιδί που ξυπνάει τρομαγμένο κατά τη διάρκεια της νύχτας δεν ξέρει ότι είδε ένα κακό όνειρο. Δεν μπορεί να διακρίνει εύκολα τα όρια μεταξύ του φανταστικού και του ρεαλιστικού κόσμου και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει όχι μόνο το υπαρκτό από το ανύπαρκτο, αλλά και το ψεύτικο από το αληθινό.
Οι αόρατοι φίλοι και εχθροί είναι αρκετά φυσιολογικοί σε αυτή τη φάση και συχνά είναι άσκοπο να αρνηθείτε την ύπαρξή τους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι χρειάζεται να τους αποδεχτείτε κιόλας. Αυτό που χρειάζεται να θυμάστε είναι ότι σπάνια ένα παιδί χρησιμοποιεί μία φοβία για να τραβήξει την προσοχή σας.
Όσο κι αν οι φόβοι του μικρού παιδιού είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο, συχνά είναι ενοχλητικοί και προκαλούν τόσο στους γονείς όσο και στο παιδί περιττό στρες και αγωνία. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν θα πρέπει να αντιδράτε στη φοβία του παιδιού με ενοχή, ανησυχία και υπερβολή. Οι δισταγμοί που προκύπτουν σε αυτή τη φάση σταδιακά ξεπερνιούνται. Στην πραγματικότητα αποτελούν και αυτοί ένα σημάδι ωρίμανσης.

Κάθε φορά που το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με μία φοβία, να θυμάστε ότι στόχος σας δεν πρέπει να είναι να αποδείξετε στο παιδί ότι δεν πρέπει να φοβάται αυτό που φοβάται, αλλά να το βοηθήσετε να νιώσει σιγουριά και ασφάλεια, ώστε να ξεπεράσει το φόβο του. Για να αποδυναμώσετε μία φοβία, θα πρέπει πάντα να στέκεστε δίπλα στο μικρούλι προσφέροντάς του υποστήριξη. Γιʼ αυτό:

·Πείτε αντίο σε κάθε είδους εκφοβισμούς ως μέσο πειθαρχίας, τύπου μπαμπούλας, αστυνόμος, λύκος κ.λπ. και μην ξεχνάτε να προτρέψετε και τον παππού και τη γιαγιά να κάνουν ακριβώς το ίδιο
·Μην ενισχύετε οποιαδήποτε φανταστική ύπαρξη. Ούτε όμως να επιμένετε ότι είναι ανύπαρκτο αυτό που υποστηρίζει το παιδί ότι υπάρχει. Είναι προτιμότερο να ελέγξετε κάτω από το κρεβάτι του και να το διαβεβαιώσετε ότι εκεί δεν κρύβεται το τέρας που φοβάται, παρά να μπείτε στη διαδικασία να το πείσετε ότι απλώς δεν υπάρχουν τέρατα. Με αυτόν τον τρόπο ανταποκρίνεστε άμεσα στο αίτημα του παιδιού για σιγουριά κι ασφάλεια
·Ελέγξτε τι βλέπει στην τηλεόραση. Ακόμη και τα παιδικά προγράμματα μπορεί να το τρομάξουν προσωρινά
·Μη σπρώχνετε ποτέ βίαια το παιδί κοντά στον παράγοντα που του προκαλεί φόβο,γιατί έτσι μπορεί να μεγεθύνετε τη φοβία του.

Προσπαθήστε απλά να το εξοικειώσετε σταδιακά

·Μη γελοιοποιείτε την κατάσταση αλλά ούτε να υπερβάλλετε και να αποφεύγετε οτιδήποτε σχετίζεται ή συνδέεται με τη συγκεκριμένη φοβία του παιδιού
·Προσπαθήστε όσο αστεία κι αν σας φαίνονται, να μην κοροϊδεύετε το παιδί στην προσπάθειά σας να το βοηθήσετε να αποβάλει το φόβο του
·Βοηθήστε το να εξοικειωθεί σταδιακά με αυτό που το φοβίζει κρατώντας το στην αγκαλιά σας, για να νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια
·Αποδυναμώστε το φόβο του διαβάζοντας σχετικά παιδικά βιβλία, φτιάχνοντας αστείες ιστορίες ή μέσα από τη ζωγραφική
·Δείξτε υπομονή συνοδεύοντας το παιδί και κάνοντας ό,τι μπορείτε για να νιώσει πιο ασφαλές επιβραβεύοντάς το κάθε φορά που τα καταφέρνει
·Αποφύγετε να του διηγήστε ιστορίες ή να διαβάζετε παραμύθια, που ξέρετε ότι θα το τρομάξουν
·Αποφύγετε τα πολλά ερεθίσματα πριν την ώρα του ύπνου και ιδιαίτερα την τηλεόραση

·Εξασφαλίστε ήρεμο περιβάλλον, γιατί πολύ συχνά ο ύπνος του παιδιού επηρεάζεται απʼ όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας