Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Επιθετική συμπεριφορά παιδιού















Πολλά απ' όσα καθρεφτίζονται στα παιδιά οφείλουν να διερευνηθούν στις συμπεριφορές των ενηλίκων.

Όλοι οι γονείς ανησυχούμε όταν το παιδί μας εμφανίσει σημάδια επιθετικότητας.
Αναρωτιόμαστε πως να χειριστούμε τη νέα κατάσταση και ψάχνουμε στο περιβάλλον μας για να καταλάβουμε από ποιόν "κόλλησε" αυτή τη συμπεριφορά.




Η Ιωάννα Πιπεργιά (Κλινική Ψυχολόγος, Κοινωνικοθεραπευτρια-Ψυχοδραματίστρια) στρέφει την προσοχή στη δική μας συμπεριφορά (που κάνει το παιδί να αντιδρά) και μας προτείνει τρόπους προσέγγισης:


Ε: Πως μπορώ να "κοινωνικοποιήσω" το παιδί μου σωστά;
Α: Οι πρώτες σχέσεις τού παιδιού με τον πατέρα του και την μητέρα του είναι καθοριστικές. Μία καλή κοινωνικοποίηση απαιτεί πρωταρχικά ένα κλίμα ζωής αρμονικό, ασφαλές, ένα κλίμα αγάπης.
Το παιδί αποκτά προοδευτικά την ικανότητα να ζεί στην κοινωνία σύμφωνα με τις σχέσεις που ιδρύει μέσα στις διαδοχικές ομάδες της ζωής του: οικογένεια, σχολείο, γειτονιά, ομάδα εργασίας κ.λ.π.


Ε: Στο σπίτι δεν συμπεριφερόμαστε επιθετικά. Γιατί το παιδί αντιδρά έτσι;
Α:Είναι αναμφισβήτητο πώς ένα μεγάλο ποσοστό των επιθετικών και βίαιων παιδιών δεν έχουν ικανοποιήσει την ανάγκη να αναπτύξουν με τη μητέρα τους ισορροπημένες σχέσεις, και υπέφεραν ενδεχομένως από ''μητρικές αποστερήσεις''. Η κοινωνικοποίηση προϋποθέτει εξ άλλου την ταύτιση τού παιδιού με ένα μοντέλο ενήλικα. Επί παραδείγματι το πρώτο μοντέλο τού αγοριού είναι ο πατέρας. Κάθε ανεπάρκεια τής πατρικής εικόνας μπορεί να είναι παράγοντας κακής κοινωνικοποίησης.
Το να απομονώσουμε τις σχέσεις μητέρα-παιδί και πατέρας-παιδί είναι λίγο τεχνητό όμως. Στην πραγματικότητα είναι το σύνθετο σύνολο των σχέσεων πού αναπτύσσονται στο εσωτερικό τού οικογενειακού κυττάρου,πού πρέπει να θεωρήσουμε.


Ε: Προσπαθώ να αντιμετωπίσω την επιθετικότητα του παιδιού με τιμωρία. Είναι ο σωστός τρόπος;
Α:Απ τη στιγμή που η συμπεριφορά τού παιδιού παρουσιάζει μια δυσπροσαρμοστικότητα, σάν απόρροια των μη αρμονικών σχέσεών του με το περιβάλλον του, οι αντιδράσεις αυτού τού περιβάλλοντος έχουν μεγάλη σημασία. Καταστάσεις απόρριψης μεταξύ παιδιού και οικογενειακού περιβάλλοντος είναι πολύ εύκολο να αναπτυχθούν, με αποτέλεσμα να προκαλείται συμπεριφορά εναντιότητας τού παιδιού προς τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, η οποία με τη σειρά της ριψοκινδυνεύει να διακινήσει νέες απορρίψεις.


Ε: Τελικά τι πρέπει να κάνω;
Α: Ας αναρωτηθούμε:
  • κατά πόσο είμαστε το πιο ισορροπημένο πρότυπο για τα παιδιά μας,
  • κατά πόσο η σχέση με τον σύντροφό μας αποτελεί ένα κλειστό σύστημα ασφάλειας πού μεταδίδεται στα παιδιά μας ως τέτοιο,
  • εάν είμαστε εκεί για να αφουγκραστούμε την ανάγκη και την επιθυμία των παιδιών μας επιτρέποντας και όχι επιβάλλοντας,
  • κατά πόσο έχουμε καταφέρει να εκτονώνουμε τις δικές μας πιέσεις με τρόπο πού να μην είναι οδυνηρός για τα παιδιά μας.
Πολλά απ' όσα καθρεφτίζονται στα παιδιά οφείλουν να διερευνηθούν στις συμπεριφορές των ενηλίκων.

                    Ιωάννα Πιπεργιά  Κλινική Ψυχολόγος, 







Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Σοφά λόγια για το παιδί











ΘΑΛΗΣ: Η παιδική ηλικία δείχνει τον άνθρωπο, όπως η αυγή την ημέρα.   
ΚΙΚΕΡΩΝ: Το παιδί είναι τριαντάφυλλο με κλεισμένα ακόμα τα πέταλά του.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Να φέρεσαι στους γονείς σου, όπως θα ήθελες να φέρονται τα παιδιά σου σε σένα.
ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ: Την αγάπη των παιδιών την κερδίζεις με την γλυκύτητα κι όχι με την αυστηρότητα.
ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ: Μη δείχνεις ποτέ στα παιδιά σου ένα αυστηρό πρόσωπο. Η γλύκα σου κερδίζει την αγάπη τους. Αν κάνουν κάποιο λάθος μάθε τα να το διορθώνουν με τη βοήθεια της στοργικής τους μητέρας.
ΔΟΥΜΑΣ: Όσο πιο πολλά δάκρυα στοίχισε ένα παιδί στα μάτια της μητέρας του, τόσο πιο αγαπημένο είναι στην καρδιά της.
ΜΠΑΛΖΑΚ: Η παιδική ηλικία, ακολουθεί τον άνθρωπο σε ολόκληρη την ζωή του.
ΝΤΙΚΕΝΣ: Τα μικρά παιδιά τίποτε δεν αντιλαμβάνονται και δεν αισθάνονται τόσο πολύ, όσο την αδικία.
Ε. ΕΣΣΕ: Δεν υπάρχει τίποτε πιο θαυμαστό και ασύλληπτο και τίποτε πιο αλλόκοτο κι ολότελα χαμένο για μας, από την ψυχή του παιδιού όταν παίζει.
Τ. ΝΙΚΟΛ: Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Υπάρχουν μόνο κακοί γονείς. Και είναι κακοί οι γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους κακά.
Σ. ΦΡΟΫΝΤ: Το ωραιότερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί είναι νʼ ακούμε το γέλιο ενός μωρού
Τ. ΝΙΚΟΛ: Η αληθινή αγάπη προς το παιδί θα μας υποδείξει τον τρόπο να τα βοηθήσουμε με ηρεμία και στοργή, να γίνουν ευχαριστημένοι και ισορροπημένοι άνθρωποι.
Μ. ΡΙΤΣΑΡΝΤΣ: Το γέλιο της μαμάς βρίσκει ανταπόκριση στο μικρό της. Μια μορφή ανταλλαγής παλιά όσο και ο κόσμος.
Ε. ΕΣΣΕ: Τα παιδιά είναι μεγαλόψυχα και μπορούν, με την μαγεία της φαντασίας τους, να φιλοξενήσουν στην ψυχή τους, το ʽνα δίπλα στο  άλλο πράγματα που, σε μυαλά ηλικιωμένα, η μεταξύ τους διαφορά, προκαλεί σφοδρό πόλεμο και αλληλοαποκλεισμούς.
ΛΟΓΓΦΕΛΛΩ: Το σχισμένο φόρεμα διορθώνεται,
μα τα σκληρά λόγια συντρίβουν την καρδιά του παιδιού.

Ζ. Ζ. ΡΟΥΣΣΩ: Η παιδική ηλικία έχει τον ιδιαίτερο τρόπο της να βλέπει, να σκέπτεται, να αισθάνεται, που της είναι δικός της. Τίποτε δεν είναι λιγότερο συνετό από το να θέλουμε να τον αντικαταστήσουμε με τους δικούς μας τρόπους.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Ο άνθρωπος απέναντι στο μοιραίο













Τα ζώδια, οι πλανήτες, οι οίκοι, οι όψεις, δεν είναι παρά «ταμπέλες» ανάλογες με αυτές που πληροφορούν έναν ταξιδιώτη για το που βρίσκεται και το τι πρόκειται να συναντήσει
Οι πραγματιστές υποστηρίζουν πως «τίποτε δεν είναι μοιραίο» και όλα είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας ή απλές συμπτώσεις.
Στο άλλο άκρο, πολλοί πιστεύουν πως «ό, τι γράφει, δεν ξεγράφει».
Και ως είθισται η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση αλλά με έναν... αστερίσκο. Και οι δύο παραπάνω καταστάσεις είναι υπαρκτές για την ανθρώπινη ύπαρξη και ορίζουν ένα ευρύ φάσμα μέσα στο οποίο το «μοιραίο» και το «όχι μοιραίο» παίρνουν ποικίλες διαβαθμίσεις.
Το βέβαιο είναι πως μια ευρεία πλειοψηφία αποδέχεται το μοιραίο, αφού αποκομίζει συχνά την αίσθηση του μέσω των εμπειριών του. Προς επίρρωση μάλιστα αυτής της πεποίθησης έρχονται και οι ποικίλες προβλέψεις (από κάθε είδος μαντικής τέχνης), οι οποίες «βγαίνουν», αποδεικνύοντας έτσι πανηγυρικά στον κοινό νου πως πράγματι ήταν ...μοιραίο!
Ωστόσο, υπάρχουν και πάρα πολλές άστοχες προβλέψεις και η αστοχία τους δεν οφείλεται μόνον σε λάθη ή αβλεψίες του ερμηνευτή-διαμέσου. Με βάση τα πορίσματα της σύγχρονης Φυσικής ξέρουμε πια ότι ποτέ δεν υπάρχει ένα και μόνον ένα μέλλον αλλά είναι πιο σωστό να μιλάμε για δέσμες πιθανοτήτων που κατευθύνουν σε διαφορετικά μέλλοντα.
Έτσι ο ερμηνευτής μπορεί να βλέπει σωστά ένα από αυτά αλλά ο ίδιος ο συμβουλευόμενος να ...επιθυμεί κάποιο άλλο!
Ο αγώνας με το πεπρωμένο
Η ζωή μας δεν είναι παρά μια πάλη ενάντια στην Μοίρα. Ένας παράξενος αγώνας χειραφέτησης από την μάνα-γενέτειρα μας, που κρατάει αιώνες τώρα και η αρχική της πράξη έχει αποτυπωθεί στους μύθους είτε ως «πτώση», είτε ως ηρωικό κατόρθωμα απέναντι σε θεριά και τέρατα.
Ο άνθρωπος τέθηκε μοιραία απέναντι της, από τότε που ξεκίνησε το ταξίδι της συνειδητότητας του. Με όπλο το αδηφάγο εγώ και οδηγημένος από την μυστική εντολή της εξέλιξης κατατρώει σιγά-σιγά τις σάρκες της, τα μυστήρια και τις άγνωστες γωνιές της, μεταλαβαίνει την ουσία της, αφομοιώνοντας και κάνοντας κτήμα του ότι κάποτε της ανήκε. Ο άνθρωπος έμαθε να χρησιμοποιεί τις φυσικές δυνάμεις, παίρνοντας μαθήματα από την ίδια τη Φύση και παράλληλα, προσπαθώντας να διερευνήσει το πεπρωμένο αποκρυπτογράφησε μέρος των κοσμικών ρυθμών της.
Ο ζωδιακός κύκλος δεν είναι παρά μια ακόμη κατάκτηση του, αφού σε αυτόν χαρτογράφησε τις μοιραίες επιρροές, βάζοντας σταδιακά τις απαραίτητες προειδοποιητικές σημάνσεις.
Τα ζώδια, οι πλανήτες, οι οίκοι, οι όψεις, δεν είναι παρά «ταμπέλες» ανάλογες με αυτές που πληροφορούν έναν ταξιδιώτη για το που βρίσκεται και το τι πρόκειται να συναντήσει: Επικίνδυνες κατολισθήσεις. Τούνελ μήκους 5 χιλιομέτρων. Ολισθηρό οδόστρωμα. Διόδια.
Ή αλλιώς, Ουρανός σε τετράγωνο με τον Άρη. Πλούτωνας στις 60 μοίρες. Ποσειδώνας στον 3ο οίκο. Κρόνος σε σύνοδο με Ερμή.
Όπως ο κατασκευαστής του δρόμου έχει εφαρμόσει και υλοποιήσει όλη την συλλογική αλλά και την ατομική του εμπειρία, έτσι και ο ερμηνευτής του ωροσκοπίου εφαρμόζει τις καταξιωμένες και αποδεκτές παραδοχές της Αστρολογίας, βάζοντας συνάμα και την προσωπική του δεξιοτεχνία-ιδιαιτερότητα, ώστε να επισημανθούν τα πιο σημαντικά στοιχεία του κάθε ατομικού μονοπατιού.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διπλή φύση του ωροσκοπίου. Είναι ταυτόχρονα χάρτης του προδιαγεγραμμένου αλλά και βοήθημα που επιτρέπει την διάβαση του χωρίς ζημιές και απώλειες ή ακόμη και την υπερκέραση του.
Είναι μια ζωντανή πληροφορία με διαδραστικές ιδιότητες.
Και εμείς καλούμαστε να ταξιδέψουμε έχοντας στις αποσκευές μας τρία προαπαιτούμενα:
1) Μια όσο γίνεται καλύτερη γνώση των επισημασμένων σημείων.
2) Την εν δυνάμει ικανότητα να συμπληρώνουμε το βιβλίο των οδηγιών με επιπρόσθετες λεπτομέρειες και πληροφορίες, που είτε δεν καταχωρήθηκαν από τον κατασκευαστή, είτε προέκυψαν μεταγενέστερα. Όπως για παράδειγμα μια λακκούβα στο οδόστρωμα...
3) Την διάθεση μας να επικοινωνήσουμε με τους «αγγελιοφόρους», να γνωριστούμε καλύτερα μαζί τους και να επαναδιαμορφώσουμε την μεταξύ μας σχέση με όρους που συμφέρουν και τους δύο. Να ξαναγράψουμε τις ταμπέλες αν χρειαστεί.
Το τρίτο βέβαια είναι και το πιο ...ζουμερό, αφού βάζει στο τραπέζι και την αλλαγή των όποιων επιρροών, που σε πρώτη φάση μπορεί να δείχνουν περιορισμένες ή ασφυκτικές.
Ουσιαστικά, συνδιαλεγόμενοι με τους δείκτες του ωροσκοπίου μας, απευθυνόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό ή για να το γράψω πιο σωστά, στον εν δυνάμει εαυτό μας.
Και ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να παρέμβουμε, έχει σαν κύριο συστατικό του την Αγάπη.
Δεν καταριόμαστε δηλαδή, ούτε τη μοίρα μας, ούτε το ζώδιο μας, ούτε τους πλανήτες που «κακόπεσαν». Το πρώτο που καλούμαστε να αναλογιστούμε είναι το αν δεν χρησιμοποιούνται σωστά, αφού πάντα υπάρχει μια κατάλληλη θέση για τον οποιονδήποτε.
Πάρτε για παράδειγμα έναν ...αγριεμένο Άρη στον 6ο οίκο. Τι ακριβώς ζητάει από τη ζωή και τις εργασιακές μας σχέσεις; Βία, πόλεμο, τραυματισμούς και ό, τι άλλο συμπεριλαμβάνεται στον «νόμο της ζούγκλας»;
Πολύ πιθανόν, αφού αυτές είναι οι αρχέγονες καταβολές του. Τον πιάνουμε λοιπόν με το ...καλό για να διαπιστώσουμε ποιά είδους φόρμουλα μπορεί να βρεθεί, ώστε να μείνουν άπαντες ευχαριστημένοι.
Στην αρχή δείχνει ανένδοτος: «Θα τους πιω το αίμα», διατυμπανίζει αναφερόμενος στα εργασιακά. «Θα τους χορέψω στο ταψί για να μάθουν τι εστί Άρης! Κι εσύ πτωχέ θνητέ, σήμερα θα είσαι εδώ κι αύριο εκεί. Μόνιμη δουλειά δεν θα σταυρώσεις! Άσε που 6-7 εγχειρήσεις θα τις έχεις βρέξει χιονίσει...»
Κι έτσι μπορεί να γίνει, ιδιαίτερα όταν δεν του δώσουμε εναλλακτικές λύσεις.
Όμως μια σωστή απάντηση μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα
-Δεν πας να γυμναστείς λίγο καλέ μου να καλμάρεις; Χτίσε μου κι εκείνο το τοιχαλάκι που άφησε μισοτελειωμένο η τεμπέλα η Αφροδίτη κι έλα να τα ξαναπούμε...
Έτσι βολεύονται όλοι, αφού ο Άρης απορροφημένος κι ευχαριστημένος με τις νέες του δραστηριότητες, αφήνει κατά μέρος τις απειλές. Κι επειδή είναι άμεσος και γρήγορος επανέρχεται δριμύτερος: Τι θες να κάνω τώρα φιλαράκι;
Μένοντας στο αρχικό παράδειγμα του δρόμου, έχει βέβαια μεγάλη σημασία με τι πορευόμαστε. Με Ι.Χ, με λεωφορείο της γραμμής, με μηχανή ή με τα πόδια; Κάθε όχημα έχει τις δικές του προδιαγραφές, τις οποίες επίσης πρέπει να γνωρίζουμε. Έχουμε φώτα για να μπούμε σε τούνελ; Τα λάστιχα μας αντέχουν;
Ή αλλιώς, τι ποιότητα και τι δυνατότητες έχουν οι πλανήτες μας έτσι όπως είναι τοποθετημένοι στο ωροσκόπιο μας;
Το πρόβλημα είναι πως όσον αφορά τα ταξίδια, ύστερα από χιλιάδες προβλήματα και δυστυχήματα η σήμανση στους δρόμους είναι συνήθως κωδικοποιημένη και επαρκής. Κι όταν δεν είναι, η εμπειρία μας είναι ικανή να μπαλώσει τα κενά.
Όταν όμως πρόκειται για ένα ωροσκόπιο που αποτυπώνει ψυχικές δυνάμεις και ενέργειες, η εκπαίδευση μας απέχει πολύ από το να είναι ...στοιχειώδης!
Τι μπορεί να κάνει κάποιος με τον Πλούτωνα, τον Ουρανό, τον Άρη και τον Δία του; Πως είναι προσφορότερο να διαχειριστεί μια έντονη όψη;
Το κενό στην αστρολογική εκπαίδευση είναι τεράστιο, εξ αιτίας μιας μοιρολατρικής αντίληψης που διέπει τόσο την πλειοψηφία των αστρολόγων, όσο και το κοινό που απευθύνεται σε αυτούς. Το ίδιο το «σύστημα» πάσχει συνολικά και οι απανταχού λειτουργοί του επιμένουν στο «θα συμβεί το άλφα ή το βήτα», αφού έτσι είναι γραμμένο...
Διατείνονται δηλαδή πως πιθανότατα το όχημα μας θα πέσει στον γκρεμό, επειδή «βλέπουν» την επικίνδυνη στροφή στα 2 χιλιόμετρα. Αυτή όμως η οπτική δεν υπολογίζει τον ξενοδόχο, δηλαδή εμάς τους ίδιους και την βούληση μας, η οποία μπορεί πολύ απλά να ...κόψει ταχύτητα, αλλάζοντας το «προδιαγεγραμμένο μέλλον».
Όσο μειώνεται η άγνοια μας, τόσο ασφαλέστερα βαδίζουμε. Και ένα εν δυνάμει «μοιραίο» γεγονός, γίνεται υπόθεση ρουτίνας.
Κι αφού λοιπόν, τα περισσότερα από τα «μοιραία» γεγονότα δεν είναι παρά αποτέλεσμα των επιλογών μας -άρα ανατρέψιμα- σε τι έγκειται τελικά το «μοιραίο»;
Μια πρώτη απάντηση ορίζει ως μοιραία κυρίως όσα συμβαίνουν στην παιδική-εφηβική μας ηλικία, όταν το αναπτυσσόμενο εγώ μας είναι ακόμη αδύναμο να αντιδράσει. Αυτά τα γεγονότα, αφήνουν μέσα μας μια σφραγίδα, τόσο βαθιά χαραγμένη, που μπορούμε να πούμε πως μέχρι τουλάχιστον να λυθούν οι ενεργειακοί κόμποι που έχουν σχηματιστεί, είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε τις προσταγές αυτής της μοιραίας αφετηρίας.
Μοιραία μπορεί να θεωρηθούν και κάποια σοβαρά θέματα υγείας, τα οποία εμφανίζονται από νωρίς και αναστέλλουν βασικές λειτουργίες του ατόμου. Και επιμένω στο «από νωρίς» γιατί τα μετέπειτα είναι συνήθως αποτέλεσμα μιας λανθασμένης χρήσης του ενεργειακού δυναμικού μας.
Κι όλα αυτά που περιορίζουν τους ορίζοντες μας, είναι όντως θέματα πολύ δύσκολα στην διαπραγμάτευση τους, όχι όμως άλυτα κι αυτό προκύπτει από την ίδια τη ζωή.
Βλέπουμε δηλαδή ορφανά παιδιά που παρότι έχουν μια κοινά δυσάρεστη αφετηρία, τελικά το καθένα μπορεί να έχει μια εντελώς διαφορετική «μοίρα». Βλέπουμε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας να μην λυγίζουν και τελικά να μετατρέπουν το όποιο μειονέκτημα τους σε πλεονέκτημα.
Στην ρίζα αυτών των θετικών μεταμορφώσεων βρίσκονται οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται- εμφορούνται στον πλανήτη Ποσειδώνα.
Το μοιραίο και το λιγότερο μοιραίο
Οι «μοιραίοι» έρωτες, με την έννοια μιας σχέσης που άφησε πίσω βαθιά χαραγμένα τα σημάδια της, με εξαίρεση ίσως την απώλεια του συντρόφου μας, θεωρώ πως κακώς συγκαταλέγονται στα μοιραία γεγονότα, αφού γενικά το ποσοστό της συμμετοχής μας σε μια σχέση είναι πάντα αρκετά υψηλό, τόσο που όσο κι αν θέλουμε να την εντάξουμε στο φάσμα του μοιραίου, τελικά μάλλον πρόκειται για βιώματα κατόπιν επιλογής, με την καλή ή όχι σχέση με τον εαυτό μας να είναι το κλειδί των εξελίξεων.
Οι θεωρούμενες «μοιραίες σχέσεις» ...κυκλοφορούν πολύ στο αστρολογικό γίγνεσθαι, επειδή μας αρέσει να δραματοποιούμε καταστάσεις και επιπλέον να αναζητούμε εσπευσμένα άλλοθι στους άλλους για όσα δεν «είδαμε» μέσα μας.
Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις γίνονται μοιραίες όταν τις αντιμετωπίζουμε ως τέτοιες.
Στην πορεία βέβαια της ενασχόλησης μου με την Αστρολογία, ήρθα πολλές φορές σε επαφή με πρόσωπα θύματα του μοιραίου. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις διαπίστωσα πως η κατανομή του μοιραίου δεν είναι τυχαία. Υπάρχουν για παράδειγμα ολόκληρες οικογένειες που τα μέλη τους λες και σέρνουν μια κατάρα και παρότι μπορεί να διακρίνονται κοινωνικά, τελικά δοκιμάζονται από ποικίλες συμφορές, συχνά μάλιστα απανωτές. Και το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως εισπράττουν κάποιο είδος γενναίου αντιτίμου για όσα τους συνέβησαν και αναφέρομαι κυρίως στα οικονομικά τους.
Αντίθετα κάποιες άλλες οικογένειες, παρά τα όποια προβλήματα τους, δεν δοκιμάζονται ούτε από ανίατες ασθένειες, ούτε από τραγωδίες.
Αναζητώντας, τα αστρολογικά σημάδια του μοιραίου, ξεκινάμε από την βασική παραδοχή πως λιγότερο ή περισσότερο όλοι οι πλανήτες έχουν την διττή ιδιότητα που χαρακτηρίζει κι ένα ωροσκόπιο. Είναι μεν δείκτες μιας «οικογένειας» πιθανοτήτων αλλά παράλληλα κι ένα «λυσάρι» για την πορεία της ζωής μας.
Εκείνος όμως που συνδέεται περισσότερο με την έννοια του μοιραίου (όχι όμως μόνον στην καταστροφική του εκδοχή) είναι ο Πλούτωνας.
.
Ως ένθερμος θιασώτης του «πέθανε για να ζήσεις», είναι εκείνος που μας φέρνει αντιμέτωπους με ότι φοβόμαστε περισσότερο αλλά και τις δυνάμεις της Μοίρας (του Ασυνείδητου, με ψυχολογικούς όρους), που απέναντι τους είμαστε τόσο δα μικροί.
Η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι οι πραγματικά «Πλουτώνιοι» τύποι, όσες ή όσοι δηλαδή έχουν τον πλανήτη σε δεσπόζουσα θέση στο ωροσκόπιο τους και τους λειτουργεί στο έπακρο, βιώνουν τις απώλειες, παραμένοντας οι ίδιοι ολοζώντανοι μέσα από διαδοχικές μεταμορφώσεις.
Πρακτικά δηλαδή είναι εκείνοι που παρότι η παρουσία τους σε αυτή τη ζωή συνδέεται με δυσάρεστα περιστατικά, αποχωρούν τελικά τελευταίοι, όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο για να χάσουν.
Υπάρχει όμως τρόπος για να σπάσει κανείς μια αλυσίδα μοιραίων γεγονότων ή καταστάσεων; Και βέβαια υπάρχει, αρκεί να θέλουμε.
Συνήθως, η στάση μας απέναντι στο μοιραίο, ορίζει και το τι θα ακολουθήσει.
Η επιθυμία της Μοίρας είναι πολύ συγκεκριμένη. Ποντάροντας στις μνήμες της παλιάς μας σχέσης, μιας απόλυτης ευτυχίας μέσα στην ανυπαρξία μας αλλά και της απόλυτης εξουσίας στην οντότητα μας -αυτό που ψυχολογικά περιγράφεται ως ουροβορική φάση- πασχίζει να μας κρατήσει για πάντα στην αγκαλιά της. «Ξεκουράσου» μας λέει, «πάψε να μάχεσαι και βούτα πάλι στον Παράδεισο σου».
Μας ζητά δηλαδή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, να ξεπεζέψουμε από το άρμα της Συνείδησης και να αφεθούμε σε ένα λυτρωτικό τέλος.
Αν ενδώσουμε, τότε το «μοιραίο» περιστατικό που έγινε αφορμή για όλα αυτά, θα είναι και το τελευταίο μας, είτε ζήσουμε, είτε πεθάνουμε. Γιατί η Μοίρα δεν ενδιαφέρεται τόσο για το φυσικό μας σώμα αλλά για την συνειδητότητα μας που συγκροτήθηκε γύρω από ένα «αυθάδες» εγώ. Θα γίνουμε λοιπόν άβουλα όντα, έρμαια στην μοίρα μας, κυριολεκτικά.
Αυτή μπορεί να είναι για παράδειγμα το σκηνικό ύστερα από μια αποτυχημένη ή «μοιραία» σχέση, στην οποία «κολλήσαμε», αρνούμενοι να συνεχίσουμε παραπέρα.
Το ίδιο μπορεί να πάθουμε, πετρώνοντας μπροστά σε μια ανείπωτη -έτσι την βιώνουμε- συμφορά.
Αντίθετα, αν πράξουμε αυτό που υποστηρίζει η συνείδηση μας, θα επιβεβαιώσουμε στην πράξη την αθανασία της. Η μεταμόρφωση μας ύστερα από την απόρριψη ενός μοντέλου που εμείς οι ίδιοι συνυπογράψαμε, οδηγεί στο άνοιγμα ενός νέου κύκλου με πολύ διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το ωροσκόπιο μας δεν λειτουργεί πλέον με τον παλιό τρόπο, άρα και οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει.
Για να συμβεί όμως αυτό δεν αρκεί μια θαρραλέα-ηρωική στάση. Χρειαζόμαστε απαραιτήτως την θεραπευτική-υπερβατική δράση του Ποσειδώνα.
Το «μοιραίο» στηρίζει συνήθως την δυναμική του σε μια άτεγκτη πραγματικότητα, όπου το ίδιο το εγώ μας πέφτει θύμα της κεντροστρέφειας και του ναρκισσισμού του. «Γιατί να συμβεί σε μένα αυτό;» λέει και καταρρέει...
Ο Ποσειδώνας είναι ο μόνος που μπορεί να αφοπλίσει το μοιραίο, έτσι ...με μια σκέψη! Ή μάλλον καλύτερα με μια νοητή πτήση μέσα στην συμπαντική ενότητα.
Το εγώ μας είναι βέβαια σημαντικό, αφού σε αυτό στηρίζεται η ψυχολογική ζωή μας, δεν παύει όμως να είναι ατελές, ειδικά όταν νοιώθει μόνο του και αυτάρκες.
Οράματα, ιδανικά και κυρίως η πίστη μας στο εσωτερικό θαύμα, έτσι όπως δόθηκε στον Χριστιανισμό, είναι τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η ασπίδα της προστασίας μας.
Και δεν αναφέρομαι στην «μετά θάνατον ζωή» έτσι όπως προσδιορίζεται από μια μάλλον στενή αντίληψη φυσικών ορίων αλλά αυτήν που ακολουθεί τον ψυχολογικό θάνατο του παλιού εαυτού μας.
Αυτήν που για να την αγγίξουμε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε εξάρτηση από όσα αποδείχθηκαν στην πράξη μάταια.
Και για τους θιασώτες μιας πιο μεταφυσικής αντίληψης, να θυμίσω ότι ο Ποσειδώνας είναι ο μόνος ικανός να καταργήσει το λεγόμενο «κάρμα». Στον κόσμο του δεν υπάρχουν χρέη, παρά μόνον υλοποιημένες ευχές.
Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν καλύτερα, μέσα από τα σημάδια που ο ίδιος μας στέλνει, εκείνα τα σημάδια που συνήθως αποστρέφεται η λογική μας.

Άνθρωπε ακούς;

                                                                               Γιάννης Ριζόπουλος

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Ξεπερνώντας την ανησυχία για την κρίση















Ακούμε συχνά πως  «το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία», η σημασία που αποδίδουμε όμως σε αυτό είναι τόσο μεγάλη ώστε η έλλειψη του, δεν επηρεάζει μόνο την καθημερινότητα μας πρακτικά αλλά και εμάς ψυχολογικά. Λόγω  μάλιστα της οικονομικής κρίσης  που έχει επισύρει μεταξύ άλλων χιλιάδες απολύσεις κι άρα δυσκολίες, αβεβαιότητα και χρέη, η ανησυχία για τα οικονομικά θέματα μεγαλώνει, δημιουργώντας  μια έντονα αρνητική ατμόσφαιρα που πλανιέται σχεδόν παντού.

Η αλήθεια είναι ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Όμως ούτε και η ανέχεια. Η οικονομική σταθερότητα βοηθά στο να νιώσουμε ασφαλείς και ικανοποιημένοι, άρα συντελεί στην ψυχολογική σταθερότητα. Ενώ οι οικονομικές δυσκολίες και οι μειώσεις στο εισόδημα έχουν επηρεάσει άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο, σίγουρα έχουν προκαλέσει σε πολλούς από εμάς απογοήτευση και ανησυχία για το αύριο.
Εάν χρειάζεσαι ενθάρρυνση για να διατηρήσεις τη δύναμη σου και να αντιμετωπίσεις την ανησυχία σου, θυμίσου ότι:

1. Η ανησυχία δημιουργεί στασιμότητα

«Η ανησυχία είναι σαν κουνιστή πολυθρόνα. Σου δίνει κάτι να κάνεις αλλά δε σε πάει πουθενά».

Δεν υπάρχει περιορισμός για το πόσο μπορείς ν’ανησυχήσεις. Μπορείς ν’ανησυχείς όλη μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Η ανησυχία όμως, πέρα του ότι απασχολεί το μυαλό σου με τη δυσάρεστη παρουσία της, δεν μπορεί να σε βοηθήσει σε οτιδήποτε άλλο. Κι αυτό γιατί υπάρχουν δύο κατηγορίες πραγμάτων στον κόσμο: αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε κι αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Εάν κάτι μπορείς να το ελέγξεις, σχεδίασε ένα πλάνο δράσης  κι εφάρμοσε το. Γιατί ν’ανησυχείς εφόσον είναι αντιμετωπίσιμο; Εάν κάτι  δεν μπορείς να το ελέγξεις ή δεν επιλύεται , τότε και πάλι τι όφελος υπάρχει στην ανησυχία;

2. Η σημασία του ν’αλλάξεις οπτική

«Ο απαισιόδοξος παραπονιέται για τον άνεμο.Ο αισιόδοξος περιμένει ότι θ’αλλάξει. Ο ρεαλιστής προσαρμόζει τα πανιά». ~ William Arthur Ward

Είναι ανακουφιστικό να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας και το πως μας επηρεάζει μια κατάσταση. Εάν όμως, τα συναισθήματα μας πλημμυρίζουν τόσο ώστε καταλήγουμε μόνο να παραπονιόμαστε χωρίς να προσπαθούμε ν’αλλάξουμε κάτι, τότε παραμένουμε και πάλι στάσιμοι. Η υπερβολική αισιοδοξία και η προσδοκία ότι όλα θα λυθούν θαυματουργά, έχει κι αυτή το ίδιο αποτέλεσμα. Μόνο όταν ψάξουμε ενεργά τη λύση, μόνο όταν προσαρμόσουμε τα πανιά μας, μπορούμε ν’αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

3. Τι χρειάζεσαι πραγματικά;

«Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά μεγάλα υπάρχοντα αλλά εκείνος που έχει λίγες επιθυμίες» ~ Επίκτητος

Το μέτρο του πόσο δυσαρεστημένοι είμαστε με την οικονομική μας κατάσταση εξαρτάται από τις προσδοκίες που έχουμε ως προς αυτή. Εάν είχαμε συνηθίσει σ’έναν συγκεκριμένο επίπεδο ζωής και ξαφνικά βιώσαμε μια πτώση, τότε όλες οι επιθυμίες που κάποτε εκπληρώναμε, ξαφνικά μένουν ανεκπλήρωτες. Όσο περισσότερα θέλουμε, τόσο περισσότερο δημιουργείται μέσα μας η αίσθηση της έλλειψης. Όσο λιγότερα επιθυμούμε, τόσο περισσότερο εκτιμάμε αυτό που έχουμε.

4. Ο χρόνος σου είναι ο πλούτος σου

«Κάθε ημέρα είναι ένας τραπεζικός λογαριασμός. Κανείς δεν είναι πλούσιος,κανείς δεν είναι φτωχός, όλοι μας έχουμε από 24 ώρες.» ~ Christopher Rice

Ακόμα κι αν οι υλικές μας επιθυμίες ή ανάγκες δεν καλύπτονται εξ’ όλοκλήρου, υπάρχουν τόσα πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε ανέξοδα  και να νιώσουμε εκπληρωμένοι και γεμάτοι, όπως ο χρόνος με οικογένεια και φίλους, η ομορφιά της φύσης, το χιούμορ και οι αστείες στιγμές.

5. Διατήρησε την πίστη σου

«Εκείνος που χάνει χρήματα, χάνει πολλά. Εκείνος που χάνει ένα φίλο,χάνει πολλά περισσότερα. Εκείνος που χάνει την πίστη του, τα χάνει όλα.»   ~ Eleanor Roosevelt

Είναι αλήθεια, εκείνος που χάνει την πίστη του και την ελπίδα του, τα χάνει όλα. Στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας, η πίστη είναι το μόνο στήριγμα που έχουμε, η μόνη ώθηση για να προχωρήσουμε. Πώς είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε τη δυσκολία αν παραιτηθούμε;

6. Αναρωτήσου: Τι μπορώ να κάνω;

«Όλοι σκέφτονται πως ν’αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς πως ν’αλλάξει τον εαυτό του.» ~ Leo Tolstoy

Φταίνε οι κυβερνήσεις, φταίνε  οι σχέσεις μας, ο προηγούμενος εργοδότης μας, η άδικη κοινωνία, το σύστημα, οι καταστάσεις και οι συνθήκες. Εάν αλλάξει ο κόσμος, θ’αλλάξει και η κατάσταση μας. Έτσι  μπορεί να πιστεύουμε και να προσπαθούμε ν’αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι κι αυτό σεβαστό ιδεώδες, αλλά πριν αλλάξουμε τον κόσμο, μήπως θα ήταν καλό ν’αναρωτηθούμε τι θα μπορούσαμε ν’αλλάξουμε στον εαυτό μας; Την προσέγγιση μας στα πράγματα ; Τον τρόπο που μπορούμε να βελτιωθούμε για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας;


7. Ξεπέρασε το φόβο σου δίνοντας

«Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά αλλά αυτός που δίνει πολλά» ~ Erich Fromm

Όταν δίνουμε, αυτόματα αρνούμαστε να παραδοθούμε στο φόβο ότι δεν έχουμε και ότι δεν θα έχουμε. Απαγκιστρωνόμαστε από τις σκέψεις της προσωπικής μας έλλεψης και κάνουμε ένα αισιόδοξο βήμα για να ξεπεράσουμε την ανησυχία πως αυτό που έχουμε δεν είναι αρκετό.  Η προσφορά και η βοήθεια προς τους άλλους είναι αληθινό μονοπάτι στην ευτυχία, πράγμα που αποδεικνύεται κι από έρευνες.

8. Αποδέξου την εναλλασσόμενη φύση των πραγμάτων

“Άσε τα πάντα να σου συμβούν
Την ομορφιά και τον τρόμο
Απλά προχώρησε
Κανένα συναίσθημα δεν είναι τελειωτικό»

~ Rainer Maria Rilke
Κανένα συναίσθημα, καμιά κατάσταση δεν είναι τελική. Τα πάντα εναλάσσονται, χαρά και λύπη, άγχος και ηρεμία, σιγουριά  κι αβεβαιότητα.  Το μυστικό είναι η υπομονή και η πίστη ότι προχωρώντας θα βγούμε από τη δυσκολία  αργά ή γρήγορα.

Είναι στο χέρι μας  να κάνουμε το σήμερα την ωραιότερη μέρα της ζωής μας. Ωραιότερη όχι γιατί είναι απαραίτητα γεμάτη χαρά και ξεγνοιασιά αλλά γιατί  αποφασίσαμε πως ακόμα και  η δυσκολία ή ο πόνος που νιώθουμε είναι  όλα πέτρες του ίδιου σπιτιού, του εαυτού μας , κι όλα μαζί χτίζουν εμάς.  Όταν εκτιμάμε το σήμερα και πιστεύουμε στην ικανότητα μας να αντιμετωπίσουμε  τις καταστάσεις, η ανησυχία αφανίζεται κι εμείς ανακαλύπτουμε την κρυμμένη μας δύναμη .




Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Η παραβολή της τριανταφυλλιάς












Η παραβολή της τριανταφυλλιάς
Εκείνοι που φοβούνται μήπως αποτύχουν, ποτέ τους δεν θα γευτούν τις χαρές της επιτυχίας.-Ανώνυμος
Γεννιόμαστε αγνοί, καθαροί, γεμάτοι ευλογίες και αυτοπεποίθηση. Κάπου στη διαδρομή όλα αυτά τα ξεχνάμε…
Ο άνθρωπος γεννιέται μόνο με τρεις έμφυτους φόβους. Τον φόβο της πτώσης, τον φόβο του κρότου και τον φόβο της εγκατάλειψης. Ο μέσος ενήλικας έχει περίπου 6.000 διαφορετικούς φόβους!
Αυτό σημαίνει ότι εμείς είμαστε οι μοναδικοί, οι αποκλειστικοί, οι μεγαλύτεροι <<τρομοκράτες>> στην ίδια μας τη ζωή. Σταδιακά <<μεταλλασσόμαστε>> σε δημιουργούς φόβου.
Τα δύο πρώτα χρόνια του παιδιού ονομάζονται χρόνια της <<καθαρής γνώσης>>. Είναι τότε που το παιδάκι εκλαμβάνει σαν αλήθεια οτιδήποτε μπορεί να αντιληφθεί. Από την ηλικία των δύο έως και τα έξι του, το παιδί ζει τα χρόνια της <<δυνατής γνώσης>>. Τότε που αρχίζει να ξεχωρίζει και να επιλέγει πως θα <<μεταφράσει>> μέσα του αυτό που του συμβαίνει.
Με άλλα λόγια , μέχρι τα 6 μας χρόνια περίπου, έχουμε κατασκευάσει το 80% του ψυχολογικού μας προφίλ, που θα μας συνοδεύει στη διάρκεια του υπολοίπου της ζωής μας!
Αν το παιδί δεν έχει αναγνώριση και αποδοχή από τους γονείς του (ειδικά από τον πατέρα του), στην ενηλικίωση του δημιουργεί τη λεγόμενη συμπεριφορά Β. Αυτή η συμπεριφορά το εξαναγκάζει να αναζητά την αποδοχή και την αναγνώριση που στερήθηκε από τον πατέρα του, σε άλλα πρόσωπα, όπως του προισταμένου, του εργοδότη ή κάποιου άλλου.
Βλέπετε λοιπόν, πόση μεγάλη σημασία έχουν για την υπόλοιπη ζωή μας τα ερεθίσματα και οι εμπειρίες που έχουμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας;

Κάποτε κάποιος είχε φυτέψει μια τριανταφυλλιά και την πότιζε κανονικά. Πριν ανθοφορήσει, την εξέτασε προσεκτικά, και είδε ένα μπουμπούκι που κόντευε ν’ ανοίξει. Όμως είδε και τα’ αγκάθια! Σκέφτηκε τότε <<Πως γίνεται ένα τόσο όμορφο άνθος να βγει από ένα φυτό που είναι φορτωμένο με τόσα πολλά μυτερά αγκάθια;>>. Στενοχωρημένος με τη σκέψη αυτή, δεν θέλησε να ξαναποτίσει το φυτό, κι αυτό ξεράθηκε πριν μπορέσει να ανθίσει.

Το ίδιο κάνουν πολλοί από εμάς. Στον καθένα από εμάς υπάρχει ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο. Το αποτελούν οι εκπληκτικές ιδιότητες που είναι φυτεμένες μέσα μας την ώρα της γέννησής μας, και που αναπτύσσονται ανάμεσα στα αγκάθια των εμπειριών, των επιρροών και των σφαλμάτων μας.
Η έλλειψη της αγάπης χωρίς όρους, της αποδοχής και της αναγνώρισης στην παιδική ηλικία μας οδηγούν να ψάχνουμε μέσα μας μόνο για ελαττώματα. Μόνο για αγκάθια. Και τότε είναι που απελπιζόμαστε και νομίζουμε πως δεν μας αξίζει το καλύτερο. Νομίζουμε πως είμαστε κατώτεροι, λιγότεροι, ανεπαρκείς.
Έτσι, λοιπόν, συστηματικά απαξιώνουμε τις καλές μας ποιότητες και τις αφήνουμε να <<ατροφήσουν>> και να αποδυναμωθούν. Καταλήγουμε να μην μπορούμε να εκφράσουμε ή να εκπληρώσουμε το πραγματικό μας δυναμικό. Αφήνουμε τις έμφυτες ευλογίες μας και ικανότητες μας να μαραθούν, να πεθάνουν.
Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τον θησαυρό και τις ικανότητες που κρύβονται μέσα τους! Γι’ αυτό ίσως τις ψάχνουν έξω από αυτούς, σε άλλους ανθρώπους, ή σε άλλα μέρη. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί να χρειάζονται κάποιον να τους αφυπνίσει. Να τους θυμίσει και να τους αποδείξει, ότι δεν χρειάζεται να πασχίζουν να βρουν το καλύτερο έξω τους, γιατί το καλύτερο βρίσκεται μέσα τους! Τα τριαντάφυλλα είναι εκεί. Ο κήπος είναι μέσα τους.
Άλλωστε, μια τέτοια πράξη είναι και η κορύφωση της αγάπης. Να μπορούμε να αποδεχόμαστε τους άλλους με τα ελαττώματά τους και να αναγνωρίζουμε την ευγένεια και την ομορφιά της ψυχής τους.. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να τους βοηθήσουμε να βρουν τη δύναμη να γίνουν καλύτεροι, δυνατότεροι και να ξεπεράσουν τα λάθη τους.
Αν μπορέσουμε να τους δείξουμε την ομορφιά του τριαντάφυλλου και να τους κάνουμε να αγνοήσουν τα αγκάθια, τότε θα ανθίσουν οι ίδιοι, μαζί τους και εμείς.
ü  Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τους αγαπημένους μας. Σήμερα. Τους το χρωστάμε, αλλά το χρωστάμε επίσης και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί μόνο έτσι, στο πέρασμα του χρόνου, θα μπορέσουμε να χαμογελάμε και να ειρηνεύουμε την ψυχή μας.

Κάθε φορά που σκεφτόμαστε πως εμείς οι άνθρωποι, σαν <<κηπουροί>> ψυχών, κάναμε στη ζωή μας μερικές ανθίσουν και να μοσχοβολήσουν!



Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Λίγα λόγια για τη φιλία













Τελικά ποιος είναι φίλος πραγματικός; Είναι φίλος εκείνος που βγαίνουμε βόλτες μαζί; Είναι φίλοι η παρέα που έχουμε; Θεωρείται φίλος αυτός που μας συμπαραστέκεται στα δύσκολα; Είναι δυνατόν να έχουμε πολλούς φίλους;

Φίλοι ή Facebook φίλοι; Η φιλία στα χρόνια του ...facebook!

Aristotle on friendship

«Η εύνοια μοιάζει με την φιλία, αλλά δεν είναι φιλία. Εύνοια μπορεί να νιώθει κανένας και για άγνωστα πρόσωπα χωρίς να το ξέρουν. Γι αυτό έχουμε μιλήσει και προηγουμένως. Όμως η εύνοια δεν είναι ούτε αγάπη γιατί δεν φέρνει μαζί της ούτε την ένταση ούτε την ορμή της ψυχής, χαρακτηριστικά γνωρίσματα συνυφασμένα με την αγάπη.»
Η φιλία σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και τα "Ηθικά Νικομάχεια"
Το πόσο τεράστια είναι η αξία της φιλίας είναι δεδομένο. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να έχει φίλους! Άρα, είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο (;μάλλον ναι...) να έχουμε φίλους... Αλλά, όμως, ποιος είναι φίλος; Σίγουρα θα ΄χεις ακούσει αυτό που λένε πολλοί ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολες στιγμές σου. Αλλά και στις ευχάριστες, νομίζω...
Φίλος είναι εκείνος που βρίσκεται κοντά σου χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, χωρίς να έχει κάποιο συμφέρον. Κανένα απολύτως! Φίλος είναι εκείνος που θα ενδιαφερθεί για σένα χωρίς να έχει την ανάγκη σου.
Η παρέα που λες ότι έχεις είναι φίλοι σου; Αυτό δεν το ξέρω! Θα το αποδείξει ο χρόνος! Φίλος είναι εκείνος που σε δέχεται ακριβώς όπως είσαι, χωρίς να σε κατακρίνει, χωρίς γελάει πίσω απ' την πλάτη σου. Όταν η παρέα στο σχολείο, στη δουλειά, στον περίγυρό σου σε κοροϊδεύει που νηστεύεις ή που πας για εξομολόγηση ή όταν εσύ νιώθεις όχι άνετα, τότε κάτι δεν πάει καλά με την παρέα... Μάλλον θα πρέπει να επαναπροσδιορίσεις κάποια πράγματα.
Η φιλία είναι κάτι που αντέχει στο χρόνο. Κάτι που δοκιμάζεται. Κάτι που περνάει από φωτιά δυσκολιών και περιστάσεων. Κάτι σπάνιο και δύσκολο. Μα και τόσο ωραίο!
Υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ! Ποιο; Φίλοι δεν είναι μόνοι οι άλλοι για σένα, ΑΛΛΑ και συ για τους άλλους! Δηλαδή, μην περιμένεις τα πάντα απ' τους άλλους. Ο Θεός μας έδωσε μια εντολή: αγάπα το Θεό και τον πλησίον! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Αγάπα εσύ χωρίς όρια, χωρίς προκαταλήψεις, ειλικρινά και άδολα.


Το μυστικό της φιλίας είναι να αγαπάς εσύ πρώτος γνήσια και άδολα! Δηλαδή να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα!

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Ο Ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται ανάμεσά μας

















«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. »
Κ.Π. Καβάφης


Μέσα μας βρίσκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όταν ξεκινάμε για την Ιθάκη μας, όταν ξεκινάμε για το θαυμάσιο ταξίδι της ζωής. Μέσα από τη δική μας ψυχή ξεπηδούν τα εμπόδια που ανυπέρβλητα φαντάζουν και μας τρομοκρατούν.
Λαιστρυγόνες ανθρωποφάγοι οι ανασφάλειές μας, Κύκλωπες απειλητικοί τα αρνητικά μας συναισθήματα απαξιώνουν τη μέρα μας.
Ναι, τη μέρα μας, αφού το ταξίδι αυτήν αφορά.
Την κάθε μας μέρα που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.
Την κάθε στιγμή της ζωής μας που μας καλεί να την απολαύσουμε,
με τη χαρά ή τη λύπη της,
με τις αντιξοότητες ή τις ευκολίες.
Κάθε στιγμή που είναι δική μας,
μας καλεί να τη ζήσουμε αληθινά
και ουσιαστικά να την απολαύσουμε.
Σαν βγαίνουμε στον πηγαιμό προς τη δική μας Ιθάκη,
τα μόνα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι αυτά που εμείς γεννάμε.
Έχουν τη θλιβερή μορφή του φθόνου,
την ασχήμια της μιζέριας,
το γκρίζο χρώμα της απαισιοδοξίας,
την εφιαλτική φιγούρα της απελπισίας.
Μέσα μας βρίσκονται τα μυθικά τέρατα που μαυρίζουν τη ζωή μας.
Μέσα μας όμως είναι και η δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε.

Μια απόφαση χρειάζεται.
Ένα πλατύ χαμόγελο και μια απόφαση.
Θα χαρώ της ζωής μου το ταξίδι,
θα πετάξω από μέσα μου φοβίες,
συμπλέγματα, ανασφάλειες και θα χαρώ.
Στα δύσκολα θα αντιτάσσω τη θέλησή μου,
στα άδικα τον ανθρωπισμό μου,
στα άτιμα την καθαρή μου σκέψη,
στα άσχημα την ομορφιά του ιδανικού ανθρώπου,
που σταθερά όλο και σχηματοποιείται μέσα μου.

Ναι, μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός,
μόνο που τον κρατά σε ύπνωση το τραγούδι των σειρήνων,
των δικών μας απατηλών σειρήνων.
Μέσα μας βρίσκεται, μόνο που στη λήθη τον αφήσαμε,
τον ξεχάσαμε,
επιτρέψαμε να τον σκεπάσουν οι θόρυβοι
και οι απόηχοι του ανερμάτιστου περίγυρου,
τον καλύψαμε με γυαλιστερά κουρέλια του συρμού
και κάπου σε μια γωνιά χωμένο τον κοιμίσαμε.

Και είναι αυτός που γνωρίζει το δίκιο,
είναι αυτός που προστατεύει τους αδύνατους,
είναι αυτός που ξέρει να αγαπά,
που προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα,
που κάνει κάθε δύσκολο αγώνα πανηγύρι,
που θέλγεται από τα ουσιώδη,
που ερωτεύεται το καλό και το όμορφο,
που σταθερή κρατά την πορεία με πυξίδα αλάνθαστη το μυαλό και την καρδιά του.

Εμείς γι αλλού κινήσαμε και ακριβώς εκεί σκοπεύουμε να πάμε.
Βάλαμε πλώρη για μια Ιθάκη και εκεί κάποτε θα φτάσουμε,
και, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο,
αφού εκεί θα φτάσει ένας άλλος εαυτός μας,
ο ιδανικός μας εαυτός,
όπως αποκαλύφθηκε και, κατά το δυνατόν,
τελειώθηκε στη διάρκεια της θαυμάσιας διαδρομής.


Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Ο μαυροπίνακας






«Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εμπειρία είναι αυτές που αξίζει να διηγείσαι χρησιμοποιώντας τις πιο όμορφες, αλλά και τις πιο σκληρές εικόνες. Είναι μια ιστορία γλυκόπικρη, από αυτές που οι περισσότεροι έχουμε να διηγηθούμε αλλά συχνά αδιαφορούμε να ακούσουμε».


«Κάθε μαθητής και κάθε δάσκαλος έχει αφήσει σ΄ αυτήν την αίθουσα
ένα κομμάτι από την ψυχή του. Τα κομμάτια αυτά φτιάχνουν
μια γλυκιά ιστορία που ελπίζω να μην ξεχαστεί».
Τα λόγια αυτά είναι γραμμένα πάνω στον μαυροπίνακα του Δημοτικού σχολείου της Ψερίμου από την τελευταία δασκάλα του! Το σχολείο έκλεισε, διότι η μοναδική μαθήτρια του τελείωσε την τελευταία τάξη και στο μικρό νησί που βρίσκεται απέναντι από την Κάλυμνο δεν υπάρχουν πια άλλα παιδιά ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία του.

Η τελευταία δασκάλα, Χαρά Αγγελέτου, μια 23χρονη κοπέλα από τη Λάρισα, πρωτοδιόριστη σε «δυσπρόσιτο σχολείο», έζησε μια συγκλονιστική εμπειρία για έναν χρόνο, μαζί με τη μοναδική μαθήτρια του Δημοτικού σχολείου,τη 12χρονη Άννα Μαύρου. Και όταν τη ρωτάς «πώς ήταν εκεί, πώς άντεξε πώς τα έβγαλε πέρα;» απαντά πως «η αλήθεια είναι ότι αυτή η εμπειρία είναι αυτές που αξίζει να διηγείσαι χρησιμοποιώντας τις πιο όμορφες, αλλά και τις πιο σκληρές εικόνες. Είναι μια ιστορία γλυκόπικρη, από αυτές που οι περισσότεροι έχουμε να διηγηθούμε αλλά συχνά αδιαφορούμε να ακούσουμε».

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Το κορίτσι που ήθελε να δίνει











Στα εννέα χρόνια της ζωής της η Ρέιτσελ Μπέκγουιθ...
πρόλαβε να δωρίσει τρεις φορές τις κοτσίδες της. Η πρώτη φορά ήταν στα πέντε της: στο σχολείο πληροφορήθηκε πως μια οργάνωση (Locks of Love ή Κοτσίδες της Αγάπης) συγκέντρωνε μαλλιά για να φτιάχνει περούκες για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.
Η Ρέιτσελ δεν δίστασε καθόλου. Έβαλε τη μητέρα της Σαμάνθα να την κουρέψει και μετά περίμενε να ξαναμεγαλώσουν τα μαλλιά της. Και τα έκοψε και πάλι. Η τρίτη φορά ήταν στις 23 Ιουλίου, την ημέρα που σκοτώθηκε σε τροχαίο: οι γονείς της δώρισαν τα όργανα της Ρέιτσελ μαζί με την τελευταία της κοτσίδα.
Είχε κλείσει τα 9 στις 12 Ιουνίου. Στους συγγενείς και τους φίλους είχε πει: «Αντί να μου κάνετε δώρο, δωρίστε 9 δολάρια σ' αυτούς που φτιάχνουν πηγάδια για όσους δεν έχουν πόσιμο νερό». Είχε ακούσει μια μέρα στην εκκλησία να μιλούν για τη λειψυδρία που απειλεί τον κόσμο και για την Charity: water, μία από τις πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις που συγκεντρώνουν κεφάλαια για ανθρωπιστικά προγράμματα που συνδέονται με το νερό. Και είχε αποφασίσει να κάνει κάτι, να μπει στη μέση. Με τη μητέρα της, ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση. Στον ιστότοπο (www.charitywater.org) εξακολουθεί να υπάρχει η σελίδα της: «Σας παρακαλώ, βοηθήστε με. Στους δωρητές θα στείλουμε τη φωτογραφία των πηγαδιών και τις ...
γεωγραφικές συντεταγμένες από το Google Earth. Ο στόχος μου είναι να συγκεντρώσω 300 δολάρια».
Η
Ρέιτσελ ζούσε στο Σιάτλ, ένα παιδί της εποχής της, των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Google Earth. Ηταν τρελά ερωτευμένη με τον τραγουδιστή - είδωλο των παιδιών Τζάστιν Μπίμπερ, αν και η μητέρα της λέει πως δεν τολμούσε να το παραδεχτεί. Πιθανόν να είχε ζητήσει από τον Τζάστιν (ο οποίος είναι κι αυτός χορηγός της Charity: water) να βγάλει σε δημοπρασία έναν χορό μαζί του για να συγκεντρώσει λίγα ακόμη δολάρια για την έκκληση των γενεθλίων της, που είχε σταματήσει στα 280 δολάρια. Ομως, τις τρεις ημέρες που η Ρέιτσελ πέρασε αναίσθητη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αφηγείται ο Νίκολας Κριστόφ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», οι φίλοι της τής ψιθύρισαν στ' αυτί πως μπορεί να είναι ικανοποιημένη: οι δωρεές στο όνομά της είχαν ξεπεράσει κατά πολύ όχι μόνο τον στόχο της, αλλά και τα 50.000 δολάρια που είχε καταθέσει ο ίδιος ο Μπίμπερ. Στις 25 Ιουλίου, μετά την κηδεία, η μητέρα της έγραψε ένα ευχαριστήριο ποστ : «Ξέρω πως η Ρέιτσελ χαμογελάει!».

Μακάρι να γελούσε με τον τρόπο που σκέπτονται οι ενήλικοι, με τους μηχανισμούς της μετά θάνατον διασημότητας και με τον μικρό Σάιμον που έστειλε 5 δολάρια - «αν και ήθελα να δώσω περισσότερα, αλλά είμαι μόνον 8 ετών και αυτό είναι το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι μου». Ή και με τον κυνισμό μας, που θα κάνει κάποιους να πουν πως ήταν... η νταλίκα. Αν δεν σκοτωνόταν εκείνο το Σάββατο του Ιουλίου στον αυτοκινητόδρομο από μια νταλίκα που έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε η Ρέιτσελ με την οικογένειά της, τραυματίζοντας θανάσιμα μόνον εκείνη, ίσως κανείς να μη μάθαινε για την παράξενη γιορτή των γενεθλίων ενός κοριτσιού από την περιφέρεια του Σιάτλ. Τα χρήματα που συγκέντρωνε για να ανοίξουν πηγάδια στο Κονγκό ή το Μπανγκλαντές θα είχαν μείνει στα 280 και δεν θα είχαν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο Κριστόφ δεν θα είχε γράψει το εμπνευσμένο άρθρο του, στο οποίο αναγορεύει την Ρέιτσελ σε θετικό σύμβολο της πιο νέας γενιάς. Αν δεν ήταν εκείνη η νταλίκα, η Ρέιτσελ θα είχε βάλει μπροστά το νέο της σχέδιο έτοιμη να κόβει τις μπούκλες της ξανά και ξανά.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Η αξία της ευγνωμοσύνης











Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένα παιδί θα πρέπει να είναι σε θέση να εκτιμά τα δώρα που λαμβάνει. Αν όμως αυτό δεν συμβαίνει με το παιδί σας τότε ίσως θα πρέπει να αναρωτηθείτε μήπως ακόμα δεν έχει μάθει την σημασία της ευγνωμοσύνης.

Μήπως ως γονείς δεν επιμείνατε στα ψυχικά και διαπροσωπικά οφέλη της; Μήπως επιτρέψατε μια αρνητική συμπεριφορά να συντηρείται μέσα στον χρόνο λειτουργώντας ως ένας παθητικός γονέας; Ό,τι και αν συμβαίνει, πρέπει άμεσα να αναστρέψετε την κατάσταση και να δώσετε στο παιδί σας να καταλάβει τη μεγάλη αξία της ευγνωμοσύνης.

Σε γενικές γραμμές είναι σημαντικό να του εξηγήσετε την σημασία του δώρου, όχι ως υλική αξία, αλλά ως εκδήλωση αγάπης και συναισθηματικού δοσίματος. Μπορείτε να του τονίσετε ότι όταν δέχεται την αγάπη με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, τότε θα μπορεί και εκείνο να αγαπά και αυτό θα τον κάνει έναν πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη ζωή του.

Το να το μάθετε να λέει «ευχαριστώ», δεν θα πρέπει να γίνει μέσα από μεθόδους εκφοβισμού ή υποταγής, αλλά καλλιεργώντας μέσα του την σημασία του να εκτιμά τους άλλους ανθρώπους, ούτως ώστε να μπορούν και εκείνοι να το εκτιμούν.

Φτιάξτε μαζί με το παιδί σας συνεργατικά μια λίστα με δώρα αληθινά ή συμβολικά για τα πρόσωπα που αγαπά και κινητοποιήστε το να τα μοιραστεί μαζί τους.


Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Δημιουργούμε με τη φαντασία















Λοιπόν, Ρίτσαρντ, είμαστε μαγνήτες, έτσι δεν είναι; Μάλλον όχι μαγνήτες- σίδηρος τυλιγμένος με χάλκινο σύρμα κι όποτε θελήσουμε να μετατραπούμε σε μαγνήτες μπορούμε. Διοχετεύουμε το εσωτερικό μας βολτάζ μέσω του σύρματος και ελκύουμε ότι θέλουμε. Ο μαγνήτης δεν ενδιαφέρεται για το πώς λειτουργεί.
Είναι αυτό που είναι και από τη φύση του ελκύει ορισμένα πράγματα ενώ σ” άλλα δεν ασκεί καμιά επίδραση. Έβαλα στο στόμα μου μερικά τσιπς και γύρισα και κοίταξα συνοφρυωμένος. «Κάτι ξέχασες να μου πεις. Με ποιο τρόπο μπορώ να το κάνω αυτό;»
«Τίποτα δεν έχεις να κάνεις. Πρόκειται για φυσικό νόμο, μην το ξεχνάς. Τα όμοια έλκονται. Να είσαι απλώς αυτός που είσαι, ήρεμος και φυσικός. Να δείχνεις τον πραγματικό εαυτό σου. Κι όταν είμαστε φυσικοί και ατόφιοι, και ρωτάμε κάθε λεπτό τον εαυτό μας: «αυτό είναι πράγματι που θέλω να κάνω;»
Και κάνουμε αυτό το κάτι μόνο όταν η απάντησή μας είναι ναι, αυτόματα εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να μάθουν από ανθρώπους σαν κι εμάς μένουν αδιάφοροι, ενώ προσελκύονται εκείνοι που έχουν κάτι να μάθουν κι από τους οποίους κι εμείς έχουμε κάτι να μάθουμε».
«Αυτό όμως απαιτεί πολλή πίστη και υπομονή και στο μεταξύ ζεις μόνος».
Με κοίταξε παράξενα, δαγκώνοντας το σάντουιτς που κρατούσε.
Ανοησίες. Δεν απαιτεί καθόλου πίστη. Φαντασία απαιτεί.
Άρχισε να καθαρίζει το τραπέζι που βρισκόταν ανάμεσά μας, τραβώντας στην άκρη τη σάλτσα, τις τηγανητές πατάτες, τα πιρούνια και τα μαχαίρια, ενώ εγώ τον κοιτούσα απορημένος, περιμένοντας να δω πού το πήγαινε και τι επρόκειτο να κάνει.
«Αν έχεις φαντασία σαν κόκκο σουσαμιού», είπε σπρώχνοντας με το δάχτυλο ένα τέτοιο κόκκο και φέρνοντάς τον στη μέση του τραπεζιού, «όλα είναι δυνατά».
Κοίταξα πρώτα το σουσάμι και μετά εκείνον. «Νομίζω πως θα “ταν καλύτερα αν κανονίζατε μια συνάντηση όλοι οι Μεσσίες και καταλήξατε σε μια συμφωνία. Γιατί απ” ότι ξέρω ο Χριστός είπε αν είχατε πίστη σαν κόκκο σινάπεως…»
«Όχι, ήθελα να το διορθώσω αυτό από τότε, πριν παραιτηθώ από το ρόλο του Μεσσία, αλλά θα ήταν δύσκολο να το καταλάβουν. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, δεν υπήρχε η λέξη φαντασία κι η λέξη πίστη ήταν η καλύτερη που μπορούσαν να βρουν. Ούτε και σουσάμι είχαν τότε.
Έτυχε να ξέρω πως υπήρχε σουσάμι τότε, αλλά προτίμησα ν” αφήσω αυτό το ψεματάκι να περάσει απαρατήρητο.
«Ας πούμε λοιπόν πως φαντάζομαι μια όμορφη και μυαλωμένη γυναίκα στο χωράφι όπου έχουμε τ” αεροπλάνα μας, στο Ταραγκόν του Ιλλινόις.
Μπορώ βέβαια να το κάνω, αλλά τι θα βγει μ” αυτό, αφού θα πρόκειται απλώς για φαντασία.
Κοίταξε προς τον ουρανό μ” ένα απελπισμένο ύφος. Από πάνω μας βέβαια δε φαινόταν ο ουρανός αλλά το ταβάνι του μπαρ με τον ψυχρό του φωτισμό. «Θα πρόκειται απλώς για φαντασία, ε;» ναι βέβαια θα πρόκειται για φαντασία.
Αφού αυτός ο κόσμος δεν είναι παρά φαντασία, το ξέχασες;
  • - «Όπου είναι η σκέψη σου εκεί είναι οι εμπειρίες σου».
  • - «Ο άνθρωπος είναι αυτό που σκέφτεται πως είναι».
  • - «Εκείνο που φοβάμαι το παθαίνω».
  • - «Σκέψου και γίνε πλούσιος.
  • - «Δημιουργικός οραματισμός για ψυχαγωγία και κέρδος».
  • - «Πώς να κάνεις φίλους με το να είσαι αυτός που είσαι.
Η φαντασία σου δεν αλλάζει την πραγματικότητα ούτε κατά το ελάχιστο.

Μιλάμε για κόσμους της Γουώρνερ Μπρος και της Μέτρο-Γκόλντεν-Μάγερ που το καθετί σ” αυτούς είναι ψευδαίσθηση και φαντασία, για όλα εκείνα τα όνειρα και τα σύμβολα που πλάθουμε για τους εαυτούς μας όλοι εμείς πού ονειρευόμαστε στο ξύπνιο μας.
Τοποθέτησε το πιρούνι και το μαχαίρι του με τέτοιο τρόπο σαν να “θελε να φτιάξει γέφυρα ανάμεσά μας. «Αναρωτιέσαι τι συμβολίζουν τα όνειρά σου; Ρίξε μια ματιά στα έργα σου όταν είσαι ξύπνιος και ν΄ αναρωτηθείς τι συμβολίζουν εκείνα. Εσύ, για παράδειγμα με τ” αεροπλάνα σου που κάθε τόσο αλλάζεις τόπο διαμονής».
«Ναι, Ντόναλντ, λοιπόν;» Προτιμούσα να κάνει σιγανότερα, να μου τα λέει λίγα-λίγα.
Ένα χιλιόμετρο την ώρα είναι μεγάλη ταχύτητα για καινούριες ιδέες.
«Αν ονειρευόσουν αεροπλάνα, τι θα σήμαινε αυτό για σένα;» με ρώτησε.
«Ελευθερία. Τα όνειρα για αεροπλάνα σημαίνουν απόδραση, πέταγμα, κι απελευθέρωση του εαυτού μου».
«Πώς αλλιώς να σου το εξηγήσω. Το όνειρο που βλέπεις ξύπνιος και που θεωρείς πραγματικότητα είναι το ίδιο πράγμα.
Η επιθυμία σου να απελευθερωθείς απ” όλα εκείνα τα πράγματα που σε αλυσοδένουν —τη ρουτίνα, την εξουσία των άλλων, την πλήξη, τη βαρύτητα—εκφράζεται με το να έχεις αεροπλάνο. Εκείνο που δεν έχεις καταλάβει είναι πως είσαι κιόλας ελεύθερος και πως πάντα ήσουν. Φαντασία χρειάζεται, λοιπόν, τίποτε άλλο. Τι λες γι” αυτό;» “
Η σερβιτόρα που ήταν λίγο πιο πέρα και σκούπιζε τα πιάτα, γύριζε κάπου-κάπου και του έριχνε ματιές γεμάτες περιέργεια, τεντώνοντας το αυτί της για ν” ακούσει καλύτερα τι έλεγε.
«Ώστε ποτέ δε νιώθεις μοναξιά, Ντόναλντ;» ρώτησα πάλι.
«Όχι, εκτός αν θέλω. Έχω φίλους από άλλα μήκη και πλάτη, που βρίσκονται κοντά μου από καιρού σε καιρό. Κι εσύ το ίδιο».
«Όχι, εννοώ απ” αυτόν εδώ το φανταστικό κόσμο. Δώσε μου ένα χειροπιαστό παράδειγμα σχετικά με όσα μου είπες για το μαγνητισμό που διαθέτουμε, ένα μικρό θαύμα… θέλω να το μάθω αυτό».
«Δοκίμασε μόνος σου», αποκρίθηκε. «Για να φέρεις κάποιον ή κάτι κοντά σου, αρκεί να φανταστείς ότι είναι κοντά σου».
«Σαν τι; Εκείνη την ωραία κοπέλα, για παράδειγμα;»
«Οτιδήποτε. Όχι την κοπέλα. Κάτι μικρό πρώτα».
«Υποτίθεται πως εξασκούμαι τώρα;»
«Ναι».
«Εντάξει… Ένα γαλάζιο φτερό».
Με κοίταξε παραξενεμένος. «Γαλάζιο φτερό, Ρίτσαρντ;»
«Μου είπες οτιδήποτε, κάτι μικρό».
Ανασήκωσε τους ώμους. «Εντάξει, ένα γαλάζιο φτερό. Φαντάσου το φτερό. Δες με τη φαντασία σου κάθε του λεπτομέρεια, κάθε γραμμούλα και γωνιά του. Μόνο για ένα λεπτό. Μετά άφησέ το».
Έκλεισα για ένα λεπτό τα μάτια μου κι είδα με τη φαντασία μου την εικόνα ενός φτερού, δέκα εκατοστά μήκος, σε γαλάζιο και ασημί χρώμα, ένα φωτεινό φτερό να αιωρείται μέσα στο σκοτάδι.
«Μπορείς να το περιβάλλεις με χρυσό φως, αν θέλεις», μου είπε ο Ντόναλντ.
Το φαντάστηκα μέσα σε χρυσές φλόγες. «Εντάξει», είπα.
«Αυτό είναι. Τώρα άνοιξε τα μάτια σου».
Τα άνοιξα. «Πού είναι το φτερό;» τον ρώτησα μη βλέποντας τίποτα.
«Αν το έχεις συλλάβει καθαρά στη σκέψη σου όπου να “ναι φτάνει σα βενζινοκίνητο αμάξι».
«Το φτερό; Σαν αμάξι;»
«Ακριβώς, Ρίτσαρντ».
Όλο το απόγευμα περίμενα να εμφανιστεί το φτερό αλλά μάταια.
Ήταν η ώρα του δείπνου κι έτρωγα ένα ζεστό σάντουιτς με γαλοπούλα όταν το είδα τελικά. Ήταν μια εικόνα και μια μικρή επιγραφή στο κουτί του γάλατος.
«Συσκευασμένο από τις κτηνοτροφικές επιχειρήσεις Γαλάζιο φτερό, Μπράϊαν Οχάιο».
«Ντόναλντ, το φτερό μου!» φώναξα.
Γύρισε και το είδε. «Εγώ νόμιζα πως ήθελες πραγματικό φτερό», είπε.
«Για ένα αρχάριο καλό είναι κι αυτό, έτσι δεν είναι;»
«Στη φαντασία σου είδες μόνο το φτερό ή είδες και τον εαυτό σου να το κρατά;»
«Μόνο το φτερό».
«Έτσι εξηγείται. Αν θέλεις να είσαι μαζί μ” εκείνο που προσπαθείς να μαγνητίσεις, πρέπει να βάλεις και τον εαυτό σου στην εικόνα. Με συγχωρείς που δε σου το είπα».
Ένιωσα να με πλημμυρίζει ένα παράξενο συναίσθημα. Τα κατάφερα.
Είχα καταφέρει να μαγνητίσω το πρώτο πράγμα. «Σήμερα ένα φτερό», είπα, «αύριο τον κόσμο».
«Πρόσεξε Ρίτσαρντ», με προειδοποίησε μ” ένα περίεργο ύφος, «για να μην το μετανιώσεις».


(Προσέχουμε πολύ καλά τι ζητάμε, γιατί σίγουρα θα το αποκτήσουμε!)