Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Μια καλή κουβέντα…





Δεν μας κοστίζει τίποτα να πούμε ένα «μπράβο» στο παιδί μας κάποια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως το έχει ανάγκη, πως χρειάζεται κι αυτό μια επιβράβευση στην προσπάθεια που κάνει, έστω κι αν κατά την γνώμη μας, δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
«Μια καλή κουβέντα δεν έχω ακούσει από τα χείλη σου…»
Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει αυτό το παράπονο στον άνθρωπό μας, στον γονιό μας, στο παιδί μας, στον φίλο μας; Πόσες φορές δεν έχουμε πικραθεί από την αρνητική συμπεριφορά των δικών μας, στην όποια προσπάθεια κάνουμε;
Πόσες φορές δεν αναζητάμε τη ζεστή ματιά, το γλυκό χαμόγελο, την καλή κουβέντα, για να πλημμυρίσει η καρδιά μας, από χαρά, από αγάπη;
Είναι τροφή για την ψυχή ο καλός λόγος, ο έπαινος. Δίνει μεγάλη δύναμη, πολύ κουράγιο,
και μας οδηγεί στον στίβο της ζωής με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση, με ψυχικά εφόδια πέρα από τα πνευματικά και σωματικά που έχουμε.
Γιατί δεν αρκεί κάποιος να είναι δυνατός ή να έχει πάμπολλες γνώσεις.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να αξιοποιήσει τις ικανότητές του, τα προσόντα του, χρειάζεται να ακούει σε κάθε προσπάθειά του, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, ένα μπράβο, μια καλή κουβέντα.
Ο καλός λόγος λειτουργεί σαν βάλσαμο για τον πικραμένο, είναι πηγή δύναμης γι’ αυτόν που αγωνίζεται.
Δίνει ελπίδες σ’ αυτόν που προσδοκά την επίλυση των προβλημάτων του, ανακουφίζει εκείνον που έχει κάνει ένα λάθος και νοιώθει ενοχές. Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πλέον σοβαρά, ο καλός λόγος είναι αυτός που δημιουργεί καλύτερες σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, των μελών μιας της κοινωνίας.
«Πολύ καλό το φαΐ σήμερα» μπορούν να πουν όλοι όσοι καθίσουν στο οικογενειακό τραπέζι.
Στεναχωριέται η γυναίκα που ποτέ δεν έχει ακούσει από τον άντρα της και τα παιδιά της, μια καλή κουβέντα για την μαγειρική της, για την φροντίδα της γι’ αυτούς και το σπίτι αλλά απεναντίας, τους ακούει να επαινούν άλλες γυναίκες. Χρόνια προσπαθεί να έχει πλούσιο και γευστικό το τραπέζι της οικογένειας, αλλά ποτέ δεν άκουσε έναν καλό λόγο. Και η απογοήτευση την πνίγει γιατί κάθε πρωί ξυπνάει πριν ακόμα βγει ο ήλιος για να ετοιμάσει το πρωινό του άντρα της και των παιδιών, το φαγητό της ημέρας και να φύγει με την ψυχή στο στόμα για να προλάβει να είναι στην ώρα της στην δουλειά. Και μόλις σχολάσει, πάλι τρέχοντας, γυρνάει στο σπίτι για να κάνει τις υπόλοιπες δουλειές, να διαβάσει τα παιδιά, να είναι το σπίτι ένα μικρό παλατάκι. Τα κάνει όλα γι’ αυτούς που αγαπά, όμως δεν ακούει ούτε μια ζεστή κουβέντα. Κι απογοητεύεται, μαραζώνει, νοιώθει ασήμαντη όταν ακούει τους επαίνους των δικών της ανθρώπων, αυτών που αγαπά και φροντίζει, για άλλες γυναίκες.
«Πολύ σου πάει αυτό το κτένισμα» λέει ο άντρας στη γυναίκα. Κι αν δεν το έχει σκεφθεί να το πει την πρώτη, την δεύτερη, την τρίτη φορά που η γυναίκα του τον ρωτάει αν την κτένισε καλά η κομμώτρια, ας αναρωτηθεί από μόνος του γιατί του κάνει αυτή την ερώτηση. Μήπως η ίδια ξέρει αν είναι καλό το κτένισμα; Όμως τον ρωτάει για να ακούσει τον καλό λόγο, να δείξει μέσα από τις λέξεις, την αγάπη του.
Ας θυμηθεί ο άνδρας για λίγο πως συμπεριφερότανε όταν ήταν ερωτευμένος με την γυναίκα του, πριν την νυμφευτεί. Τότε έλεγε όμορφα και ζεστά λόγια. Τα ξέχασε μετά τον γάμο; Μήπως αξίζει να ξαναγυρίσει στην ωραία εποχή του έρωτα της αγάπης;
Ας θυμηθεί το ζευγάρι τα λόγια που έλεγε ο ένας στον άλλον. Πολύ απλές κουβέντες που όμως φέρνουν τόσο κοντά τους ανθρώπους όταν λέγονται.
Μα και το παιδί που πάει σχολείο, φροντιστήριο, γυμναστήριο, που ανοίγει τα φτερά του, θέλει κι αυτό μια καλή κουβέντα.
«Μπράβο καμάρι μου, πήγες αρκετά καλά!» μπορούμε να πούμε στο παιδί μας, για να συμπληρώσουμε μετά τις όποιες παρατηρήσεις μας. Αν το κατηγορούμε συνεχώς, το επιπλήττουμε, τότε πιθανόν να έχουμε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που σαν γονείς επιθυμούμε.
Το κάθε παιδί, ο κάθε μαθητής, έχει τις δικές του δυνατότητες, τον δικό του προσωπικό κώδικα επικοινωνίας κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν πρέπει να συγκρίνουμε το παιδί μας με τα άλλα παιδιά και να το κατηγορούμε γιατί δεν είναι τόσο καλός μαθητής, τόσο καλός αθλητής, όπως εκείνα.
Το παιδί μας, μπορεί μετά από λίγο, να σταματήσει να κάνει παρέα με το γειτονόπουλο που είναι καλύτερο γιατί πιστεύει, πως αυτό είναι η αιτία της υποβίβασής του από την οικογένειά του. Και πιθανόν να επιλέξει για συναναστροφή, έναν της αυτής δυναμικότητας ή κατώτερο από αυτό στους βαθμούς μόνο και μόνο, για να έχει για μέτρο σύγκρισης κι αντιπαράθεσης με τους γονείς του, έναν άλλον μαθητή, όχι τον καλύτερο.
Δεν είναι κακό να κάνει το παιδί μας παρέα με έναν μαθητή που δεν έχει καλές επιδόσεις στα μαθήματα. Κακό είναι, να το οδηγήσουμε εμείς με την συμπεριφορά μας σε επιλογές που θα τον βλάψουν ψυχικά, να νοιώθει πως οι γονείς του θαυμάζουν ένα άλλο παιδί κι όχι το δικό τους, έστω και με τα μειονεκτήματά του.
Δεν μας κοστίζει τίποτα να πούμε ένα «μπράβο» στο παιδί μας κάποια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως το έχει ανάγκη, πως χρειάζεται κι αυτό μια επιβράβευση στην προσπάθεια που κάνει, έστω κι αν κατά την γνώμη μας, δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
Πρέπει να προσπαθούμε με τον καλό λόγο να του δείξουμε μέσα από την αγάπη μας, πως έχει δυνατότητες να γίνει καλύτερος για τον εαυτό του, την κοινωνία κι όχι για μας.
Το μόνο κέρδος που μπορεί να έχει ένας γονιός από το παιδί του που προόδευσε, που πέτυχε στη ζωή του κι έγινε ένας σωστός οικογενειάρχης, είναι η ικανοποίησή του να τον καμαρώνει, υγιή και χρήσιμο στέλεχος της κοινωνίας. Και πρέπει να σεβόμαστε τις επιλογές του αντί να το καταπιέζουμε να ακολουθήσει μια επαγγελματική σταδιοδρομία που δεν την θέλει αλλά που εμείς για πολλούς λόγους επιθυμούμε.
Αλλά και για τον πατέρα χρειάζεται ο καλός λόγος, η ζεστή κουβέντα.
Όταν μπαίνει στο σπιτικό, το καλωσόρισμα αρκεί για να τον κάνει να ξεχάσει την κούραση του. Αν όμως μπαίνοντας βρεθεί αντιμέτωπος με την αδιαφορία, αν αντιληφθεί πως είτε που επέστρεψε στο σπίτι είτε δεν επέστρεψε είναι ένα και το αυτό, τότε νοιώθει μεγάλη απογοήτευση.
Όταν κάποιος γυρνά χαρούμενος στο σπίτι του για να αναγγείλει στην οικογένειά του μια επιτυχία και μπαίνοντας του πουν η γυναίκα του και τα παιδιά του «Μη μας διακόπτεις! Βλέπουμε την αγαπημένη μας σειρά» ραγίζει η καρδιά του.
Όλοι προσμένουμε απλά λόγια, γεμάτα ζεστασιά κι αγάπη.
Πρέπει να κάνουμε πηγή της γλώσσας την καρδιά μας και φίλτρο το μυαλό μας.
Πρέπει κι αξίζει να δίνουμε λίγη χαρά στους ανθρώπους που αγαπάμε με έναν καλό λόγο.
Αυτό θα μας φέρει πιο κοντά, αυτός ο καλός λόγος θα διώξει και πολλά μαύρα ή γκρίζα σύννεφα που ίσως έχουν μαζευτεί πάνω από το σπίτι μας, πάνω από την οικογένειά μας.
Μια καλή κουβέντα ας πούμε λοιπόν. Εξάλλου, δεν κοστίζει τίποτα και δίνει τόσα πολλά…


ΠΗΓΉ: https://olympia.gr/2012/09/01/μια-καλή-κουβέντα/

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Ένα δάσος σε σχήμα κιθάρας





Στην εύφορη αγροτική περιοχή της Αργεντινής «Pampas» βρίσκεται ένα δάσος από 7000 κυπαρίσσια και ευκάλυπτους που αν το κοιτάξεις από ψηλά μοιάζει εκπληκτικά με μια τεράστια κιθάρα.  Το δάσος που εκτείνεται σε μήκος ενός χιλιομέτρου είναι αρκετά ορατό από τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από την περιοχή, ακόμη και από δορυφόρο. Όσο και αν σας ακούγεται παράξενη η ύπαρξη του, αυτό που πραγματικά θα σας εντυπωσιάσει είναι η ιστορία πίσω από την δημιουργία του.

Το δάσος κιθάρα δημιουργήθηκε από έναν αγρότη, τον 71χρονο σήμερα Pedro Martin Ureta και από τα τέσσερα παιδιά του. Όλα ξεκίνησαν όταν η σύζυγός του Pedro, η Graciela Yraizoz, ενώ πετούσε μια μέρα με αεροπλάνο πάνω από την Pampa παρατήρησε ένα αγρόκτημα, το οποίο έμοιαζε αρκετά με ένα κάδο αρμέγματος.
Η Graciela επιστρέφοντας σπίτι προέτρεψε τον σύζυγο της να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο. Να φυτέψουν δέντρα που όταν θα μεγαλώσουν θα μοιάζουν από ψηλά με μια τεράστια κιθάρα.

Δυστυχώς για την Graciela πριν προλάβει να ξεκινήσει την δημιουργία της μια μέρα του 1977 κατέρρευσε ξαφνικά. Κυοφορούσε το πέμπτο της παιδί όταν υπέστη ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος και πέθανε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο της πόλης.

Δύο χρόνια αργότερα ο Pedro αποφάσισε να τιμήσει την τελευταία επιθυμία της γυναίκας του και να δημιουργήσει μόνος του την κιθάρα στο δάσος. Με τη βοήθεια των παιδιών του, φύτεψε περίπου 7.000 δέντρα, κυπαρίσσια για τον σκελετό αλλά και μπλε ευκαλύπτους για τις έξι χορδές.

Ο Pedro παραδέχεται ότι έχει δει μόνο φωτογραφίες της κιθάρας από ψιλά μια και ένα τραυματικό γεγονός στα νιάτα του του έχει δημιουργήσει φοβία για τα αεροπλάνα.



Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος





Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν μία μόνο ιστορία αλλά πολλές, που άρχισαν να γεμίζουν τον κόσμο με παραμύθια για ανυπάκουα κορίτσια και πονηρούς λύκους, κρυστάλλινα γοβάκια κι ερωτοχτυπημένους πρίγκιπες, έξυπνους γάτους και μολυβένια στρατιωτάκια, φιλικούς γίγαντες και εργοστάσια σοκολάτας. Γέμιζαν τον κόσμο με λέξεις, με ευστροφία, με εικόνες και παράξενους χαρακτήρες. Καλούσαν τον κόσμο να γελάσει, να θαυμάσει, να τις ζήσει. Του έδιναν νόημα. Κι από τότε, οι ιστορίες αυτές συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να μας λένε χίλιες και μία φορές «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος…»
Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, ασκούμε το μυαλό μας όπως περίπου θα κάναμε αν έπρεπε να το γυμνάζουμε για να μείνει καλλίγραμμο. Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε, μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας, προσφέροντάς μας δημιουργικές λύσεις σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.
΄Οταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό που διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού: τη δημιουργία κοινότητας. Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα, οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί. Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα κι εμείς οι σημερινοί, που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο. οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά. Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, επειδή, μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές, βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι πρωταγωνιστές των ιστοριών.
Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς που γεννιούνται, αναπαράγονται και πεθαίνουν, οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα, μπορούν να γίνουν αθάνατες – ιδιαίτερα οι παραδοσιακές που έχουν τη δυνατότητα να προσαρμοστούν στις συνθήκες και στον περίγυρο όπου λέγονται ή ξαναγράφονται. Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται, μας κάνουν συν-δημιουργούς.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους, ιστορίες και θρύλους που μεταδίδονταν επί αιώνες από στόμα σε στόμα, φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους, αφηγούνταν το ιστορικό τους, μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο, κινούσαν την περιέργεια κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα. ΄Ηταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν βιβλία. Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει. Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου, του Μεξικού. Και, βρίσκοντας αναγνώστες, οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους δημιουργώντας κοινότητες, οικογένειες ή άτομα που έχουν περισσότερες δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.

ΠΗΓΉ: FRANCISCO HINOJOSA

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Οι παιδικές φιλίες το "κλειδί" της ευτυχίας!





Η παιδική φιλία είναι μία στενή και έντονη συναισθηματική σχέση που νιώθει ένα παιδί προς ένα ή περισσότερα παιδιά. Η σχέση αυτή είναι πολύ σημαντική για το παιδί, γιατί με τους φίλους του μοιράζεται πολλές στιγμές της καθημερινής του ζωής στο σχολείο και στη γειτονιά και ανταλλάσσει μαζί τους απόψεις για τους στόχους, τα ενδιαφέροντα και τα προβλήματα που τα απασχολούν.

Κατά πρώτο χρόνο της ζωής ενός βρέφους υπάρχει ελάχιστη αλληλεπίδραση με τα άλλα βρέφη. Η κοινωνική του ανταπόκριση, σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης κατευθύνεται κυρίως προς τους ενηλίκους και προς τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Στην ηλικία περίπου των επτά μηνών, το μωρό παίζει μόνο του, αγνοώντας τα άλλα παιδιά, ενώ στην ηλικία των έντεκα μηνών ενδιαφέρεται περισσότερο για τα παιχνίδια του και λιγότερο για τα παιδιά που παίζουν μαζί του. Το ενδιαφέρον του βρέφους αρχίζει να στρέφεται προς τα άλλα παιδιά περίπου στην ηλικία των δεκαπέντε μηνών ενώ στο δεύτερο χρόνο της ζωής του το παιδί αρχίζει να τροποποιεί τη συμπεριφορά του και να προσαρμόζεται με τις δραστηριότητες των άλλων παιδιών, άρα να αλληλεπιδρά κοινωνικά.

Οι φιλικές επαφές των παιδιών, στην προσχολική ηλικία, αυξάνονται ραγδαία μεταξύ του δεύτερου και του πέμπτου χρόνου της ζωής τους. Τα νήπια δημιουργούν τις πρώτες τους φιλικές σχέσεις, κατά κανόνα, με άτομα του ίδιου φύλου και η κοινωνική τους αλληλεπίδραση είναι περισσότερο φιλική και συνεργατική παρά ανταγωνιστική και εχθρική. Μετά τον πέμπτο χρόνο της ζωής τους, οι φιλικές σχέσεις παίρνουν τη μορφή στενής προσκόλλησης προς συγκεκριμένα παιδιά ενώ οι συνομήλικοι και οι στενοί φίλοι ασκούν σημαντικές κοινωνικές επιδράσεις στο παιδί. Τα πιο πολλά παιδιά, στην ηλικία περίπου των επτά ετών, διαλέγουν ως συμπαίκτες τους στα παιχνίδια τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια. Μετά, όμως, τον όγδοο χρόνο οι επαφές με τα άτομα του αντίθετου φύλου μειώνονται σημαντικά μέχρι την ηλικία περίπου των δώδεκα ετών.

Στην αρχή οι παιδικές φιλίες αλλάζουν συχνά και είναι περιορισμένης διάρκειας. Με την πάροδο της ηλικίας, όμως, γίνονται σταθερότερες γιατί παγιώνονται τα κοινά ενδιαφέροντα των παιδιών. Πάντως, ακόμα και στις λεγόμενες ευκαιριακές φιλίες, οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των παιδικών φίλων είναι ιδιαίτερα έντονες και ξεχωριστές.

Βασικό κριτήριο επιλογής των πρώτων παιδικών φίλων είναι η τοπική εγγύτητα, δηλαδή όταν τα παιδιά μένουν στην ίδια γειτονία ή πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο. Τα παιδιά που ζουν σε απομονωμένες και αραιοκατοικημένες περιοχές, κατά κανόνα, δυσκολεύονται στην απόκτηση φίλων αφού το πεδίο των επιλογών είναι πολύ περιορισμένο. Αργότερα η ευκαιριακή φιλία λόγω τοπικής εγγύτητας παύει να υφίσταται και το παιδί ωριμάζοντας αποκτά φιλίες με βάση συγκεκριμένα κριτήρια. Τα παιδιά της σχολικής ηλικίας επιλέγουν κυρίως για φίλους άτομα με υψηλή δημοτικότητα που έχουν φιλική και χαρούμενη διάθεση.

Οι φιλικές σχέσεις των παιδιών στηρίζονται κυρίως στην έννοια της ισοτιμίας και της ομοιότητας. Δύο στενοί φίλοι μπορεί να μην έχουν ίδιες γνωστικές, μαθησιακές και κοινωνικές δεξιότητες ( δηλαδή ίδια επίδοση στα σχολικά μαθήματα, κοινά ταλέντα) έχουν όμως ίδιες αξίες και κοινές αντιλήψεις, φιλοδοξίες σκοπούς και στόχους.

Επίσης, υπάρχουν φιλίες μεταξύ παιδιών τα οποία έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, που όμως αλληλοσυμπληρώνονται. Για παράδειγμα, ένα αυταρχικό παιδί μπορεί να δημιουργήσει μία φιλική σχέση με ένα άλλο παιδί που είναι κυρίως υποτακτικό. Πάντως, μία φιλία για να είναι βιώσιμη πρέπει να ικανοποιεί αμοιβαία και τα δύο μέρη. Αν ένα μέλος δεν αντλεί ικανοποίηση και αισθάνεται δυσαρεστημένο από τη φιλική σχέση, τότε η φιλία είναι καταδικασμένη. Σταθερότερες είναι οι φιλικές σχέσεις που έχουν ευελιξία στους ρόλους, που στηρίζονται στην ελεύθερη προσωπική έκφραση και που δεν υφίσταται ανταγωνισμός μεταξύ των παιδιών.

Ορισμένα, όμως, παιδιά δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν φιλίες με τους συνομηλίκους τους. Αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους:

α) το παιδί με την συμπεριφορά του προκαλεί την απορριπτική στάση των άλλων παιδιών

β) το παιδί ζητάει μόνο την συντροφιά των ενηλίκων

γ) το παιδί δεν έχει κοινά ενδιαφέροντα με τα άλλα παιδιά

δ) το παιδί είναι υπερβολικά εσωστρεφές και απομονωμένο

Ένα τέτοιο παιδί πιθανότατα να αντιμετωπίσει αργότερα τόσο στην εφηβεία όσο και στην ενήλικη ζωή του σοβαρή ψυχοκοινωνική ανεπάρκεια.

Οι παιδικές φιλίες δίνουν την ευκαιρία στο παιδί να νιώσει ελεύθερο και να μοιραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για πρώτη φορά με τους φίλους του. Αν το παιδί δεν αποκτήσει φίλους, θα παρουσιάσει δυσκολίες αργότερα όταν θα χρειαστεί να έχει μία στενή σχέση με το άλλο φύλο, μια σχέση περισσότερο πολύπλοκη και απαιτητική. Άρα το παιδί που δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει στενές διαπροσωπικές σχέσεις και να έχει φιλίες, πιθανώς να ζήσει και τις επόμενες φάσεις της ζωής του στη μοναξιά και στη συναισθηματική αποξένωση.

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Πως μπορείτε να κρίνετε!





Κάποτε, παλιά, σ’ ένα χωριό ζούσε ένας γέρος. Ήταν πολύ φτωχός, αλλά τον ζήλευαν οι Βασιλιάδες, γιατί είχε ένα ωραίο άσπρο άλογο. Ποτέ κανένας δεν είδε παρόμοιο άτι, τόσο όμορφο και δυνατό. Οι Βασιλιάδες και οι πιο πλούσιοι άνθρωποι της χώρας πρότειναν στο γέρο τα πάντα για ν” αγοράσουν το άλογο, όμως ο γέρος έλεγε:
- Αυτό το άλογο έχει πρόσωπο, είναι ο φίλος μου. Είναι δυνατόν να πουλήσω τον φίλο μου;
Και αν η φτώχια του ήταν μεγάλη και οι πειρασμοί αμέτρητοι, ο γέρος δεν ήθελε να πουλήσει το άλογο.
Μια μέρα το πρωί, ο γέρος μπήκε στο παχνί και δεν βρήκε το άλογό του. Μαζεύτηκε όλο το χωριό και όλοι μαζί φώναζαν:
- Είσαι ανόητος! Δε σου λέγαμε ότι μια μέρα θα κλέψουν το άλογό σου; Με τόσες ανάγκες να κρατάς τέτοιο θησαυρό!… Αν το πουλούσες, θα είχες όσα λεφτά ήθελες. Τι δυστυχία!
Ο γέρος είπε:
- Μην υπερβάλετε! Ναι, είναι γεγονός ότι το άλογο δεν είναι μέσα στην παχνί, όλα τ” άλλα είναι λόγια του αέρα, ευτυχία, δυστυχία… Πώς το ξέρετε; Πώς μπορείτε να κρίνετε;
Οι άνθρωποι γελούσαν και κορόιδευαν το γέρο. Όλοι νόμισαν πως ο γέρος τρελάθηκε από τη δυστυχία. Και πριν οι χωριανοί υποψιάζονταν πως ο γέρος δεν είναι καλά. Αν ήταν άλλος στη θέση του, από καιρό θα πουλούσε το άτι του και θα ζούσε σαν Βασιλιάς.
Αλλά, ύστερα από δυο βδομάδες, το άτι επέστρεψε και έφερε μαζί του άλλα δώδεκα άγρια άλογα. Και ξανά μαζεύτηκε ο κόσμος και όλοι φώναζαν:
- Άλλα δώδεκα άλογα! Ολόκληρη περιουσία! Τι μεγάλη ευτυχία! Ναι, γέρο είχες δίκιο, εμείς είμαστε βλάκες! Συγνώμη!
Ο γέρος απάντησε:
- Τι πάθατε εσείς οι άνθρωποι; Ναι, επέστρεψε το άτι μου. Ναι, έφερε μαζί του και άλλα άλογα. Ευτυχία ή δυστυχία, πώς το ξέρετε; Είναι ένα μικρό επεισόδιο. Διαβάσατε από το βιβλίο μόνο μια σελίδα, πώς μπορείτε να κρίνετε όλο το βιβλίο;
Δεν απάντησαν οι χωριανοί στον γέρο μήπως είχε δίκιο και τώρα. Γι’ αυτό σιώπησαν, ενώ κατά βάθος της ψυχής τους ήξεραν καλά, πως είναι απέραντη ευτυχία δώδεκα άλογα! Αν επιθυμούσε, μπορούσε σε μια στιγμή να τα μετατρέψει σε αμύθητο πλούτο!
Ο γέρος είχε έναν νεαρό γιο κι εκείνος άρχισε να δαμάζει τα άγρια άλογα, όμως ύστερα από δυο βδομάδες έπεσε από το άλογο και έσπασε το πόδι του. Ξαναήρθαν οι άνθρωποι και -οι άνθρωποι παντού είναι ίδιοι- άρχισαν να κρίνουν:
- Ναι, είπανε στον γέρο, κι άλλη μια φορά είχες δίκιο. Είναι δυστυχία ο μοναδικός γιος σου να σπάσει το πόδι του. Είχες μια υποστήριξη στα γηρατειά σου. Τώρα τι θα κάνεις καημένε;
Ο γέρος τους είπε:
- Ξανά κρίνετε; Γιατί βιάζεστε; Πέστε απλά πως ο γιος μου έσπασε το πόδι του. Δε μπορείτε να έχετε γνώμη για το τι είναι αυτό, δυστυχία ή ευτυχία. Η ζωή έχει ανεβοκατεβάσματα και μπορείς να κρίνεις μόνο στο τέλος της.
Μετά από μερικές μέρες επιτέθηκε στη χώρα ο εχθρός, άρχισε ο πόλεμος και όλα τα παιδιά πήγανε στο στρατό. Και μόνο ο γιος του γέρου έμεινε γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει. Και ξανά οι άνθρωποι έκλαιγαν και φώναζαν. Από κάθε σπίτι έφυγαν οι άνδρες και τα παιδιά και δεν υπήρχε ελπίδα πως θα επιστρέψουν, γιατί ο εχθρός ήταν πολύ πιο δυνατός και η μάχη ήταν δεδομένο ότι θα χαθεί. Και ποτέ τα παιδιά δεν θα επέστρεφαν στα χωριά τους!
Όλο το χωριό ήδη πενθούσε τα παιδιά του. Και ήρθανε οι άνθρωποι στον γέρο και του είπανε:
- Να μας συγχωρείς, γέρο! Ο Θεός βλέπει πως ξανά είχες δίκιο. Ήταν ευλογία το πέσιμο του παιδιού σου από το άλογο. Αν και ανάπηρος, είναι όμως μαζί σου, ενώ τα δικά μας παιδιά έφυγαν για πάντα! Ο γιος σου έμεινε ζωντανός και σε λίγο ίσως θ” αρχίσει να περπατάει. Καλύτερα κουτσός και ζωντανός!
Και είπε ο γέρος:

- Είστε αδιόρθωτοι εσείς οι άνθρωποι. Ξανά συνεχίζετε να κρίνετε και να έχετε γνώμη για πράγματα που δεν μπορεί να ξέρει ο θνητός. Βέβαια, πήρανε στον πόλεμο τα παιδιά σας με τη βία, ενώ ο δικός μου έμεινε μαζί μου. Αλλά κανένας δεν ξέρει, τι είναι αυτό, ευλογία ή δυστυχία. Μόνο ο Θεός ξέρει.

Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Η Ευτυχία είναι απλή…





Η Ευτυχία είναι απλή, ρώτα παιδί να μάθεις.
Ανάγνωσε τη σκέψη του, μελέτα την καρδιά του,
άγγιξε την ψυχούλα του και θα βρεις θρονιασμένο
αυτό που τόσο λαχταράς, που τόσο σε μαγεύει
και που γι αυτό γεννήθηκες, μα τόσο σε παιδεύει.

Δες τη χαρά την άδολη στου δώρου το ξεδίπλωμα,
που η ευτέλειά του δε μετρά για τη δική του σκέψη,
αγνότητα στην έκπληξη, και στο ξεφωνητό του...
τ
ʼ αγγίζει με τα μάτια του, με την καρδιά μιλάει,
κι απλώνοντας τα χέρια του γλυκοχαμογελάει.

Κοίτα στη σκέψη του παιδιού τον κόσμο πώς τον βλέπει.
Μια λακουβίτσα με νερό είναι γι΄αυτό λιμνούλα
και καλοτάξιδο σκαρί η χάρτινη βαρκούλα.
Οι ευωδιές των λουλουδιών και οι απλές οι νότες,
σε γελαστό παιάνα, χαριτωμένο, αυθεντικό,
σε τραγουδάκι παιδικό, μεμιάς μετουσιώνονται,
για να υμνούν το ξέχωρο, της ομορφιάς το κάλλος.

Της σκέψης μας γυρίσματα μέσα σε κύκλο φαύλο.
Τα ένοχα τα θέλω μας, τα πρέπει μας με κόπο,
- σαν τοξοβόλοι αδέξιοι, άλλα κι αλλού χτυπάμε -,
τις σκέψεις τις πολύπλοκες, τις βαρυφορτωμένες
με χρώματα τις ντύνουμε μα πάντα γκρίζες βγαίνουν.

Κι αν κανονάρχες στη ζωή και καπετάνιους πρώτους,
επέλεξες και όρισες τους θησαυρούς της μάθησης,
τ
ʼ αποτυπώματα σοφών, την επιστήμη όλη,
σε τόμους, σε πολύπτυχα, σε δεδομένα μύρια,
γι΄αυτό που ψάχνεις άπληστα, μια στάλα ευτυχίας,
δε θα το βρεις, δεν είν
ʼ εκεί και μάταια το ψάχνεις.

Η ευτυχία που ζητάς αλλού ναι θρονιασμένη

Βρες το παιδάκι μέσα σου, ξαναζωντάνεψέ το,
και στοργικά απίθωσε το στης εξοχής τον κήπο.
Στρώσε χαλάκι ευωδιαστό επάνω του να κάτσει
και πάνωθέ του σκιερό το μόσχο του ελάτου,
κι αυτό με κελαηδίσματα, σα σπίνος, σαν αηδόνι,
σαν τσιροπούλι της αυγής και σαν νυχτοπουλάκι,
με τραγουδάκια θα σου πει, λογάκια της αλήθειας,
για τα ουράνια χρώματα στον κόσμο της αγάπης,
για το καλό και τ΄ όμορφο, για της ζωής το δίκιο.

Θε να σου πουν τα μάτια του, της σκέψης χελιδόνια,
και το καθάριο, φωτεινό, το άδολό του βλέμμα,
η ζεστασιά της αγκαλιάς, τ' ακούραστο παιχνίδι,
ο φωτεινός ο κόσμος του, το γάργαρό του γέλιο,
η σπίθα στα ματάκια του -δυο λαμπερά πετράδια
απ΄αργαστήρι ουράνιο με τέχνη δουλεμμένα -
για να ζυγιάσεις και μετά απλά να καταλάβεις:
H ευτυχία είναι απλή, σαν του παιδιού τη σκέψη.


ΠΗΓΉ: https://hamomilaki.blogspot.gr/2010/04/eytyxia-einai-apli.html

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Ποιος είναι ο μορφωμένος άνθρωπος σύμφωνα με τον Σωκράτη





Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη, να δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανάφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων η ΜΟΡΦΩΣΗ, είπε, είναι θέμα ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ.

Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ Μορφωμένους

Πρώτα απ’ όλα αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις αντί να ελέγχονται από αυτές.

Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.

Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές.

Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.

Και ακόμη αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.

Και που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.


Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους.

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Να θυμάσαι ότι...





Να θυμάσαι:
1. Υπάρχουν τουλάχιστον 2 άνθρωποι σ'αυτόν τον κόσμο που θα πέθαιναν για σένα.
2. Τουλάχιστον 15 σ'αυτόν τον κόσμο σ'αγαπούν με κάποιο τρόπο.
3. Ο μόνος λόγος που κάποιος μπορεί να σε μισήσει είναι επειδή θα ήθελε να είναι σαν κι εσένα.
4. Ένα χαμόγελό σου μπορεί να φέρει ευτυχία ακόμα και σε κάποιον που δεν σε συμπαθεί.
5. Κάθε βράδυ τουλάχιστον 1 άνθρωπος σε σκέφτεται πριν κοιμηθεί.
6. Είσαι ο κόσμος ολόκληρος για κάποιον.
7. Είσαι μοναδικός και ξεχωριστός άνθρωπος.
8. Κάποιος που μπορεί να μην τον ξέρεις καν, σε αγαπάει.
9. Ακόμα και όταν κάνεις το μεγαλύτερο λάθος, κάτι καλό βγαίνει από αυτό
10. Όταν σκέφτεσαι ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου, ξαναρίξε μια ματιά
11. Πάντα να θυμάσαι τους επαίνους που δέχεσαι και να ξεχνάς τις προσβολές.
Και πάντα να θυμάσαι...
Οι καλοί φίλοι είναι σαν τα αστέρια... Δεν τους βλέπεις πάντα, αλλά ξέρεις ότι υπάρχουν.


ΠΗΓΉ: http://www.diaforetiko.gr/11-diapistosis-pou-tha-sou-allaxoun-ti-zoi-grapstes-se-ena-chartaki-ke-diavase-to-mia-fora-tin-imera/

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Η αγάπη, ο πλούτος και η ευτυχία





Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις  γέροντες, φορτωμένους µε τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού.
Παρ’ όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
“Δεν σας γνωρίζω, όµως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι”.
Αυτοί την ρωτάνε:
“Ο άντρας σου είναι στο σπίτι”;
“Όχι, δεν είναι εδώ”, απάντησε εκείνη.
“Τότε δεν µπορούµε να έρθουµε”, της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.
Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, µιας και ήταν ακόµη εκεί.
“Δεν µπορούµε να έρθουµε όλοι µαζί”, της λένε οι τρεις γέροντες
Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί !
Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:
“Είμαι ο Πλούτος”, της λέει.

Της συστήνει, µετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.

Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.
“Τώρα”, της λένε, “πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις µας θα έρθει να φάει µαζί σας”. Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.
Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:
“Τι τυχεροί που είµαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουµε όλα όσα επιθυμούμε!”
Η σύζυγός του όµως δε συμφωνούσε:
“Και γιατί να µην έχουµε τη χαρά της Ευτυχίας”;
Η κόρη τους που άκουγε από µια γωνιά, τότε, τους λέει:
“Δε θα’ ταν καλύτερα να καλούσαµε την Αγάπη; Το σπίτι µας θα είναι πάντα γεµάτο αγάπη!”
Ας ακούσουµε αυτό που λέει η κόρη µας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.
Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό µας.
Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:
“Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει µαζί µας”.
Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι…
…και οι δύο άλλοι να τον ακολουθούν!
Έκπληκτη η γυναίκα,
ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:
“Εγώ κάλεσα µόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς”;
Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες µαζί:
“Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έµεναν απέξω. Τώρα όµως που κάλεσες την Αγάπη…”
όπου πάει η Αγάπη, πάµε κι εµείς µαζί της!

Δεν έχει σηµασία πού! Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Ο ψυχικός πόνος ...




Ο ψυχικός πόνος ...


είναι το πιο δύσκολο να κατανοηθεί συναίσθημα.

Είναι σημάδι πως περνάμε μία δοκιμασία και πως ωριμάζουμε.
Ο ψυχικός πόνος παράγεται όταν χάνουμε έναν δεσμό μεγάλης αγάπης ο οποίος συγκρατεί την ψυχοσύνθεσή μας. Έτσι και ο τραυματισμός είναι τραυματισμός του ισχυρού δεσμού αγάπης με τον άλλον.
Σε κατάσταση τραύματος, ο άνθρωπος με την λιγοστή ενέργεια που του μένει θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα προστατευτικό αμυντικό φράγμα επενδύοντας ενέργεια και αγάπη στην εικόνα του χαμένου προσώπου
γιατί προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανή αυτή την εικόνα του άλλου για να συγκρατήσει την ψυχοσύνθεσή του.
Αν ο άνθρωπος που έχασε κάτι που αγαπούσε και δεν προέβλεψε τον κίνδυνο, δεν ένιωσε άγχος δηλαδή, δεν έχει τρόπους προστατευτικής άμυνας απέναντι στην απώλεια (γιατί το άγχος προετοιμάζει τον άνθρωπο για το τραύμα) και έτσι τραυματίζεται, δηλαδή βιώνει μία φρίκη ψυχικής παραλυσίας με συνέπεια ο άνθρωπος να απορρυθμίζεται, να αποδιοργανώνεται και να κλονίζεται.
Ο ψυχικός πόνος είναι λοιπόν το συναίσθημα που εκφράζει την εξάντληση που νιώθει ο άνθρωπος που είναι απασχολημένος με το να αγαπά απελπισμένα την εικόνα του χαμένου αγαπημένου προσώπου, την κατάρρευση της φαντασίωσης που τον συνέδεε με το χαμένο πρόσωπο και την απώλεια της απαραίτητης για την ψυχική δομή σχέσης αγάπης. Κατά την διάρκεια της επιτυχημένης ψυχολογικής θεραπείας του ψυχικού πόνου και τραύματος, περνάμε την διαδικασία του πένθους.
Δηλαδή, προοδευτικά εκφράζουμε τα συναισθήματα της απώλειας της αγάπης που είναι άγχος, οργή και πόνος και επενδύουμε την αγάπη μας σε υπόλοιπα πρόσωπα της ζωής διατηρώντας την εικόνα του χαμένου προσώπου ζωντανή μέσα μας, αλλά γνωρίζοντας παράλληλα πως δεν υπάρχει πια έξω μας.
Αν η διαδικασία του πένθους δεν πραγματοποιηθεί το πένθος γίνεται χρόνιο και παθολογικό αλλά αν η διαδικασία του πένθους πραγματοποιηθεί, ο πόνος απαλύνει, ο άνθρωπος ξεφεύγει από την κατάθλιψη της απώλειας και η ψυχοσύνθεσή του επανέρχεται στον ρυθμό της.


Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Η Ζωή μας περιμένει!





Πως δημιουργούμε το συμπαντικό θέλημα, αυτό το... κάτι που λέγεται «Καλή Ζωή»;
 Αγαπημένο μου παιδί Γιάννη μετά από το ξαφνικό φευγιό σου, θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι ο πόνος είναι μεγάλος και πολλές φορές μου τρυπάει την καρδιά και δεν τον αντέχω και τότε προσεύχομαι στον Θεό να με ανακουφίσει, γιατί μόνη μου δεν μπορώ να τον σηκώσω τον Σταυρό. Αλλά θέλω να σου εκφράσω αιώνια ευγνωμοσύνη για τα δώρα που μου άφησες, τα οποία είναι πολύ μεγάλα. Γιατί με τον τρόπο ζωής σου με δίδαξες πως πρέπει να ζω εδώ πάνω στην γη σύμφωνα με το συμπαντικό θέλημα, που δεν θέλει τους ανθρώπους δυστυχείς, μόνους και κατατρεγμένους αλλά υγιείς, λαμπερούς, ευτυχισμένους και ευγνώμονες, ακόμα και στα πιο δύσκολά τους και εγώ αυτό προσπαθώ να το ακολουθώ για να σου μοιάζω.
«Η Ζωή είναι ωραία, έλα να με κερδίσεις» συνέχεια αυτό το μήνυμα μας δίνει και μας ξαναδίνει. Έχει μεν δυσκολίες, ανατροπές και πολλές φορές έχει και δυστυχία, αλλά μέσα από όλα αυτά μας δείχνει το πόσο μεγάλη δύναμη έχει ο άνθρωπος που μπορεί να δαμάσει τα πάντα με την θέληση του. Να σταματήσουμε να είμαστε μοιραίοι και «ανθρωπάκια» γιατί δεν μας ταιριάζει.
Άρα ξεκίνα, η ζωή σε περιμένει!
Υπάρχει τρόπος να έχουμε τον τραπεζικό μας λογαριασμό πάντα γεμάτο, να βρίσκουμε μια καλή δουλειά, όποτε το θέλουμε; Μια υπέροχη σχέση χωρίς προβλήματα; Ή να είμαστε χρήσιμα άτομα στον εαυτόν μας και στους άλλους, χωρίς να ξοδεύουμε την μισή ζωή μας μέσα στην αρνητική ενέργεια, την απαισιοδοξία και τις μαύρες σκέψεις ότι αύριο θα έρθει η καταστροφή του κόσμου και εγώ τι θα κάνω;
Σίγουρα υπάρχει τρόπος και χρειάζεται να τον βρούμε για να τον εφαρμόσουμε στην ζωή μας.
Όλο το παιχνίδι παίζεται με τα συναισθήματά μας. Τα συναισθήματά μας είναι το καύσιμο του οχήματός μας. Έχουμε καλά συναισθήματα, τότε προχωράμε και πάμε παρακάτω με άνεση - έχουμε δύσκολα συναισθήματα, το όχημα σταματάει ή ανεβαίνει την ανηφόρα αγκομαχώντας.
Όλα ξεκίνησαν προ αμνημονεύτων χρόνων με τις πρώτες αναληθείς δηλώσεις όλων εκείνων που επιθυμούσαν διακαώς να έχουν δύναμη και εξουσία. Διακήρυξαν πως οι ζωές μας έκαναν κύκλους, και αποτελούσαν προϊόντα συνθηκών και περιστάσεων τις οποίες δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε, συμπεριλαμβανομένου και του να εξουσιάζουμε τους άλλους. Αυτή ήταν από τις πρώτες κοινές πεποιθήσεις σχεδόν από καταβολής κόσμου, και λογικό είναι να πιστεύουμε ακόμα και στις ημέρες μας ότι οι αντικειμενικές συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ο θλιβερός, κακός μπελάς που όλοι μάθαμε να αποκαλούμε πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι στην καθημερινή μας φυσική κατάσταση, διαθέτουμε την ιερή ικανότητα να κατευθύνουμε προς τα εκεί που θέλουμε το όχημά μας και αυτό που αποκαλούμε η «ζωή μας» και να την φτιάχνουμε με τον τρόπο που επιθυμούμε. Γιατί μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί μπορούμε να δημιουργήσουμε με το συναίσθημα.
Γιατί ο νόμος στη φυσική που ισχύει και για εμάς -αφού είμαστε έμψυχα όντα με ηλεκτρομαγνητική ενέργεια- είναι ότι το όμοιο έλκει το όμοιο.
Είναι ο νόμος που δεν έχει να κάνει με προσωπικότητες και χαρακτήρες. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει έξω από αυτόν τον νόμο διότι είναι ο Νόμος του Σύμπαντος.
Άρα έλκουμε τα πάντα στην ζωή μας μέσω του τρόπου που αισθανόμαστε.

Μπορεί να σας φαίνεται τρελό όλο αυτό, αλλά τελικά η αλήθεια είναι ότι είμαστε προικισμένοι με ασύλληπτη ικανότητα να μαγνητίζουμε και να βάζουμε στην ζωή μας οτιδήποτε μπορεί να επιθυμήσουμε σε αυτόν τον κόσμο, ελέγχοντας απλώς και μόνο τα συναισθήματά μας που παράγουν οι σκέψεις μας.

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Η Αλληγορία των Βατράχων





Ένα μάθημα Ζωής …
Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος, να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο αγώνας άρχισε.
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν :
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»
Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους. Ο κόσμος συνέχιζε:
«Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…»
Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους, εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει.
Στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά από τρομερή προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή.
Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή.
Τότε συνειδητοποίησε ότι… ήταν κουφός!!!
Ποτέ μην ακούτε ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να είναι αρνητικοί, γιατί σας κλέβουν τις μεγαλύτερες λαχτάρες και πόθους της καρδιάς σας.
Πάντοτε να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου την δύναμη της φράσης: «Σκέψου θετικά!». ΘΕΤΙΚΑ!
Συμπέρασμα:
Πάντα να κάνεις τον κουφό /-ή απέναντι σε όσους σου λένε ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου ή να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

Να είσαι πάντα ένας κουφός βάτραχος...

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Ο ταξιδιάρης γλάρος που κάποτε έκρυψε το φως…





Οι Ινδιάνοι Νούτκα που ζουν στον Καναδά, διηγούνται μια περίεργη ιστορία για τους γλάρους, άκρως διδακτική:

Κάποτε, λένε, όταν το Μεγάλο Πνεύμα έφτιαξε όλα τα πράγματα, χάρισε στους «πρώτους ανθρώπους» δώρα κλεισμένα σε κέδρινα σκαλισμένα κουτιά. Οι «πρώτοι άνθρωποι» ήταν τα ζώα, που υπήρχαν εδώ πριν από εμάς. Σε ένα κουτί υπήρχε το νερό και, όταν αυτό ανοίχτηκε, όλο το νερό κύλησε έξω και ανέβηκε στον ουρανό φτιάχνοντας τα σύννεφα. Μετά έπεσε από τον ουρανό σαν βροχή και σχημάτισε τα ποτάμια που γέμισαν τα κοιλώματα και έφτιαξαν τη θάλασσα.

Ένα άλλο κουτί περιείχε όλα τα βουνά, τα οποία βγήκαν έξω και τοποθετήθηκαν εκεί όπου βρίσκονται ακόμα και σήμερα.
Σε άλλο κουτί υπήρχαν όλοι οι σπόροι των φυτών, ενώ σε άλλο βρισκόταν ο άνεμος, που φύσηξε και σκόρπισε τους σπόρους στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.
Καθένας από τους «πρώτους ανθρώπους» άνοιξε το κουτί του, εκτός από τον γλάρο που είχε στο κουτί του το φως του κόσμου. Ο γλάρος το κρατούσε καλά κλεισμένο και έτσι στην αρχή υπήρχε μόνο σκοτάδι. Τα άλλα ζώα ζήτησαν από τον γλάρο να το ανοίξει, όμως αυτός αρνήθηκε κρατώντας το σφιχτά κάτω από τη φτερούγα του. Αφού είδαν κι απόειδαν ζήτησαν τη βοήθεια του κόρακα, που ήταν εξάδελφος του γλάρου.
Ο κόρακας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τον πείσει να ανοίξει το κουτί. Τον ικέτευσε, τον κολάκεψε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κόρακας θύμωσε πολύ με την άρνηση του γλάρου και σκέφτηκε: «Ο γλάρος κάνει κακό σε όλους τους ανθρώπους. Μας δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Ίσως θα βοηθούσε αν έμπαινε ένα αγκάθι στο πόδι του»…
Και επειδή ό,τι σκεφτόταν ο κόρακας γινόταν πραγματικότητα, ο γλάρος άρχισε να σκούζει από πόνο: «Το πόδι μου, το πόδι μου, κάτι μπήκε στο πόδι μου!..» Ο κόρακας προσφέρθηκε να βοηθήσει παριστάνοντας τον ανήξερο. Αλλά όταν έσκυψε και είδε το αγκάθι, αντί να το τραβήξει έξω, το έσπρωξε πιο μέσα! Ο γλάρος τσίριξε από τον πόνο. «Ωχ, συγνώμη γλάρε μου, δεν μπορώ να δω τι κάνω. Αν είχε λίγο φως»… Τότε ο γλάρος άνοιξε λίγο το καπάκι του κουτιού του και βγήκε έξω ελάχιστο φως, που όρμησε και ανέβηκε στον ουρανό. Έτσι ο κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε τα αστέρια. Και ήταν πολύ όμορφα… Έσκυψε ξανά ο κόρακας στο πόδι του γλάρου και έσπρωξε ακόμα πιο μέσα το αγκάθι. Ο γλάρος ούρλιαξε, σήκωσε το ένα φτερό, αλλά συνέχιζε να κρατά σφιχτά το κουτί με το άλλο… «Με συγχωρείς», είπε ο κόρακας «δεν υπάρχει αρκετό φως, άνοιξε ακόμα λίγο το κουτί!». Ο γλάρος το άνοιξε λίγο ακόμα και βγήκε έξω ένα κυκλικό χλωμό φως που ανέβηκε στον ουρανό. Και ο κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε το φεγγάρι. Και ήταν πολύ όμορφο…
Ο κόρακας έσκυψε ξανά και έσπρωξε πιο βαθιά το αγκάθι μέσα στο πόδι του γλάρου. Εκείνος έβγαλε μια δυνατή κραυγή, άνοιξε και τα δύο φτερά του και το κουτί έπεσε κάτω. Το καπάκι άνοιξε και βγήκε από μέσα μια γιγάντια μπάλα από φωτιά, η οποία εκτινάχτηκε ψηλά στον ουρανό. Ακόμα και ο κόρακας δεν μπορούσε να κοιτάξει αυτό το λαμπρό φως. Δεν μπορούσε να κοιτάξει τον ήλιο! Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη πραγματική μέρα! Εκείνη τη στιγμή ο γλάρος κατάλαβε ότι η απροθυμία του να δώσει αυτό που κατείχε του έφερνε πόνο. Κατάλαβε ότι μόνο όταν δίνεις χωρίς ενδοιασμούς, φεύγει ο πόνος και ανοίγει ο δρόμος για την ελευθερία.

Ο μύθος λέει πως, αν κάποιος βρεθεί στα μέρη όπου ζει ο γλάρος, θα τον δει μερικές φορές να σηκώνει το ένα του πόδι και να στέκεται στο άλλο. Υπάρχουν δύο εκδοχές γι αυτό: Η μία λέει ότι το αγκάθι εξακολουθεί να βρίσκεται στο πόδι του και η άλλη ότι ο κόρακας το έβγαλε, αλλά ο πόνος από το αγκάθι δεν έχει ξεχαστεί…

Πάντως από τότε ο γλάρος και ο κόρακας δεν ξαναμίλησαν!

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Μια ιστορία με αφορμή την … αποξένωση





Με λένε Μαγδαληνή.
Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου θα γίνω δύο χρονών… δε χαίρομαι και πολύ γιατί πέφτουν Παρασκευή.
Ο μπαμπάς έρχεται Σάββατο και με βλέπει, δεν μπορεί να έρθει την Παρασκευή, δεν τον αφήνει ο κύριος δικαστής.

Υπάρχει μία απόφαση που λέει ότι ο μπαμπάς μπορεί να έρθει μόνο στα τρίτα και τα τέταρτα γενέθλιά μου που πέφτουν Σαββατοκύριακο.

Του χρόνου μπορεί να τον κοροϊδέψω για να μη στεναχωρηθεί. Θα του πω ότι τότε γίνομαι δύο ετών…

Όταν μεγαλώσω δε θα έχω ούτε ημερολόγιο ούτε ρολόι.
Αν με αγκαλιάσει ο μπαμπάς μου την Παρασκευή είναι κακός αν με αγκαλιάσει το Σάββατο είναι καλός.
Κουράστηκα πια…

Θα πω στη μαμά να φυλάξει ένα κομμάτι τούρτα και στον μπαμπά. Θα βάλω ένα κεράκι σε αυτό το κομμάτι και ένα στην υπόλοιπη τουρτίτσα.

Όταν μεγαλώσω πρέπει να μάθω τις μέρες… και από τώρα τις ξέρω λιγάκι…
Δευτέρα, Τρίτη, Σάββατο, Τετάρτη, Κυριακή, Πέμπτη, Σάββατο, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.
Σας κοροϊδεύω το ξέρω…


Δεν φταίει ούτε ο μπαμπάς, ούτε η μαμά, ούτε ο κύριος δικαστής… Οι μέρες φταίνε, έχουνε λίγα Σάββατα.

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Η κατάλληλη στιγμή ... για ν’ αρχίζει κάτι





Μία φορά και ένα καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε ότι αν ήξερε πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για ν’ αρχίζει κάτι, αν ήξερε ποιοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για ν’ ακούει και ποιοι είναι εκείνοι που θα έπρεπε ν’ αποφεύγει και πάνω απ' όλα αν ήξερε πάντοτε ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα να κάνει, δε θα αποτύγχανε σε ότι επιχειρούσε.

Και όταν του ήρθε αυτή η σκέψη, φρόντισε να διακηρυχτεί σε ολόκληρο το βασίλειό του ότι θα έδινε σπουδαία αμοιβή σε εκείνον που θα του μάθαινε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, ποιοι είναι οι πιο αναγκαίοι άνθρωποι και πώς θα μπορούσε να ξέρει ποιο είναι το πιο σπουδαίο πράγμα να κάνει.

Και ήρθαν σοφοί άνθρωποι στο βασιλιά, αλλά όλοι έδωσαν διαφορετικς απαντήσεις στα ερωτήματα.

Σε απάντηση του πρώτου ερωτήματος, μερικοί είπαν ότι για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να φτιάξει προκαταβολικά ένα πρόγραμμα ημερών, μηνών και ετών και να το ακολουθήσει πιστά. Μόνον έτσι, είπαν αυτοί, θα μπορούσε να γίνει το κάθε τί στην κατάλληλη στιγμή. Άλλοι δήλωσαν ότι θα ήταν αδύνατο ν’ αποφασίσει κανείς εκ των προτέρων την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, αλλά αν δεν αφήσει τον εαυτό του να απορροφηθεί σε μάταιες ενασχολήσεις, θα μπορούσε πάντοτε να προσέχει τί συμβαίνει και τότε να κάνει ότι θα ήταν αναγκαίο. Άλλοι πάλι είπαν, ότι όσο κι αν πρόσεχε ο βασιλιάς ότι συνέβαινε, θα ήταν αδύνατο σε έναν άνθρωπο να αποφασίζει σωστά ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, γι αυτό θα έπρεπε να έχει ένα συμβούλιο από σοφούς ανθρώπους, που θα τον βοηθούσαν να καθορίσει την κατάλληλη στιγμή για κάθε τι.
Αλλά πάλι, άλλοι του είπαν ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δε θα μπορούσαν να περιμένουν να εξεταστούν απο ένα συμβούλιο και για τα οποία πρέπει κανείς να αποφασίσει αμέσως αν θα τα επιχειρήσει ή όχι. Για να μπορεί όμως κανείς να το αποφασίσει αυτό, πρέπει να εκ των προτέρων να γνωρίζει τί πρόκειται να συμβεί. Μόνο μάγοι μπορούν να το κάνουν αυτ και γι αυτό, για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να συμβουλεύεται μάγους.

Εξίσου ποικίλες ήταν οι απαντήσεις και στο δεύτερο ερώτημα. Μερικοί είπαν ότι οι άνθρωποι που χρειάζεται περισσότερο
βασιλιάς είναι οι σύμβουλοί του, άλλοι οι ιερείς, άλλοι οι γιατροί, ενώ άλλοι είπαν ότι πιο αναγκαίοι είναι οι πολεμιστές.

Στο τρίτο ερώτημα για το ποια είναι πιο σπουδαία ενασχόληση, μερικοί απάντησαν ότι πιο σπουδαίο πράγμα στο κόσμο είναι οι επιστήμες. Άλλοι είπαν ότι είναι η πολεμική επιδεξιότητα, και άλλοι πάλι ότι είναι η θρησκευτική λατρεία.


Όλες οι απαντήσεις ήταν διαφορετικ
ές και ο βασιλιάς δε συμφώνησε σε καμιά από αυτς και σε καμιά δεν έδωσε σημασία. Αλλά θέλοντας ακόμη να βρει τις σωστές απαντήσεις, αποφάσισε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη πολύ γνωστό για την σοφία του.

Ο ερημίτης ζούσε σε ένα δάσος απ' το οποίο δεν απομακρυνόταν ποτ
και δε δεχόταν παρά τους απλούς ανθρώπους. Έτσι ο βασιλιάς ντύθηκε απλά ρούχα και πριν φτάσει στο κελ του ερημίτη, κατέβηκε απ’ τ’ άλογο του, άφησε πίσω τη φρουρά του και πήγε μόνος του.

Όταν πλησίασε ο βασιλιάς, ο ερημίτης έσκαβε τη γη μπροστά στην καλύβα του. Όταν είδε το βασιλιά, τον χαιρέτησε και συνέχισε να σκάβει.
ερημίτης ήταν άνθρωπος ασθενικός και αδύνατος και κάθε φορά που σφήνωνε την αξίνα του στην γη για να σηκώσει λίγο χώμα, ανέπνεε βαριά.

βασιλιάς τον πλησίασε και του έπε: «Ήρθα σε σένα σοφ ερημίτη για να σε ρωτήσω τρία πράγματα: Πώς θα μάθω να κάνω το κατάλληλο πράγμα στην κατάλληλη στιγμή, ποιοι είναι οι άνθρωποι που χρειάζομαι περισσότερο και επομένως ποιούς θα πρέπει να προσέχω περισσότερο από τους άλλους και ποιες υποθέσεις είναι πιο σπουδαίες και χρειάζονται περισσότερο προσοχή»;

ερημίτης άκουσε το βασιλιά, αλλά δεν έδωσε καμιά απάντηση. Μόνο έφτυσε στις παλάμες του και ξανάρχισε το σκάψιμο.

«Είσαι κουρασμένος», είπε
βασιλιάς, «άσε με να πάρω την αξίνα και να δουλέψω εγώ λίγο για σένα».

«Ευχαριστώ», είπε
ερημίτης και δίνοντας την αξίνα στο βασιλι κάθισε κάτω στο χώμα.

Όταν έσκαψε
βασιλιάς δύο αυλάκια, σταμάτησε και επανέλαβε τα ερωτήματα του. ερημίτης και πάλι δεν απάντησε, αλλά σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του να πάρει την αξίνα και έπε: «Ξεκουράσου τώρα λίγο και άσε μένα να δουλέψω λιγάκι».

βασιλιάς όμως δεν του έδωσε την αξίνα και συνέχισε να σκάβει. Πέρασε μία ώρα και άλλη μία. ήλιος άρχισε να δύει πίσω απ’ τα δέντρα και βασιλιάς στο τέλος σφήνωσε την αξίνα στο χώμα και είπε: «Ήρθα σε σένα σοφ άνθρωπε για μία απάντηση στα ερωτήματα μου. Αν δεν μπόρες να μου δώσεις καμιά, πες το μου να γυρίσω στο σπίτι μου».

«Να, κάποιος έρχεται τρέχοντας», είπε
ερημίτης. «Ας δούμε ποιος είναι».

βασιλιάς γύρισε και είδε ένα γενειοφόρο άνδρα να έρχεται τρέχοντας από το δάσος, σφίγγοντας με τα χέρια του το στομάχι του, απ’ το οποίο έτρεχε ποτάμι το αίμα. Όταν πλησίασε το βασιλιά, έπεσε λιπόθυμος στο χώμα βγάζοντας έναν ελαφρ αναστεναγμό. βασιλιάς και ο ερημίτης ξεκούμπωσαν τα ρούχα του. Υπήρξε ένα μεγάλο τραύμα στο στομάχι του. βασιλιάς το έπλυνε όσο καλύτερα μπορούσε και το έδεσε με το μαντήλι του και με μία πετσέτα που του έδωσε ερημίτης. Αλλά το αίμα δε σταματούσε να τρέχει και βασιλιάς ξανά και ξανά άλλαζε τον επίδεσμο, μουσκεμένο από καυτό αίμα, τον έπλενε και ξανάδενε το τραύμα. Όταν σταμάτησε να τρέχει το αίμα, πληγωμένος συνήρθε και ζήτησε κάτι να πιει. βασιλιάς έφερε φρέσκο νερό και του το έδωσε. Στο μεταξ ο ήλιος έδυσε και άρχισε να κρυώνουν. Έτσι βασιλιάς με τη βοήθεια του ερημίτη μετέφερε τον πληγωμένο στην καλύβα και τον ξάπλωσε στο κρεβάτι. Όταν ξάπλωσε στο κρεβάτι πληγωμένος, έκλεισε τα μάτια του και ησύχασε, αλλά βασιλιάς ήταν τόσο κουρασμένος απ’ το περπάτημα και τη δουλειά που είχε κάνε, που κάθισε στο κατώφλι και τον πήρε και αυτόν ύπνος τόσο βαθιά, ώστε κοιμήθηκε συνέχεια όλη την καλοκαιριάτικη νύχτα. Όταν ξύπνησε το πρωί, πέρασε πολλή ώρα πριν μπορέσει να θυμηθεί που ήταν, ή ποιος ήταν άγνωστος γενειόφορος άνδρας που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και τον κοίταζε έντονα και με φλογισμένα μάτια.

«Συγχώρεσε με», είπε
γενειόφορος άνδρας με μία ασθενική φωνή, όταν είδε ότι βασιλιάς είχε ξυπνήσει και τον κοίταζε.

«Δε σε ξέρω και δεν έχω τίποτε να σου συγχωρήσω», έπε
βασιλιάς.

«Εσύ δε με ξέρεις, αλλά εγώ σε ξέρω. Είμαι αυτ
ς εχθρός σου που ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση από σένα, γιατί εκτέλεσες τον αδελφό του και κατάσχεσες την περιουσία του. Ήξερα πώς είχες πάει μόνος σου να δεις τον ερημίτη και αποφάσισα να σε σκοτώσω στην επιστροφή. Αλλά πέρασε μέρα και δεν γύρισες. Έτσι βγήκα απ’ την ενέδρα μου και έπεσα στους φρουρούς σου και αυτο με αναγνώρισαν και με τραυμάτισαν. Τους ξέφυγα, αλλά θα είχα πεθάνει απ’ την αιμορραγία, αν εσ δεν είχες φροντίσει το τραύμα μου. Εγώ ήθελα να σε σκοτώσω κι εσύ μου έσωσες την ζωή. Τώρα, αν ζήσω, κι αν το θέλεις κι εσύ, θα σε υπηρετήσω σαν πιο πιστός σου σκλάβος και θα ζητήσω απ’ τους γιούς μου να κάνουν το ίδιο. Συγχώρεσε με».

βασιλιάς ήταν πολύ ευχαριστημένος που είχε συμφιλιωθεί τόσο εύκολα με τον εχθρό του και που είχε κάνει ένα φίλο και όχι μόνο τον συγχώρεσε, αλλά έπε ότι θα έστελνε τους υπηρέτες του και το προσωπικό του γιατρό να τον φροντίσουν και υποσχέθηκε να του ξαναδώσει την περιουσία του.

Αφού έφυγε απ’ τον πληγωμένο
βασιλιάς, πήγε έξω στον εξώστη και κοίταξε τριγύρω να βρει τον ερημίτη. Ήθελε πριν φύγει, να τον παρακαλέσει ακόμη μία φορά να απαντήσει στα ερωτήματα που του είχε κάνει. ερημίτης ήταν έξω γονατισμένος και φύτευε σπόρους στα αυλάκια πού είχαν σκαφτεί την προηγούμενη μέρα.

βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε: «Για τελευταία φορά σε παρακαλώ απάντησε στα ερωτήματα μου, σοφ άνθρωπε». «Μα έχουν ήδη απαντηθεί», είπε ερημίτης, σκύβοντας ακόμα στ’ αδύνατα πόδια του και κοιτάζοντας προς το βασιλι που στεκόταν μπροστά του.

«Πώς απαντήθηκαν; Τί εννοείς;», είπε
βασιλιάς.

«Δε βλέπεις;», απάντησε
ερημίτης. «Αν δεν είχες λυπηθεί χθες την αδυναμία μου και δεν είχες σκάψει για μένα τ’ αυλάκια, αλλά είχες φύγει, αυτός άνθρωπος θα σου είχε επιτεθεί και θα είχες μετανιώσει που δεν έμεινες μαζί μου. Έτσι πιο σπουδαία στιγμή ήταν όταν έσκαβες τα αυλάκια, κι εγώ ήμουν πιο σπουδαίος άνθρωπος και το να μου κάνεις καλό ήταν πιο σπουδαία δουλειά. Ύστερα, όταν αυτός άνθρωπος ήρθε σε μας, πιο σπουδαία στιγμή ήταν όταν τον φρόντιζες, γιατί αν δεν είχες δέσει το τραύμα του, θα πέθαινε χωρίς να συμφιλιωθεί μαζί σου. Έτσι αυτός ήταν πιο σπουδαίος άνθρωπος και αυτ που έκανες γι αυτόν ήταν πιο σπουδαία δουλειά. Να θυμάσαι λοιπόν: Υπάρχει μόνο μία στιγμή που είναι πιο σπουδαία, το παρόν. Είναι πιο σπουδαία στιγμή, γιατί είναι μόνη πάνω στην οποία έχεις κάποια δύναμη. πιο αναγκαίος άνθρωπος είναι αυτός μαζί με τον οποίο βρίσκεσαι, γιατί κανένας άνθρωπος δεν ξέρει αν θα έχει ποτ πάρε-δώσε με κάποιον άλλο. Και το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να του κάνεις καλό, γιατί μόνο γι αυτό το σκοπό έχεις έλθει σε αυτόν τον κόσμο!».

ΠΗΓΉ: Λ. ΤΟΛΣΤΟΙ