Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Δυο ημέρες για τις οποίες δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε καθόλου





Σε κάθε εβδομάδα υπάρχουν δυο ημέρες για τις οποίες δε θα πρέπει να νοιαζόμαστε καθόλου, δυο μέρες που πρέπει να μένουν έξω από φόβους και αγωνίες.
Η μια τους είναι το Χτες, μ’ όλα του τα λάθη και τις έγνοιες, τις ατέλειες και τις στραβωμάρες, τους πόνους και τις οδύνες του.
Το Χτες ξέφυγε για πάντα απ’ τον έλεγχό μας. Όλα τα λεφτά του κόσμου δεν μπορούν να ξαναφέρουν πίσω το Χτες.
Δε μπορούμε να ξεκάνουμε την παραμικρή πράξη που κάναμε, δε μπορούμε να σβήσουμε ούτε μια λέξη απ’ όσες είπαμε. Το Χτες έφυγε για πάντα.
Η άλλη μέρα για την οποία δε θα πρέπει να σκάμε είναι το Αύριο μ’ όλες του τις πιθανές αναποδιές και τα εμπόδια, τις μεγάλες του υποσχέσεις και την φτωχική του απόδοση. Και το Αύριο είναι πέρα από τον άμεσο έλεγχό μας.
Κι Αύριο ο ήλιος θ’ ανατείλει, είτε σ’ όλο του το μεγαλείο ή πίσω από μια μάσκα από σύννεφα, αλλά πάντως θ’ ανατείλει. Όμως, μέχρι να το κάνει, εμείς δεν έχουμε καμιά παρακαταθήκη σ’ αυτό το Αύριο, επειδή πρόκειται να γεννηθεί.
Όλ’ αυτά μας αφήνουν μόνο μια μέρα, το Σήμερα. Καθένας μας μπορεί να δώσει τη μάχη μίας μόνο μέρας. Όμως, όταν εσείς κι εγώ αθροίζουμε τα φορτία των δυο αυτών τρομερών αιωνιοτήτων, του Χτες και του Αύριο, τότε σπάμε και καταρρέουμε.

Αυτό που μας τρελαίνει δεν είναι το βίωμα του Σήμερα, είναι η ενοχή, ή η πίκρα, για κάτι που έγινε χθες, και ο φόβος για το τι θα μας φέρει το Αύριο.

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Τα όσα δεν έκανες





Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το ολοκαίνουργιο αμάξι σου και το τράκαρα;
Έλεγα θα με σκότωνες, αλλά δεν το έκανες.
Θυμάσαι τότε που σε παρέσυρα στην αμμουδιά κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει κι έβρεξε;
Σκέφτηκα ότι τα λόγια του θα ήταν «Στο είχα πει;», όμως δεν είπες τίποτα.

Θυμάσαι τότε που φλέρταρα με όλους γύρω μας για να ζηλέψεις κι εσύ ζήλεψες;
Είπα ότι θα με μισήσεις, αλλά δεν με μίσησες.

Θυμάσαι τότε που λέρωσα κατά λάθος με παγωτό τα χαλάκια του αυτοκινήτου σου;
Υπέθεσα ότι θα με χτυπούσες, αλλά δεν με χτύπησες.

Ναι, είναι πολλά αυτά που δεν έκανες.
Όμως τα έβγαλες πέρα μαζί μου, με αγαπούσες και με προστάτευες.

Υπάρχουν τόσα πολλά που θα ήθελα να κάνω για σένα, όταν θα γύριζες με το καλό πίσω από τον πόλεμο.


Όμως, δεν ξαναγύρισες ποτέ.

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Zωή είναι οι εμπειρίες που αποκτάς εκτός οθόνης…






Πέρασαν τα χρόνια. Θυμάμαι, τότε, κάθε φορά που έμπαινα σπίτι με τις λάσπες στα παπούτσια, με χτυπημένα τα γόνατα και τα λαχανιάσματα, εγώ και ο αδελφός και η αδελφή μου. Σκανδαλιάρικα παιδιά τότε, κυρίως εγώ. Παιδιά είμασταν, όπως και όλα τα υπόλοιπα, που γέμιζαν όλη την μέρα με δραστηριότητες, έξω από το σπίτι, έξω από το καθιστικό και την τηλεόραση. Έμπαιναν σπίτι μόνο για να τρώνε και να κοιμούνται.
Οι μέρες πέρασαν. Άλλοι καιροί τότε, άλλοι καιροί σήμερα. Η διαφορά τους μεγάλη, λες και ζούμε σε μια νέα γη, σε μια παντελώς νέα εποχή. Τα νέα παιδιά δεν λασπώνονται ούτε κτυπάνε τα γόνατα, ούτε καν λαχανιάζουν. Κτυπάνε τα τάμπλετ και τα κινητά τους στα τραπέζια κάθε φορά που χάνουν από τα ηλεκτρικά τους παιχνίδια. Με τα ωραία τους παπούτσια και τα καινούρια τους ρούχα!  Λαχανιάζουν όχι γιατί έχουν κουραστεί από το πολύ τρέξιμο αλλά γιατί είναι παντελώς αγύμναστα.
Τα μάτια δεν κοιτάνε τα άλλα, ούτε κουβεντιάζουνε μεταξύ τους πια τα μέλη της οικογένειας. Ξέχασαν το χρώμα των ματιών του άλλου. Ξέχασαν ότι συνυπάρχουν όλοι μέσα σε ένα σπίτι, πως όλοι μαζί αποτελούν μια οικογένεια. Ένα κομμάτι στο κοινωνικό σύνολο. Το κοινό τους αίμα τους ενώνει. Οι μικροί με τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Μα τώρα, όλοι είναι τόσο απασχολημένοι με τα ηλεκτρικά τους μηχανήματα. Όλοι είναι τόσο απορροφημένοι. Δεν φτάνουν όλα αυτά, τους αιχμαλώτισε μια μαύρη οθόνη που ήταν ικανότατη να χειραγωγεί μάζες και να εισχωρεί στο μυαλό των παιδιών σήμερα.
Η επικοινωνία έχει χαθεί. Μάταια η γιαγιά και ο παππούς προσπαθούνε να τραβήξουν την προσοχή των παιδιών. Μάταια αγοράζουν όλα τα νέα παιχνίδια που κυκλοφορούν στην αγορά τα οποία δεν έχουν κανένα ηλεκτρικό κομμάτι. Είναι πλέον μονιασμένοι, ζουν την δικιά τους ζωή, την δικιά τους εποχή, που ήταν καλύτερη, υγιέστερη.
Δεν διερωτάσαι ώρες ώρες με αυτό το βασανιστικό ερώτημα, τι θα κάνει τα παιδιά της νέας γενιάς να βγούνε ξανά έξω στη φύση, να ζήσουν την ζωή; Διότι ζωή δεν είναι μόνο τα βίντεο γκέιμς. Είναι οι εμπειρίες που αποκτάς, έξω παίζοντας, μεγαλώνοντας στη φύση, λερώνοντας τα χέρια και τα πόδια στα βουνά και στις αμμουδιές. Κοιτάζοντας τα άστρα. Ξέχασαν πως υπάρχουν φεγγάρι, σύννεφα. Ήλιος! Ήλιο που δεν βλέπουν αφού δεν βγαίνουν έξω πια τα πρωινά, άστρα που δεν παρατηρούν, ξεχνώντας πως υπάρχουν, εφόσον το κεφάλι τους είναι αλλού στραμμένο.
Είναι τραγικό το πώς ζούμε μέσα σε μια φυλακή, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Πώς είμαστε πιο κοντά όταν είμαστε πιο μακριά, μιλώντας από τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων και των τάμπλετς… Ενώ όταν είμαστε κοντά, αναζητάμε άλλα πρόσωπα, άλλες εμπειρίες ζωής. Δεν μα ικανοποιεί τίποτα πια. Ας γυρίσουμε το σκεπτικό και το βλέμμα στους παλιούς καιρούς, ας αλλάξουμε πλέον τις προτεραιότητες μας, ας αφήσουμε όλα αυτά τα ηλεκτρονικά που μας φυλάκισαν. Πρέπει, αλλιώς, θα συνεχίσουμε να χανόμαστε…!



Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Το αξίζεις






Μην υπονομεύεις την αξία σου συγκρίνοντας τον εαυτό σου με τους άλλους. Ακριβώς επειδή είμαστε διαφορετικοί, είμαστε ξεχωριστοί.
Μην θέτεις τους στόχους σου βάσει του τι οι άλλοι θεωρούν σημαντικό. Μόνο εσύ γνωρίζεις τι είναι καλύτερο για τον εαυτό σου.
Μη θεωρείς δεδομένα αυτά που βρίσκονται πολύ κοντά στην καρδιά σου. Κρατήσου πάνω τους, όπως θα έκανες με τη ζωή σου, αφού χωρίς αυτά η ζωή δεν έχει νόημα.
Μην αφήνεις τη ζωή σου να γλιστράει μέσα από τα χέρια σου με το να ζεις το παρελθόν και όχι το παρόν. Ζώντας τη ζωή σου κάθε μέρα ξεχωριστά ζεις όλες τις μέρες της ζωής σου.
Μην τα παρατάς όταν έχεις ακόμα κάτι να δώσεις. Τίποτα δεν έχει πραγματικά τελειώσει μέχρι τη στιγμή που σταματάς να προσπαθείς.
Μη φοβάστε να ριψοκινδυνεύσετε. Όταν τολμούμε, μαθαίνουμε να είμαστε γενναίοι.
Μην αποκλείσετε την αγάπη από τη ζωή σας λέγοντας ότι είναι αδύνατον να τη βρείτε. Ο πιο γρήγορος τρόπος για να πάρετε αγάπη είναι να δώσετε αγάπη.
Ο πιο γρήγορος τρόπος, για να χάσετε την αγάπη, είναι να την κρατήσετε σφιχτά δική σας.
Μη διώχνετε τα όνειρά σας. Το να είσαι χωρίς όνειρα σημαίνει να είσαι χωρίς ελπίδα. Το να είσαι χωρίς ελπίδα σημαίνει να είσαι χωρίς σκοπό.
Μην τρέχεις τόσο γρήγορα στη ζωή σου ώστε να ξεχνάς όχι μόνο πού ήσουν, αλλά και πού πηγαίνεις. Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά ένα ταξίδι που πρέπει να γευτείς το κάθε βήμα του.

Ποτέ μην αποχωρίζεσαι κάποιον χωρίς να έχεις λέξεις γεμάτες αγάπη για να σκέφτεσαι κατά τη διάρκεια της απουσίας σου. Ίσως να είναι η τελευταία φορά που συναντιέστε σε αυτή τη ζωή.

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Κάθε γυναίκα θα πρέπει να ξέρει





Κάθε γυναίκα θα πρέπει να ξέρει
…πώς να ερωτεύεται χωρίς να χάνει την ταυτότητά της…
…πώς να παραιτείται από μια δουλειά, να τα χαλάει μ’έναν εραστή και πώς να δίνει θάρρος σε μια φίλη και να την κάνει να αισθάνεται άνετα χωρίς να χαλάει τη φιλία…
…πότε να προσπαθεί πιο πολύ… και πότε να τα παρατάει…
…πώς να περνάει καλά σ’ ένα πάρτι που δεν αποφάσισε μόνη της να πάει…
…πώς να ζητάει αυτό που θέλει με τρόπο που να είναι μάλλον σίγουρο ότι θα το πάρει…
…ότι δεν μπορεί ν’ αλλάξει το μήκος των μηρών της, το πλάτος των γοφών της ή τη φύση των γονιών της…
…ότι η παιδική της ηλικία, έστω κι αν δεν ήταν ότι καλύτερο… πάει, πέρασε…
…τι θα πρέπει να κάνει ή να μην κάνει για την αγάπη…
…πώς να ζει μόνη της… έστω κι αν δεν το θέλει…
…ποιους μπορεί και ποιους δεν μπορεί να εμπιστεύεται, αλλά και γιατί να μην παίρνει το θέμα προσωπικά…
…πού να πηγαίνει όταν η ψυχούλα της λαχταράει ηρεμία και καλμάρισμα… είτε στην κουζίνα της πιο καλής της φιλενάδας… ή σ’ ένα χαριτωμένο ξενοδοχειάκι στην εξοχή…

…τι μπορεί και τι δεν μπορεί να καταφέρει μέσα σε μια μέρα… σ’ ένα μήνα… σ’ ένα χρόνο…

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Πίστεψε με την καρδιά σου






Πίστεψε με την καρδιά σου ότι κάτι υπέροχο σύντομα θα γίνει πραγματικότητα.
Αγάπα τη ζωή σου.
Πίστεψε στη δική σου δύναμη, στο δικό σου δυναμικό, και στη δική σου έμφυτη καλοσύνη.
Ξύπνα κάθε πρωί νιώθοντας σεβασμό, επειδή ζεις.
Ανακάλυψε κάθε μέρα τη μεγαλειώδη, φοβερή ομορφιά που υπάρχει στον κόσμο.
Ξεδίπλωσε και αγκάλιαζε τη ζωή μέσα σου και μέσα στον καθένα που βλέπεις κάθε μέρα.
Ψάξε μέσα σου, για να βρεις τα δικά σου ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ικανότητες.
Άφησε τον εαυτό σου καθώς και αυτούς που είναι γύρω σου να μένουν κατάπληκτοι με τις πιθανότητες και τις δυνατότητες της κάθε καινούργιας μέρας.
Μην διστάζεις να παραδεχτείς ότι δεν είσαι και ο τέλειος.
Αυτή είναι η πεμπτουσία του γεγονότος ότι είμαστε άνθρωποι.
Άφησε να σε βοηθήσουν αυτοί που σε αγαπ0ύν.
Κοίταζε με ελπίδα τον ορίζοντα του σήμερα, γιατί αυτό το σήμερα είναι όλο κι όλο ότι έχουμε πραγματικά.
Ζήσε τη σημερινή μέρα καλά.
Άφησε και έξω σου και μέσα σου λίγο ήλιο.
Φτιάχνε τα δικά σου ουράνια τόξα.
Να είσαι ανοικτός σε όλες σου τις πιθανότητες, σε όλες τις πιθανότητες και στα θαύματα.

Πίστευε πάντα στα θαύματα.

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Ζήτησα …






Ζήτησα από το Θεό να μου διώξει τον πόνο. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Δεν πρέπει εγώ να τον διώξω, αλλά εσύ να απαλλαγείς απ’ αυτόν».
Ζήτησα από το Θεό να κάνει το παιδί μου καλά. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Το πνεύμα του είναι καλά, το σώμα του είναι απλώς προσωρινό».
Ζήτησα από το Θεό να μου χαρίσει υπομονή. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Η υπομονή είναι παράγωγο των δοκιμασιών. Δε χαρίζεται, κερδίζεται».
Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει ευτυχία. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Εγώ σου δίνω ευλογίες. Η ευτυχία είναι στο χέρι σου».
Ζήτησα από το Θεό να μου πάρει τον πόνο. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Ο πόνος σε απομακρύνει από τις εγκόσμιες μέριμνες και σε φέρνει πιο κοντά σε μένα».
Ζήτησα από το Θεό να κάνει το πνεύμα μου να ωριμάσει. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Πρέπει να ωριμάσεις μόνος σου, αλλά εγώ θα σε κλαδέψω, για να καρποφορήσεις».
Ζήτησα από το Θεό όλα εκείνα τα πράγματα που θα μπορούσα να απολαύσω στη ζωή. Και ο Θεός είπε «όχι».
«Θα σου δώσω ζωή, ώστε να απολαύσεις όλα τα πράγματα».

Ζήτησα από το Θεό να με βοηθήσει να αγαπήσω τους άλλους, όσο αγαπάει κι αυτός εμένα. Και ο Θεός είπε… «Αααα, τελικά μπήκες στο νόημα».

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Στα χέρια της μοίρας





Ο μεγάλος στρατηλάτης του γιαπωνέζικου στρατού ο Νομπουνάγκα αποφάσισε να επιτεθεί στον εχθρικό στρατό που ήταν δέκα φορές πιο μεγάλος. Εκείνος πίστευε πως θα νικήσει, αλλά οι στρατιώτες του είχαν αμφιβολίες.
Ο στρατός του σταμάτησε δίπλα στο εθνικό ιερό. Ο Νομπουνάγκα ανακοίνωσε:
- Θα επισκεφτώ το ιερό μας, μετά θα ρίξω κλήρο. Αν πέσει κορώνα, θα νικήσουμε, αν πέσει γράμματα, θα χάσουμε. Η μοίρα κρατάει τις ζωές μας στα χέρια της.
Ο Νομπουνάγκα μπήκε στο ναό και έκανε την σιωπηλή προσευχή του. Όταν βγήκε, έριξε κλήρο μπροστά στο στρατό. Έπεσε κορώνα. Οι εμψυχωμένοι στρατιώτες του ρίχτηκαν στη μάχη και κατέστρεψαν τον εχθρικό στρατό.
- Κανένας δεν μπορεί ν' αλλάξει τη μοίρα, είπε ένας φίλος του στρατηλάτη μετά από τη μάχη.

- Κάνεις λάθος, απάντησε ο Νομπουνάγκα και του έδειξε το νόμισμα-κλήρο, το οποίο και από τις δυο πλευρές είχε κορώνα.

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Μια «βόμβα» ευτυχίας …





Ίσως θα έπρεπε να κατασκευάζουμε μια βόμβα χρωματιστών μολυβιών σαν το επόμενο μυστικό μας όπλο. Μια βόμβα ευτυχίας. Μια βόμβα ομορφιάς. Και κάθε φορά που ξεσπάει μια κρίση, να ρίχνουμε μία. Θα έσκαγε ψηλά στον ουρανό, απαλά, και θα έστελνε χιλιάδες, εκατομμύρια μικρά αλεξίπτωτα στον αέρα.

Θα έπεφταν μαλακά στη Γη κουτιά χρωματιστών μολυβιών. Όχι μικρά κουτιά των οκτώ. Κουτιά των πενήντα, μαζί με την ξύστρα τους. Με ασήμι και χρυσό, ματζέντα και ροδακινί και απαλό πράσινο, ώχρα και μελιτζανί και όλα τ’ άλλα. Και οι άνθρωποι θα χαμογελούσαν και μια αστεία έκφραση θα κυρίευε τα πρόσωπά τους και θα σκέπαζαν τον κόσμο με φαντασία.


ΠΗΓΉ: Robert Fulghum

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Η Πέτρα





« τόπος μας εναι κλειστός, λο βουν πο χουν σκεπ τ χαμηλ οραν μέρα κα νύχτα. Δν χουμε ποτάμια δν χουμε πηγάδια δν χουμε πηγς μονάχα λίγες στέρνες, δειες κι᾿ ατές, πο χον κα πο τς προσκυνομε. χος στεκάμενος κούφιος, διος με τ μοναξιά μας διος με τν γάπη μας, διος με τ σώματά μας.
Μς φαίνεται παράξενο πο κάποτε μπορέσαμε ν χτίσουμε τ σπίτια τ καλύβια κα τς στάνες μας. Κι᾿ ο γάμοι μας, τ δροσερ στεφάνια κα τ δάχτυλα γίνουνται ανίγματα νεξήγητα γι τ ψυχή μας. Πς γεννήθηκαν πς δυναμώσανε τ παιδιά μας;
τόπος μας εναι κλειστός. Τν κλείνουν ο δυ μαρες Συμπληγάδες. Στ λιμάνια τν Κυριακ σν κατεβομε ν᾿ νασάνουμε βλέπουμε ν φωτίζουνται στ λιόγερμα σπασμένα ξύλα π ταξίδια πο δν τέλειωσαν σώματα πο δν ξέρουν πι πς ν᾿ γαπήσουν».


ΠΗΓΉ: Σεφέρης 

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς αλήθεια ...





Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη, φιλία κι ελευθερία χωρίς αλήθεια.

Κοίταξε ένα-ένα τα πρόσωπα των μαθητών της. Το θέμα του σημερινού μαθήματος ήταν τα ιδανικά και τα πιτσιρίκια έδειχναν ενθουσιασμένα, δεδομένου ότι πολλά από αυτά είχαν ονόματα όπως Ελευθερία και Πίστη. Πρώτη και καλύτερη σήκωσε το χέρι η αγαπημένη της μαθήτρια και συστήθηκε σαν να ήταν αυτή η παρθενική της φορά στο σχολείο.
«Με λένε Αγάπη και κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους γιατί η αγάπη είναι το σπουδαιότερο αγαθό, έτσι λέει η μαμά μου».
«Με λένε Ελευθερία και οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα γι’ αυτήν, γιατί χωρίς την ελευθερία δεν υπάρχει πολιτισμός» συστήθηκε η επόμενη μικρούλα.
«Με λένε Ζωή και δίνω ανάσα στον κόσμο» σχολίασε μιαν άλλη.
Κοίταξε ευτυχισμένη τα προσωπάκια των παιδιών που έλαμπαν γιατί είχαν αισθανθεί το βαθύτερο νόημα των λέξεων κι εκείνη τη στιγμή, η ύπαρξή της στο σχολείο είχε αποκτήσει ξεχωριστό νόημα. Μόνο ένας μαθητής της, ο πιο μικρός ηλιακά, ο Πέτρος έδειχνε προβληματισμένος. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και του έδωσε τον λόγο.
«Να, κυρία, τόση ώρα ακούμε τα ονόματα των κοριτσιών, Πίστη, Ειρήνη, Ελευθερία, και κανένα δεν το λένε αλήθεια. Στον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από την αλήθεια, εκείνη είναι που τρυπώνει στις καρδιές των ανθρώπων και κάνει τις σχέσεις τους καλύτερες ή χειρότερες.
Προχτές, ο καλύτερός μου φίλος μου είπε ψέματα. Πληγώθηκα πολύ αλλά το έκρυψα. Ούτε εγώ είπα την αλήθεια. Τώρα, νιώθω θυμωμένος και σκέφτομαι πως όταν τον δω δεν θα του μιλήσω. Εκείνος θα παραξενευτεί και δεν θα μου μιλήσει πιθανότατα ούτε αυτός. Έτσι, θα τον χάσω. Βλέπετε, κυρία, η αλήθεια είναι κάτι που δεν διδάσκεται και κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να την κάνει κτήμα του χωρίς ψυχή. Ίσως και γι? αυτό δεν την τιμούμε σαν όνομα. Όλα τα άλλα, με κάποιον τρόπο, τα έχουμε κατακτήσει. Μα η αλήθεια θέλει πολύ δρόμο ακόμα».
Τον κοίταξε έκπληκτη, μα προτού προλάβει να συνέλθει πήρε τον λόγο η μικρή Αγάπη.
«Ο Πέτρος έχει δίκιο, χωρίς την αλήθεια όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς αλήθεια, φιλία χωρίς αλήθεια, ελευθερία χωρίς αλήθεια. Είναι ό,τι σημαντικότερο».
Τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα κι εκείνη χαμογέλασε ευτυχισμένη. Είχε πάρει άλλο ένα πολύτιμο μάθημα, γιατί η αλήθεια που φωλιάζει στις καρδιές των παιδιών είναι ασύγκριτη σαν τον ήλιο που κάνει όμορφη τη μέρα.


Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Το κλάμα είναι απελευθέρωση...





Το κλάμα είναι απελευθέρωση, εκτόνωση, είναι ένταση, είναι ζωή.
Πήγα στον οφθαλμίατρο πριν λίγους μήνες για την τυπική επίσκεψη. Καθώς με εξέταζε, σχολίασε:
-Η ζωή σού έχει φερθεί καλά, μου φαίνεται.
-Τι εννοείτε; τον ρώτησα.
-Μα είναι προφανές πως δεν κλαις, μου απάντησε.
Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στο πρόσφατο παρελθόν και όντως διαπίστωσα πως τα τελευταία χρόνια δεν κλαίω.
-Και είναι κακό αυτό; αναρωτήθηκα φωναχτά.
-Για τα μάτια σου είναι. Για την ψυχική σου υγεία, εσύ είσαι η ψυχολόγος, εσύ ξέρεις, μου είπε ο γιατρός.
Χαμογέλασα αλλά δεν σας κρύβω πως προβληματίστηκα.
-Μην ανησυχείς, θα σου δώσω τεχνητά δάκρυα, ακούστηκε η φωνή του γιατρού στο βάθος.
Πού φτάσαμε, σκεφτόμουν. Να κλαίω με εντολή γιατρού.
Αλήθεια γιατί δεν έκλαψα τα τελευταία χρόνια;
Μάλλον επειδή δεν είχα λόγο.
Μάλλον γιατί είμαι θετικός άνθρωπος.
Μάλλον γιατί πίστευα ότι έκλαψα προκαταβολικά τα προηγούμενα χρόνια.
Μάλλον γιατί δε μου έβγαινε.
Και η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα μου βγαίνει.
Αλλά τουλάχιστον βλέπω αλλιώς το κλάμα.
Κλάψτε ελεύθερα λοιπόν. Κάνετε καλό στα μάτια σας. Αλλά και στην ψυχή σας. Ξεκάθαρα.
Να σας πω την αλήθεια μου, δε θέλω άλλο να πιστεύω πως το κλάμα κάνει κακό. Το κλάμα είναι απελευθέρωση, είναι εκτόνωση, είναι ένταση, είναι ζωή.
Υπάρχουν εξάλλου και τα δάκρυα χαράς… Κλάψτε ελεύθερα.




Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Προσπάθησε ξανά …





 «ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΟΣ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μού άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του. ΟΜΩΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ’ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. ΜΟΛΟΝΟΤΙ Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΗΤΑΝ ΧΟΝΤΡΗ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΗ, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμή του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει; ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΞΙ ΕΤΩΝ, πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ή τον πατέρα μου για το μυστήριο του ελέφαντα. Μου εξήγησαν ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν; ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΠΗΡΑ ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ -ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν’ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ τον νεογέννητο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. ΑΥΤΟΣ Ο ΘΕΟΡΑΤΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. - ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΝΤΕΜΙΑΝ. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟ-ΠΟΛΥ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω. Ο ΧΟΡΧΕ ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΥΣΗ. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντέμιαν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡOΠΟΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή».


ΠΗΓΉ: Jorge Bucay

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Γιατί οι δύσκολοι άνθρωποι είναι δάσκαλοί μας;




Όλοι συναντάμε κατά καιρούς δύσκολους ανθρώπους, είτε στην εργασία μας είτε στο φιλικό περιβάλλον είτε ακόμα χειρότερα, στο οικογενειακό ή συγγενικό μας περιβάλλον. Το ζήτημα των σχέσεων μοιάζει πολλές φορές με έναν λαβύρινθο ή μια σπαζοκεφαλιά, την οποία δυσκολευόμαστε να λύσουμε και συχνά, δεν τα καταφέρνουμε ποτέ.
Πολλές φορές, η μοναδική λύση για να απαλλαγούμε από έναν δύσκολο άνθρωπο είναι να τον απομακρύνουμε από τη ζωή μας ώστε, να μην μας επηρεάζει. Αυτή η τακτική όμως ενέχει δύο σημαντικά προβλήματα. Το ένα είναι ότι η απομάκρυνση αυτών των προσώπων δεν είναι πάντα εφικτή και το δεύτερο είναι ότι κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει στη ζωή μας για να μας προσφέρει ένα μεγάλο δώρο. Ένα μάθημα αυτογνωσίας. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες σχέσεις με τους άλλους καθρεφτίζουν τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.

Εάν το συνειδητοποιήσουμε αυτό βαθιά και επιτρέψουμε στον εαυτό μας να διδαχθεί από αυτούς τους ανθρώπους, τότε θα έχουμε κερδίσει πολλά. Ας δούμε επιγραμματικά γιατί οι δύσκολοι άνθρωποι είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μας και πώς μπορούμε να αποκομίσουμε τα μέγιστα από αυτούς, οφέλη.
1. Μας φωτίζουν τα σκιερά κομμάτια του εαυτού μας
Οι δύσκολοι άνθρωποι έχουν μια εξαιρετική ικανότητα να πατούν τα «κουμπιά» μας και να μας κάνουν έξω φρενών σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Αυτά τα «κουμπιά» λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από τα σκιερά μας κομμάτια τα οποία φροντίζουμε να θάβουμε και αυτά τα πρόσωπα έχουν την ικανότητα να τα φέρνουν στην επιφάνεια. Αναρωτηθείτε: Μήπως νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος εκθέτει κάποιο μέρος του εαυτού μου που δεν θέλω να παραδεχτώ ότι υπάρχει;
2. Μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας
Οι άνθρωποι, πολλές φορές, γίνονται «δύσκολοι» όταν μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Όλοι δεχόμαστε κριτική, υπάρχουν όμως κάποια ήδη κριτικής τα οποία δεν ανεχόμαστε ή μας βγάζουν «εκτός εαυτού». Πολλές φορές, αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή ακούμε τα λόγια που ξεστομίζει ο κριτής μας στο κεφάλι μας. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος ο οποίος κατηγορεί τον εαυτό του, στις μύχιες σκέψεις του, ότι είναι τεμπέλης (άσχετα με το εάν αυτό αποτελεί μια αντικειμενική αλήθεια ή όχι) θα εκνευριστεί πολύ περισσότερο εάν τον αποκαλέσει κάποιος «τεμπέλη», από κάποιον άλλον που δεν αισθάνεται έτσι. Αναρωτηθείτε: Μήπως κάποια από τα λόγια ή τις συμπεριφορές των δύσκολων ανθρώπων αντανακλούν τον τρόπο που μιλάτε ή συμπεριφέρεστε στον εαυτό σας;
3. Μας καταδεικνύουν ποια είναι τα όριά μας
Τα πρόσωπα αυτά καταπατούν τα «ιδιωτικά» μας όρια, τον προσωπικό μας χώρο. Γίνονται θρασείς και επιβάλλουν τον εαυτό τους στη ζωή μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία η οποία έχει ως σύνθημα ότι τα όρια της ελευθερίας τελειώνουν εκεί που ξεκινούν τα όρια του άλλου. Αδιαμφισβήτητα, υπάρχουν άνθρωποι που τείνουν να καταπατούν τα όρια των άλλων αλλά οι περισσότεροι τα σέβονται διότι κανείς δεν θέλει να αισθάνεται ότι «τον βάζουν στη θέση του». Η οριοθέτηση του προσωπικού μας χώρου, σπάνια λαμβάνει χώρα σε λεκτικό επίπεδο. Η μη λεκτική επικοινωνία (η οποία αποτελεί το 92% της επικοινωνίας μας με τους άλλους) αναλαμβάνει να κοινοποιήσει τα όριά μας σε οποιονδήποτε συναντάμε. Αναρωτηθείτε: Μήπως έχω δώσει το δικαίωμα σε αυτόν τον άνθρωπο να πιστεύει ότι μπορεί να με κακομεταχειρίζεται χωρίς συνέπειες;

4. Μας δείχνουν πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε
Πολλές φορές ανεχόμαστε συμπεριφορές ή προσβολές, τις οποίες άλλοι άνθρωποι δεν θα ανεχόντουσαν. Κάποιοι, όχι απλώς τις ανέχονται αλλά και τις επιβεβαιώνουν μέσα τους. Εάν κάποιος σας κακομεταχειρίζεται και δεν κάνετε τίποτα γι αυτό, αξίζει να αναρωτηθείτε: Μήπως πιστεύω ότι μου αξίζει να με κακομεταχειρίζονται; Γιατί;
5. Μας βοηθούν να υπερβούμε τον εαυτό μας
Οι άνθρωποι αυτοί μας φέρνουν αντιμέτωπους με δυσκολίες τις οποίες καλούμαστε να υπερβούμε. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, είναι πολύ πιθανό να μην κάναμε ποτέ καμία υπέρβαση του εαυτού μας. Αντί να μπείτε στον φαύλο κύκλο της γκρίνιας, αναρωτηθείτε: Ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης; Δημιουργήστε μια στρατηγική και εφαρμόστε την.
6. Μας κάνουν να εκτιμήσουμε όλες τις σχέσεις μας
Μια δύσκολη – πάσης φύσεως – σχέση μας βοηθά να εκτιμήσουμε τους πραγματικούς φίλους, τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε.
7. Μας βοηθούν να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε από τις σχέσεις μας
Τα δύσκολα πρόσωπα στη ζωή μας είναι ιδανικά για να καθορίσουμε, το τι πραγματικά επιζητούμε από μια επαγγελματική, φιλική ή ερωτική σχέση και έτσι μας οδηγούν σε πιο σοφές μελλοντικές επιλογές.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «δύσκολος» και η λέξη «δάσκαλος» μοιάζουν τόσο πολύ. Οι δυσκολίες έρχονται σε όλους, κάποιοι λένε ότι τις επιλέγουμε, κάποιοι λένε ότι είναι τυχαίες. Το σίγουρο είναι, ότι ακόμα κι αν δεν μπορούμε να επιλέξουμε τις καταστάσεις στη ζωή μας, μπορούμε να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίον θα τις αντιμετωπίσουμε.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι «κακός». Ο καθένας μας έχει τις δυσκολίες του, τα ελλείμματά του και τα προτερήματά του. Καθώς κάποιοι μπορεί να αποτελούν «δύσκολους ανθρώπους» στη ζωή μας, ενδέχεται κι εμείς να είμαστε οι «δύσκολοι άνθρωποι» για κάποιους άλλους. Πριν απορρίψουμε λοιπόν έναν άνθρωπο, ας προσπαθήσουμε να μάθουμε από αυτόν, τι προσφέρει στη ζωή μας, πώς μας εξελίσσει, ποιες αδυναμίες μας φωτίζει. Μόνο όταν αναγνωρίσουμε τις πληγές μας είμαστε ικανοί να τις θεραπεύσουμε. Ίσως έτσι βοηθήσουμε και τον άλλον να έρθει αντιμέτωπος με τη συμπεριφορά του και να πορευτεί καλύτερα στη ζωή του.
Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι δύσκολες σχέσεις που εξελίχθηκαν στις μεγαλύτερες φιλίες, στους πιο ευτυχισμένους γάμους και στις καλύτερες συνεργασίες.
Εάν τα έχετε αυτά στο νου σας, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε έναν «δύσκολο άνθρωπο» στη ζωή σας, πριν τον απορρίψετε μεμιάς, ίσως αξίζει να το δείτε σαν πρόκληση αυτογνωσίας.
Εξάλλου, Όπως είπε και ο Γκάντι «Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μου».

Μωυσής

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Πέντε γνωρίσματα χαρακτήρα





Ο χαρακτήρας δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό της ευτυχίας. Υπάρχουν επίσης ο τρόπος σκέψης, η στάση, οι θεμελιώδεις πεποιθήσεις και συγκεκριμένες δράσεις που μπορούν είτε να μειώσουν είτε να αυξήσουν το επίπεδο της ευτυχίας που βιώνουμε σε κάθε δεδομένη στιγμή. Αλλά, ο χαρακτήρας εξακολουθεί να είναι το βασικό συστατικό για να ζεις όσο πιο ευτυχισμένη ζωή γίνεται.
Το ποιοι είμαστε κάνει τη διαφορά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους άλλους έχει σημασία. Η ευπρέπεια ή απρέπεια που γεμίζει την καρδιά και το μυαλό μας έχει σημασία. Οι αξίες μας ως εκφράσεις αυτών που πιστεύουμε και πως ζούμε τις ζωές μας πραγματικά κάνουν τη διαφορά στην ευτυχία μας. Τα χαρακτηριστικά που έχουμε αναπτύξει με την πάροδο του χρόνου έχουν μεγάλη σημασία για το πώς αισθανόμαστε και ποιοι είμαστε.
Όταν κοιτάμε στον καθρέφτη, είναι συχνά ο χαρακτήρας μας (ή η έλλειψη του) που μιλάει δυνατότερα.
Αλλά δεν είναι όλα τα γνωρίσματα του χαρακτήρα ίσα, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που αφορά την ευτυχία. Αυτά που ακολουθούν, είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που είμαι πεπεισμένος ότι θα έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην ευτυχία σας.
1. Θάρρος
«Το θάρρος είναι η αντίσταση στον φόβο, το να κυριαρχήσεις στον φόβο, όχι η απουσία του φόβου»  Mark Twain
Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης της ευτυχίας. Είναι πατέρας της παράδοσης. Γλιστρά σε κλειστές πόρτες και μας στερεί την αποφασιστικότητα, τη δέσμευση και την ικανότητα να αντέξουμε μέχρι το τέλος.
Το θάρρος από την άλλη πλευρά, είναι η μεγάλη Νέμεση του φόβου. Προκαλεί τον φόβο, τον ωθεί πίσω και λαμβάνει μέτρα για να τον κρατήσει μακριά. Το θάρρος καταστρέφει έτσι τα δεσμά του φόβου και τον στέλνει στο περιθώριο και την αφάνεια.
Το θάρρος μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε τις ζώνες άνεσης μας, να προσεγγίσουμε ανθρώπους και καταστάσεις, να αγκαλιάσουμε τη ζωή και να δεχτούμε τον πόνο που είναι αναπόφευκτος σε όλες τις αλλαγές και προκλήσεις της ζωής. Χωρίς το θάρρος, η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραίσθηση, ένας προσωρινός αντικατοπτρισμός, ένα σύννεφο καπνού που διαχέεται στον αέρα με την πρώτη πρόκληση.

2. Υπομονή
«Η υπομονή είναι να περιμένεις. Όχι να περιμένεις παθητικά. Αυτό είναι τεμπελιά. Αλλά να συνεχίσεις να προχωράς όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα και αργά – αυτό είναι υπομονή.»
Πόσο ευτυχισμένοι είναι οι ανυπόμονοι άνθρωποι; Αυτό είναι ένα ρητορικό ερώτημα, φυσικά. Η απάντηση προφανώς είναι «δεν είναι πολύ». Τουλάχιστον όχι για πολύ. Η ανυπομονησία είναι άλλος ένας σημαντικός νταής της ευτυχίας. Σπρώχνει την ευτυχία έξω από τη γειτονιά αμέσως μόλις εμφανιστεί.
Αλλά αν μάθεις να αποδέχεσαι και να επιτρέπεις, να πηγαίνεις με τη ροή και να χαλαρώσεις λίγο, είναι απαραίτητο για να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή. Η ανυπομονησία είναι συχνά ο ερεθισμός που νιώθουμε όταν χάνουμε τον έλεγχο. Αλλά η ζωή παφλάζει συνεχώς στα μεταβαλλόμενα ρεύματα και τις ροές των απρόβλεπτων δραστηριοτήτων. Απλά δεν είναι 100% ελεγχόμενη. Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να ελέγξουμε και χειριστούμε την έκβαση της ζωής και τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας με κάθε είδους ακρίβεια, τόσο μεγαλύτερη απογοήτευση θα πάρουμε κατά την προσπάθεια.
Για αυτό, ανέπνευσε. Χαλάρωσε. Να είσαι υπομονετικός/ή. Μάθε να δέχεσαι την αβεβαιότητα και γίνε φίλος/η με το απρόβλεπτο. Άσε τη ζωή να συμβεί, τουλάχιστον λίγο. Θα δεις ότι είναι πολύ πιο όμορφο και ευτυχισμένο όταν το κάνεις.
3. Ευγνωμοσύνη
«Η ευγνωμοσύνη μετατρέπει της αγκυλώσεις της μνήμης σε μια γαλήνια χαρά.» D. Bonhoeffer
Το να είσαι ευγνώμον σημαίνει να παρατηρείς το καλό μέσα στο κακό, το χρώμα αντί το γκρι φόντο, την υπεροχή ακόμα και αν είναι περιτριγυρισμένη από την ασχήμια. Σημαίνει να μετράς τις ευλογίες σου και να αναγνωρίσεις πόσο όμορφη είναι η ζωή ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχες προγραμματίσει.
Το να μάθεις να είσαι ευγνώμον απαιτεί την επιθυμία να δεις μερικές φορές τι είναι δύσκολο και να το εντοπίσεις για όσους δεν είναι συνηθισμένοι να το βλέπουν αυτό. Απαιτεί να επανεκπαιδεύσεις το μυαλό σου. Αλλά για να επηρεάσει η ευγνωμοσύνη την ευτυχία με το βαθύτερο τρόπο, απαιτεί να διαπεράσει την ψυχή σου, περιλαμβάνοντας τη στάση σου και τη σκέψη σου και να γίνει ο γενικός τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή.
Δεν είναι ότι οι ευγνώμονες άνθρωποι δεν παρατηρούν τη δυσκολία σε μια πρόκληση. Είναι απλά ότι είναι τόσο επικεντρωμένοι στα οφέλη που παρέχει αυτή η πρόκληση και στις ευκαιρίες που ανοίγει.
Όταν είμαστε ευγνώμονες, τα προβλήματα μας δεν εξαφανίζονται, απλώς καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο στην καρδιά, το μυαλό και τη ζωή μας. Ο λόγος είναι ότι οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι επικεντρωμένοι σε αυτό για το οποίο είναι ευγνώμονες. Εξ ορισμού, αυτό σημαίνει ότι τα δύσκολα, τα απογοητευτικά και τα επώδυνα απαιτούν λιγότερο την προσοχή μας.
Στην πραγματικότητα, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο πιο σημαντικό γνώρισμα του χαρακτήρα για την ευτυχία σου από την ανάπτυξη μιας επίμονης, ακόμα και αυτόματης ευγνωμοσύνης για τη ζωή.

4. Αγάπη
«Η ευγνωμοσύνη δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι, μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος, μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό.» Martin Luther King Jr.
Η αγάπη νικάει τα πάντα, όπως λένε. Και ενώ ίσως δεν είναι πάντα αλήθεια τεχνικά (δεν νομίζω ότι η αγάπη κάποιου ατόμου να δολοφονεί θα έκανε αυτή την πράξη βίας λιγότερο κακή, για παράδειγμα) , η αγάπη κάνει ένα μεγάλο ταξίδι μέχρι να βγει αληθινή. Για να αναγνωρίσετε τη σπουδαιότητα της αγάπης, απλά φανταστείτε να ζούσατε μια ζωή χωρίς αυτή. Φανταστείτε μια απεχθή, ανέραστη ζωή ευτυχίας (Το ξέρω. Αυτό είναι το νόημα. Εν είναι δυνατόν να υπάρξει κάτι τέτοιο).
Όσο περισσότερη αγάπη χτυπάει στην καρδιά σας, τόσο πιο ευτυχισμένη και δυναμική θα είναι. Όσο περισσότερο αγαπάς τη ζωή, τόσο περισσότερο θα σε αγαπάει και αυτή.
Η αγάπη παραβλέπει την αδυναμία και κλείνει τα μάτια της στην ιδιοσυγκρασία. Δέχεται και εξυπηρετεί και ευλογεί και επιδιώκει ότι είναι καλύτερο στους άλλους. Αυτό είναι σαφέστατα ένα καλύτερο μονοπάτι προς την ευτυχία από ότι η εναλλακτική του λύση.
5. Συγχώρεση
«Η συγχώρεση είναι η υψηλότερη και πιο όμορφη μορφή της αγάπης. Σε αντάλλαγμα, θα λάβετε ανείπωτη ευτυχία και ειρήνη.»  Robert Muller
Δεν υπάρχει πιο ευνοϊκό πράγμα για την ευτυχία από την ικανότητα να συγχωρείς γρήγορα, αυθόρμητα και ελεύθερα.
Οι άνθρωποι που τιθασεύουν τον πόνο, που φροντίζουν τις πληγές τους, που καλούν τα στρατεύματα για να αναζητήσουν εκδίκηση για τις αδικίες που γίνονται σε αυτούς, μπορεί να κερδίσουν κάποιες μάχες εδώ και εκεί. Αλλά ο πόλεμος εναντίον της δυστυχίας θα χαθεί σε μεγάλο βαθμό πριν ακόμα ξεκινήσει.
Οι άνθρωποι που δεν συγχωρούν δεν μπορούν να γνωρίζουν το επίπεδο της ευτυχίας, της ειρήνης, της χαράς και της ευχαρίστησης του να απελευθερώνουν τους άλλους από την φυλακή της ασυγχωρησίας, που βιώνουν τακτικά οι άνθρωποι που συγχωρούν.
Είναι τα ειδικά κάγκελα που κρατάνε τους άλλους φυλακισμένους στις καρδιές μας, που κρατάνε την ευτυχία μακριά, σε απόσταση. Είναι καιρός να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας αφήνοντας τον παλιό πόνο να διαλυθεί μέσα στο σκοτάδι, ώστε νέες ευκαιρίες να μπορέσουν να μας οδηγήσουν με μεγαλύτερα επίπεδα χαράς.
Έτσι, έχεις συγχωρήσει τους γονείς σου για τις αδυναμίες τους ως γονείς; Έχεις συγχωρήσει τον νταή των παιδικών σου χρόνων ή τον καταχρηστικό σου πρώην σύζυγο ή τα αμελή παιδιά σου ή τον απερίσκεπτο γείτονα ή τον αδρανή θρησκευτικό σου ηγέτη;
Αν δεν το έχεις κάνει, σκαλίζεις ανοιχτές πληγές που μπορούν μόνο να ερεθιστούν να μολυνθούν και να φουντώσουν. Τέτοιες ανοιχτές πληγές συχνά μετατρέπονται σε καρκινώματα, κάνουν μεταστάσεις, εισέρχονται σε άλλες σχέσεις, μολύνοντας τες και αυτές με την θανάσιμη ασθένεια.

Αντί για αυτό, ανοίξτε την καρδιά σας για συγχώρεση. Τότε η καρδιά σας θα είναι αρκετά ανοιχτή για να δεχθεί το μερίδιο ευτυχίας που της αντιστοιχεί.