Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

Το παιδί και το δέντρο





Μια φορά κι έναν καιρό, ένα παιδάκι παίζοντας αμέριμνο στον κήπο του σχολείου του, άκουσε μια φωνή που ερχόταν από ένα δέντρο. Το δέντρο βλέποντας το παιδάκι να νευριάζει που δεν είχε κατορθώσει να φτιάξει ένα σπιτάκι με κάποια κομμάτια από χαρτόνι που είχε απλώσει πάνω στο γρασίδι άρχισε να του μιλάει:
«Γιατί νευριάζεις;», άκουσε το δέντρο να του λέει. «Γιατί δεν ακουμπάς τα χαρτόνια σου σε ένα πιο σκληρό μέρος του εδάφους και όχι πάνω στο γρασίδι, που είναι τόσο μαλακό και δεν μπορούν να στηριχθούν; Γιατί δεν αφήνεσαι στην έμπνευση της στιγμής, αντί να προσπαθείς να επιβάλεις μια κατάσταση που τόσο σε κουράζει;», συνέχισε το δέντρο να ρωτάει.
«Πώς μπορώ να κάνω αυτό που λες, και να εξακολουθώ να είμαι ο εαυτός μου;» ρώτησε το παιδί.
«Για κοίταξε κι εμένα», είπε το δέντρο, «Λυγίζω στον άνεμο, κρεμάω τα κλαδιά μου κάτω στη βροχή, κι όμως πάντοτε παραμένω ο εαυτός μου, μένω δέντρο».
«Όμως δες εμένα», είπε το παιδάκι, «Δεν μπορώ με τίποτα ν’ αλλάξω».
«Δες με», είπε το δέντρο. «Αλλάζω με κάθε εποχή. Από πράσινο σε καφετί και πάλι σε πράσινο, από μπουμπούκι σε ανθό και μετά σε πεσμένα φύλλα. Όμως παραμένω ο εαυτό μου, μένω δέντρο!»
«Δεν μπορώ να χτίσω αυτό το σπιτάκι», είπε το παιδί. «Τόση προσπάθεια καταβάλω, κι όμως, δεν έχω κατορθώσει να το πετύχω. Είμαι θλιμμένος και απογοητευμένος», είπε ο μικρούλης.

«Όμως για κοίταξε κι εμένα, υπάρχουν σαράκια που μου τρώνε τα κλαριά, κουκουβάγιες στον κορμό μου, βρύα και σκαθάρια που ζουν στον φλοιό μου. Ίσως μου αφαιρέσουν με τον καιρό ότι έχω και δεν έχω, όχι όμως αυτό που είμαι».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου